Nasze Dusze uwielbiają przeżycia. Emocje, coś do oglądania, wciągnięcie się w wir wydarzeń – cała Dusza w tym jest!!! Przeżycia, pozytywne emocje, uczucia, ale też i trudności, zmagania się, możności i niemożności. Oto domena Duszy.
Dusza jest jak pies, który tak bardzo chce się unurzać w wodzie, że i zmoczona sierść i błoto mu zupełnie nie przeszkadza! I jeszcze macha ogonem z zadowolenia!
O tym jest ta strona, o przeżyciach Duszy.
Dusza nie jest bardzo roztropna, człowiek potrafi działać nieracjonalnie, ponieważ go do tego namawia jego Dusza. Przyczyną czegoś, czego się podejmujemy może być piękno, emocje, uczucie, ale też i np. zachłanność czy gniew. Na to wszystko jest miejsce w Duszy.
Poziom Duszy to jest poziom dyskusji, ego, kalkulowania – co mi się w tym świecie opłaca, a co nie opłaca. Może być bardzo emocjonalnie przyjemnie.. (ale jak to w samsarze – przez jakiś czas, a potem..? nie wiadomo, może być różnie.)
Dusza idzie, dąży tam, do czego mnie emocjonalnie ciągnie.. I rzucania się w kierunku tego, co tak ciągnie.
Albo wzbraniania się od tego, czego nie chcemy, bronienia się, tworzenia zapór, niechęci itd.
Lgnięcie albo awersja.
Budda mówił, że jest „wolny od lgnięcia i od awersji”. Czyli powiedział, że był wolny od poruszeń własnej Duszy. Że ją przekroczył, „zostawił za sobą” dzięki swojemu rozwojowi.
Na początek pewne określenia cząstek istoty ludzkiej,
aby wiadomo było o czym mowa.
Człowiek posiada:
- Ducha [nasza wzniosła duchowa cząstka, źródło Świadomego Ja]
- Duszę [tu jest Osobowość, Umysł, podświadomość, ego]
- Ciało materialne [czyli fizyczne] a blisko z nim współpracujące Osobosość i Ego
..i takim człowiekiem opiekuje się Wyższa Jaźń (zwana też Aniołem Stróżem).
.. czyli patrzymy na naturę ludzką. Najpierw zrozumiemy jej cząstki, a potem „złożymy” je w swoim wyobrażeniu, z nowym zrozumieniem.
Duch – to idealista (chociaż nie jest ideowcem, to jest zbyt „niska” dla niego postawa), jest twórcą, nierzadko artystą, chce się wyrażać, wyrażać swoje porywy. U kobiet przejawia się to przez głębokie pragnienie posiadania własnej rodziny, własnego domu. To jest wersja yin dążeń Ducha. Jeśli Duch może się wyrażać, to ta osoba kwitnie, „lata w chmurach”.
Jak nie może tego robić – więdnie, chodzi przygnębiony, czasami wręcz zrozpaczony, zdołowany.
Mówi się, że ktoś podupadł na Duchu.
Wiele polskich potocznych sformułowań, często nawet starej daty,
bardzo dobrze oddaje rzeczywistość duchową.
Wystarczy się wsłuchać w ich znaczenie.
I mamy zdumiewająco trafny opis
rzeczywistości niewiedzialnej.
Duch pochodzi od Boga (Absolutu) i tu przyszedł, aby manifestować się i przez to aby zobaczyć kim sam Bóg jest, do czego jest zdolny. I w sumie to sam Duch poznaje swoją boskość w tym procesie.
Duch może mieć refleksje i wtedy rozwija coś, co nazywam Świadomą Jaźnią. Jest to osobista świadomość, która jest na wyższym poziomie niż Dusza. Nie poddaje się prądom, zapałom czy też bojaźniom (które są domeną Duszy).
Kim jest Duch? To jesteś Ty sam/a, to twoje Życie. Ale beztreściowe, bez treści, bez konieczności definiowania się – Duch to jest po prostu „samo życie”. Z tego Ducha, w procesie doświadczania i uruchamiania się świadomości powstaje Świadome Ja (Świadoma Jaźń), która „wie czego chce”.
Duch dzięki Duszy i jej pożądaniu, mnożeniu przeżyć może doświadczać i odnajdywać się w tych doświadczeniach. Dusza nie może, bo jest nierefleksyjna, i raczej jest zdolna do mnożenia doświadczeń bez większego zastanowienia. No i wchodzi często w „byle co”. Byle mocniej przeżyć odczucia, byle być nabuzowana emocjami. Podobnie coś jak grupa turystów mieszkających w hotelu, na śniadaniu, przy szwedzkim stole – jest zapłacone, więc się nafutruję ile można..
O ile wiem, Duchy, które wchodzą w nasz świat przejawiony, to przez ileś wcieleń są trochę nieświadome tego, o co chodzi, gdzie są, z czym mają do czynienia. Przez to nie uruchamiają się do bycia Świadomym Ja. W pewnym momencie „budzą się” i zaczyna się aktywność Świadomego Ja, Duch się w nie przekształca.
Czy można nabyć Ducha?
Hm.. Duch sam sobie przychodzi jak/jeśli chce. A jak nie ma Ducha który by chciał przyjść, to nie przychodzi.
Pewnie jakieś szczególne warianty Dusz (może stare?) są ciekawe dla Duchów, i je do nich ciągnie aby się wcielić?
Dusza się rozwija, namnaża jak roślina
W wielu różnych tradycjach różnie się określa Ducha: np. w Hunie jest to Wyższe Ja.
Duch z natury ma w sobie potencjał świadomości, potencjał do rozwoju Świadomego Ja, Świadomej Jaźni. Jednak nie dzieje się to ani natychmiast ani automatycznie. Świadomość zwykle pojawia się przy/po przeżywaniu przeżyć, które są poddawane refleksji, oglądane, gdy są wyciągane wnioski przeżycia stają się doświadczeniami, a niejako produktem ubocznym staje się świadomość.
To Duch ma w sobie Źródło Życia.
Jeśli się go zablokuje, to się blokuje samo Życie. Mówi się o człowieku: „jest bez ducha”, „podupadł na duchu”. Może być aktywny, acz mocno zmęczony, może nie mieć celu w życiu, może czuć rozczarowanie.
Jeśli się pozwoli Duchowi przejawiać, to się pozwala sobie na Życie.
Dusza – to jest drugorzędne, to jest pojazd dla Ducha. Od samej Duszy także możemy mieć duże zaangażowanie w przeżywanie. Jednak ważną cechą jest tu brak wysokiego patrzenia na sprawę: „on jest taki przyziemny”, „ona się czepia”. „Zobacz tą sprawę z szerszej perspektywy” powiemy do takiego kogoś.
W Duchu nie mieści się Dusza, ani Osobowość. Duch nie ma określonej tożsamości, nie utożsamia się z imieniem, nazwiskiem, czuje zaś połączenie z Jednią Boską, Jednią Tao, jest jej cząstką. Może czasami się dać Duszy skołować i przejściowo utożsamić się, ale to raczej w swoim kiepskim czasie, gdy jest podłamany, gdy Dusza, Osobowość biorą górę nad życiem.
Duch jest jakby „ubrany” w Duszę, jak w rękawiczkę i przez nią może przeżywać życie na poziomach dla Duszy dostępnych.
Dusza – skłonna jest do przeżyć, „zakopująca się” w nich, nurkująca w nich z upodobaniem. Szuka „co można jeszcze ciekawego tu przeżyć?”
Skłonna jest ona do przeżywania tego samego, nawet wiele razy. A dlaczego wiele razy? Ponieważ nie udaje się jej to, nie umie wyciągać wniosków z doświadczeń. (tu: przymus ponownego przeżywania tego samego – Freud). Dopiero Duch, Świadoma Jaźń jest w stanie mieć rozważania i rozwiązywać kłopoty, a nie tylko je sobie dodawać.
Co Dusza ustali jako ważne dla siebie, to lgnie, klei się do tego, „nie chce oddać”, ma sentyment do tego. Jeśli złapie niechęć, to reaguje odrzucaniem, „alergią”. Trudno Duszę przekonywać do czegoś, ponieważ jej intelekt jest jak u czterolatka, natomiast rozumowanie bardzo podstawowe. Jedyne argumenty jakie do niej przemawiają to raczej wysokie argumenty duchowe, których większość ludzi nie zna. Stąd ludzie zwykle nie mają kontroli nad swoją Duszą, ale ona nad nimi zwykle nieświadomie rządzi (bo nie ma w sobie presji na rządzenie kimś, to dzieje się samorzutnie).
Regułą jest, że każda Dusza uznaje swoją rację. I to jest podstawa do narastania ego. A ego może stać się podstawą świadomości i refleksji.
Ale nie zawsze, wiele osób pozostaje na poziomie własnej racji. Tego, że „ja jestem w porządku”. No niestety, z takim kimś to za dużo się nie pogada…
W obszarze Duszy znajduje się Podświadomość. jest to cząstka Duszy, która to cząstka jest chyba najbardziej „zautomatyzowana”, a więc i przewidywalna, powtarzalna a więc i najłatwiejsza w obserwacji. Dzięki temu naukowcy mogli podświadomość dobrze zbadać. Jednak już innych cząstek Duszy nie udało im się „namierzyć”, ponieważ są bardziej żywotne i niepowtarzalne.
Osobowość – jest to kalkulująca, mocno umysłowa cząstka, która wylicza „co mi się opłaca”, „co będzie dla mnie dobre”, „czego ja chcę”. Odrzuca to, „czego nie chcę”. Człowiek, który poddał się Osobowości mocno „siedzi w głowie”.
‚Ten samochód pali za dużo, a ten ma pojemy bagażnik, to który wziąć?’ – to sa rozważania Osobowości.
„Czy wybrać już teraz komputer z silniejszym procesorem i grafiką, czy też poczekać z pół roku, bo i ceny pójdą w dół, i pokażą się nowe modele?”
Osobowość jest częścią Duszy, narasta od dzieciństwa, wraz z wcieleniem i w pewnym momencie życia dosyć mocno sztywnieje w swoich przekonaniach. Podobnie jak sztywnieją kości i stawy. Osobowość jest chłodna i czasami potrafi być wyrachowana, gdy nie ma w przeżywaniu wsparcia od Ducha. Duch uelastycznia, Dusza klei, a Osobowość usztywnia przeżywanie. Jeśli nie ma Ducha, a Osobowość działa z Duszą to taka osoba może być „bezduszna”, wywierać presje, nie odpuszczać swoich, mocno przemyślanych przekonań, nawet kosztem innych osób, nawet bliskich.
Ego – cząstka mająca zadbać o całość istoty człowieka, czyli „o siebie”. Często kończy się to jednak „darciem kotów” z ego innej osoby, niesnaskami. Ego w dużej części znajduje się w Osobowości (i tu mieszczą się postawy typu „JA potrzebuję koniecznie”, ale spora część ego jest w samej Duszy (i tu postawy są mniej związane z indywidualnością, ale silne, typu „po prostu taki/a jestem”, np. „potrzebuję sauny z basenem nie z powodu kaprysu, ale dlatego że taka/i jestem”). Ego bardzo często „działa na zapas”, nie umie współpracować z Naturą, środowiskiem z powodu swojego programu, który odgrywa („wyrzucę tą butelkę do lasu, bo to JA ją wyrzucę, inni powinni las szanować”)
Popularne przekonania o Duszy
Ludzie zwykle mają przekonanie, że Dusze są niesłychanie mądre, że opiekują się człowiekiem. Pojmują Dusze tak, że są one czymś „w nich”, że „ona tam gdzieś jest”.
Nie interesują się zresztą własnymi Duszami, ponieważ uważają, że oni sami mają o wiele większy wpływ na swoje życie, niż ich Dusza. Ja piszę Dusza dużą literą, a ludzie zwykle piszą małą, jako „dusza”, stosownie do wagi do niej przykładanej.
W tym tekście pokażę, że to niekoniecznie tak jest jak powszechnie się sądzi.
Łazariew mówi, że Dusza dąży do Boga, ale ja tak tego nie widzę.
Widzę, że Dusza (a w niej Osobowość) dąży do przeżyć i przeżywania ile wlezie.
A że jest bezrefleksyjna, to się zapętla i poddaje ciemnym siłom duchowym do programowania.
Gdzie tu jest „dążenie do Boga”?
Ja widzę, że Dusza dąży do dobrego życia, komfortu, prokreacji i takich zupełnie przyziemnych spraw. Łazariew pracuje z Duszami, aby je wyciągać z jakichś kłopotliwych sytuacji, i to robi. Robi to z pomocą swojego Ducha, który ma wysokie duchowe wglądy, więc może wskazywać Duszom, co u nich poszło nie tak.
Duch zaś, w porównaniu do Duszy jest boski, bo jest to rozczłonkowany Duch Boga. Dzięki niemu możemy mieć i świadomość tego, co Dusza przeżywa, a też i możemy istotnie się ku Bogu zwrócić. Bo Dusza nie zwraca się sama do Boga, ona ciągle ma nos przy Ziemi, napiszę o tym dokładnie: przeżywanie i kolejne atrakcje, doświadczenia – to ją ciągnie, nie jakieś „duchowości”. Spytaj człowieka na rogu ulicy, czy go ciągnie do Boga. Chyba raczej odpowie, że go ciągnie do piwa i swojej żony. A to przecież Dusza jest, która odpowiada.
Także widzisz, że akurat tu Łazariewowi nie przytakuję, że Dusza jest taka cacy. Zresztą nie tylko Łazariew widzi Dusze w lepszym świetle, niż jakie są realnie.
Trochę psioczę na Dusze, ale raczej na te jej cząstki, którymi zawładnęły ciemne istoty duchowe.
Reszta jest ok.
I staram się akceptować ludzi i ich Dusze takimi jakie są.
Już nie denerwować się, że są nie tak doskonałe.
Bo nigdy nie były, i raczej się nie zmienią.
Więc nie ma co się wzburzać.
A jak będę spokojny, to i inni też się będą lepiej czuć, i ja też.
Dusza bez dużej empatii
Duch także potrafi być empatyczny. Dusza może być kompanem wspólnych przeżyć, czy do popijawy. Ale już terapeutą nie bedzie. Dusza nie zawraca sobie wiele głowy tym, co tam kto w sobie przeżywa. Dopiero Duch potrafi zarówno interesować się kimś głębiej, jak i potrafi prawdziwie wspierać kogoś.
Dusza może wydawać się „rozrywkowa”, wesoła, towarzyska, ale jej wgląd w innych ludzi jest mocno ograniczony. Jest to mocno różne od takiej prostej intuicji – „jak on/a jest tak rozrywkowy/a, to przecież jest przyjacielski/a i będzie współczuł/a, aktywnie się zainteresuje co tam u mnie”. A tu .. nie.. nie ma tam takiego tematu. Na powierzchni „coś tam jest”, ale to jest niezwykle powierzchowne, bez prawdziwego pragnienia wejścia w czyjeś życie i pragnienia współprzeżywania.
Nieracjonalny czterolatek
Mówi się, że podświadomość człowieka ma poziom rozwoju czterolatki/a.
Co ciekawe, jak można odkryć – cała Dusza ma poziom intelektualny czterolatki. Nie kwestionuje wielu spraw, nawet takich, które są na pierwszy rzut oka do zauważenia, że są nieprawdziwe.
Ale Dusza je przyjmuje.
I gdzie ta „niesłychana mądrość” Duszy? Okazuje się, że jest to bardzo przyjemna fantazja.
Ludzie bardzo niechętnie zauważają, że jest w nich samych coś nieracjonalnego, bowiem nie chcą burzyć własnego dobrego wizerunku. „Jak to, we mnie jest tyle nieracjonalności? Przecież tyle myślę, jestem tak rozumny/a?”
Fajnie, ale to nie obejmuje zwykle własnej Duszy, która często „siedzi cicho i swoje robi”.
Dusze są zwykle O WIELE większe energetycznie niż człowiek sobie zdaje z tego sprawę. Są silne, bywają bardzo umiejętne. [więcej]
(co nie znaczy, że są mądre. umiejętność nie = mądrość).
Ludzie utożsamiają się w dużej części z własną Duszą, stąd takie przekonanie, że „to ja to zrobiłem”. Ktoś działa w pracy, ale 80% czasu wykonuje pracę Dusza. Jedzie samochodem? To zwykle nie on kieruje! To jego Dusza przekłada biegi, obraca głową, aby coś lepiej zobaczyć.
Potem ta osoba mówi: „ja przejechałem tą długą drogę”. A części z niej w ogóle nie pamięta.
Oczywiście każdy ma prawo do zjednoczenia, identyfikacji z Duszą. Jednakże najczęściej Dusza coś robi sama, niemal automatycznie. A człowiek sobie przypisuje zasługi w tej sytuacji.
Czy Dusza i Duch to to samo?
Czasami niektórzy nauczyciele duchowi rozciągają pojęcie Duszy także na osobistego Ducha (w tym i Świadomą Jaźń). Jest wiele pięknych nauk, jaka to Dusza wspaniała, jaka jest wzniosła.. To daje wrażenie, że taka nauka jest cudowna, że warto ją przyjmować i cenić tego nauczyciela. A, że mówi on „pod publikę”, że słodzi ponad normę, to ludziom nie szkodzi.
Czemu? Bo ludzie przeżywają w swoim życiu tyle trudności, że „wreszcie chcą słyszeć jakąś miłą, przyjazną, słodką naukę”. Niezależnie od tego, czy będzie prawdziwa, czy oszukańcza.
Nie zastanawiają się nad tym, że te trudności i cierpienia powstają właśnie z oszustw… w tym także przesłodzonych przekazów.
Zwykle to kobiety lubią takie duchowe „kwiatki i motylki”. Panie są bowiem genetycznie zaprogramowane do bycia o wiele bardziej akceptującymi – wychowanie dzieci od tego zależy, czy odpowiednio dobrze poddadzą się społeczeństu. Kobieta wychowująca dziecko jest najmniej aspołeczna. Wie dobrze, że od odpowiedniego przystosowania zależ jej los. …
Duch i Dusza się zazębiają między sobą, tak bardzo, że może wydawać się, że mówimy o czymś jednym.
A jednak tak jest, że Duch ma inne dążenia, a Dusza inne.
Dusza jest O WIELE mniej ideowa, mniej idealistyczna od Ducha, a za to o wiele bardziej praktyczną, zwraca uwagę na praktyczne sprawy, praktyczne przeżycia.
Co nie oznacza, że mają to być tylko materialne sprawy.
Może być to potrzeba estetyki, ładnych cyferek na wskaźniku prędkościomierza, pięknego bukietu róż, czy dalekich wycieczek w komfortowych hotelach.
Duch – dla odróżnienia, może chcieć estetyki, ale.. może chcieć ją tworzyć, może malować obraz w totalnym nieładzie i bałaganie.
Ma ideę, wizję, a komfort – na dalszym planie.
Róże może ładne, ale jak je Duch uprawia, we flakonie, ucięte? To nie jest jego bajka. Róże mają być dla róż, a nie dla egoistycznego zachwytu.
Dalekie wycieczki dla Ducha to oczywiście podbój świata (na swoją własną osobistą miarę), przekraczanie własnych barier, których jeszcze ten ktoś nie przekroczył, wkraczanie osobiście tam, gdzie go/jej nie było.
Dusza jest o wiele bardziej egoistyczna.
Dla Duszy wycieczki to piękny widok z perfekcyjnie wykończonego apartamentu hotelowego. I żeby w restauracji były czyste obrusy i ładne sztućce.
Osoby z własną ważną Duszą na wycieczce będą podziwiać.. siebie. Będą się koncentrować na relacjach między jedną panią a drugą i czy dostałem okno z widokiem na …, czy też nie, bo jak nie to jestem zawiedziony .
Duch na to może w ogóle nie zwracać uwagi, ważne, że się naje tak, aby być sprawny i zdrowy, aby eksplorować, aby pogadać z osobami z dalekiego kraju.
Czujecie tą różnicę?
Duch to twórca, niezrażony okolicznościami, idealista, wdrażający swoją wizję w życiu.
Dusza zaś wybrzydza, pragnie być dopieszczana, robi fochy, ceni komfort, bo inaczej nie zechce w ogóle rozmawiać.
Dusze mają silne pragnienia, czegoś nie lubią, coś mocno lubią, albo kochają. I stosownie do swoich postaw, tak się im dzieje. Z tego powstaje los człowieka. Ludzie wyobrażają sobie, że ich los jest nieznany.
Ja natomiast mam takie powiedzenie: „Dusza chce, Dusza ma” [link]. Człowiek chce przyjemności i radości, a dostaje mu się cierpienie. Skąd taka różnica? Dusza miała przekonanie, że właśnie powinna pocierpieć i to sobie wykreowała. (Wiele osób z rozwoju duchowego odnosi te kreacje do podświadomości. Podświadomość jest częścią Duszy.)
Inny człowiek, przekonany jest w Duszy, że świat jest cudowny i przyjazny. Dzieje się mu w życiu świetnie, ma dobrą pracę, świetne relacje z innymi. Dobry los. Dlaczego? Z powodu pozytywnych postaw, przekonań w jego własnej Duszy. (Mówi się o tym: „dobra karma”). On sam niewiele się do tego przykłada, bo.. niewiele trzeba poprawiać, niemal wszystko jest w doskonałym porządku.
Ale niewielu jest milionerów, i niewiele osób o dobrze poukładanej Duszy.
W Duszy jest dużo miejsc, dlatego ta strona jest długa. Ty jako Osobowość masz historię sięgającą swoich narodzin, poczęcia. A Dusza? Jest „nieśmiertelna”, czyli ma historię o wiele dłuższą od historii Osobowości. Miała wiele wcieleń. I ciągnie „jak głupia” różnorakie procesy, ogony z poprzednich wcieleń i.. nie zamierza sama z siebie przestać tego ciągnąć. Z tego powodu trudno liczyć na sprawiedliwość w obrębie jednego życia. Ty, jako Osobowość możesz nie utożsamiać się z błędami twojej Duszy i to z dalekiej przeszłości. Ale, domyślam się, że zbierasz od dawna skutki tamtych wyborów i doświadczeń twojej Duszy. Chociaż możesz odczuwać, że nic cię z nimi nie łączy. I gdzie tu sprawiedliwość? No niestety, na poziomie Osobowości jej nie odnajdziemy. Dopiero szerokie poszukiwania, szerokie spojrzenie wielowcieleniowe „coś tam” jest w stanie ci powiedzieć, dlaczego masz się w swoim obecnym życiu tak a tak. Ludzie naprawdę starają się, pracują, i otrzymują.. to co Dusza nagrabiła przez wiele wcieleń. Jest świetnie, gdy jest to dobra karma, zasługa karmiczna. Ale nie jest tak zawsze.
W wiele miejsc zajrzymy, wiele pokażemy. Wszystkie one razem składają się na to, że możemy tak żyć jak żyjemy. Jeśli potrafimy współpracować z naszą Duszą, to można liczyć, że możemy żyć lepiej i przyjemniej.
Szukasz czegoś na stronie?
naciśnij [Ctrl+F] i wpisz np.: “podświadomość”
Duch
jest częścią Boskiej energii, która się zindywidualizowała i opuściła w świat w celu przejawiania się. [więcej w książkach „Rozmowy z Bogiem” N.D.Walsha]. Duch jest poza czasem.
Tu, w Duchu jest źródło tego, co ja nazywam Świadomym Ja (Świadomą Jaźnią, świadomością). Ona jest świadomą cząstką decydującą w naszym życiu. Nie o wszystkim może decydować, i nie wszystkiego jest świadoma, ale się rozwija. I zarówno decyzje życiowe, które podejmujemy są bardziej świadome, jak i nasze rozpoznanie w życiu jest większe. Świat widziany oczami ucznia podstawówki jest węższy, mniej on/a ma rozpoznania niż osoba po studiach, która przebyła wiele lekcji życiowych i wiele się z nich nauczyła.
Duch – jest najbardziej wzniosły ze wszystkich składowych istoty. Jak tutaj rozumieć słowo „wzniosły”? Wzniosły to jakby „święty”, sakrum, bliższy Bogu. Nie tyle przeciwny profanum, co odległy od profanum.
Duch jest cząstką „Yang”. Silny, prący do przodu!
Duch [Bóg] chciał siebie doświadczyć, ale nie miał jak, bo był jeden. Wydzielił w sobie cząstki, każda jest zwana Duchem. Duch nie jest jednak w stanie jeszcze doświadczać, choć chce się przejawiać. Do tego zostały powołane Dusze. I Duch jak ręka w rękawiczce, będąc obecny w Duszy, jest w stanie już się przejawiać na Ziemi i poprzez Duszę – doświadczać.
(więcej znajdziecie w książkach „Rozmowy z Bogiem”)
Ducha istoty ludzkiej można porównać do potężnego parowozu pod parą, który ma wiele energii i jest skoncentrowany na działaniu, na wdrażaniu pomysłu w życie. Jest to pomysł z wysokiej półki, pomysł samego Boga. A więc potęga, wielkość, rozmach. Takie cechy Ducha można dostrzec w opowiadaniach z terapii Arnolda Mindella [„O pracy ze śniącym ciałem” i in.], gdzie Duch się istotnie czasami pojawia, gdy stawiane są zasadnicze, głębokie pytania.
Wibracje z poziomu Ducha mogą być osiągane tu, na Ziemi, nie są czymś niesłychanie odległym. Moim zdaniem w niektórych utworach zespół Yes osiąga ten poziom wibracji:
Tutaj jeszcze kilka słów o tym, co nazywam Wyższą Jaźnią, dla wyjaśnienia sytuacji.
Wyższa Jaźń to nie jest Dusza człowieka, to nie jest też jego Duch, ani osobowość.
Wyższa Jaźń to jest ta istota, która dana jest każdemu z nas do opieki. Czasami nazywa się ją Aniołem Stróżem – każdy ma swojego. [Opiekuje się Duszą, Osobowością i Świadomym Ja – można sobie przypomnieć modlitwę do Anioła Stróża]. Niektórzy nazywają ją Duchem Opiekuńczym, w Hunie nazywana jest Wyższym Ja, Opiekuńczym Ja, Ojcowskim Ja. Kahuni docierali świadomością do swojego Wyższego Ja i widząc jego mądrość i potęgę uznawali, że wyżej im sięgać nie potrzeba. Stąd nie uruchamiali połączeń z Bogiem.
Ważne jest to, że Wyższa Jaźń jest istotnie wyższa, czyli rozumie sytuacje szerzej niż my, widzi więcej, więcej bierze pod uwagę. Przebywa w wyższych poziomach duchowych. Uwzględnia wydarzenia w dłuższym horyzoncie czasowym, nie tak jak my, czasami chcielibyśmy coś „na już”.
Dlatego warto się zwracać do Niej o pomoc, o prowadzenie, o błogosławieństwo, prosić o kontakt z Bogiem. Taki kontakt z WJ nawiązywałem wiele razy. W medytacjach, w których skupiałem się na WJ wiele razy podpowiadano mi (robiły to WJ) jaki sposób patrzenia przyjmować na jakąś sprawę, jak się odnosić do jakiejś sytuacji czy człowieka. Moja witryna jest generalnie zbudowana na podstawie takiego wsłuchiwania się w to, co Wyższe Jaźnie chcą przekazywać. Oczywiście większość z tych rad wiązała się z koniecznością odłożenia na bok moich dotychczasowych pomysłów, czy też rozwiązań – pomysły WJ zwykle są nie z tej półki.
Pytanie, czy warto zamieniać ludzki sposób patrzenia na duchowy sposób patrzenia? Każdy musi sobie na to sam odpowiedzieć. Osobiście jestem typem eksperymentatora, dopiero po wypróbowaniu jakiegoś rozwiązania jestem skłonny wierzyć w to, co jest mi mówione.
_______________________________________________________________________
Teraz o Duszy!
Dusza jest dużym zbiorem róóóóżnych energii razem zespolonych i razem utrzymywanych. Jednak nie jest jednolita czy jednorodna.
W Duszy można wyróżnić pewne cząstki [niespójne czasami ze sobą na wzajem, mające czasami różne cele]:
– Osobowość [zespół cech przystosowujących do życia w danym środowisku – na Ziemi, w rodzinie, w małżeństwie, w pracy itp]
- Umysł [nasz komputer, liczący co nam się opłaca, a co nie, kalkulujący, poddający dziesiątki rozwiązań, opcji, ostrzegający, dający nadzieje]
– podświadomość [„autopilota” działającego na wzorcach]
– ego [cząstkę zbierającą w sobie postawy wobec siebie i związane z sobą, opiekujące się sobą]
i jeszcze inne cząstki, póki co nie wymieniam ich, żeby nie zaciemniać obrazu.
Dusza uwielbia przeżywanie :))))))). Uwielbia się wtapiać w coś, co przeżywa, w doświadczenia, emocje. Radość – super. Smutek – super. Dzień pełen słońca – super. Dzień pełen chmur – super. Dusza nie rozróżnia, akceptuje i chce więcej.
Dlatego tak ważne aby to, czego Dusza „chce więcej” było dobrego gatunku, żebyśmy tego też chcieli, jako Świadoma Jaźń (wybierająca, decydująca świadomie o życiu). Ale też, żeby nie dać swojej Duszy ześlizgnąć się na stronę egoizmu, standardów ponad możliwości i wynoszenia się ponad innych ludzi (do tego mocno ją zachęcają ciemne siły. Kończy się to zwykle wzięciem ciemnych wzorców albo nawet symbiontów [więcej]. Niekiedy Dusza ma zerowe rozeznanie co do moralności… no niestety.
Dzień bez emocji można powiedzieć jest dla Duszy dniem bardzo nudnym. Ażeby mieć co przeżywać Dusza sobie zapewnia odpowiednio duży mętlik w życiu. Może być to mętlik uporządkowany, gdy człowiek wie co robić i to robi. Albo może być to mętlik nieuporządkowany, gdy człowiek nie wie co robi, ale właśnie to robi. Ważne, żeby były przeżycia, doświadczenia, smaki, kolory, emocje. Pragnienia, niechęci, zielone, czerwone, soczyste, puste, namiętne, niefajne – cokolwiek jest dla Duszy bardzo cenne, bo daje odczucia i przeżycia.
Mam takie powiedzenie:
„Dusza chce – Dusza ma”
Dusza jest w kontakcie z Wyższymi Jaźniami i dostaje zwykle to, co chce w życiu. Jednak bardzo często to nie podoba się nam (czyli Osobowości i Świadomej Jaźni, a także i ego). Bo to są często stare tematy,
- – albo osobiste (ciągle ten sam powtarzający się wzorzec w życiu, np. napotykanie podobnych ludzi na swojej drodze),
- – albo wzorzec karmiczny (Dusza chce ciągle przeżywać np. niezadowolenie, albo poczucie winy, albo zachłanność, albo poczucie lęku),
- albo wzorzec tradycji (np. rodzinnej: Dusza chce przeżywać to, co przodkowie, niezależnie od tego, czy jest to rozsądne, korzystne czy też komfortowe. Jeśli w rodzinie były np. duże straty, to ona też! też chce przeżywać straty!)
Tak więc Dusze dostają to, co chcą, ale to nie musi być coś zdrowego..
Naszym zadaniem jest „wychować” Duszę (podświadomość), aby żyło nam się przyjemniej. Niemniej trzeba przy tym być zupełnie zdecydowaną/ym.
Dusze to by chciały bez końca te same stare szmaty przeżuwać, wyrzucać i znowu odnajdować i przeżuwać. A póki my sami (Osobowość czy też Świadome Ja) nie mamy istotnie 100% pewności decyzji, to tak jest, że powtarzają się nam te sprawy, które już dobrze znamy (i niekoniecznie je lubimy).
Bo Wyższe Ja widzi sytuację i mówi – a twoja Dusza jeszcze coś tam chce, a ty nie jesteś przekonany.. więc czemu ma być inaczej niż dotychczas?
Dopiero w przypadku konkretnego zdecydowania można zmienić swój los (bo Dusza stwierdzi, że porzuca stary tor działania). Jak jednak wiesz, nie często do tego dochodzi w życiu ludzi.
Dusza jest niejednorodna
Dusza jest jak ten piesek z filmu poniżej. Lewica nie wie co czyni prawica. Jedna część w Duszy chce jednego, a druga drugiego, ta pierwsza potrafi być wściekła na drugą.
Czyli – można być na siebie samego wściekłym. Czasami ludzie sami to zauważają i mówią: „jestem na siebie wściekły” (bo np. coś tam się nie udało). Może to być też przejaw samoświadomości (ale nie zawsze, co ciekawe..)
Mój znajomy ma żonę i córkę. Obserwuje jak one starają się spożywać odpowiednio mało kaloryczne pokarmy – aby nie przytyć. Zamawiają sobie całodzienne rację żywnościowe, wegetariańskie, o wartości 1500 kalorii. Znajomy jednak je krytykuje: a to żona mu zjadła całe pudełko borówek, a to córka kupiła sobie cukierki. Mówi: one przecież nie stosują się do diety, którą sobie zaleciły! No tak, ja sobie mówię, osobowość pań chciałaby schudnąć, jak najbardziej. Ale Dusza (reszta, oprócz osobowości) wolałaby nie robić tego, i jeść takie pokarmy, które sprawiają przyjemność. Tak to jest, że w człowieku nie ma jednolitości.
Ze znajomym czasami jadę jego autem. Niestety, odbiera telefon i rozmawia. Potem rozmawiamy, a on mówi: „za nie włączanie świateł to bym odbierał auto!” (to oczywiście jest przekonanie ze strony białej, typu „nie wolno!”). Ja go pytam: a jak ktoś rozmawia przez telefon? „Też bym auto odbierał takiem co tak rozmawia!” Znajomy na tyle jest nieświadomy, że jego to również przed chwilą dotyczyło.. Tu też – jedna cząstka Duszy pozwala sobie na rozmowę przez telefon, a druga chciałaby innych kierowców rozmawiających przez komórkę ukarać. Ale to, że chce karać, jakoś dziwnym trafem nie ma wpływu na jego własne zachowanie. („bo mnie wolno”, „bo ja muszę” – to już ego się włącza, także cząstka Duszy)
Człowiek może się przekonać, że jest, czuje się, w zależnie od własnej postawy, od własnego podejścia, w zależności od własnych przekonań:
- Duchem: „Jestem Duchem”
- Duszą : „Jestem Duszą”
- Ciałem materialnym: „Jestem tym ciałem, jestem marnym puchem”
- ego: „Jestem tym, kto dba o siebie, komu na mnie samym najbardziej zależy”
- osobowością: „Jestem osobowością, która musi zarabiać na życie, pracować, kalkulować, wychowywać dzieci, oszczędzać”
Jak ktoś np. mało medytuje, mało się modli, mało pracuje z afirmacjami, refleksjami to oczywiste, że ma mały dostęp do swoich duchowych cząstek. Ma małe zrozumienie która jest czym. I czym się akurat teraz utożsamia.
Ale to można zmienić!
Jeśli pracujemy „ze sobą”, z własną Duszą, niedługo się zorientujemy z którą cząstką się właśnie utożsamiamy! Bo „złapiemy się” na myśleniu właśnie jej kategoriami.
Człowiek może się utożsamiać z różnymi swoimi cząstkami. Nawet kilkoma na raz – w Duszy są takie możliwości, aby pokazywać się sobie na różne sposoby niemal jednocześnie. Można mieć kilka różnych zdań na dany temat!, zależy którą cząstkę spytać.
Zwykle utożsamiamy się z Osobowością – np. jestem Jan Kowalski, albo jestem Katarzyna Malczewska. Urodziłam się wtedy i wtedy, chodziłam do takich a takich szkół. .. To jest konkretne utożsamienie, pomagające żyć, pomagające dostać pracę, utrzymać się za własne zarobione pieniądze. W świecie (w systemie Ziemskim) lepiej nie wyjeżdżać z tym, że „jestem nieśmiertelnym Duchem który ma wiele wiceleń” .. bo można w psychiatryku skończyć, jak ktoś mocno zechce bliźnich do tego przekonywać..
To, z kim się akurat utożsamiamy, zależy od świadomości, która ustala to, kim jest.
Świadomość sama z siebie nie jest Duszą, ego, osobowością, nie jest Duchem, ani też nie jest żadnym z ciał subtelnych. Ale oczywiście może zdecydować, że rozumie, że jest np. osobowością.
Świadomość jest to „coś specjalnego”, co ma swoją funkcję ale „nie ma tego, kto to robi”. Świadomemu Ja nie jesteśmy w stanie przyznać żadnej innej cechy niż ta, że postrzega coś i jest tego świadome. Można się utożsamić ze Świadomym Ja. I to wygląda na najwyższe utożsamienie. „Ja jestem świadomością”
Oczywiście nawet na tym wysokim utożsamieniu ego potrafi zbić kapitał. Może np. ustalić, że musi być wysoce rozwiniętą istotą duchową, jeśli jest się w stanie utożsamić ze Świadomym Ja.
Podświadomość jest częścią Duszy. Jest to cząstka jedna z najbardziej „mechanicznych”, mechanicznie działających, na bazie zgromadzonych wzorców. Dlatego tak chętnie jest ona wskazywana przez naukowców. (Nauka i naukowcy nadal działają na bazie Oświeceniowych ideii naukowych. A jednym z pierwszych Oświeceniowych modeli człowieka był.. „człowiek-maszyna”.. To coś mówi także o kontynuatorach tej tradycjii, obecnych naukowcach. Dopiero nurty „procesowe” w psychologii zaczynają łamać lody tej sztywności w podejściu do człowieka.)
1. Czy my wszyscy tak naprawdę jesteśmy Duchem, a nie duszą? Mam na myśli naszą Prawdziwą Istotę.
Najpierw był Bóg [albo Tao, albo buddyjska „pustka” – jak kto woli], który się „rozczłonkował” [opisane w „Rozmowach z Bogiem” Walsha]. I poszczególne cząstki stały się Duchami, które weszły w inkarnację [w Dusze a potem w ciała]. Więc jak ktokolwiek będzie poszukiwać w sobie, to odnajdzie najpierw Duszę, potem głębiej odnajdzie Ducha, a potem Boga. A co kto uważa za swoją prawdziwą istotę – to zależy od niego/niej.
Osoby dociekliwe pewnie nie pozostaną na powierzchownych odpowiedziach. A osoby proste pozostaną na prostszych, bardziej prymitywnych wytłumaczeniach, zwłaszcza na tych, które ktoś im „sprzedał”.
2. Czy Duch jest tym samym co Świadomość?
Duch nie jest tym samym, co Świadomość [Świadome Ja].
Chociaż zarówno Duch jak i Świadome Ja są niesubstancjalne [także nie mają wysokich ciał subtelnych]
Duch stanowi potencjalność dla uruchomienia się Świadomości [Świadomego Ja], które w swoich możliwościach przekracza Ducha. Świadomość, Świadome Ja może się pojawić, ale nie musi. Wszechświat czasami „wymusza” aby pojawiło się Świadome Ja, bo już więcej nie można czegoś wytrzymać w życiu i trzeba coś mocno ustalić.
Można powiedzieć, że Duch jest „nieprzetworzoną jeszcze” świadomością. Duch bywa „prostoduszny”, bądź naiwny, Świadome Ja już nie. Ono już wie, już jest świadome np. zagrożeń, więc je obserwuje i obchodzi szerokim łukiem.
A Świadome Ja jest Duchem, który przeszedł transformację.
Ale może nawet i to nie, Świadome Ja, świadomość wydaje się jeszcze bardziej subtelna niż Duch. Jednak na początku sama świadomość nie jest tak oczyszczona z połączeń z ciałem fizycznym, z Duszą itd. Dopiero potem Świadome Ja się oczyszcza z utożsamień.
3. Co się dzieje z naszą duszą (za życia lub po śmierci), kiedy poznamy kim naprawdę jesteśmy?
W moim wyobrażeniu, myślę, że Dusza może częściowo się rozpuścić [jest bowiem dosyć labilna] i możemy żyć częścią Duszy, Duchem i Świadomym Ja. Rozpuszczają się te cząstki, które są „nieprawdziwe”, czyli nie przystają do realności. Jest to taki proces oczyszczenia. Np. rozpuszcza się zdolność mówienia w języku ojczystym, czyli rozpuszczają się niskie ciała aż do mentalnego, gdzie znajdują się umiejętności mówienia, są tam wzorce mówienia w danym języku.
Przyjdzie kolejne ciało i Dusza będzie mieć kolejne wcielenie z innym językiem (albo tym samym), narośnie nowe ciało mentalne (w następnym dzieciństwie). Osobowość będzie się tworzyć od podstaw.
4. Czy Wyższa Jaźń ‚stoi’ wyżej od Ducha, czy to może to samo?
WJ jest istotą duchową, tak jak i istotą duchową jest człowiek. Oboje mają Ducha. Natomiast Wyższe Jaźnie nie mają ciał materialnych, mają subtelne. Te ciała istnieją jakby „ponad” nami, żyjącymi w świecie materialnym. My też mamy ciała subtelne, natomiast WJ mają zwykle wyższe ciała od naszych. Dlatego nazywamy tą istotę, że jest „Wyższa” od nas.
Dusza
Wróćmy do opowiadania o Duszy. Skończyliśmy na tym, że z pomysłu Boskiego powstaje Duch, który bardzo chce się przejawiać. Jako, że Duch bezpośrednio nie jest w stanie się przejawiać, wytwarza się Dusza. Duch jest bezczasowy. Dusza jest zarówno w sferze bezczasowej jak i czasowej, jest w obu.
Dusza ma pragnienie doświadczania w celu gromadzenia przeżyć. Jest to pragnienie przemożne, ponieważ wynika z planu Bożego, Stwórcy, który dał Duszom takie zadanie.
Gdzieś znalazłem taki cytat na portalu ezoterycznym:
„Żaden wiatr nie jest dobry dla okrętu,
który nie zna portu swego przeznaczenia.”
Niby cytat ok., skłaniający ku rozwadze, refleksji.. Mówiący, że powinniśmy układać sobie plany życiowe, wiedzieć jakie są nasze cele.
Dla świadomego poszukiwacza duchowego jest to jak najbardziej w porządku!
Ale.. dla Duszy ten cytat nie ma zastosowania. Jest zbyt mało pociągający, zbyt mało emocjonalny, zbyt sztywny..
Gdyby Dusza miała opisać swoją działalność, napisała by tak:
„KAŻDY wiatr jest dobry dla okrętu,
który nie zna portu swego przeznaczenia.
BYLE SILNY!!”
Ten zmodyfikowany cytat, czyż nie jest bardziej pełny zapału, radości życia?! Nawet lekkiego zapomnienia czy też lekkiego świrka [Dusza z ulubieniem go uruchamia].
Z doświadczeń marynistycznych wiadomo, że dla żeglarzy jakikolwiek wiatr jest lepszy niż flauta [brak wiatru]. Tak więc Dusza jest takim życiowym wędrowcem, żeglarzem mórz wielu.
Dusza nie zna portu swego przeznaczenia,
ale się tym wcale nie przejmuje 🙂
Jeszcze jeden podobny cytat, ponoć jest to chińskie przysłowie:
Jeśli nie wiesz dokąd zmierzasz,
to najpewniej dojdziesz tam, gdzie nie chcesz.
To znowu jest wskazanie dla racjonalnej części człowieka. Rób tak, żebyś wiedział, gdzie dotrzesz. Duszy to nie dotyczy, ona nie przejmuje się „takimi drobiazgami” jak cel, wyznaczanie celu.. Pragnienie, przeżycie, uczucie, TO się liczy!
Przy tak filuternej istotce jaką jest Dusza nasze życie czasami wydaje się zaskakujące, przyznacie sami.
Ale.. nie jesteśmy bezsilni. Dusza lubi być prowadzona, wręcz tego pragnie, tak jak dziecko. Tak jak i zwierzęta w jakiś sposób czuje, że bycie prowadzonym przez człowieka, świadomego człowieka „coś jej daje”..
Problem jest w tym, że Dusze z czasem narastają do ogromnych rozmiarów. Nazywane są wtedy Starymi Duszami. Są silne, potężne i .. zachowują się nadal niemal jak dzieci.
Okiełznać tak wielkie dziecko, mające do dyspozycji tak wiele energii i zachcianek oraz lęków.. To nie jest łatwa sprawa.
Czy MY staniemy się jako Świadoma Jaźń – Kapitanem na statku swojej Duszy –
to tylko od nas zależy. Od naszego zdecydowania, pracy, zaradności, spostrzegawczości, rozumności, mądrości, przemyślności, umiejętności pracy z własną Duszą.
Dusza nie jest specjalnie wzniosła, nie jest jakoś mocno zainteresowana ideami („płyniemy do tamtego portu i właśnie tam”). Jest wpatrzona w Ziemię i ziemskie, własne doznania.
Dzięki efektom uzyskiwanym z różnorodnych doświadczeń i przeżyć Duszy, po części może realizować się pragnienie Ducha ku przejawianiu się, a po części realizuje się plan tworzenia się zindywidualizowanej, świadomej siebie jaźni istoty. Po prostu Dusza uruchamia swoją aktywnością pole, przestrzeń, na której zarówno Duch jak i Świadome Ja mogą się wyrażać i odnajdywać.
Jeśliby Dusza była człowiekiem, to byłaby kobietą, niewiastą. I tu istotnie jest metaforyczne potwierdzenie biblijnego mitu o stworzeniu kobiety z żebra mężczyzny. Ten Mężczyzna (to metaforycznie Duch),
a owa Niewiasta, stworzona mu ku pomocy – to Dusza.
Dusza nie jest aż tak bardzo wzniosła, jak niektórzy uważają. Ma w sobie sporo codzienności, sporo „profanum”, jest nieco dalsza od szczytnych idei, od Boga niż się ludziom wydaje. Węszy nie w górze, a ku dołowi kieruje swój nos.
Dusze współczują, współodczuwają. Zlewają się w przeżywaniu z innymi Duszami. Jak ktoś mówi, inni chcą zwykle też mówić. Jeśli ktoś je, to i my chcemy jeść. Jak jedno dziecko płacze, to inne też chcą płakać. To wszystko przez połączenia między Duszami.
Dusza współczuje, współodczuwa
Współodczuwa z innymi ludźmi, zwierzętami, drzewami. Ba, nawet z przedmiotami. Przedmioty też mają swoje Dusze, swoje historie, energie. Niektóre przedmioty są „tylko” przedmiotami, ale.. ich właściciele nie oddaliby ich za żadne skarby.
Niektórzy członkowie ruchów ekologicznych z powodu dostrojenia się własnych Dusz istotnie bardzo mocno przeżywają niszczenie lasów i drzew, zabijanie zwierząt. Co ciekawe, nie tylko „pozytywne” współodczuwanie występuje, ale także Dusze łączą się ze sobą, żeby np. powkurzać się wzajemnie. I to też odczuwają jako wartościowe relacje. Dusze nie oceniają. Odmiennie od osobowości tych osób, które zwykle owo „powkurzanie się” rozumieją jako coś nieprzyjemnego [i nie dziwię się temu].
Z punktu widzenia psychologii, „trzeźwego rozwoju duchowego” wejście w relację aby się wściekać nie ma sensu. A dla Dusz akurat ma. Bo po jakimś czasie te osoby (albo jedna z nich) stwierdzi, że „coś z tym trzeba zrobić”. I zacznie się rozwijać, i oczyszczać relację z tą drugą. Taka jest strategia rozwojowa Wszechświata. Zrobić kipisz, aby z tego potem się wydostawać. Bardzo to prymitywne, ale Wszechświat jest prymitywny.
Dla Dusz to nie ma to wielkiego znaczenia, że akurat uczestniczą w czymś „prymitywnym”. Grunt, że coś intensywnego się między nimi dzieje. Jak to się mówi „kto się lubi ten się czubi”. Lubienie tutaj jest na poziomie Duszy.
Dusza kocha, przeżywa uczucia
Dusza kocha inną Duszę, innego człowieka, potrafi się zauroczyć kimś bardzo mocno. Wtedy „oddaje się” tamtej osobie.
Na tym filmie poniżej widać dokładnie cechy Dusz. Skierowują się one ku innym Duszom, wspierają je, mocno je kochają!
Jeśli poruszył cię on uczuciowo, to właśnie twoja Dusza zespoliła się z uczuciami matek wychowujących swoje dzieci, wspierających je. Na filmie pokazane są siły Dusz, które dużo inwestują energii, czasu, uwagi we wspieranie innego człowieka, tak jak te matki wspierają swoje dzieci. Jakość tych działań może być różna: może być to nadopiekuńczość, może to być realizowanie swoich własnych egoistycznych ambicji „w dzieciach”, bo się matce samej nie udało. A może to być rzetelne pomaganie dziecku w rozwoju JEGO pragnień. Jakość tych działań, jak się domyślasz jest bardzo różna – od najohydniejszej egoistycznej manipulacji, do najszczerszej radości z powodu rozwoju dziecka zgodnie z jego własnym planem. Tego na filmie nie widać, czy te panie wspierają swoje dziecko z tej, czy z innej motywacji.
Ale też nie potrzebujemy tego wiedzieć, aby nasza Dusza się rozradowała przedstawionym tam procesem wspierania, aby się przepełniła uczuciem. Tak właśnie – Dusze nie są refleksyjne, wystarczą im emocje, uczucia, aby czuły się zaspokojone. Tak jak na tym filmie. A że nie wiemy czy te dzieci chcą tego, czy nie – Dusze o to nie zadbają, im to nie jest potrzebne do głębokiego odbioru filmu. Dziwne?
Dusze się kontaktują ze sobą bez przeszkód
Dusze mogą mieć imiona, co prawda nie jest to jakby niezbędne do kontaktu z nimi. Dusza w dość okrojonym zakresie działają myślowo, intelektualnie. Więc i słowne imię to im tak trochę jest na marginesie. One mają swoje osobiste wibracje, po nich się poznają. A i my je możemy po tym poznawać. Tak zresztą poznacie osoby, z którymi byliście związani niegdyś – w poprzednich wcieleniach. Wydadzą się one wam bardzo bliskie, mimo, iż wiecie, że je widzicie pierwszy raz na oczy. To Dusza poznała tamtą Duszę – jej wibracje.
Dusze się porozumiewają wysyłając energetyczne wiadomości, które lecą sobie po polu energii. I dochodzą. I nie muszą mieć „treści” słownej. Wystarczy, że mają odczucie, niosą przeżycie. To wystarcza, aby się skontaktowały.
Niezależnie czy Osobowości tych ludzi mają chęć się z sobą skontaktować, czy też nie. Jak Dusza chce się skontaktować, to to zrobi. Bo nie ma w tym przeszkód. Ja mam takie powiedzenie: „Dusza chce, Dusza ma”. Bardzo często to, co się człowiekowi przydarza jest realizacją potrzeby Duszy.
My z Duszami też możemy się kontaktować przez przeżycia. Przykładowo, możemy spytać się własnej Duszy: „Czy chcesz jechać na wczasy tam (i tu pokazać sobie obrazek jakiejś miejscowości)?”
I od razu będziemy mieć odpowiedź do Duszy, taką odczuciową: czy mamy odczucie, że nas tam coś ciągnie, a może odpycha? Będzie to albo wyraziste odczucie typu „och, jak pięknie, ja tam chcę!”, albo „nic nie czuję, co ty mi tu podajesz jakieś krzaczory, ja mam tam jechać?”.
Czyli nastąpiła realna wymiana informacji między tobą a twoją Duszą:
- ty ją zapytałaś/eś czy ta kraina jej się podoba i czy chce tam pojechać
- Dusza się wypowiedziała o tym, w realny, odczuwalny sposób. Chociaż najpewniej nie użyła ani jednego słowa.
Dusza zespala się z kimś, czymś, kotwiczy się
Dusza przyzwyczaja się, ma sentymenty lub idee. Im starsza Dusza, tym są większe. W USA rodziny nie są tak spójne, a ludzie są mocno mobilni, ponieważ Dusze są młode, a więc nie mają tak wiele pragnień lgnięcia do ludzi czy do miejsc. Polacy jeśli sobie wyobrażają, że osiągną taki poziom łatwości zarabiania pieniędzy, mobilności czy swobody w obrębie rodzin srogo mogą się zawieść. Mają bowiem starsze Dusze, a Dusza Grupowa narodu polskiego jest mocno obciążona ciałem bolesnym, które nie daje iluś spraw załatwić prosto i bezproblemowo. Jednakże w takim „narodowym sosie” można wiele przepracować duchowo, ponieważ jest dosyć znaczny punkt zaczepienia, odniesienia, wobec którego można pracować z własną Duszą, z obciążeniami duchowymi.
Dusza jest „istotą” wielce złożoną, możnaby powiedzieć nawet nieuporządkowaną. Poszczególne cząstki Duszy nie muszą wcale być ze sobą spójne w postawach, w patrzeniu na jakąś sprawę, w pojmowaniu rzeczywistości. A wydawałoby się, że tak jest. Ludzie czasami tą komplikację w sobie czują, np. nastolatka może powiedzieć o sobie: „jestem taka pokręcona” – i jest to świetne spostrzeżeżenie o sobie, o swojej własnej Duszy i jej niespójnych postawach.
W Duszy można wyróżnić:
- umysł, który odpowiedzialny jest za myślenie, odpowiadanie na bodźce,
- osobowość, która powstaje poprzez przystosowywanie się człowieka do środowiska.
- ego, które odpowiada za relacje „ja” z otoczeniem
- pamięć obecnego wcielenia
- pamięć poprzednich wcieleń [niekoniecznie bezpośrednio dostępną]
Tak więc ileś rzeczy jest w Duszy, są one wręcz „zbudowane” z energii Duszy. [te energie mają konkretną strukturę i postać, można je nazwać również ciałami subtelnymi, obecnymi na różnych poziomach subtelnych, poziomach skupienia subtelnej materii duchowej] I części te zarówno same w sobie działają, jak i ze sobą współpracują [„lepiej” lub „gorzej”, w jakiś specyficzny dla każdego człowieka sposób, przydający mu w efekcie niepowtarzalną indywidualność].
Dusza trochę podobna jest do konia. Nie jest specjalnie narowista, chociaż jest potężna i można ją pod pewnymi warunkami wykorzystać w pracy. Jednak ma swoje mocne przekonania i może być bezwzględna, razem ze zrzuceniem jeźdźca.
Jeśli Dusza jest koniem, to my jesteśmy jeźdźcem, przynajmniej na to wcielenie.
A tak można pokazać sytuację, gdy spotkają się dwie bratnie, pokrewne dusze:
Dusza może być postrzegana tak, jakby była podobna do zwierzęcia. Ma bowiem porywy, ma „narowy”, ma dylematy, ale nie jest w stanie z owych dylematów sama wychodzić twórczo. Może oczywiście być to kompromis, ale taki „prowizoryczny”. Co więcej, takie kompromisy mogą trwać latami.
Mój kolega miał taki kłopot, że pisał komentarze na tej witrynie, a nagle pojawiła się konieczność rejestracji konta i logowania się. I tu jego Dusza zastrajkowała. Nie chciała zakładać konta, bo uważała [bardzo zresztą słusznie], że jest to zamach na jej swobodę.
i piszę mu w mailu:
Taki jest los Duszy, że wszystkiego nie może zrobić, co by chciała. A jest poddana przewodnictwu naszego Świadomego Ja [czyli nas samych].
Jak biega swobodnie jak źrebię to może się wybiegać i zaznać swobody. Natomiast z czasem, w odpowiedzi na sytuacje z życia (konieczność logowania) potrzeba i jej treningu i pewnej dozy dyscypliny. Z czego także się i cieszy, ponieważ ma poczucie, że ktoś się nią opiekuje, i że jakoś idzie do przodu w rozwoju.
I to my (Świadome Ja) mamy naszą Duszę uczyć, prowadzić.
Takim otamowaniem zwierzęcych instynktów Duszy wiodącym ją ku rozwojowi są różne nasze doświadczenia. Z powodu przechodzenia przez te doświadczenia Dusza ma zmierzwiony włos, bo często to nie jest bułka z masłem. Ale to nie oznacza, że ten zmierzwiony włos tak ma zostać. Wg. Dusz ma być ciężko, bo ma być wartościowo (w efekcie). Takie też najpewniej są zamysły Boskie..
Konieczność posiadania dowodu osobistego, czy też segregowania śmieci, czy też płacenia za prąd to przykłady zobowiązań, których kiedyś nie było, a się pojawiły z Wszechświata, który się cały czas rozwija. I tu Dusze chcąc – nie chcąc mają lekcje.
Pytanie, czy nadal chcesz iść w [jakby nie było] kieracie społeczeństwa [i np. zakładać konto w banku] czy też chcesz iść bardziej swobodnie i nie zakładać konta.
Bo obie drogi są równouprawnione i dostępne, i żadna nie jest gorsza. Są co prawda różnie oceniane przez ludzi, ale to już jest sprawa ludzi, jak to oceniają – punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Podobnie z punktu widzenia komfortu – odczucie większego komfortu może mieć ktoś, kto ma konto. (ale to nie jest reguła)
Duchowo liczy się bardzo doświadczenie, oraz świadomość, którą człowiek na nim zyska, natomiast efekt może być niemal dowolny. Wyższe Jaźnie nie nastają na nas, abyśmy akurat tak czy tak wybierali.
I to, że mamy wybór np. w takiej sytuacji, świadczy o swobodzie. Może nie jesteśmy w stanie zmienić CAŁEJ sytuacji, ale jesteśmy w stanie dokonać wyboru. I rozwinąć się, coś istotnego przeżyć.
Na forum, gdzie zaczęły obowiązywać sztywniejsze zasady – Dusza by chciała komentować na starych zasadach, ale już tego nie może, bo musi się zarejestrować 😉
Tak więc Wszechświat wywiera na nią rozwojowy nacisk.
Jakkolwiek rozwiążesz tą sytuację, i tak pójdziesz do przodu!
Jeśli zaś ktoś nie rozwiązuje na bieżąco takiej sytuacji, i stoi przed dylematem, też zyskuje, bowiem gromadzi sobie doświadczenia, gromadzi energie i pogłębia stan bez decyzji. Wówczas, gdy już ją podejmie, ta zgromadzona energia spowoduje, że jego doświadczenie będzie głębsze.
W odróżnieniu od tego szybkie podejmowanie wielu decyzji, przeżywanie wielu doświadczeń daje gromadzenie dużej ilości powierzchownej energii, energii powierzchownych doświadczeń. Jest to korzystniejsze dla młodszych Dusz. Tak też można. Sposób reagowania na wyzwania Wszechświata jest zależny od nas samych [gdy zaś nie robimy tego świadomie – jest zależny od naszej Duszy i jej preferencji oraz od presji z zewnątrz, na które Dusza jest otwarta].
—
Napisałem tekst z przykładami pokazującymi osoby o różnym wieku duszy: całkiem spora lista [link].
Opowiadanie o starych duszach i ich przeżyciach – nie są takie jak innych ludzi.
Nazywam Duszę „kosmicznym łonem”. Tu więcej o tym, jak dusza nas wspiera.
Dusza wciela się z czasem
Mówi się, że narodziny dziecka równoznaczne są z wcieleniem Duszy. Ale jak się przypatrzeć bliżej, to dziecko nie od razu staje się w pełni dorosłe. Więc proces wcielenia nie jest natychmiastowy.
Zarówno rosną ciała – najłatwiej widzieć rosnące ciało fizyczne. Ale i reszta ciał subtelnych wzrasta. Wraz z tym pojawia się tu, na świecie więcej i więcej Duszy. Od tego, w jakim wieku jest Dusza, to tyle będzie trwać proces inkarnacji (wcielenia).
Im starsza, większa Dusza, tym dłużej trwa wcielanie się, począwszy od dzieciństwa. Tym więcej ma się co wcielać.
Zdolności Duszy ujawniają się z latami.
Najprostsze Dusze pokazują swoje zdolności od przedszkola, podstawówki. I najprostsze Dusze bardziej się nie rozwijają.
Podobnie i u starych Dusz, najprostsze zdolności się wtedy pokazują.
Tak więc nie widać różnicy.
Bardziej zaawansowane Dusze pokazują swoje zdolności w szkole średniej. I średnie Dusze bardziej się nie rozwijają.
Podobnie i u starych Dusz, średnie zdolności się wtedy pokazują.
Tu też nie widać dużej różnicy, chociaż taki młody człowiek ze starą Duszą już będzie miał odczucie, że „jakoś odstaje”.
Dla wielu dojrzałych Dusz czas studiów jest szczytem możliwości i osiągają one wtedy dojrzałość, wówczas pokazują swoje najwyższe zdolności.
Podobnie i u starych Dusz, pokazują się wtedy ich bardziej zaawansowane zdolności. Jednak nie koniec na tym.
Podczas gdy inne Dusze już pokazały co potrafią i trawią czas na klepaniu tego samego,
najstarsze Dusze dalej kontynuują proces wcielania się i dalej rozwijają i pokazują swoje możliwości. A są to zwykle już umiejętności duchowe, już rozwijane świadomie. W poprzedzających latach były uśpione. Następuje to zwykle poprzez tzw. „przebudzenie duchowe”.
Poprzednio pokazane, prostsze umiejętności tej osoby naturalnie mocno tracą na blasku, przygasają. Giną pragnienia i chęci do tamtych prostszych spraw.
Taka Dusza po przebudzeniu duchowym dosyć szybko dochodzi dochodzi do swojej głębi i zaczyna przeżywać, drążyć samą duchowość na sobie typowy sposób.
W tym obszarze już bardzo często czuje się super samotna w swoim otoczeniu. Może gdzieś tam na świecie są jacyś podobni jej, ale w okolicy – ogląda ludzi jakby byli eksponatami w muzeum, albo maszynami w fabryce – ciągle to samo, te same formy, te same produkty produkują. Te same, znane i oklepane tematy się pojawiają. Dla Starych Dusz często dominującym odczuciem jest obcość wobec środowiska i znudzenie tym, co ono prezentuje (mowa o świecie dorosłych, nie o „dziecięcej nudzie”).
Kwestia karmy i postawa Duszy wobec karmy
Biorąc pod uwagę Duszę, to mamy trochę przeprawy z karmą i wierzącą w nią naszą Duszą. Dusza wierzy że karma z poprzednich wcieleń jest zupełnie realna, ma być, i trzeba „wyrównywać karmę”. Mimo, iż Osobowość może o tym nie wiedzieć, nic sobie nie przypominać. Ale Dusza ma inne zdanie.
Dusza bardzo mocno lubi mieć rację.Uważa, że jak zajęła jakąś pozycję, to jest właśnie ta poprawna i „po co zmieniać, jak jest dobrze”.
Wszystko by było fajnie, jeśliby jednak Dusza nie miała mentalności czterolatka. A ma.
I jak taki czterolatek ma mądrze, rozsądnie rozważać tak skomplikowane karmiczne, relacyjne, wielowcieleniowe problemy.
W obrębie karmy nie uwolnimy się od karmy.
Trzeba zastosować jedyny (mi znany) chwyt, podejście duchowe: przekroczenie. Jest to wzniesienie się ponad dotychczasowy poziom funkcjonowania. Do tego potrzeba powiększenia, podwyższenia świadomości. To, co dotąd funkcjonowało nadal sobie działa i nadal będzie, ale dzięki wzniesieniu duchowemu mamy szansę to przekroczyć. Wobec dzieci to może tak funkcjonować, że rozpoznamy, że one też mają swoją karmę i przyszły tu po to, aby dostać spłatę od rodziców, aby karma się kolejny raz zapętliła. W tym momencie możemy wznieść się ponad to niekończące się zapętlanie karmy, bo widzimy jego bezcelowość.
Realny efekt lekcji karmicznej jest wg mnie taki:
a) istotnie, można nagrabić sobie karmy, gdy się dokonuje niekorzystnych działań, wyborów
b) ale nie spłaci się tego, nawet w kolejnych wcieleniach, mimo iż Dusze będą usilnie wyrównywały to co jest do wyrównywania, Następna karma będzie narastać, bo ego drugiej strony będzie czuć się niesłusznie atakowane.
c) potrzeba przekroczyć ten mechanizm z pełną pokorą, że jednak istotnie coś zrobiłem nie tak, ale „odpracowanie” jest niemożliwe, więc robię sobie sam „portal” i przez niego wychodzę „ponad” tym zjawiskiem mając szacunek do wszystkich Dusz w to zaangażowanych i wierzących w to zjawisko (Dusze bardzo chcą wyrównywać, można swoją zacząć przekonywać, że to niemożliwe, niewykonalne, a tylko napędza błędne koło).
To już polecana przez kościół skrucha za grzechy jest dobrym rozwiązaniem, lepszym od „odpracowywania karmy”, ponieważ pokazuje Duszy, że jeśli jest skrucha, to nie należy już w ogóle wierzyć w karmę na bazie tego przewinienia, ani też nie należy zachowywać się, jakbyśmy byli winni.
(O innych wierzeniach kościoła się tu akurat nie wypowiadam)
Samodzielne działania Duszy
Dusza jest o wiele bardziej zorientowana w życiu, w tym, co się dzieje, połączona z otoczeniem, bardziej niż nam się zdaje. Robi bardzo wiele sama z siebie, także działa w obszarach w których nasza Osobowość mogłaby zadziałać. Dusza robi to o wiele szybciej i sprawniej. Jednak zupełnie bez refleksji – tak „z automatu”. To jest cenne, bo dzięki temu możemy nie zastanawiać się nad każdym drobiazgiem w życiu.
A w sytuacjach krytycznych – Dusza nie jeden raz wyciąga nas z kłopotu, a nawet ratuje nam życie.
Tu na filmie poniżej pan łapie piłkę nie bardzo chyba zdając sobie świadomie sprawę z tego.
Uderzenie piłki chyba nie było zamierzone, ale było bardzo silne. Pan Evan nie spodziewał się tego, akurat był pytany o coś. Jednak jego Dusza wyczuła, że coś się dzieje. I to oczywiście jego Dusza złapała tą piłkę.
W trakcie kursu na prawo jazdy kursant z pomocą osobowości ogarnia jak prowadzi się samochód. A po gdzieś pół roku kto tym samochodem kieruje? Dusza, ona wyrobiła w sobie nawyki i bezwiednie, ale konkretnie i dokładnie je stosuje w odpowiednich sytuacjach drogowych.
To Dusza posiada odpowiednie dostosowanie do spraw ziemskich. Hindusi, jogini są i byli znani z doskonalenia takich prostych umiejętności (Duszy) jak zapamiętywanie bądź spryt ruchowy. Zobaczcie jak gościu zatrzymuje wiatrak. Nie pomyślał jak to zrobić, tylko „to zrobił”. Kto to zrobił? Osobowość? Nie. Świadome Ja? Nie. To Dusza.
Chociaż kto wie czy tu dodatkowo jakiś symbioncik nie pomagał.. Podobnie jak i joginom – o obciążeniach duchowych tam cichutko.. jakby w ogóle nie istniały.. Ale jogini różni, zwłaszcza sławni guru mają mocne symbionty.
Jak ktoś [w rozumieniu, że razem ze swoją Duszą] ma dobre intencje wobec siebie, to jego Dusza będzie go chronić, na różne sposoby. Potem można to tłumaczyć, że ktoś „miał taką intuicję”, „miał szczęście”, „był w czepku urodzony”, czy miał dobą karmę. Jak to mówię zresztą: jedno wytłumaczenie nie musi wykluczać innych.
Można także nauczyć Duszę nowych umiejętności i postaw, oczyszczając się z postaw niefunkcjonujących bądź przynoszących nawet szkodliwe efekty. Przykładem jest to, jak moja Dusza nauczyła się odczuwać, że czasami w pobliżu mnie znajduje się ktoś z obciążeniem i wtedy zachowuje spokój i nawet ostatnio odczytuje, czy tamta Dusza chce być oczyszczona, bo np. długo już cierpi z powodu tego obciążenia.
Takie złapanie piłki lecącej poza zasięgiem wzroku [i postrzegania osobowości] pokazuje jak Dusza [i podświadomość, jej automatyczna część] potrafi świetnie skontaktować się z polem wiedzącym w którym aktualnie przebywa [pole wiedzące to określenie Hellingera, jest to pole Duszy Grupowej]. Działa to podobnie jak telepatia Aborygenów Australijskich – nie muszą używać telefonów, ponieważ ich Dusze rozmawiają a oni wiedzą, co Dusze mówią.
Współpraca Duszy z Duchem danej osoby daje wielkie osiągnięcia. Czegoś takiego „na głowę” nie możnaby zrobić, jeśliby nie zostały tutaj zaprzęgnięte „automatyczne” mechanizmy podświadomości (a podświadomość jest częścią Duszy):
Duch „nadaje” inspirację, myśl przewodnią, jest tym Geniuszem, który przewodzi, a Dusza z pomocą Osobowości doucza się umiejętności potrzebnych do realizacji przedsięwzięcia. I efektem może być wielki spektakl.
Dusza ma swoje pragnienia, zupełnie przyziemne i pełne przyjemności i dlaczego by miała z tego rezygnować?:
Nawet taka dusza, jak dusza psa.
Ale nie tylko psy lubią przyjemności, zabawy. Jeremy Clarkson sam przyznaje, że piękne, świetnie prowadzące się coupe potrafi mu Duszę rozszarpać na kawałki:
Dusza ma holograficzny wgląd w czas [link], co oznacza, że nie ma dla niej specjalnie znaczenia czy coś jest wcześniej, czy później.
Jak rozumieć w takim razie czas?
– czas jest pewnym rodzajem „przestrzeni”, na pewno wymiarem, który – jeśli utworzony – daje dodatkowe możliwości, których sama przestrzeń duchowa nie posiadała. Daje możliwość zmiany. Bez czasu nie ma zjawisk zmiennych. A jakie szczegółowe możliwości – sami wiecie, bo żyjecie w czasie i widzicie – to wszystko, co się zmienia, to daje nam sposobność do ustosunkowania się, rozwoju.
Pytanie:
Piszesz w tekstach o duszy tak, jak o kobiecie – że czuje, widzi, przebacza lub nie, odchodzi lub nie, bacznie obserwuje czy mamy względem niej czyste intencje itd. Przecież to są cechy osobowości, a dusza nie ma osobowości wg Ciebie. A w ogóle, żeby tak się zachowywać, musi chyba myśleć. No, bo skąd dane jej wiedzieć czy mamy np. pozytywne intencje?
A jeśli wybacza, to chyba też ma uczucia… Proszę, wyjaśnij mi te zagadnienia.
Odp:
Dusze jak najbardziej mają uczucia, emocje, postrzeganie itd.
to nam dają abyśmy z tego korzystali. Aktywność myślowa Duszy często jest tylko marginesowa: 10-15%, większość postaw, decyzji Duszy pochodzi z emocji i uczuć.
Nie sądźcie co prawda, że to są proste uczucia, emocje. Mogą być zagłębione jedne w drugich jak sny Szecherezady z perskich bajek!
Jeśli Dusza starsza to też głębia przeżywania takiego człowieka jest o wiele większa, porównaj to u osób o różnym wieku duszy:
https://swiatducha.wordpress.com/2009/01/01/wiek-dusz/
Jednakże Dusze nie są zbyt wzniosłe [proszę poczytać książki Thomasa Moore, później na tej stronie opisuję], a więc nie mają zdolności refleksyjnych, wyższej umysłowości. Tak miało być, ponieważ tylko wtedy mogą brnąć w doświadczenia bez opamiętania.
„.. musi chyba myśleć. No, bo skąd dane jej wiedzieć czy mamy np. pozytywne intencje?”
Tutaj zakładasz domyślnie, że wiedza o czymś jest możliwa poprzez myślenie. Tak jak wiele, wiele innych osób, możesz sobie nie uświadamiać ile poznajesz informacji o świecie na zasadzie odczuć. Psychologowie twierdzą, że bardzo duża część informacji o postawach człowieka jest zawarta w jego przekazach niewerbalnych [niektórzy mówią nawet o ok 90%, chociaż ta liczba wydaje się mi trochę jednak zbyt duża, jak bym powiedział może 60%, może nawet 70%].
A Dusza czyta te przekazy niewerbalne jak z nut! Bo sama jest „niewerbalna”, „przeżyciowa” do szpiku kości!
Podobnie jak zwierzęta – nie myślą, nie przemyślają swoich decyzji, ale zwykle idą za instynktem. Kot nie zastanawia się, czy zje mysz. On to po prostu, instynktownie robi.
Zwierzęta nie mają tak rozwiniętego intelektu jak człowiek, ale umysł prężnie działający mają i świetnie odczuwają, doskonale postrzegają otoczenie. Wiedzą ogromnie dużo o postawach, odczuciach, uczuciach innych zwierząt np. tylko z postawy ich ciała, z woni [chociaż nie musi być to wiedza świadoma, uświadomiona].
I nie tylko się rozumieją, ale i na wzajem mogą się poprzez to mylić, np. psy z kotami nie rozumieją się. U kotów machanie ogonem oznacza zdenerwowanie, u psa – radość. Odczytując to, nie potrafią poprawnie reagować na te sygnały. A nie myślą, a więc nie mogą skorygować swojej reakcji. I żrą się mocno z tego powodu.
Naprawdę nie trzeba myślenia do tych działań.
Kiedy jednak umysł jeszcze nie działa tak sprawnie, kiedy przeważa uczuciowość i czyste energie przyniesione do początku wcielenia na Ziemi, to nawet psy i koty potrafią być dla siebie kochające:
Taka postawa może dzięki podtrzymaniu tego uczuciowego rozpoznania przeciągnąć się i w dorosłość:
Jest to pokazywane jako coś niezwykłego. Tak, ponieważ najczęściej jazgot programów obronnych umysłu nie pozwala na przeżywanie uczuć.
Osobowość ludzka pojawia się wraz z inkarnacją, od poczęcia dziecka. Natomiast zobacz, jak bardzo rozwinięte emocjonalnie są małe dzieci, chociaż ich osobowość jest w powijakach. To Dusza się już prezentuje, swoje energie na których pracuje, pokazuje się, swoje możliwości, swoje postawy. Matka ma możliwość dobrać imię dziecka jeszcze przed urodzeniem wyłącznie na podstawie odczytania jakości energii swojego dziecka płynących z własnego brzuszka.
Już małe dzieci mają silne osobnicze zróżnicowania, które jednakże nie mogą pochodzić od osobowości, która dopiero co się tworzy. To oczywiście Dusze pokazują swoje cechy, swoje postawy, swoje wybory, które przynoszą z poprzednich wcieleń..
Intencje są przez Duszę łatwo rozpoznawalne energetycznie, oczywiście Dusze są mocno połączone ze sobą energetycznie, wystarczy, że ludzie sobie popatrzą w oczy, podadzą ręce, już ich Dusze wiedzą o sobie super dużo. Jasnowidzowie to widzą i korzystają z tych informacji. Jeśli uważasz, że coś jesteś w stanie zataić przed jakimś człowiekiem, to tylko przed jego osobowością, jego ego. Jej/jego Dusza jeśli potrzebuje, to będzie wszystko wiedziała i.. może pójść na to, że ten ktoś nie będzie czegoś wiedzieć. Nawet może współpracować z tobą w zatajeniu czegoś przed osobowością tej osoby. Dla niej jest to równie dobre przeżycie, ba nawet lepsze, bo jest obecna tajemnica, niepewność, „podchody” itp..
No i oczywiście jest karma, związki karmiczne między Duszami. Do tego nie trzeba osobowości. Już małe dzieci potrafią wyrywać sobie wzajemnie włosy w bójce o zabawkę. To Dusze realizują karmę w ten sposób.
“Większe dzieci” rywalizują np. poprzez kariery, zdobywanie zasobności materialnej, uruchamianie specjalnie raniących związków między ludźmi, wchodzenie w takie związki, czy nawet poprzez akcje agresji fizycznej.
Przykład: osobowość jest potrzebna do zdobycia skomplikowanego zawodu. Natomiast aby używać go do robienia kariery, aby “komuś pokazać”, to już osobowość nie jest specjalnie potrzebna, wystarczy, że Dusza chce odtworzyć sobie z poprzedniego wcielenia relację dominacji i już będzie chciała być szefem. Wtedy jak pytać osobowość, czemu chce być szefem, to nie odnajdzie przyczyn w sobie [i będzie miała rację]. Ludzie z reguły nie wiedzą, czego chcą ich Dusze – są otwarci na zawartość swoich osobowości, natomiast ich Dusze stanowią dla nich pewien rodzaj tajemnicy, obszaru, w który nie wchodzą, którego nie eksplorują, nie znają.
Ale i osobowości też mogą sobie tworzyć nowe związki, zależności, przyczyny. Stąd wniosek, że do złożoności świata dokłada się zarówno Dusza jak i osobowość [trochę na inne sposoby].
Do tego nie trzeba specjalnie mądrości, aby się atakować, poranić i więcej. Od starożytności takie akcje prowadziły całe ludy, populacje bijąc się między sobą. Dopiero niedawno w Europie osobowości przyszły do pomysłu, żeby może już nie robić pomiędzy sobą wojen. I zdołają swoje Dusze do tego przekonać, ponieważ jest dużo za tym argumentów.
tu wstawiam artykuł, który się wydaje ważny w rozważaniach o Duszy:
Zmiany
Dziś 13.02.2013.
13 jest liczbą wg numerologii redukującą się do 4. Jest też dla mnie liczbą weryfikacyjną. Oczywiście można widzieć w niej „realizację fatum”, natomiast tak pewnie jest gdy zgromadzą się energie karmiczne, oczekujące na wyrażenie się, a człowiek nie jest tego świadomy, albo nic z tym nie robi.
Jak dla mnie 13 jest też zachętą do osobistego podejmowania zmian, świadomego podejmowania zmian. Odkryłem [na swój użytek], że jeśli sam zrobię postęp w wibracji 13, jeśli zmienię postawę, to również mogę skorzystać z nagromadzonej energii zmiany, a i owe fatum już nie ma z czego czerpać siły.
Dusza sama tworzy karmę
Myślałeś kiedyś, skąd ta cała karma powstała, dlaczego przyszło Ci żyć z karmą, której nie jesteś twórcą [jako osobowość]? W jakim strumieniu celów przyszło Ci żyć? Istotnie, żyjemy w strumieniu celów, które nas przerastają. Cele Duszy, która jest energetycznie potężniejsza od osobowości wykraczają mocno poza nasze osobiste życie. Można się zżymać na to, można się zapierać i nie chcieć tego, ale jakoś jednak tego za pomocą takich środków nie udaje się zmieniać.
Cel Duszy
Dusza tak naprawdę nie działa zgodnie z prawami tworzenia, z prawami przyciągania. A może ściślej powiedziawszy: działa zgodnie z nimi, natomiast jej cele nie są tak pozytywne jakby się mogły wydawać.
Jej celem nie jest sukces, bądź prosperity.
Takie wykalkulowane cele zwykle są celami osobowości, nas samych, którzy chcielibyśmy żyć w obfitości dobra, obfitości finansów, w szczęściu, w miłości, przyjaźni. No niestety, to nie jest celem Duszy. Można powiedzieć, iż jest celowo „źle zaprogramowana”, niezgodnie z ziemskimi standardami sukcesu. Celem sukcesu Duszy jest sukces duchowy, osobisty sukces Ducha.
Celem Duszy jest przeżycie maksymalnej dawki doświadczeń. Na przykład eksploracja jakichś dziwnych zakamarków:
Cel ten jest jednakże niezwykle szczytny, wręcz Boski. Tak bowiem została zaprogramowana przez swojego Stwórcę. Otóż jeśli Dusza będzie dużo przeżywać, jeśli będzie ciężka od osobistych przeżyć, to zacznie się tworzyć z tego osobiste poczucie oddzielenia od środowiska [poziom roślin, potem zwierząt]. Z tego ukształtowuje się poczucie osobności, bycia osobą, czyli ego [poziom człowieka]. Kolejne stadia to uruchomienie się samoświadomości, Świadomego Ja – jak je nazywam [uruchamia się samoświadomość Atmana – wg. jogi, wed].
Dalszym stopniem, gdy [samo]Świadome Ja wzrasta jest zorientowanie się „kim jestem?” przez owe Świadome Ja. To pytanie jest centralnym pytaniem jogi. Prowadzi bowiem do skupienia się na swojej esencji [jak to nazywają buddyści]. Buddyzm jest zresztą w tej fazie odpowiednią praktyką [wcześniej nie jest odpowiednią praktyką – w różnych fazach odpowiednie dla nich praktyki są różne]. Tu już zaczyna się świadome łączenie z Bogiem [osobowym, bądź bezosobowym, to nie ma większego znaczenia].
Gdy połączenie owo nabiera obszerności, zaczyna się „zstępowanie obecności”, „zstępowanie energii” boskich [tak nazywam te fazy]. Świadome Ja zauważa, że ma bardzo dużo wspólnego z tymi energiami. I zauważa, że tak naprawdę z energiami Duszy, ego nie ma aż tyle wspólnego. To jest punkt zwrotny świadomego oświecenia, połączenia się z Bogiem, świadomego zjednoczenia z Bogiem.
Świadome Ja [zresztą bez wysiłku i wręcz spontanicznie] wybiera coraz większą łączność z tymi energiami, z którymi się utożsamia, czyli z energiami Boskości. Oczywiście są jeszcze w tym stadium energie Duszy, zgromadzone wielowcieleniowe energie karmiczne, ale są one stopniowo oddawane, ponieważ są rozpoznawane jako „nieswoje”, a więc można się ich bez żalu pozbyć.
I tyle, tak ustawiona ścieżka zstępująco-wstępująca daje w rezultacie wytworzenie się indywidualnej świadomości tam, gdzie jej nie było, a potem samouświadomienie sobie swojej boskości [oczywiście jest to nieegoistyczne].
Jaki ma być punkt zwrotny?
W tym procesie dosyć istotną rolę gra punkt zwrotny – przełączenie się z autopilota Duszy na świadome kierowanie swoją drogą życiową [wyrażanie się] Ducha. Już dawno stwierdziłem, że od dzieciństwa jesteśmy tak ustawieni, że przechodzimy w naszym życiu „z autopilota na sterowanie ręczne” własnym życiem. Tak jak w dzieciństwie większość rzeczy wokół nas „działa się”, tak z latami jesteśmy zobligowani, aby brać je w swoje ręce, decydować o tym, jaki ma być podjęty wybór, co mamy zrobić w danej sytuacji.
W dzieciństwie mówiono nam kiedy iść spać. Mogło to dawać poczucie bezpieczeństwa – ciągle o tej samej porze. W dorosłości my sami decydujemy kiedy idziemy spać.
W dzieciństwie prowadzono do kościoła? Dzisiaj samemu odpowiadamy czy w coś wierzymy, czy pracujemy nad sobą w obszarze duchowym. Autopilota religii nie ma.
Kiedyś mówiono co mamy w szkole robić. Dzisiaj możemy iść do tej lub innej pracy (w miarę naszych możliwości wyboru).
I taki wydaje się być generalny wzór funkcjonowania naszej istoty.
Dusza w trakcie wcieleń nabywa wzorców zachowań. Wobec pewnych spraw zachowuje się tak i tak, wobec innych w inny sposób. W relacjach z istotnymi ludźmi [istotami, ogólnie biorąc] podejmuje pewne decyzje, jak się wobec nich zachowywać. A to wobec osoby A będzie pragnąć, wobec osoby B będzie się obawiać, wobec osoby C będzie ofiarą, itd. Osoby A, B, C będą tu spełniały rolę „drugiej strony” relacji – rolę istotną, lecz nie krytyczną, nie decydującą o owej relacji. Bowiem to Dusza, w zależności od swojego imperatywu będzie wybierać postawy wobec nich.
Jeśli Dusza ma imperatyw „więcej doświadczać”, to jeśli będzie chciała kochać, to będzie z wcielenia na wcielenie wybierać postawę bycia bardziej i bardziej zakochanej. Niekoniecznie ma to skutkować, iż owa miłość będzie pozytywnie zrealizowana. Duszy nie zależy na sukcesie, tylko na przeżyciach – a więc może być zakochana po uszy, ale nie w związku, nie w rodzinie. Jeśli Dusza zechce się bać, to będzie wchodziła w lęki jak nóż w ciepłe masło, tonąc w lękach. I lęki będą jej argumentowały prawdziwość swojej postawy, ponieważ „trzeba się lękać” – to będzie prowadzić do wzmacniania owej postawy. Krańca generalnie tu nie ma, ścieżka zstępująca doświadczeń, łuk zstępujący istnienia nie ma zaprogramowanego dna. To dana istota sama z siebie, kiedy zdobędzie się na świadomość, wtedy będzie mogła przerwać ów łańcuch doświadczeń, niechybnie przynoszących cierpienie. Bowiem intensywne przeżywanie bez spełnienia – przynosi cierpienie.
Karma i .. jeszcze więcej karmy
Pewnie tego się domyślałeś. To Dusza sama z siebie, nieświadomie tworzy karmę, przez swoją postawę, przez swój imperatyw doświadczania. Sama ma swoje postawy z poprzednich wcieleń, czyli wzorce karmiczne. I jak te wzorce sobie uruchamia, to tworzy karmiczne wydarzenia. Np. może wejść w związek z kimś, z kim kiedyś była w relacji. Np. była czyimś dzieckiem. Albo była czyimś ojcem, a teraz tamta strona, jest matką.
Dusza chce jeszcze raz przeżyć te przeżycia, bo czuje, że są niedokończone. To jest dokładnie to, co odkrył Zygmunt Freud – przymus powtarzania przeżyć, doświadczeń.
Dusza przeżywa swoją karmę. A że jest nierefleksyjna, to nie umie się z niej wyplątać.
I tworzy jeszcze więcej karmy.
Jeśli jej pozwolić, to będzie miała karmy po uszy. Czy to potrzebne? Na tyle potrzebne, na ile zechcemy uruchomić Świadome Ja i zacząć decydować z poziomu Ducha o swoich losach.
Dajmy na to, że Dusza czuje się skrzywdzona. Wiele osób do mnie pisze „co zrobić, aby uruchomić czakrę podstawy, aby była ona większa, aby lepiej sobie radzić w świecie materialnym”. Poczucie skrzywdzenia, które odczuwa i pielęgnuje Dusza świetnie nadaje się do tego, aby ograniczać działanie czakramu podstawy! Zobaczmy jak to działa.
Aby z tym ciągiem karmicznym skończyć, potrzeba wziąć stery życia z rąk Duszy. Ona się przejawia w doświadczeniach. Ale to Duch (Świadome ja) ma zacząć decydować.
I dzięki temu jest szansa wyjścia z sytuacji karmicznych.
Podobne przyciąga podobne
Dusza w swojej postawie czuje się skrzywdzona. A jak się czuje skrzywdzona, to oznacza, iż poprzedni stan był lepszy niż obecny. Jak tak, to chce sobie powetować to i chce odzyskać to, co dawniej było, co było „lepiej”. Powetowanie sobie zawiera w sobie przekonanie o krzywdzie, o przegranej [niesłusznie mnie to spotkało, to jest nieuprawnione, co mi ludzie robią, co mi społeczeństwo robi, co mi system, państwo, ustrój robi!]. Tak nie można, nie powinni tego robbić! No dobra, wybieram drogę ratunku, wspinam się na niej, mam „nadzieję” [nadzieja jest z ego, z Duszy].
No i jak tak siebie „ratuję” z dołka, przychodzi „lepszy czas”, już myślę, że będzie lepiej [na starych zasadach, nic nie zmieniając], … a tu nagle … jak nie tąpnie! Co się dzieje, dlaczego tak, dlaczego jest jeszcze gorzej!? Ja nie chcę [kwili Dusza], to straszne, to okropne, znowu mi to zrobili, znowu ma być jeszcze gorzej niż było! Przeżywam szok, bo już myślałam [nadzieja], że się wyciągam z bagna, a tu jeszcze gorzej!
Ząb zupa zębowa, dąb Dusza dębowa
No niestety Dusza chciałaby [dzięki podleganiu swemu imperatywowi] działać na starych, karmicznych zasadach. Zakładają one niedokonywanie zasadniczych zmian. Jakichkolwiek. Ma być tak jak było i ma być przez to dobrze. I tylko przez to, że usilnie podejmowane są wysiłki, aby było WRESZCIE, TYM RAZEM dobrze, tylko dzięki temu ma być wreszcie dobrze.
Nie za sprawą prawdziwych przyczyn, które mają przynieść odpowiednio dobre rezultaty.
Dusza jest uparta do upadłego – jakie przyczyny!? Ona wie swoje! Jeśli widzisz kogoś, kto się upiera przy swoim przeciwko faktom, przeciwko widocznym zasadom, to otóż widzisz istotę zidentyfikowaną ze swoją Duszą, która akurat zaparła się kopytami w ziemię i nie chce ani na krok ustąpić. No a siłę Dusza ma ogromną, a więc [w moim przekonaniu] należy dać jej dalej doświadczać, nie jej to czas, by uruchomiło się Świadome, zdystansowane do siebie Ja.
Pyta mnie czytelnik o to, czy jak się oczyści z obciążeń, to ..
w przypadku wejścia Duszy w zależności karmiczne, proste osiąganie celów bywa utrudnione, bądź trudne.. Oczywiście pierwszorzędnym powodem tego jest uwikłanie się [Duszy] w obciążenia karmiczne.
Praca z oczyszczaniem z obciążeń daje jakieś efekty, ale [jak wynika to z moich obserwacji] jak już Dusza złapie ileś obciążeń to ich poziom doświadczeń [w tych obciążeniach] jest zwykle tak intensywny, że Dusza nie chce tego puścić. Uważa bowiem, że jest to świetne źródło intensywnych doznań, o wiele intensywniejsze od osiągania „zwykłych” celów życiowych.
Dla dosyć mocno obciążonej Duszy „zwykłe, ludzkie” doświadczenia blakną w porównaniu z tymi, pochodzącymi z obciążeń.
[No, może poza posiadaniem trójki małych dzieci jednocześnie.. 😉 w takich sytuacjach można
obserwować, że nagle jakby nagle takiemu człowiekowi zmalały obciążenia karmiczne. Łazariew będzie mówić o takim przypadku, że został odpowiednio mocno poniżony, a Hellinger, że oto pole dzieci go wspiera. Można to także interpretować tak, że Dusza tego człowieka ustaliła sobie, że intensywność i atrakcyjność doświadczeń pochodzących od dzieci jest zupełnie wystarczająca i że nie potrzeba poddawć się kolejnym doświadczeniom wynikającym z obciążeń karmicznych.
Oczywiście można działać i pracować ku osiąganiu swoich celów, natomiast nie należy chyba zbytnio ufać hurraoptymistycznym nauczycielom duchowym, którzy mówią, że jeśli odpowiednio się oczyścisz [np. z pomocą regresingu] to będziesz osiągać to, co inni, mający dobrą karmę a mający bardzo mało karmy złej. Ja na takie zapewnienia patrzę jak na formę zachęty, marketingu, bowiem patrząc realnie mało kto dostaje takie efekty w świecie materialnym, a pochodzące z pracy nad sobą, jak owi nauczyciele ogłaszają.
Paradoksalnie jednak takie metody pracy ze sobą i z Duszą jak ów regresing są bardzo korzystne [o ile nie ma się włączonych wzorców autodestrukcyjnych, bo wtedy można użyć owego regresingu do dalszego zdegradowania swojej pozycji, swojego dobrobytu].
Czyli praca z afirmacjami [koniecznie z odpowiedziami, z medytacją, z modlitwą jest zwykle pracą bardzo korzystną.
Oczywiście, jeśli ktoś czuje się na tyle gotowy, to może pracować z metodami proponowanymi na warsztatach rozwoju osobistego i zawodowego [nie mylić z rozwojem jedynie duchowym].
Dlaczego tak jest?
Dusza nie dostrzega prawa przyciągania. Podobne energie przyciągają podobne.
Jest to nieuniknione. I dlatego, jeśli Dusza upiera się przy karmie, to dostanie więcej karmy.
Jeśli jest niezadowolona, jeśli pielęgnuje np. poczucie skrzywdzenia [w postawie nadziei, w postawie szukania powetowania krzywd: odzyskania „honoru”, odzyskania pieniędzy, które niegdyś posiadała, odzyskania zdrowia itp.], jeśli pielęgnuje poczucie skrzywdzenia to dostanie wciry, dostanie po gnatach najpewniej, ponieważ przyjdzie do niej kolejny agresor i ją jeszcze bardziej pogrąży. I sama go Dusza sobie przyciągnie poprzez trzymanie owych energii bycia skrzywdzoną.
Ja [tu imię] uwalniam się od poczucia krzywdy, mogę być wolny, swobodny i bogaty i korzystać z tego!
To już są zupełnie innne energie. Otóż jest to punkt zwrotny. Jest to decyzja Ducha, aby przerwać tą bezrozumną, samospełniającą cierpienie spiralę.
Co będzie, jeśli uwolnię się od poczucia krzywdy? Co jeśli pozwolę odejść krzywdom, resentymentom, poczuciu skrzywdzenia? Takie pytania pojawią się, ponieważ są one napędzane energiami emocji, energiami karmicznymi. Trzeba Duchowi przez nie przejść. Jednakże świadomość swojej energii pozwala Duchowi przejść, strancendować owe energie karmiczne. Duch bowiem ma wyższe energie, wyższe wibracje od energii karmy, energii emocji, nawet od energii przyczynowych, a nawet od energii idei [i jeszcze wyżej]. Przez to, konfrontując się z takimi pytaniami wynikającymi z nagromadzonych niskich energii Duch może je oczyszczać tak jak gumka trąc papier usuwa zeń grafit zapisany przez ołówek. Wydawałoby się, że papier jest brudny, a tu nagle po przejściu gumki okazuje się, że papier od od ołówka nawet nie ucierpiał, nadal jest biały [są co prawda wspomnienia pisma, ale są to jedynie już tylko wspomnienia].
Jeśli oddam swoje emocje, swoje argumenty, swoje starania „wyciągnięcia się z kłopotliwej sytuacji”, jeśli oddam swoją nadzieję na lepsze, to z czym zostanę? Co będę mieć w rękach? Dotąd miałem ręce pełne sznurków [karmicznych], lin, węzłów, pewniej się z tym czułem, ponieważ miałem kontrolę. Co ze zobowiązaniami, które mają wobec mnie moi oprawcy, moi dłużnicy, moi krzywdziciele? Jeśli zostawię te łącza, te linki, te więzy, to już nie będę mieć argumentów na „coś lepszego”! Mogę się poczuć niebezpiecznie – mówi Dusza. Nie będę mieć na nich haka. Mogę poczuć się bezsilny, bezradny, o wiele mniej zabezpieczony, mniej bezpieczny niż dotychczas.
Oczywiście. Ale też mocno lżejszy!
Dlatego uznaję pierwszy krok Anonimowych Alkoholilków za genialny. „Przyznaliśmy, że jesteśmy bezsilni wobec alkoholu i że przestaliśmy kierować naszym życiem”.
W momencie decyzji o [pokojowej] dominacji Ducha nad własnym życiem jednym z aspektów tej nowej postawy jest przyznanie się do całkowitej porażki dotychczasowej postawy Duszy w osiąganiu Boskiego Celu. Otóż przyznaję się, że wszelkie zabezpieczenia siebie, próby odzyskiwania czegokolwiek, próby naprawy na dotychczasowych emocjonalnych zasadach – nie działały, nie działają i już nie chcę ich stosować! Oto postawa Ducha, oto postawa zmierzająca do przyjęcia nowych przyczyn dla życia.
I teraz moje bezpieczeństwo – czy zdecyduję się, aby ono miało polegać na przyciąganiu pozytywnych wydarzeń?
Za pomocą tego samego prawa, które dotychczas przyciągało do mnie z taką siłą przykrości i cierpienia [podobne przyciąga podobne], czy zdecyduję się zmienić moją wewnętrzną postawę na postawę wynikającą z decyzji Ducha?
Jeśli dotąd nieświadomie utrzymywałem postawę skrzywdzenia to obecnie mogę z niej zrezygnować i otworzyć się na postawę pozytywną, postawę kreowania pozytywnego prosperity poprzez hołubienie, pielęgnowanie postawy zadowolenia, radości, zaspokojenia, skupienia na przyjemności. I to przyjdzie do mnie, ponieważ podobne przyciąga podobne!
Działanie z Ducha
Tak, potrzeba przy tym odejść od Duszy. Dusza pragnie przeżywać – cokolwiek, byle dużo [można w tym też dopatrywać się podstaw w nadmiernym gromadzeniu – dóbr, nadmiernym jedzeniu].
Odejście od reaktywności Duszy na rzecz świadomej, dokonywanej z wyboru manifestacji Ducha. Decyduję się manifestować takie i takie cechy, z pomocą twórczej wysokiej, wysokowibracyjnej energii wypływającej z mojego Ducha.
Decyduję się dokonać pozytywnej manifestacji. Duch pragnie się manifestować, pragnie się zamanifestować. Sam z siebie tego jednakże nie zrobi, to Świadome Ja, jeśli się zbudzi, może podjąć tą decyzję o uruchomieniu manifestacji Ducha. Bardzo często energie Ducha są utłuczone jak tabaka w rogu, zatłuczone, zatkane w tubie, przez którą miałyby przechodzić. Wręcz sama tuba jest tworzona, aby energie Ducha otamować.
Podczas gdy.. energie Duszy są rozpasane, rozchodzą się jak chcą, rwą jak rzeki w różnych karmicznych kierunkach i człowiek znajduje się w życiowej porażce [jak się przebudza osobowość w wieku lat nastu – dziwi się, że jego życie może tak przykro wyglądać].
afirmacja:
Ja … uwalniam się od poczucia krzywdy, mogę być wolny, swobodny i bogaty i korzystać z tego!
To jest kreacja Ducha, pozytywna kreacja, która ma przynieść pozytywny skutek. Nadal jeszcze obserwuję wokoło siebie efekty przyciągania wibracji krzywdy, które pielęgnowałem. Jakkolwiek był ten mechanizm uruchomiony, jakiekolwiek postawy się za tym kryły, to i tak zmieniam to. To i tak oddaję moje wszelkie negatywne, roszczeniowe postawy. Cokolwiek by się za nimi nie kryło, oddaję to. Mogę się poczuć komfortowo. Dusza może poczuć, że oto traci dotychczasowy grunt pod nogami. Niech traci, to tylko wyjdzie nam na dobre, ponieważ przez to osiąga ona spełnienie, osiąga ona cel swojego istnienia, więc jest to dla niej również sukces.
Rozpamiętywanie przeszłości, które Dusza dokonywała, jedynie utwierdzało ją w tymczasowych „prawdach”, które sama sobie ustaliła, wytworzyła, „zrobiła”. Do tych prawd była przekonana, ponieważ siebie sama nich przekonała. To oczywiście dało początek ego i jego roszczeniom.
Na dzisiaj pozostawiam „prawa osobiste”, pozwalam, aby one się rozwiały [nie zaś rozwijały]. Pozwalam sobie przejść na działanie według wg przyciągania pozytywu do pozytywu. Przyciągam dobro, radość, szczęście, obfitość poprzez skupianie się na nich, poprzez wibrowanie nimi. Wibracje to przyciągną podobne do nich. I na tych pozytywnych wibracjach będę mógł osiągnąć ich efekty, dojdę w łatwy sposób do ich rezultatów.
Rozmowy z duszami
Rozmowa z duszą jest prostą sprawą, ponieważ nasza Dusza zwykle z nami jest [o ile nie załatwia jakich swoich „ważnych spraw”]. A i z innymi duszami jest ściślej połączona niż się nam wydaje. Jedynym większym kłopotem bywa przekonanie, że „się nie da” i to, że nikt tego nie robi.
Zaś rozmowa z duszą osoby, która jest nam znana jest także prosta, ponieważ nasza Dusza i Dusza tamtej osoby się już zwykle znają jak łyse konie i mają mocne połączenia. A jak nie mają, to zaraz się odnajdą.
Aby poznać cele Duszy, wystarczy posłuchać głębiej człowieka,
a po niejakim czasie wychodzi na wierzch Dusza z jej pragnieniami, celami.
Warunek jest jeden, aby opowiadający realnie „się odsłonił”. Bo jak będzie mówić „co wypada”, „jak to mądrze przemyślał”, „jak się ustawił w życiu”, jak mu się wpracy powodzi.., jaka planuje karierę.. to wszystko to są tematy Osobowości, tego Liczykrupy pokładowego, który tylko patrzy, jak dobrze wypaść.
Osobowość, ów Liczykrupa jest zresztą zaprogramowany właśnie na to, aby dobrze wypaść i żeby przypadkiem Duszy nie odsłonić. (w imię pragmatycznych interesów: aby nie wylecieć z pracy, aby żona nie jazgotała, aby mąż się nie zorientował, aby rodzice się nie czepiali itd.)
Więc jak chcieć docierać do Duszy – trzeba umieć te tarcze ochronne ominąć.
Na zewnątrz człowiek ma pewną socjalnie poprawną skorupkę, która jednak dosyć szybko znika, jeśli ktoś [i jego Dusza] czuje, że nie oceniamy, że akceptujemy i słuchamy. Wówczas strumień wyznań z Duszy płynie niezwykle lekko i gładko. Chociaż cały czas Osobowość pilnuje, czy aby coś nie będzie użyte przeciwko niej..
Rozmowa z Duszą to w dużej części „WCZUWANIE SIĘ”. Nie każdy tu chce działać, nie wszystkim to się udaje, ale wiele osób to umie. Bo – jak pisałem – 80 do 90 % treści Duszy jest poza słowami, to są przeżycia, energie. Jak czujesz energie – możesz odczuć co Dusza chce powiedzieć. A czujesz energie, nawet jeśli ktoś ci powiedział, że „tego nie ma”, albo, że „tego nie umiesz”.
Sposobów „szamańskich” prac z Duszą jest wiele, np. ustawienia rodzinne Helingera lub ustawienia modyfikowane, rozmowy z Duszą, szamańskie sesje, oczyszczanie zdalne duchowe z użyciem jasnowidzenia, itd.
A chociażby pisanie “za kogoś” afirmacji z odpowiedziami. Też można, też tamta Dusza będzie odpowiadać.
Oprócz rozmowy z Duszami ludzkimi, jak Huna podpowiada, możemy z sukcesem pogadać z duszami przedmiotów. I to nie tylko tych „starych”, o których się mówi, że „mają duszę”, ale także z duszą naszego komputera, samochodu, którym jeździmy, samolotu, którym lecimy, domu, możemy wyczuć jakie ma samopoczucie dusza sklepu, czy centrum handlowego.
Trzeba pamiętać jednak, że owe dusze mogą być zdziwione, że do nich ktoś zagadał, bo zwykle – kto rozmawia z duszą sklepu albo samolotu?
Kiedyś bywałem w pewnym sklepie na Ursynowie. Wchodząc od razu czułem obejmujące mnie podejrzliwości. I to, jak sądzę nie było tylko ze strony personelu, to mogła być dusza sklepu [zresztą mogła być zgodna z nią dusza grupowa załogi sklepowej]. Jak pewnie domyślasz się, nie za bardzo chciało mi się z tą podejrzliwą duszą rozmawiać, rzadko tam robiłem zakupy.
Podobnie z roślinami i zwierzętami. Z roślinami jak się rozmawia – a są o tym opowieści, że ciocia rozmawia ze swoimi kwiatkami – to ona z ich duszami rozmawia. I tu mamy potwierdzenie. Ale to tylko ułamek możliwości!
Gdy będziesz czuć dusze grupowe, to także z nimi można gadać! I z duszami grup ludzi, wręcz całych narodów. To bardzo potężne dusze.
Warto pamiętać, że dusze lubią łączyć się w grupy i jednoczą wokoło swoich celów i przeżyć, odczuć. Wtedy ludzie „czują jedność”.
I ze swoją duszą możemy rozmawiać – to daje bezpośrednie korzyści i jest jak najbardziej polecane ! 
Możemy rozmawiać ze swoją duszą dla różnych celów:
- aby się czegoś dowiedzieć [np. o jej przekonaniach],
- aby coś oczyścić [np. jakieś wzorce zachowań],
- aby ją do czegoś przekonać [jeśli np. widzimy, że jej postawa wobec świata jest inna, niżbyśmy chcieli].
.
Pytanie:
” Mam pytanie. Jak postępować, gdy bliska mi osoba wikła się z bardzo groźnym krokodylem i komplikuje sobie życie osobiste, zawodowe, zaprzepaszcza swoje zdolności i umiejętności.Odpowiesz zapewne , ze ta osoba musi sama dostrzec swoje zniewolenia i wyrazić chęć pracy nad sobą.
Tak, tak …znam te teorie.Ostatnio jednak byłam świadkiem tragedii, która wydarzyła się w rodzinie psychologa- psychoterapeuty. Matka, chora na depresję po 2 próbach samobójczych nie wyrażała intencji pójścia na terapię. Córka uparła się jednak i nie uczyniła nic, aby ją zabrać do psychoterapeuty. Uważała, bowiem, że matka sama musi o tym zdecydować.
No i finał był taki, że matka odebrała sobie życie.
W jakich granicach więc można pomóc takiej osobie ?”
.
Odpowiedź:
Sprawa jest bolesna, ponieważ Dusze w rodzinie są bardzo mocno połączone, pewnie wiesz o takim zjawisku, gdy jedno coś czuje, to i inna osoba z rodziny też. Nie musimy być Aborygenami aby tego doświadczać.
Jest pewna ważna sprawa w pracy z Duszami. Ludzie zwykle wyobrażają sobie, że trzeba z kimś „porozmawiać” i próbują rozmawiać z osobowością, ponieważ tylko do tego są wytrenowani. A tu okazuje się, że rozmowa mało co daje, albo nawet tylko pokazuje blokadę osobowości.
I tutaj proponuję MOCNO zadziałać z Duszą.
Nie tak, jak Brzechwa opisuje:
Rak tedy rzecze: „Rodacy,
Musimy się wziąć do pracy,
Mam pomysł zupełnie nowy –
Zacznijmy kuć podkowy!”
No, ale cóż, kiedy ryby
Kuły tylko na niby,
Żaby
Na aby-aby,
A rak
Byle jak.
Dusza potrafi być potężną istotą, więc i potrzebuje środków, przekazu, bodźców na swoim poziomie intensywności energetyki. Potrzebuje odpowiedniego partnera.
Ja ostatnio wspomagam nieco przyjaciółki, które próbują odratować żyjącą ofiarę samobójstwa – ich znajomą.
Panie nie mają praktyki w świadomych, treściowych relacjach z Duszą. Działają bioenergetycznie na różne sposoby, bodźcują ciało, to prawda, ale raczej nie jest to na polu przyczynowym [to wyższy poziom intelektu].
Jest dla nich to nowe, że to właśnie Dusza we własnym procesie decyzyjnym decyduje o dalszym losie człowieka, inkarnacji, o pozostaniu, czy odejściu. I jeśli Dusza zechce, to osoba zostanie na Ziemi, nie umrze, a będzie żyć. I więcej – jej komfort życia [utrata bądź nie poszczególnych umiejętności życia] zależna wydaje się także od tego, na ile Dusza będzie przekonana do nadal tej inkarnacji. Jeśli zdołamy ją przekonać bardziej, że jest to możliwe, to osoba będzie zdrowsza, Dusza bardziej będzie zdecydowana zasiedlić ciało. Także na poziomie witalnym, ciało witalne będzie zdrowsze, bardziej pełne, a to bezpośrednio wpływa na zdrowie osoby.
W momentach, gdy robimy sesję z Duszą, to pacjentka dobrzeje. Jak praca postępuje jedynie wg. tego, co fizjoterapeuci, lekarze uważają, to chyba nie ma aż takiej poprawy. Takie są moje postrzeżenia.
Podobnie też jest z osobą, która idzie na jakiekolwiek inne zatracenie – gdy z osobowością takiego kogoś się nie można dogadać. Trzeba rozmawiać z Duszą, bo to jej pomysł jest to „zatracenie”. Po prostu Dusza uznaje, że obecne wcielenie jest już mało satysfakcjonujące w kategoriach celów Duszy. A jak mało satysfakcjonujące, to Dusza próbuje się rozglądać za następnym.
Sprawa wygląda trochę jak z pewną panną na wydaniu. Chodzi z jednym chłopakiem. Ale odpowiada jej na 70% i te 30% dziewczyna uważa, że jest nie do stolerowania. A pracować się jej nad związkiem, wraz z chłopakiem nie chce – ona chce „lepszego”. I odchodzi. Albo prowokuje, że on odchodzi. I .. za niedługą chwilę znajduje sobie dziwinym trafem następnego chłopaka. Nie za rok, a za dwa-trzy tygodnie, i zaraz po poznaniu już fantazjuje o ślubie i dzieciach. [co to za chłopak, nie będę się rozwodził, ważne jest tutaj z jakim impetem dziewczyna przemierza prestrzeń związków. może wydawać się pannie, że odpowiada jej w 85%, ale nie jest powiedziane, że ów chłopak ma obciążenie duchowe, które odpowiada za 40% tego „podobania się. Po 10 latach i spłodzeniu dwójki dzieci pani już wówczas zauważy, że podoba jej się w nim tylko 45%, ponieważ owe 40% obciążenia już będzie zauważać i oceni jako coś skrajnie niekorzystnego].
W jednym z filmów był taki żart. Mówi dziewczyna: „mam 27 lat i od 15 roku życia nie byłam przez dwa miesiące bez stałego chłopaka.”
I możnaby dodać: „.. a teraz od trzech miesięcy nie mam chłopaka, więc jestem na głodzie..”, hehehe..
To jest wersja całkowicie akcpetowalna.
A teraz wersja przez społeczeństwo nieakceptowana:
Mówi chłopak: „mam 27 lat i od 15 roku życia nie miałem przez dwa miesiące bez ciupciania się z dziewczyną”.
No bo mężczyźni „powinni się umieć powstrzymać”, co nie? Ale już kobietom – to przecież wolno „być z chłopakiem”, co nie? Tym chłopakiem, tamtym.., bez refleksji co to za chłopak. Co dwa miesiące inny, obojętnie. Ale wolno jej, ba, wszyscy tego oczekują!
Dziewczyny ciśnie do „bycia z chłopakiem”, a chłopaka ciśnie do spania z dziewczyną.
Takie nastawienie wewnętrznej presji jest bardzo częste u Dusz.
Ja się tu tak z tego naśmiewam nie bez przyczyny. Chodzi o to, aby się zdystansować się od tej presji. Humor daje możliwość zdystansowania się. Powiedzenia Duszy: co ty stara bredzisz???
Jeśli bowiem mamy karmę (a każdy niemal ma coś za uszami), jeśli mamy programy prokreacyjne (a każdy je ma), to Dusza będzie chciała iść po najmniejszej linii oporu do związku, którego człowiek będzie po 15 latach żałować.
O ile nie jest to związek na podstawach duchowych (a znam takie pary, i świetnie sobie żyją ze sobą i cały czas uważają, że jest super).
Jeśli czujesz wewnętrzną presję do robienia czegoś, do jakichś zachowań, a nie medytujesz, i nie pochodzi to od inspiracji Ducha, to w dużej części przypadków jest to spowodowane presją Duszy. Zwykle bezrozumną i bazującą na wzorcach, programach Duszy.
W powyższym kawale/przykładzie z panną to Dusza ją tak piłowała, żeby być z chłopakiem. A ona w żaden sposób się nie przeciwstawiała nachalności swojej Duszy!
No bo to przecież jest jak najbardziej dobre, aby „mieć chłopaka”. A że Dusza może ją doprowadzić do kłopotów, że jakikolwiek chłopak, to loteria karmiczna, to ani ona sama, ani jej rodzice nie wpadli na taki pomysł.
Trzeba powiedzieć, że poddawanie się przymusom Duszy nie musi oznaczać, że oto podejmuję dobry, niekrzywdzący siebie, partnera, dziecko wybór. Odwrotnie, presje Duszy są z reguły proste, rzecby moża prymitywne, i efekty podążania za presjami Duszy też wychodzą standartowe, prymitywne, nierozwijające. Dusza nie dodaje „jakości” życiu, jedynie ilość. Jest więcej tego samego.. Jeśli kogoś Dusza niekumata – to jest więcej prymitywu. Prymitywu prokreacyjnego, braku rozwoju, może to być partner, który cię nie będzie rozumiał i będziesz się czuć podle przez kolejne lata dzień po dniu..
I kto ci to fundował? Twoja własna Dusza. Której na to pozwoliłaś.
Ale jeśli ktoś jest uduchowiony, to podążanie za uduchowieniem Duszy daje więcej uduchowienia, i nawet pewnego, prostego, codziennego szczęścia.
Nie oszukuj się jednak! W Polsce w obecnych latach nie ma wiele takich Dusz, które umieją same z siebie generować „proste szczęście”. Większość opowiada się za szczęściem „na sterydach”.
Osobowość jest ograniczonym tworem, operuje w intelektualnym umyśle najbardziej. Natomiast nasza kultura uznaje osobowość za coś niezwykle ważnego, pomijając Duszę.
Dostęp do Duszy jest cały czas otwarty, świat duchowy jest tym światem w którym żyjemy! Natomiast trzeba chcieć i trzeba działać aby mieć efekty. Dusze są zwykle mocno przekonane do swojej postawy [po części przez nawyk, że nikt z nimi nie konwersuje, nie dyskutuje, nie argumentuje]. Nie licz więc na szybkie rezultaty – to nie seminarium o szybkim zysku, tylko prawdziwa praca w obszarze duchowym! Dotykająca wielu wcieleń.
Ale Dusze są również otwarte na to, co my mamy, a one tego nie mają – na poprawną duchowo refleksję. I bardzo lubią odpowiadać na pytania, być prowadzone.
.
Oczywiście, trzeba trochę się tego przyuczyć, ale generalnie jest to przyjemna sprawa, ponieważ odsłania nam duuuużą zasłonę, którą zwykle mają ludzie na odczucia/przeżycia z duszą związane. Zasłona ta mówi, że tego się nie da, że z własną duszą nie można albo nie warto rozmawiać. A to nie jest prawda.
Napisałem o rozmowach z Duszą trochę tekstów:
Rozmowy z Duszą
https://swiatducha.wordpress.com/2010/12/13/rozmowy-z-dusza/
Rozmowa z czyjąś duszą [tu też komentarz]
https://swiatducha.wordpress.com/2009/01/14/rozmowa-z-czyjas-dusza/
Miłość leczy duszę
https://swiatducha.wordpress.com/2011/06/09/milosc-leczy-dusze/
i bardziej zaawansowane:
Rozmowa z Duszą dziecka
https://swiatducha.wordpress.com/2012/01/27/rozmowa-z-dusza-dziecka/
Rozmowy z różnymi Duszami:
http://swiatdusz.pl/index.php?topic=123.30
Sposoby kontaktu
Mogą być różne.
Można rozmawiać z Duszą słowami, a może poprzez telepatię i język postaw wewnętrznych i nie będzie tu słów, ale rozmowa będzie się odbywać! To nie ma większego znaczenia – jakkolwiek, ale się będziesz porozumiewać z cząstkami siebie w wyższych ciałach subtelnych. Ważne, żeby wiedzieć, kim jestem „ja” i jak odpowiada Dusza. Powoli, poprzez kolejne doświadczenia można nabrać wprawy.
Inną trudnością, na którą niestety nie ma rady jest poziom rozwoju ciał subtelnych. Jeśli ktoś ma niewiele ciał subtelnych rozwiniętych, to jego reakcją na rozmowy z duszami będzie obawa, poczucie „dziwności”, obcości, niechęci. I nie ma na to rady – te odczucia, które ma i które każą mu się odsunąć, są prawdopodobnie najlepsze dla niego na ten czas, tak ma być.
Najłatwiej zacząć od afirmacji z odpowiedziami pisanymi na papierze. Ja tak przez lata robiłem, nie wiedząc, że rozmawiam z własną Duszą. Było to możliwe, ponieważ nasza podświadomość jest częścią Duszy. Pisałem „z podświadomością”, a czasami [dosyć często] odpowiadała sama Dusza. Dało się to wyczuć, ponieważ było to jakby odpowiedź kogoś drugiego, nie zaś bezdusznego zapisu [jakim ponoć jest podświadomość]. W czasie takich sesji afirmacji dosyć często też czułem, że „po drugiej stronie” nastąpiła zmiana, ale nie mechaniczna, ale coś jakby następowało zrozumienie.
Tak więc, aby z Duszą rozmawiać, chcąc zmiany jej postawy.
Jak to robić?
Trzeba „się przemóc” – czyli najzwyczajniej spróbować. Można zamknąć oczy i próbować wyobrazić sobie, że z kimś konkretnym się rozmawia. Mogą w odpowiedzi przyjść słowa, zdania, mogą przyjść też wizje, czy pojedyncze odczucia – zwykle każde z nich jest jakąś [gorszą lub lepszą] odpowiedzią.
I z tą odpowiedzią postępujemy tak jak w normalnej rozmowie:
a) rozpoznajemy, co rozmówca chciał przez to powiedzieć
b) zastanawiamy się, w jakim rozmówca jest położeniu, jakie ma przekonanie, co myśli o sprawie
c) sami odpowiadamy na to, prezentując nasz przekaz, nasz komunikat [czy to ma być zrozumienie, dalsze pytanie, wskazanie – zachęta, czy coś innego, jak normalnie w życiu].
Trzeba wspomnieć o praktyce – im więcej jej mamy, tym łatwiej dalej idzie sprawa. Jak niemal zawsze.
Duszy nie daje się uprościć
Praca z Duszą określana jest przez Thomasa Moore jako „pielęgnowanie Duszy”, czy wręcz „uprawa duszy”, tak jak uprawa pola.
Czym jest pielęgnowanie duszy w codziennych warunkach?
Uprawa duszy, jest czymś innym niż rozwój Ducha. Dusza jest połączona z Wiecznością. Dusza jest skomplikowana, niejednolita, niejednorodna. Stąd też w duszy istnieją absurdy [jedna część może uważać coś przeciwnego niż inna]. Dusza karmi się własną nieracjonalnością.
To tłumaczy, dlaczego w czasie silnego napięcia emocjonalnego postępujemy nieracjonalnie, głupio.
Wielu ludzi nie chce dopuścić do siebie tego faktu, w imię podtrzymania swojego dotychczasowego wizerunku.
Niełatwo jest bowiem przyznać się do tego, że u siebie samych mamy wiele obszarów sprzecznych, absurdalnych i niezrozumiałych dla nas samych.
Niektórych spraw się nie da uprościć.
Duszy nie da się uprościć.
Serce stanowi tajemnicę. Nie zagadkę, którą można odgadnąć, ale tajemnicę w znaczeniu religijnym, wymykającą się manipulacjom.
W stosunku do duszy ludzie próbują jednak stosować ten sam mechanistyczny i strukturalny sposób myślenia, który służy do opisu technologii zbudowanej przez człowieka.
Dusza nie jest szczególnie wzniosła. To Duch jest wzniosły.
Jednak Dusza ma możliwość kontaktu z Wiecznością.
Budzenie się duszy jest tak bolesne, jak fizyczny poród, mimo iż daje także wiele radości. Przebudzanie się duszy, jej wyrażanie daje poczucie wielkiej żywotności, poczucie doznawania chwili obecnej.
Czesto się jednak łączy z koniecznością podjęcia ryzyka uczuciowego.
Także z powodu tego bólu narodzin wielu ludzi nie chce doświadczać przebudzenia duszy. I żyje do końca życia bez obudzenia własnej duszy.
„Gdy masz wybierać pomiędzy rozumem a sercem, zawsze wybieraj serce.”
[R. H. przed śmiercią] – tak by powiedziała Dusza. Dusza zresztą nazywana jest „sercem” w tekstach biblijnych. Np. „myśli serca” to są myśli Duszy, co o tym czymś myśli Dusza.
Ciekaw jestem, co by ów nieznany R.H. powiedział w wieku lat 16, czy może by wziął stronę Osobowości i powiedział:
„Gdy masz wybierać pomiędzy rozumem a sercem, zawsze wybieraj rozum.”??
Oczywiście znajdą się osoby, które będą twierdziły, że jeżeli człowiek wybiera działanie motywowane sercem, to nie będzie się posługiwał rozumem.
Kwestia jest taka, że tacy ludzie mogą nie uświadamiać sobie, że gdy się działa z pobudek serca, umysł może nadal dobrze działać! Nie trzeba go wyłączać. Jedno działa i drugie działa. Nie trzeba „zgłupieć”, aby czuć uczucia. Nie trzeba pakować się na rafę życiową, jeśli się chce np. kogoś kochać. Warto to robić jednak kiedy można, kiedy jest to korzystne. Jedno drugiego nie musi wykluczać.
Ale może – nie zawsze wszystko można. Jednak dla Duszy tak nie ma. Jak chce kogoś kochać, to potrafi poranić wszystkich innych, aby tylko „być z tamtym kimś”. Oto przykład bezrozumności Duszy, a jednocześnie przykład bezrefleksyjnego poddania się jej. Ludzie myślą, że nie będą czuć uczuć, jeśli nie wyłączą rozumu.
Będą czuć uczucia, ale może nie będą mogli ich zrealizować. Bo czasami naprawdę nie warto! Nie warto głęboki zranić czterech osób, aby ukochać jedną. To nawet nie jest sławne „mniejsze zło”. To jest czysta i polerowana GŁUPOTA.
Uważam, że rozum powinien być podporządkowany sercu, a nie odwrotnie.
- Pielęgnowanie Duszy w Związkach. W jaki sposób patrzeć na związki miłosne, relacje z innymi ludźmi, aby uwzględniać duszę?
Dusza jest nieśmiertelna
„..chyba to co wiem o Duszy nie jest zbieżne z huraoptymistycznymi zapatrywaniami osób wyznających filozofie łatwego tworzenia pieniędzy.. Łatwe to może jest dla młodych dusz..”
Dusza zwykle ma za nic czy kogoś [osobowość] boli, czy też nie w związku z tym, jak się życie toczy, jakimi drogami. Dusza idzie jak wyżeł przez bagno, nie oglądając się, czy to może kogoś zabrudzić, boleć, powodować niechęć, zgorszenie, dezaprobatę, czy tp. Ważne dla niej są przeżycia.
Dla Duszy jest jasne: ona ma wiele wcieleń, realizuje plan maksymalizacji doświadczeń i wiele więcej ją nie obchodzi. Uważa że to ONA ma inkarnacje [kolejne osobowości], nie zaś, że konkretna inkarnacja ma Duszę. I tak sobie pomyśl, co z takim „kimś” na karku [z Duszą] można osiągnąć? [zwłaszcza jeśli Dusza stara i jeszcze trochę poobarczana różnościami].
W takim kontekście można umieścić swoje „zależy mi, bo chciałbym zarabiać dobre pieniądze”..
Owszem, można z Duszą rozmawiać czy aby nie chciałaby zarobić „dobrych pieniędzy”, a jeśli tak to na jakich warunkach i w jaki sposób. Do niektórych argumentów Dusza się przychyla. Wręcz, jeśli istotnie czegoś chce, to ustala sobie z innymi Duszami, że będzie tak jak chce i wydarzenia się układają po jej myśli. Ja kiedyś tak miałem, jak Dusza na Ursynowie widząc latające samoloty z Okęcia powiedziała: „też tak bym polatała”. OK! – mówię od razu na to do niej – to sobie to załatw, ja jestem za [co ja będę jeszcze Duszy załatwiać drogie przeloty samolotowe? niech sama działa, jak ma potrzebę 
] . I za miesiąc szef w pracy mnie pili, abym złożył podanie o stypendium do Kanady. Pojechałem – poleciałem! samolotem 11 godzin w jedną i drugą stronę. I nalatała się Dusza moja i poczuła się usatysfakcjonowana i poczuła że ma dość tego doświadczenia. Ja zaś zrozumiałem, że mogę asystować mojej Duszy w jej peregrynacjach ziemskich – a nie oznacza to, że wszystko mi się będzie super podobać.
Dusza młoda to taka, którą można zapakować do walizeczki, ładnie, schludnie, i jedziemy gdzie chcemy. Robimy też generalnie, co chcemy, co ososbowości przyjdzie do głowy. A dusza się przygląda, często przeciera oczy i się uczy.
Dusza dojrzała to taka, która się mieści do samochodu ciężarowego, czasami z przyczepą. Już łatwo nie jest, jest dość czasami ciężko i na zakrętach zarzucać może, ale jeszcze się w miarę jedzie. I własne cele jako tako można realizować, bez większego trudu.
Ale stara Dusza nie daje sobą łatwo prowadzić – jest jak długi i często ogromnie ciężki pociąg! i to nierzadko jadący dość sporym kłusem. Wyobraź sobie ciężką lokomotywę elektryczną i czterdzieści wagonów, dla obrazu – wypełnionych po brzegi węglem. I to wszystko posuwa się po szynach z dużą czasami prędkością!
Wykrzesać zmiany, spowodować zmiany u takiej Duszy jest trudno – podobnie trudno zatrzymać, czy choćby zahamować pędzący, z wypełnionymi po brzegi wagonami pociąg towarowy!, trudno jest go przekierować na inny tor, w innym kierunku.
Z mojej odpowiedzi na czyjś list:
> Czy warto z tym ,,walczyc”? [chodzi o pragnienia Duszy]
Przewalczyć Duszę nie ma sensu, chociaż niektórzy mogą. Przy starych, dużych Duszach, to raczej jest kwestia delikatnego naprowadzania na doświadczenia z obrębu tematu, ale takie, jakie raczej byśmy chcieli, a nie takie, jakie same by się chciały zdarzyć. Proste uzyskiwanie efektów jak w Sekrecie dla starszych dusz już nie jest chyba możliwe, Dusza zbyt dużo już się nauczyła, zechciała. I ostatnie dziesięć-dwadzieścia wcieleń to robi, idzie tą drogą. Jak można twierdzić, że ten rozpędzony pociąg można nagle skręcić pod kątem 90 stopni i to w miejscu, gdzie nie ma ani łuku torów, ani też zwrotnicy.. ? Do zmiany u starej duszy potrzeba cierpliwości. Oczywiście bieżąca osobowość „cierpi niewinnie” za to co w przeszłych inkarnacjach inne wcielenia nagrzmociły. Natomiast ma możliwość osiągnięcia zdecydowanie wyższej świadomości.
Może to nie jest jakiś wielki skarb patrząc z pozycji materialnego, fizykalnego „sukcesu”, która jest propagowana przez wiele reklam. Dusza jest przyziemna raczej [niż uduchowiona], więc wciąga reklamy jak świeże bułeczki. Dopiero medytacja może przywrócić jako tako odpowiednie postrzeganie pozycji duchowej człowieka. A Ty, czy medytujesz?
Pierwsze co radzę ludziom, to to, aby nie przepadli gdzieś w tym kłusie [żeby nie dali sobie zrobić krzywdy, bo Dusza może nimi akurat mocno poniewierać], dopiero potem można myśleć o jakim-takim nawigowaniu: jest to czasami trochę podobne do galopowania na rozpędzonym byku.
Jednak jest dobra wiadomość. Dusza jak widzi i czuje Świadome Ja w działaniu to przestaje powoli ingerować, powoli wycofuje się – uznaje, iż jej cel [utworzenie się Świadomego Ja] został osiągnięty. Wtedy – dla ciekawości powiem – zwykle ludzi opanowują odczucia braku celu czy też nawet depresja [jak sobie pomyśli gdzie żyje i kim jest].
Wtedy praktyka rozwoju duchowego przydaje się wielokrotnie aby jakoś zacząć żyć bez napędu od Duszy. Aby mieć własne cele, i własne chęci do ich realizacji. Bo już Dusza może nie być zainteresowana we wspieraniu tych celów swoim napędem, swoją dużą [i obserwowaną dotąd mocą].
pytanie:
„Dzieki za odpowiedź, jest przejrzysta dla mnie, szczególnie dobry jest przykład że to dusza uważa że ma nas a nie my ją swoją drogą to dziwne że inkarnacja jest inteligentniejsza od duszy
Dusza którą opisujesz, bardzo przypomina koncepcję podświadomości, co do milimetra, podobnie można z nią rozmawiać, wydaje się ograniczona, czasem się oddaje średniemu Ja i ono traci poczucie sensu istnienia.
Czyli jakby myślokształt astralny.”
„Moje koncepcje Duszy są oparte i o Leszkową podświadomość, i o opisy T. Moora i jeszcze innych. I są z większością z nich zgodne. Tak więc jest to np. rozwinięcie regresingowego opisu podświadomości.
Inkarnacje z reguły są inteligentniejsze od DUszy [patrz mój art „dusza – kosmiczne łono”], Dusza jest „kołyską” dla inkarnacji i dla Świadomości. Taka jest jej rola.
A która kołyska jest inteligentniejsza od dziecka, które w niej leży? Żadna.
Tak ma być, bo inaczej jak mogłaby nastąpić ewolucja świadomości? Duch zstępujący od Boga nie jest siebie świadomy [poczytać można „Rozmowy z Bogiem” – tam to jest dobrze opisane]. Dopiero na poziomie doświadczeń materialnych, pojawia się ego, świadomość siebie i inne rodzaje świadomości.
Niemniej jednak tyle jest kłopotów na tej drodze, że co i raz w tym procesie następuje reset jak w komputerze. Dana inkarnacja [czyli dany ktoś] nie radzi sobie na tyle, że po prostu choruje, starzeje się, i traci swoją fizyczną powłokę. I Dusza częściowo zwija się z tego świata, i po jakimś czasie ponownie się wciela. Taki proces z duchowego punktu widzenia oczywiście ma wiele korzyści, natomiast z punktu widzenia osobowości jest to tragedia. Ponieważ osobowość ulega całkowitej destrukcji.
Z punktu widzenia Duszy kolejna inkarnacja to jakby kolejny dzień. My też, co wieczór, zasypiając, mamy swoje osobiste wejście w stan bez pełnej świadomości, i odradzamy się na nowo rano.
Gdy masz na tyle świadomości, że to rozumiesz, możesz pracować z Duszą zupełnie na innych zasadach.
Czy będziesz przy tym długowieczny – zależy to od Ciebie i Twoich umiejętności utrzymywania się przy życiu. Jednakże samo życie nie stawia jakichś mocnych ograniczeń. To ego je stawia poprzez swoje wymagania. I tym samym ego prowadzi do zguby inkarnacji [osobowości]. Paradoksalne – ego, które służy do rozpoczęcia procesu indywiduacji, gdy nie jest w odpowiednim czasie porzucone, … staje się kamieniem u nogi, który ciągnie w głębinę.
Dusza widziała już wiele, wiele swoich inkarnacji. Już więc nie rozpacza ani nie jest przywiązana szczególnie do którejkolwiek – miała ich na pęczki.
Aby więc wysforować się jako kapitan całego tego bałaganu, aby kolejny raz nie przegrać z kretesem, to co trzeba?
Ano trzeba skorzystać z wiedzy reinkarnacyjnej, często trzeba sobie wywrócić do góry dnem cały system przekonań o sobie i o życiu. I – jako „mały dodatek” – zrezygnować z przlgnięć i niechęci w życiu [łatwo powiedzieć, trzeba osiągnąć stan działania bez przywiązywania się do efektów działań. Wtedy już droga prosta do tego, co „się chce”. „
O problemach z odejściem Duszy
kropelka:
„niektóre Dusze mają problemy z odejściem do niewidzialnego świata Ducha i tylko pewne postawy ludzi żyjących mogą im w tym pomóc. O jakie postawy chodzi ?„
Odp:
u pewnego plemienia Indian było tych postaw zadziwiająco wiele. Niestety, nie były to rozumne postawy rozumem Duszy i jej wielowcieleniowego doświadczenia, a rozumem prostego „chłopa” Indianina. Robili co umieli, np. zasznurowywali wejście do tipi a wchodzili od tyłu, aby Dusza nie znajdowała swojego zwykłego wejścia i [zniechęcona] odchodziła. Albo zmieniali na jakiś czas wszyscy imiona, aby ich Dusza nie mogła po imionach rozpoznać i aby [zniechęcona i sfrustrowana, może czując się odrzucona], odchodziła. Były także i inne sposoby.
Najpewniej w swojej prostocie nie planowali tych odczuć Duszy, które napisałem w nawiasach. Natomiast Dusza to odczuwała i dodawała do zbioru swoich niedokończonych przeżyć z tymi ludźmi, przez co sobie najpewniej nieświadomie wiązali z nią kolejną karmę. Na bieżąco sposoby działały, Dusze odchodziły, nie zostawały. Uznawali więc te sposoby za korzystne.
Na szczęście w cywilizacji zachodniej mamy analityków postępowania ludzi i Dusz [choćby wymienić Freuda i Hellingera] i przez to możemy bardziej inteligentnie podejść do sprawy relacji z Duszami.
W ustawieniach Hellingerowskich mamy duży dział pomocy Duszom w odejściu. Jest to wiedza i praktyka zorientowana na istoty, których nie widać, ale można z nimi się w specyficzny sposób komunikować. Dzięki takim zupełnie konkretnym działaniom Dusze mogą zmieniać decyzje o pozostaniu na Ziemi, ponieważ w ustawieniu rozpuszczają się przyczyny ich pozostania.
Można także powołać tu moje rytuały pracy z Duszami, gdzie wyrównujemy niechęci Dusz wobec nas samych i często przez to dajemy im odejść [więcej].
Egzorcyzmy zaś tutaj są metodą już archaiczną. Oczywiście niekiedy „nie ma innego wyjścia”, natomiast jest wiele przypadków, kiedy są nadużywane i powodują, jak w przypadku Indian, zawiązanie dalszej karmy.
kropelka:
„Doczytałam się u Hellingera , że aby przerwać proces wzajemnego krzywdzenia się, w odpowiedzi na krzywdę ze strony określonego człowieka, należy też posłużyć się krzywdą, ale ” mniejszą “.
Odp:
Moja Dusza często jeszcze oburza się [białe wzorce są za to odpowiedzialne] i chciałaby wymierzyć „sprawiedliwość” [Dusze do przesady wierzą w wyrównanie, ponieważ nie mają dojścia do poziomu, gdzie istnieje twórczość i kreacja [a przy kreacji można utworzyć wiele bez wysiłku i bez wyrównywania i bez używania zapasów]. Creatio ex nihilo dla Duszy jest stanowczo poza możliwościami – dlatego tak czepia się wyrównania.
Od czasu do czasu daję Duszy trochę zrobić tego, co by chciała, bo jakbym nie robił tego, to by się zadusiła na zbyt krótkim łańcuchu. A więc moja Dusza urąga, wyklina tych, którzy jej przeszkadzają, itp. Trochę to może zaskakiwać, czy wręcz wywoływać „święte oburzenie”. Ale, jednym słowem, upuszcza pary spod pokrywki, aby nie było wybuchu.
Jako Świadome Ja nie poprzestaję na tym. Staram się dociekać przyczyn, podstaw tych sytuacji, w których Dusza tak wyrzeka. I gdy znajduję, to drążę, kiedy, dlaczego, na jakich zasadach Dusza sama i ja [a także moje wcześniejsze osobowości] ułożyły tak sobie życie, że teraz Dusza aż tak się wścieka. [takie działanie jest obecne w terapiach, np. w regresingu]
Gdy znajdę ten mechanizm, zaczynam przerabiać sprawę na poziomie idei, na poziomie przypisania znaczeń tak, aby zmienić całą sytuację pod względem znaczenia jakie ma dla Duszy. Tu wchodzi także proces wybaczania, mój rytuał proszenia Dusz o wybaczenie i inne.
Gdy mi się udaje odnaleźć inną, pogodniejszą wersję świata, Dusza już zmienia „front”, zmienia postawę, dotychczasowe jej zachowania powoli odchodzą jako nieadekwatne do sytuacji. Jeśli odpowiednio dokładnie i prawdziwie opiszę sytuację Duszy [a nie kłamię i nie oszukuję, nie hipnotyzuję się sam, nie próbuję zasłonić czymś sprawy], jeśli potrafię zmienić „optykę”, tłumacząc na inny sposób, to Dusza już sama później sobie to tłumaczy według tego, jak jej podpowiedziałem.
Z tym „kończeniem” procesu krzywdzenia byłbym trochę ostrożny. Owszem, sprawa przycicha, można ją otamować, Dusze dostają trochę tego, co chcą, ale nie do końca.
W sytuacji, gdy uruchomi się mocno ciało bolesne Dusza potrafi sobie znaleźć inne Dusze z którymi będzie chciała znowu rozgrywać tą samą „sztukę” w starych dekoracjach i ze starymi tekstami [i tłumaczeniami]. To Freud nazywał „przymusem powtórzeń”.
Tak więc zaleczyć chorobę daje się, natomiast do wyleczenia trzeba mądrzejszego lekarza.
Co ciekawe, mimo, iż Hellinger posiadał na podorędziu metodę ustawień, która może [przynajmniej częściowo] sprawy rozwiązać do końca, to jednakże brakowało mu ezoterycznego zrozumienia spraw dziejących się między Duszami.
I dlatego w niektórych sytuacjach podawał niekompletne rozwiązania, a w niektórych był tak tajemniczy. On wiele czuł, natomiast nie umiejąc zbyt dokładnie przekazać intuicyjnie poznanych zasad musiał być tajemniczy.
Co jednakże w jakiś sposób dało mu sporą popularność u psychologów kształconych na uczelniach – nie mówiąc o ezoteryce nie spotykał się z oporem wynikającym z redukcjonistycznego podejścia psychologów.
Dusza chce – Dusza ma
Wiele, wiele razy widzę i słyszę jak ludzie mylą to, czego chcą z pozycji osobowości, co by „chcieli”, z tym, co ich Dusza chce – i co realizuje Dusza. A to właśnie, co Dusza zamierzy, to się spełnia w ich życiu. I są zdziwieni, że to, czego chcą jako osobowość, to im się nie udaje.
Ale nie patrzą na Duszę.
Wiele pań uważa, że chce być z partnerem, że chce założyć rodzinę, mieć dzieci. Osobowość łącznie z ciałem do tego dąży.
JEDNAK wiele Dusz, zwłaszcza w dzisiejszych czasach nie ma takiej postawy! Dusze pań mają postawy ambitne, samodzielne, działające. Czyli Yang a nie Yin.
Po takiej Duszy, jak również w rezultacie po takiej pani nie ma co się spodziewać, że przyjmie do siebie dziecko, a wcześniej, że zaakceptuje partnera. Osobowość może skamleć aż z chęci bycia w związku, a Dusza – nie. Ambitna, aktywna, a z natury nierefleksyjna Dusza ma w nosie te chęci. Dusza realizuje siebie bez patrzenia się na osobowość, bowiem to nie osobowość ma Duszę, a Dusza ma osobowość, to Dusza jest tu silniejsza, pierwsza.
Siergiej Nikołajewicz Łazariew nie bez przyczyny mówi o potrzebie pokory u kobiet, aby mogły mieć zdrowe dzieci. Można dodać – aby W OGÓLE mogły mieć dzieci. Bo jak się Dusza rozhula, to jej zatrzymać nie można. I wcale o jakichś dzieciach nie myśli – Dusza myśli o karierze, dobrych ciuchach, dobrym, niepsującym się aucie, porządnym, wysprzątanym mieszkaniu. Osobowość mówi – przecież to są porządne pragnienia, niech się tak dzieje, niech się tak stanie w moim życiu.
Pokora dotyczy takiego postępowania, aby Świadome Ja i osobowość ustawiały tak działania Duszy, aby ta się nie rozbujała.
Ale dzisiaj kindersztuba, samoograniczenie, pokora nie są w modzie. Raczej leseferyzm – róbta co chceta. No i Dusze robią, a że są nierefleksyjne, to wychodzi jak wychodzi.
Niby nic złego nie ma w dążeniu do doskonałości materialnej przez Duszę i w podążaniu za nią osobowości. NIBY, ponieważ przy tym nagle brakuje i czasu i miejsca dla drugiej osoby, dla dzieci, dla miłości. I taka wielka dama „ę, ą” ma doskonałe kosmetyki, pięknie wygląda, ma dobrą pracę, samochód nie mający 10 lat i jeżdżący 140 km/h po autostradzie [bo dlaczego miałaby jechać wolniej, przecież się śpieszy?]. Ma to wszystko, ma też zainteresowanie panów, ale też i ich.. niechęć. Bo jest egoistyczna w tym co robi. A kto chciałby żyć z egoistą? Nawet jeśli owa egoistka by była piękna i pociągajca?
Ale to JEJ sprawa. Nikt jej nie nakaże innego postępowania. Niech sama spróbuje jak smakuje taki sukces i .. samotność. A do tego doprowadziła ją jej własna rozbestwiona Dusza.
[nie ma dymu bez ognia – rozbestwieni mężczyźni pożądają seksualnie kobiet, które z kolei przystosowują się do tego i .. uważają się za o wiele ważniejsze od mężczyzn, bo to przecież oni ich pożądają i za nimi ganiają. pogardzają nimi, bo „im tylko jedno w głowie”. intencje się dogrywają.]
Wielokrotnie widziałem takie kobiety narzekające na mężczyzn, wykpiwające ich, wykpiwające ich nieporadność, nieporządek w ich mieszkaniach. A za plecami pogardzające mężczyznami, bo nimi steruje chuć.
A czy kobiety są pod tym względem lepsze? Płaczą, bo mija im 30 lat i nie będą mogły mieć dziecka! – to także jest TA SAMA chuć, tylko z drugiej strony. Jedynie ta strona różni się tym, że jest społecznie aprobowana. A czymże się to różni od chęci zapłodnienia? Oba instynkty wiodą ku prokreacji. Jedynie „manie dziecka” jest uważane za wysoce godne i wywyższające matkę, a chęć zapłodnienia u mężczyzny uznaje się za przejaw zwierzęcości. W rzeczywistości oba napędy są tak samo zwierzęce i instynktowne. Ale która kobieta stwierdzi, że jej „chęć posiadania dziecka” jest prymitywna? Przecież jest to sława i chwała na którą ona czeka z utęsknieniem..! W żaden sposób nie podważy ona swojej chęci posiadania dziecka, bo jakże by mogła?!
Kobiety często nie mają dobrego zdania o mężczyznach.
„No bo przecież co to jest, żeby nie chcieć sobie sprzątnąć mieszkania, nie zabrać się do tego?”
Może ten argument wydaje się racjonalny, ale w nim siedzi dużo wynoszenia się ponad takiego pana, dużo mocnego, „zdrowego” egoizmu. To Dusza chce to widzieć „z góry”, a osobowość ją popiera. To je obie prowadzi ku samotności.
Dodatkowo kobiety nie mają docenienia dla idealizmu mężczyzny. Dzisiejsze czasy są bardzo ubogie w idee, idealizm można znaleźć na śmietniku albo kupić za grosze. Więc i idealistycznych – z natury – mężczyzn uważa się za „tanich”. Jak efekty podsumowuje się poprzez liczenie zer po jedynce na koncie, to ile da bycie idealistą? Mało, malutko.
Brak zrozumienia i docenienia drugiej osoby jest równoznaczny z.. odsuwaniem się od niej. Te same kobiety, które DEKLARUJĄ chęć bycia z mężczyznami, tak naprawdę tego nie chcą.
NOBO taki nieuczesany
NOBO taki niezaradny
NOBO zarabiam od niego więcej
NOBO mam bardziej praktyczne wykształcenie
NOBO coś tam sobie myśli, rozmyśla, wymyśla ZAMIAST się zająć konkretnymi sprawami
nobo i nobo
I deklaracje, kolejny raz okazują się pustymi frazesami.
NOBO Dusza kobiety uważa się lepsza a tym samym wynosi się ponad mężczyznę. A nie znajdzie partnera, dopóki się nad niego wywyższa.
Dusza chce samodzielności, to ja ma,
więcej, ma samotność.
Dusza chce, Dusza ma.
Ja nie mam nic do kobiet, do tego, że chcą „dobrze”, że chcą mieć porządek w mieszkaniu. Ale poddają się presji Duszy, nawet można powiedzieć że jest to terror Duszy. Bowiem jeśli się jej da palec, to weźmie rękę, jest bowiem nierefleksyjna z natury.
Nasz dzisiejszy świat w dużej części jest „zrobiony”. Opracowany, zaplanowany i uruchomiony, ale nie według największego dobra ludzi, a według największego zysku producentów, handlowców. Dusze lezą za reklamami jak owce na rzeź prowadzone. Może to nie jest literalnie rzeź, bo Duszy nie można zarżnąć, ale można ją przekabacić na modłę wynikającą z programów marketingowych tak, że będzie tępo się na nie patrzeć i uważać, że poza tym nie ma innego życia.
Można powiedzieć, że nie mamy obecnie rynku klienta, tylko rynek zmanipulowanego klienta, idącego na pasku reklamy.
Życie samo w sobie nie jest bowiem tak „topowe” do jakiego by chcieli ludzie dążyć. Życie, jak pójdziesz na łąkę jest takie samo jak sto i tysiąc lat temu. Proste i prymitywne. Mężczyźni zwykle nie są skorzy aż tak być „topowi” jak kobiety. Zwykle nie dbają tak o siebie, mniej im zależy. Np. pójdzie taki na ryby i „nic nie robi”.
I to stanowi dla kobiet duży argument do tego, aby uznawać, że mężczyzna jest nieprzystosowany. Do czego? Do dzisiejszych czasów, do pędu, do konieczności zarabiania.
Ale to mężczyzna ma ten potencjał refleksyjności, idealizmu, aby się przeciwstawić przemożnemu terrorowi Duszy. Nie każda kobieta to docenia. Większość o tym nie ma pojęcia.
…
Poprzez Duszę przechodzi energia zasilająca nasze życie. Zwykle człowiek nie ma takiego aż dużego przekonania, że trzeba inaczej postępować niż Dusza chce. I poddaje się własnej Duszy i jej postawom, pragnieniom. Dlaczego? Ponieważ Dusza poprzez swoje energie [czasami potężne] przekonuje go, że to, co robi, jest „słuszne”.i”
Takie przekonywanie osobowości i świadomości jest zresztą stosowane nie tylko przez Duszę, ale też i przez siły występujące w obciążeniach duchowych, np. przez symbionty lub wejścia. Energia subtelna potrafi dużo zdziałać z człowiekiem.. przeciwko jego własnej woli. Która często jest O WIELE słabsza od tej energii.
Zwykle poddanie się woli Duszy jest do zaakceptowania.
Zwłaszcza młodsze Dusze mają pragnienia prostsze i bardziej zgodne z dobrostanem materialnym. I dzięki temu taki człowiek lepiej sobie radzi w życiu. Więc czemu nie? – takie osoby nie zastanawiają się nad tym, po prostu działają.
Jednak już starsze Dusze są raz bardziej doświadczone i dwa – bardziej obciążone od młodych, więc ich postawy, pragnienia nie zbiegają się już tak harmonijnie z realiami życia. I wtedy pójście za energią własnej Duszy może skutkować .. kłopotami życiowymi. Np. gdy kobieta ma ambitną Duszę, której nie potrzeba za bardzo partnera, to może skończyć jako singiel do końca życia.
Radą na nieracjonalne postawy Duszy jest:
1. rozpoznanie tych postaw, odczytanie ich, zrozumienie czego Dusza chce
2. refleksja nad sposobami działania własnej Duszy, nad jej postawami
3. nauczenie się komunikowania z Duszą, np. za pomocą afirmacji, medytacji,
4. praca z własną Duszą mająca na celu przekonanie jej do zmiany postawy, a w rezultacie i zmiany losu osoby
Przekonanie Duszy może zachodzić na wiele różnych sposobów. Tu na stronie są opisy i linki do tematu rozmów z Duszą.
Do rozmów z Duszą dobrze służą afirmacje z odpowiedziami – Dusza wyraża się w odpowiedziach [o ile dany ktoś pozwoli sobie na „puszczenie” intelektualnego podejścia do życia i da Duszy powiedzieć o prawdziwych jej postawach, które mogą być bardzo nielogiczne bądź nieracjonalne].
Do kontaktu z Duszą można dojść na różnego typu psychoterapiach, terapiach regresyjnych [powrót do poprzedniego wcielenia]. Wtedy widzimy, jakie są / były intencje naszej Duszy, jakie są postawy i możemy świadomie zmienić preferencję: np. widzimy w regresji, że gdzieś tam dawno odeszliśmy z małżeństwa, bo partner był nie do życia. I przypominamy sobie, że Dusza to wzięła do siebie jako swoją postawę: „nie ma co wchodzić w związki, bo partnerzy są do niczego”. I tak Dusza może tą postawę ciągnąć i realizować przez wcielenia, także w obecnym. Gdy zobaczymy świadomie, że ta postawa raczej była związana z konkretnym przypadkiem i że nie wszyscy partnerzy są do niczego, to Dusza może zmienić swoją postawę, ponieważ taki wgląd ją może przekonać.
Tak więc przekonywanie Duszy do zmiany nie zachodzi na zasadzie wywierania presji – Dusza jest o wiele silniejsza od osobowości i z łatwością odrzuca presje osobowości, broniąc swojej postawy.
Dusza, mimo, iż jest nierefleksyjna nie jest niereformowalna. Tyle tylko, że potrzebuje konkretnych, zrozumiałych dla siebie argumentów duchowych. Takich jak np. ten powyżej – zrozumienie wizji, przypomnienia z wielu wcieleń. Na takie, dojrzałe, duchowe argumenty Dusza bardzo pozytywnie reaguje.
Natomiast na argumenty zbyt proste, prostackie, nieprzemyślane, presjujące ją, odpowiada niechęcią do współpracy. A czasem też lekko się odcina od takiej osobowości, uważając [zresztą słusznie], że osobowość jest jeszcze niedojrzała do kontaktów z nią i nie ma co za bardzo jej słuchać. Aby więc realnie rozmawiać z Duszą, aby realnie mieć wpływ na jej postawy warto wiedzieć z kim mamy do czynienia i jak Dusza żyje, jak funkcjonuje, czego potrzebuje.
Dusza w związkach.
Jeśli pragniemy bliskiej relacji między sobą, musimy pokochać i zaakceptować mniej racjonalne aspekty duszy.
Domaganie się doskonałości od siebie i od innych jest najbardziej niszczącym z elementów związku.
Podstawowym problemem osób zaangażowanych w związek jest powierzchowność patrzenia na problemy pojawiające się w związku. Ludzie zakładają, że życie psychologiczne jest czymś niezwykle prostym.
Jeśli coś nie gra – chcą to „załatwić”, nie szukając przyczyn,
tylko chcąc zmienić [zmanipulować] widzialne efekty procesów,
których nawet nie domyślają się.
W ten uproszczony sposób ludzie starają się postępować ze swoimi partnerami, operując podstawowymi, ogólnymi pojęciami. Wydaje się mu, że uda się mu ogarnąć, skontrolować duszę swego partnera.
A to nieprawda, tak się nie da.
Drugi człowiek to nie kukła, nie manekin na wystawie,
którego można przemodelować, jeśli coś nie pasuje..
Człowiekowi, który pragnie uprościć zagadnienia wnętrza ludzkiego nie udadzą się zamysły.
Nie uda mu się, ponieważ dusza jest bardziej bogata niż proste próby objęcia jej rozumem.
Dusza ma bowiem dostęp do Nieskończoności i Wieczności.
Niełatwo odsłonić duszę i zaryzykować pokazanie własnej bezbronności i uwierzyć w to,
że druga osoba potrafi zaakceptować nieracjonalny aspekt twojej natury.
Równie trudno zachowywać się wrażliwie i z wyczuciem, gdy Twój partner odsłania swą duszę.
Ta obustronna bezbronność to jeden z najcenniejszych darów miłości.
Gdy skupiamy uwagę na duchowym wymiarze związku, zaczynamy postrzegać związek jako obszar, w którym realizuje się przeznaczenie duszy.
Nie stawiamy wówczas pytania mechanistycznego:
:”Jak związek polepszyć, usprawnić, zgodnie z naszymi celami”.
W trosce o duszę zastanawiamy się, „co się dzieje w duszy”? Czego dusza potrzebuje, zakochując się bez pamięci? Pytamy o cel, a w odpowiedzi uzyskujemy doświadczenia tajemnicy spotkań, przyjaźni, kryzysów.
Dusza nie jest bowiem kretowiskiem, dusza jest wulkanem. [czyli ma o wiele większy wymiar niż się nam wydaje, a jej sprawy mają o wiele większy wymiar].
Dusza może odsłonić nam swą twórczą, gorącą naturę, jeśli do niej podejdziemy z szacunkiem.
Teksty inspirowane są książkami Thomasa Moore „W trosce o duszę” i „Bratnie dusze”.
Obie wydane w Wydawnictwie Jacka Santorskiego.
.
Thomas Moore W TROSCE O DUSZĘ,
seria: PODRÓŻE W GŁĄB SIEBIE,
ilość stron: 336
Autor, były zakonnik, psychoterapeuta – jest jednym z czołowych myślicieli i dydaktyków w Ameryce Północnej, a także w Europie. Książka „W trosce o duszę” jest poradnikiem zawierającym wskazówki, jak wcielać duchowość w życie codzienne i techniki pomocne w borykaniu się z problemami codzienności, bez żadnych aspiracji do doskonałości czy też zbawienia wiecznego. Autor wzoruje się do pewnego stopnia na średniowiecznych i renesansowych poradnikach, które cieszyły się wielkim szacunkiem i wzięciem, nigdy jednak nie składały przesadnych obietnic. „W trosce o duszę” wraz z poprzednią książką tegoż autora „Bratnie dusze” (J.S. & CO, Warszawa 1995 r.) tworzy interesującą alternatywę dla „propagandy życiowego sukcesu”, która nie pasuje wielu wrażliwym i inteligentnym czytelnikom. Obie te pozycje polecamy wszystkim tym, którzy zajmują się szeroko pojętym rozwojem osobistym, także w środowiskach chrześcijańskich.
.
Thomas Moore BRATNIE DUSZE
seria: PODRÓŻE W GŁĄB SIEBIE
ilość stron: 272
Tajemnica dobrych związków. Miłość, przyjaźń i szacunek, do których tak tęsknimy są osiągalne, a nasze związki często można zamienić w inspirujące doświadczenia. Książka ma formę poradnika.
A oto garść pomysłów na życie, które zebrałem w telegraficznym skrócie z rozdziału
„Twórcze złudzenia romantycznej miłości”
- Nasze zadanie: wprowadzić głębokie, prawdziwe zauroczenie do codziennego życia, przeżyć je.
- W tym celu stosuj uzasadnioną OSTROŻNOŚĆ w poszukiwaniu miłości i fascynacji. Stosuj cierpliwość.
- Nie bądź naiwny, realizuj miłość i seks trzeźwo i ze świadomością. Miłość i seks naprawdę warte są tego, aby trochę skupić uwagę.
- Nie myśl, żeś mądry wkraczając w miłość – ona jeszcze Cię zaskoczy, jeszcze pokaże, co potrafi, zobaczysz!
- Piękno miłości jest zarówno ziemskie jak i niebiańskie – odkryj oba!
- Powoli – napięcia mogą dawać wzrost, rozwój duchowy, mądrość. Wytrzymaj – zaspokoisz i namiętności i głębsze potrzeby duszy.
- Konfrontacja z pozoru niełączących się prawd daję nową jakość, nową perspektywę. Baw się, ulegaj Boskiej ułudzie zakochania! To zniesie troski i zmartwienia.
- Zobacz prawdziwie Boską zabawę w miłości, zakochaniu!
- Zarówno właściwie przeżyta depresja jak i romantyczna miłość dają duchową przemianę.
- Problemy w miłości są nieuniknione, gdyż jest ona złożona. Potrzeba miłości romantycznej jest ogromna.
- Zaakceptuj swój stan, który może się wydać rozszarpaniem duszy, nie naklejaj plastra na serce. [może to jest akurat stan w procesie, który chce Cię dokądś zaprowadzić?]
- Oprócz partnerów w związku jest Dusza (Bóg). Z akceptacji trudności sam rodzi się kwiat.
- Utknięcie = uruchomienie mechanizmów obronnych. Nie opowiadaj się za nimi, są płytkie. Zstąp do głębi przeżywania. Wybierz 3 wyjście.
- Praca duchowa to praca u podstaw z podstawowymi przeżyciami. Wejdź w nie!
- Miłość jest Boska, kochając spotykamy się z boskością. Intelekt to zbyt mało.
- Kochaj! Samo to jest głębokie i szczytne.
- Bądź ostrożny kochając, nie zaś ostrożny nie kochając.
- „Jeżeli nasze życie jest choć odrobinę duchowe, możemy do pewnego stopnia zaufać romantycznym złudzeniom i niezrozumiałym przypływom namiętności.” 169
- Miłość romantyczna jest jak światło w studni. Zejdź w tej studni na dno.
– –
Co robić, gdy przydarzy się niepowodzenie, a nadal chcemy być z własną duszą w dobrych relacjach?
Poniższy tekst napisałem po pewnych dwóch kolokwiach z Podstaw Informatyki dla Wydziału Nauk o Zwierzętach. Jest on inspirowany książkami Thomasa Moore „W trosce o duszę” i „Bratnie dusze”. Obie wydane w Wydawnictwie Jacka Santorskiego.Wielokrotnie sam obserwowałem, że po przeżyciu porażki zarówno ja sam, jak i moi studenci wychodzą z doświadczeń dojrzalsi.
To tekst dla tych, którym ciężko przychodzi przechodzenie przez kolejne zakręty losu, w tym dla mnie samego.
Wielokrotnie sam obserwowałem, że po przeżyciu porażki zarówno ja sam, jak i moi studenci wychodzą z doświadczeń dojrzalsi.
To tekst dla tych, którym ciężko przychodzi przechodzenie przez kolejne zakręty losu, w tym dla mnie samego.
Niepowodzenia, porażka, a rozwój duszy
Przez wiele lat chciałem unikać niepowodzeń, poczucia, że nie umiem czegoś zrobić. Miałem uczucie, że jestem śmieszny, niedostatecznie dobry w różnych obszarach życia.
W pracy, w związkach.
Myślałem, że jeśli wystarczająco będę się starał, to uniknę nieprzyjemnego odczucia porażki, śmieszności. Myślałem o sobie, że jestem jakiś niepełny, niezrealizowany, że coś ciągle czeka na dopełnienie. Osoby, od których mogłem czerpać przykład życia – starsi ode mnie – także wydawali i wydają się często zagubieni w szaleńczym pościgu za „sukcesem”. Tak dużo już osiągnęli, w moich oczach, a nadal, tak jak ja, nie posiadali przekonania, że osiągnęli wystarczająco dużo. To zmniejszało moją motywację. Jeśli bowiem bardziej doświadczeni błąkają się w poszukiwaniu sukcesu, sensu życia, to dlaczego ja mam iść ich ścieżką? Dlaczego ośiągać kolejne szczeble, jeśli „po tamtej stronie” nie ma poczucia spełnienia?
Starałem się, oczywiście wielokrotnie udawało mi się osiągnąć sukces. Jednak ciągle myślałem, jak być jeszcze lepszym, jak się wyzwolić z tej nieprzyjemnej aury niecałkowitej doskonałości. Byłem uczony ideałów, które pochodziły jeszcze z romantyzmu. Gdy one padały, brały górę płaskie jak deska nauki pozytywistyczne, które mi się zupełnie nie podobały, ponieważ traktowały człowieka, mnie, jak bezduszną maszynę.
Książki, które przeczytałem, dały mi dużo do myślenia. Stwierdziłem, że to, co chciałem osiągnąć, może nie jest do osiągnięcia. A przynajmniej nie jest możliwe bezwzględne, doskonałe osiągnięcie, np. szczęścia, swobody, bogactwa, itp.
Więcej, ten stan niedoskonałości, który mnie uwierał, jak czytałem, być może jest stanem naturalnym, a co więcej, paradoksalnie, pożądanym. [Nie, żebym był masochistą, bo nie lubię czuć się niekompetentny, nie lubię porażek.]
Na tą chwile się z tą nieuniknioną niedoskonałością jeszcze nie pogodziłem tak „na głowę”, ale czuję, że jest to prawda. Co więcej dowiedziałem się, że w tym procesie kryje się głębia.
Niepowodzenia na studiach, w pracy, w związku.
Niepowodzenia nas niszczą, osłabiają naszą wiarę w nas samych. Są zwykle nieodłącznym elementem zstąpienia ducha w ograniczoność świata ludzkiego. Z punktu widzenia duszy niepowodzenie to jednak nie problem, niepowodzenie to misterium.
Nie chodzi o to, oczywiście, że powinniśmy zabiegać o porażkę. Jak mówią prawa Murphy’ego, niepowodzenia same nas znajdą :-).
Nie chodzi też o to, aby zaniechać aktywności. Każdy z nas potrzebuje aktywności. Ale potrzebuje również motywacji dla tego, by postawić kolejny krok, by działać na codzień, wykonywać czynności należne dla siebie. Taka motywacja jest potrzebna, jednak nie można jej znaleźć w idealiźmie ducha. Idealizm, młodzieńcze wyobrażenie o dużych możliwościach, o braku barier i kłopotów w życiu, zwykle się kończy.
I albo:
* człowiek popada w depresję, przyjmuje postawę negatywnego narcyzmu: „ja jestem do niczego”. brak mu perspektyw, nadziei, albo
* zacznie przypisywać winę otoczeniu: „to oni są do niczego i do niczego są układy panujące na świecie”. Cynizm, negatywne myślenie.
W obu przypadkach utrzymuje się wielkościowa fantazja sukcesu oraz bolesne poczucie klęski.
Lubując się w niepowodzeniu, pławiąc się w nim – zamiast pozwolić, by porażka skruszyła nasze serca – uciekamy przed ową niajistotniejszą i najbardziej dobroczynną dla naszej duszy właściwością klęski.
Wydawałoby się, że są to jedyne drogi po upadku ideałów. Jednak jest także inna.
Jeśli nie mamy przekonania co do sensowności przeżywania niepowodzeń, poczucia niekompletności, odczuwania własnej ułomności, wydania się innym „głupim”,
– to takie trudności Duszę mogą osłabiać.
Któż bowiem lubi, żeby mówić mu, iż sobie nie poradził, kto lubi być odrzucany, kto lubi dostawać negatywne stopnie, kto lubi mieć mało pieniędzy na koncie? Chyba tylko masochista. Dla normalnego, przeciętnego człowieka takie przeżycia są przyczyną przygnębienia, osłabienia.
Często samo życie „skrzeczy”, podstawia nam kłody pod nogi, odbiera nam nadzieje lub ogranicza zakres naszej wolności, zupełnie nie tłumacząc, dlaczego tak się dzieje. Możemy czuć się wtedy osłabieni, bez motywacji, przegrani.
Nie chcemy się angażować w coś, co boli, co może nie wyjść, co pachnie porażką. Odsuwamy się wtedy, dystansujemy, co jest zresztą zupełnie zrozumiałe. Nie chcemy cierpieć, nie chcemy płacić, jeśli nie wiemy za co płacimy.
Jednak gdy ktoś nam powie, dlaczego mamy płacić cenę zmęczenia, pracy, zaangażowania, że jest jakaś wartość, którą w zamian otrzymujemy, możemy zastanowić się, czy nie wejść w taki układ.
Dopóki nie pojmiemy alchemii porażki, jej złożonego sensu, nasze szanse na sukces są niewielkie.
Jung wyjaśnia, że „umartwienie” (załamanie, złamanie psychiki, ego), jest niezbędne, aby mogła zamanifestowała się wieczność. Niespełnienie się naszych oczekiwań łączy nas z niewypowiedzianym. W chwilach porażek odkrywamy, że ludzkie ambicje nie są najlepszymi drogowskazami w życiu i pracy. Sukcesy jeden po drugim nie wykształcają głębi człowieka.
Wzniosłe ideały potrzebują pewnej degradacji, jeżeli mają odegrać twórczą rolę w życiu człowieka. Misterium to aktywujemy za każdym razem, gdy wcielamy jakąś ideę w życie. Czy idziemy na studia, czy przystępujemy do egzaminu, czy angażujemy się w związek, czy podejmujemy jakąś pracę. Słyszymy: „należy się liczyć z kłopotami”. Więcej: one są nieuniknione. Jednakże ważniejsze od kłopotów nas spotykających jest nastawienie wobec nich. Ważniejsza jest postawa wobec odczuć, które się w nas wówczas pojawiają.
W procesie działania czysta inspiracja zostaje zanurzona w świat człowieka, wcielona w życie. Doskaonałość przynależy do świata wyobraźni. Zanurzając się w materię, doznaje poczucia niespełnienia tylko dlatego, że pochodzi ze sfery ideałów. „Twarde hamowanie” jest nieuniknione. Poczucie niedostosowania, odczucie, że jest się niedostatecznie dobrym, zdatnym do danego rodzaju działalności są więc naturalne. Nie musimy się dziwić, że rozpoczynając np. związek nie umiemy się zachować. To tak ma być.
To nie jest najważniejsze, jak szczytne ma ktoś ideały, lecz czy potrafi chociaż część z nich zastosować.
Wyznacznikiem człowieczeństwa nie jest wzniosłość ducha, lecz zdolność duszy do zstąpienia w materię. Wszyscy jesteśmy nieśmiertelnymi wzniosłymi duchami. Nawet jeśli sobie tego nie uświadamiamy. Wzniosłość ducha nie stanowi więc żadnej naszej zasługi.
Jednak nie wszystkim udaje się za pomocą duszy ubranej w ciało wyrazić choćby część tej doskonałości w życiu. Do tego potrzeba czasu i zaangażowania duszy. Trzeba przekonania o tym, że porażki w tym procesie są nieuniknione, są jak ciepło przy ogniu. Porażki są cechą zstąpienia ducha w ograniczoność świata.
Gdybyśmy potrafili pojąć, że uczucia porażki i upokorzenia, wywołane niepowodzeniem, mają wartość same w sobie, niepowodzenia odbieralibyśmy jako jeden z elementów życia, pracy, związku.
Gdybyśmy nie musieli czuć się osobiście oskarżeni, gdy czujemy się w jakimś momencie „głupio”, to moglibyśmy lepiej wtedy działać. Bo czucie się „głupio” w danej sytuacji nie jest naszą winą, nie powinniśmy się więc obwiniać za takie odczucia. Mamy prawo do nieadekwatności, do uczucia, że nie pasujemy, że nie umiemy się znaleźć w tej sytuacji. Tym doznaniom możemy się przyjrzeć bez oceniania. O wiele łatwiej będzie wtedy coś konstruktywnego przedsięwziąć.
Zrozumienie sensu doświadczeń.
Gdy w niepowodzeniu zaczynamy dostrzegać przejawy doskonalenia się własnej duszy, to zaczynamy odkrywać jego misterium – ukrytą wartość.
Elementami sensu trudnych doświadczeń są:
* metamorfoza duszy,
* nieuleganie emocjom osobistym,
* akceptacja aspektów dotąd odrzucanych,
* zrezygnowanie z przesadnych oczekiwań,
* oparcie własnej postawy na własnym prawdziwym przekonaniu.
W misterium przeistaczania się duszy nie chodzi o wyrobienie prostych sposobów osiągania celów. To nie ma być „zrób to, a dostaniesz tamto”, jakby chcieli niektórzy. Proste recepty nie zaspokoją potrzeby głębi przeżyć, jaką dusza.
Nie chodzi o prostackie dążenie do efektywności, do uzyskania efektu najmniejszym kosztem. Chodzi o proces głębszy, dotyczący naszego wnętrza i jego jakości.
W procesie tym, nasze wnętrze, dusza kształci się, ma okazję podnieść swą jakość.
Jeżeli sami nie damy duszy okazji do głębokich przeżyć, to ona sama znajdzie sobie drogę do tego, aby wymóc na nas takie doświadczenia. Prostym przykładem tutaj są uzależnienia, nad którymi ludzie nie mają panowania. Palenie papierosów, nadmierne picie alkoholu, branie narkotyków. To są sposoby na uzyskanie mocnych przeżyć. Nawet napisy na puszkach od piwa o tym świadczą: „Mocne”. Mocne przeżycia. Spotykają one ludzi, którzy sami nie potrafią odnajdywać dostatecznej głębi życia, która by zaspokoiła potrzebę silnych doznań duszy. Zauważmy, że intelektualne argumenty na takich ludzi nie działają. Minister Zdrowia może apelować o szkodliwości palenia, lecz palacz nadal będzie palił. Nie z potrzeby rozumowej, i nie z przekory. Będzie palił z potrzeby duszy, potrzeby głębokich doznań.
Tyrania duszy dotyka nie tylko ludzi, którzy z jej powodu mocno cierpią, niszcząc sobie zdrowie i życie, np. paląc papierosy, czy lądując regularnie w izbie wytrzeźwień. Dotyka także takich, którzy mają obiektywnie wysoką pozycję zawodową, rodzinę, ustabilizowane życie.
Ich dusza domaga się przeżyć, których nie dostarcza kariera zawodowa czy płytkie kontakty rodzinne. I przykładowo taki ktoś zaczyna mieć duże problemy zdrowotne. Albo piastując wysokie stanowisko jest uzależniony od alkoholu. Takie rozwiązanie daje duszy pole do doświadczania. To ją pogłębia mimo, iż pozornie wydawałoby się, że takiemu człowiekowi nic w życiu nie potrzeba więcej, bo wszystko ma.
Moim zdaniem warto się interesować „uprawą duszy”, dawać jej strawę przeżyciową, refleksyjną, uczuciową, chociażby dlatego, aby uniknąć opisanej powyżej tyranii duszy, kiedy nie mamy wielkiego wpływu na to co się z nami dzieje. I kiedy możemy silnie ucierpieć z powodu wymagań posiadania doświadczeń – związków, uczuć, przeżyć. Przykładowo wtedy wiele osób nagle zaczyna chorować, lecz nie wie z jakiej przyczyny. Tzw. nieznana etiologia choroby. Nie widzą, że przedtem przez długi czas zostawiali swą duszę w odłogu, nie interesowali się nią. Teraz ona daje znać o sobie, zupełnie bezwzględnie i z niesłychaną siłą.
Gdy zgodzimy się, że dusza jest zaangażowana w procesie doznawania i przekształcania się, to możemy prześledzić, jakie mamy z tego korzyści. Bo jako przewodnik czy przewodniczka własnej duszy, możemy mieć korzyści z tego, że będziemy brać pod uwagę jej codzienne potrzeby.
Po pierwsze, możemy działać z lepszymi efektami. Poprzez zaakceptowanie własnych niedoskonałości w ramach zmian, możemy zaakceptować proces transformacji duszy, który wymaga czasu. Nie można wymagać od siebie, aby nagle się do czegoś przyzwyczaić. Aby zmiany mogły być „na lepsze”, to w jakimś obszarze trzeba zaakceptować stan „gorszości”, tego, że nie jesteśmy w nim doskonali. I należy w tej akceptacji pozostawać.
„Ja nadal w pewnych momentach nie działam tak jakbym chciał, nawet mimo tego, iż wiem, jakbym chciał postąpić. I tak jest już jakiś czas.” I nadal możemy mieć do siebie szacunek.
Możemy zauważyć ten proces przekształcania się duszy nie jako osobistą zniewagę, ale jako coś co mi się przydarza i może obdarzyć mnie jakąś nauką. Jak mówi pewne przysłowie: „Jeśli straciłeś pieniądze, nie trać nauki”.
Niepowodzenie, jako misterium, nie jest mną, a jedynie elementem wykonywanej przeze mnie pracy. Przydaża się mojej duszy, którą obdarzam szacunkiem i pozwalam jej na jej własne stany. Przykładem może być przeżycie pewnej trudności, przez które przechodzę, a które bierze początek w mojej rodzinie, w kontakcie z partnerem/ką. Ja jednak nie jestem tą trudnością. To moja dusza doświadcza, aby sie przekształcić. Chcę mieć cierpliwość dla niej, ponieważ wiem, iż wyjdzie z tego doświadczenia bogatsza.
W procesie akceptacji niepowodzenia chodzi o przyjęcie w krąg świadomego przeżywania tej części doświadczenia, która zwykle jest odrzucana.
Przykładem może być twórczość. Bywa ona przesadnie idealizowana. Myślimy o niej zwykle z punktu widzenia idealizmu, pełnego romantyzmu i wzniosłych fantazji o wielkich wyczynach. Z tej perspektywy większość prac nie dość, żę jest przyziemna, to jeszcze pospolita i monotonna. Tak wydaje się naszemu ego, naszemu umysłowi.
Po „ściągnięciu na ziemię” idei twórczości okazuje się, że prawdziwa twórczość może być i jest zawarta w zwykłych działaniach. Z każdego, nawet prostego doświadczenia możemy wyciągnąć coś dla duszy, coś, co w jakiś sposób skutkować będzie twórczością, wprowadzeniem przykładowo estetyki do prostych codziennych czynności, jak np. słanie łóżka, czy odkurzanie. Nawet zgoda na „artystyczny” nieład ma coś w sobie na pozwoleniu duszy na doświadczenie takiego stanu. Wymaga to jedynie rezygnacji z wielkościowych fantazji o twórczości. Nie musimy więc już być w niezwykle podniosłym nastroju, by tworzyć. Zaduma, a nawet depresja mogą także okazać się czasem do tworzenia.
Może taka twórczość pod wpływem zadumy nie będzie naszego wzniosłego ducha do końca satysfakcjonowała, ale możemy przyjąć ją taką jaka się pojawia w ramach procesu wyrażania się duszy.
Działanie nastawione na efektywność również nie musi wyrażać się szczytowymi osiągnięciami, aby było wartościowe dla duszy.
Praca nad szczegółami może wydawać się mało interesująca, lecz czasami duża jej dawka jest niezbędna do ukończenia dużego projektu. Na końcu, patrząc wstecz, widzimy, że angażując się nie tylko dokonaliśmy czegoś, co może być postrzegane jako sukces, ale również czujemy się, jakbyśmy byli kimś trochę innym, niż przed podjęciem tego żmudnego zadania. To dusza się przekształciła, zyskała nową jakość. W tym rozumieniu takie działanie jest podwójnie efektywne – zyskujemy dokonaną pracę i naukę dla duszy.
Duszę wspieramy, gdy akceptujemy swój „cień”, to od czego chcemy uciekać.
Może to być:
* akceptacja nieprzyjemnego przekonania o samym sobie np. „jestem w tym do niczego”, „to mi się nie uda”, albo „to jest ponad moje siły”,
* może być to praca bez bezpośredniej gratyfikacji, z inwestowaniem w siebie na przyszłość,
* może to być poddanie się poleceniom przełożonych, którzy mają lepsze wyczucie, czy szersze horyzony.
* może to być zaakceptowanie pewnych niedoskonałości w nas samych i przyznawanie się do nich bez budowania idealistycznego portretu własnej osoby,
* może to być akceptacja własnych uczuć, próba pogodzenia się z nimi i mówienie o nich innym ludziom.
Jak widać, może być wiele sposobów, które dają duszy kształcenie, czyli kształtują ją. Nie trzeba długo czekać, a świat przynosi nam kolejne. Warto jednakże przyjąć postawę otwartości: „Akceptuję to, co się zdarza. Nie zakłamuję tego. Mówię o tym, mimo, że boli. Nie oskarżam nikogo. I dzięki temu przechodzę na drugą stronę doświadczenia.” W takim sensie jest to świadome wejście w „ciemną noc duszy”.
W przeszłości wiele osób z zewnątrz próbowało mi narzucić takie postawy. Próbowano mnie zmusić, abym się czemuś poddał, abym przyjął ścieżkę nauki. Jednakże nie potrafiłem nagiąć się do ich żądań. Bez prawdziwej, głębokiej motywacji, można jedynie zrazić człowieka nachalnością. W wielu więc przypadkach reagowałem buntem. Ja musiałem sam zrozumieć, że idealizm, to nie wszystko i jeszcze jest coś, co nie jest może najprzyjemniejszą pigułką do przełknięcia a co mnie może wzbogacić. Gdy to zrozumiałem, o wiele łatwiej mi się godzić z niektórymi sprawami, na które nie mam wpływu, które odbiegają od moich wyobrażeń o tym, jak powinno być, jak powinien być świat urządzony. Także łatwiej mi jest się godzić z tym, co spotyka mnie ze strony otoczenia. Tu uczę się przyjmować ludzi takimi jacy są, nie dając się jednocześnie wykorzystywać ani upokarzać.
To ja sam się na te postawy zdecydowałem dzięki własnemu zrozumieniu, i dlatego potrafię bez wysiłku utrzymać tą postawę..
„Boże użycz mi pogody ducha, abym godził się z tym, czego nie mogę zmienić,
Odwagi, abym zmieniał to, co mogę zmienić,
I mądrości, abym umiał rozróżnić jedno od drugiego.”
Dusza zaangażowana w przeżycia
w świecie doskonali się.
Świat jest urządzony tak jak jest. Niektórzy mówią, że źle i że trzeba go poprawić, przekonstruować. Oznacza to, że mają pewne oczekiwania, do których chcą przykroić świat. Jednakże co i raz napotykają na kłody pod nogami. Przykładowo moi studenci. Najbardziej idealistycznie nastawieni są przekonani, że im się należy bardzo dobra ocena za nic. Za to, że są.
Nie myślą, że ocena jest odzwierciedleniem ich pracy, to znaczy wysiłku duszy, nie jest zaś oceną ducha, który jest idealny, i jako taki zasługuje zawsze na najwyższą notę. Bycie wzniosłym duchem nie jest ich zasługą, za to chwalenie należy się Bogu. Wprowadzenie doskonałości do świata fizycznego napotyka na trudności, jako że w idei, jak idei Platona, wszystko jest doskonałe, i się udaje. Na planie fizycznym nie wszystko, co byśmy zamierzyli, powodzi się. I tak moi studenci wchodząc w realia zajęć napotykają konieczne doświadczenia, które mogą dać duszy głębię. I w większości przypadków dają.
Staje się to, gdy przestajemy oczekiwać, że wzniosły duch, jakiego niechybnie posiadamy, sam z siebie może „ugryźć” zagadnienia pracy w swiecie fizycznym.
Gdy rezygnujemy z przkonania o własnej ważności dla tego co się dzieje na świecie, przestajemy mieć wymagania w stosunku do świata, „bo nam to się należy”.
Pokora tak naprawdę, oznacza zgodę na to kim jesteśmy i co nam się przydarza, a nad czym nie mamy kontroli.
Wtedy możemy podjąć efektywnie naszą pracę.
Możemy zrezygnować z fantazji wielkościowych na własny temat, jednocześnie nie poniżając siebie. Możemy nadal szanować siebie, i kto wie, czy nie bardziej to robimy, niż walcząc z wszystkimi wokół, aby udowodnić naszą „rację”. Dajemy sobie możliwość uzyskania dobrego wyniku w naszej działalności.
Nie doskonałego, ale wystarczająco dobrego
Przyznajemy, akceptujemy świat takim, jakim jest. I wtedy właśnie zaczynamy być najbardziej efektywni w naszej pracy, a jednocześnie nie tracimy z oczu naszej duszy.
Trzeba się zagrzebać w rzemiośle, aby zmartwychwstać jako twórca.
Transformacja w czasie zajęć na uczelni odczuwana jest jako przykra, nieprzyjemna. Wymaga poświęcenia własnego czasu, uwagi, zaangażowania.
Jednak wtedy po odpowiednim czasie owocuje wynikiem. Tylko wtedy.
Niektórzy moi studenci przeżywają poważne frustracje. Obwiniają za nie otoczenie, czyli prowadzących. Nie wychodzi ćwiczenie – „on winien”. Czegoś sam nie wie – „on winien”. A studia są czasem własnej nauki, własnego „studiowania” dziedziny. Studenci powoli się uczą tej postawy. Na początek obwiniają mnie. Robią to subtelnie, aby obwinić, a nie pokazać, że są na mnie obrażeni. Potem zaczynają dostrzegać, że potrafią sami „oswoić” przedmiot. Przechodzą więc na pozycję „ja się uczę”. Następnie zaczynają się zaciekawiać i sami zaczynają prawdziwie studiować. Takimi często ich zastaje koniec studiów.
Jakoś jednak żaden ze studentów, żadna ze studentek nie przyszli przeprosić mnie, że mnie obwiniali na początku za własne niepowodzenia i że rościli ode mnie, abym nie wymagał tyle 🙂
Dusze dostrajają się do siebie wzajemnie
Dostrajanie się Duszy można zobaczyć na przykładzie bardzo receptywnego zwierzątka:
http://www.youtube.com/watch?v=pI9nqcjzzUQ
Tu widać to dokładnie, ale zjawisko występuje bardzo, bardzo często gdy go nie widzimy, a spotykamy się z nim i u samych siebie i wielu osób wokoło codziennie.
Dostrajanie się Dusz widać to bardzo często w zachowaniach osób w grupie. Gdy jeden ktoś mówi, to nagle inne osoby odczuwają, że też chciałyby powiedzieć coś. Że jak milczeli przez kilka minut, to nie przychodziły myśli, którymi chcieliby się podzielić, ale teraz to i owszem, chcę coś powiedzieć. Tu jednak ktoś mówi i co zrobić?
Jak jedno dziecko płacze to drugiemu też zbiera się na płacz. Jak ktoś je, to i my też chcemy – wręcz w ramach kindersztuby znajdujemy przykazanie, że jeśli sami jemy, to trzeba komuś siedzącemu przy nas też coś dać do jedzenia, a przynajmniej starać się to zaproponować [może odmówić]. To jednak jest zachowanie wspierające Duszę drugiego człowieka, a także broniące nas samych. Kto bowiem nie dostanie czegoś jeść, może poczuć zazdrość. I następnym krokiem może być wysłanie klątwy do jedzącego: „o ty taki owaki, sam jesz a mnie nie dasz?! A niech cię .. [i to właśnie są słowa klątwy – niech ci się coś stanie]”.
Tak, Dusze także zazdroszczą, Dusze posyłają do innych ludzi klątwy. Czyli nie są takie „krystalicznie czyste”, jakby się wydawało.. Jeśli czujesz w niektórych momentach zazdrość, to także jest to poruszenie Duszy. Nie trzeba się o to obwiniać, ponieważ generalnie jesteśmy odpowiedzialni za własną osobowość, Dusza jest czymś o wiele od niej większym. To wobec własnej osobowości mamy bezpośrednią kontrolę, możemy na coś przyzwalać, albo czegoś zabraniać [sobie]. W dużej części mamy kontrolę [taką mechaniczną] nad własną Duszą, jednakże nie można powiedzieć, że kontrolujemy jej każdy kawałek, każde poruszenie. Nie jesteśmy w dużej części świadomi, co Dusza gdzieś tam robi. A nawet w danej, konkretnej relacji Dusza może wyskoczyć z jakimiś słowami, których byśmy sami po namyśle nie użyli.
Ja czasami obserwuję jak moja Dusza przesadnie emocjonalnie [w moim odczuciu] reaguje na innych ludzi, na ich emocje, na ich wypowiedzi. Czasami chciałaby temu czy tamtemu coś powiedzieć do słuchu. Oczywiście nie pozwalam jej mówić do tej osoby, bo wywołałoby to np. zranienie. Jednakże jak już pójdę sobie od niej, jak jestem sam, to pozwalam Duszy mówić i wypowiadam te zdania, czasami zupełnie niepoprawne politycznie 🙂 Tylko dlatego je wypowiadam, aby ulżyć Duszy, aby przekonała się co chciała mówić, co chciała powiedzieć – czasami przed wypowiedzeniem danego zdania nie jestem świadom całości emocji, które Dusza chciałaby wyrazić. Dodatkowo przez to wspieram swoją relację ze swoją Duszą, bardziej uczę się jej poruszeń, lepiej ją rozumiem. Gdy wypowiadam się oceniam to co Dusza mówi, i gdy jest to np. naruszenie czyjejś wolności, czyjegoś dobrostanu, to wskazuję Duszy – o zobacz, chciałaś go/ją urazić poprzez te słowa.
Czasami wypowiedzenie lub napisanie w liście czegoś, co nie jest dobrze widziane w jakimś towarzystwie jest najzwyczajniej uzdrawiające, uwalniające dla mojej Duszy. Bo jest wielu ludzi, których osobowość nie chce słuchać, co o nich ktoś myśli, a jednak moja Dusza chce to wypowiedzieć, wyrazić. Jeśliby to powstrzymała, to by po czasie się „zadławiła” takimi niewypowiedzianymi odczuciami. I to nie tylko złymi, także jak mam komuś powiedzieć „lubię brachu jak tak mówisz”, albo „z tych wszystkich, którzy tu siedzą tylko ty pokazujesz jasno tą sytuację a reszta siedzi w swojej bajce i ją snuje”, to nie wszystkim mogę to powiedzieć.
Powstrzymanie impulsu do robienia tego co inni może być niekomfortowe, wręcz bolesne. Dajmy na to – prosta sytuacja – przepuszczenie kogoś z przeciwka na chodniku jak idziemy w trzy osoby przy sobie. Tak wydawałoby się proste zatrzymanie się o dwa kroki i zrobienie miejsca.. jest zadziwiająco trudne! Nie dla tego, że
Dusza zlewa się z innymi Duszami
i tworzą Duszę Grupową.
Występuje to zdecydowanie częściej, niż przypuszczamy, ponieważ zwykle mamy nieprawdziwe wyobrażenie czym/kim Dusza jest. A Dusza jest bezkształtna, amorficzna, wielopoziomowa, jest bardziej podobna do przeźroczystego ciała ameby z licznymi wypustkami niż do ukształtowanego ciała człowieka.
Tak więc taka Dusza ma zdumiewającą łatwość aby odnajdywać Dusze sobie podobne, aby się z nimi łączyć, kumplować, zadawać, współdziałać. Wtedy tworzy się Dusza Grupowa – zestaw Dusz, które potrafią się przenikać. Stare małżeństwa nie potrzebują wiele do siebie mówić, bo rozumieją się telepatycznie – obie strony dobrze odczuwają poruszenia obu zlanych Dusz.
Można to zaobserwować również gdy idą ludzie chodnikiem, nawet jeśli idzie ich czworo, pięcioro, starają się iść koło siebie, już wytworzyła się Dusza Grupowa tych osób i traktuje wszystkich członków grupy z jednakowym szacunkiem. Między nimi są podobne siły łączące, więc gdyby ktoś szedł za lub przed grupą wychodziłby energetycznie poza grupę. Stąd tak silne pragnienie, aby jednak wszyscy szli jeden przy drugim. Obserwuję to, siła tego zjawiska jest tak mocna, że nawet przeszkody w postaci zwężenia na chodniku, idącego z przeciwka pieszego albo roweru nie wzbudzają większego respektu. Nawet dwie osoby ze sobą ramię w ramię i rozmawiające nie chcą się rozłączyć, mimo, iż grozić to może potrąceniem! Jak więc widzę takie osoby, jadąc na rowerze zwalniam, przepraszam, wiem, że oto spotykam się z Duszą Grupową, czymś większym ode mnie samego, czymś godnym szacunku.
Bardzo ciekawe zjawisko obserwuje się u ryb. Cała ławica, mierząca niekiedy kilkadziesiąt metrów potrafi zawrócić w jednej chwili.
http://www.youtube.com/watch?v=8Czcoce9NL8
http://www.youtube.com/watch?v=_Ack-YNt1Zw
Nie, że najpierw jedne ryby zawracają, a potem inne. Nie, od razu wszystkie robią zwrot. Albo wszystkie uczestniczą w tworzeniu jakiejś figury geometrycznie znaczącej. Przecież mogłyby się rozpłynąć albo pływać w różne strony w tym obszarze.
To jest świetny dowód na istnienie Duszy Grupowej. Jest to poruszenie Duszy Grupowej. Może w tym wypadku trochę dziwić, jak sobie wyobrazimy jakie są rozmiary takiego pola, takiej Duszy i że owa Dusza Grupowa jest jedną istotą. W przypadku jednakże Dusz istot niżej zorganizowanych rozróżnienie pomiędzy grupową a indywidualną jest dosyć trudne, wiele bowiem dzieje się powyżej poziomu jednostkowego organizmu, więcej na poziomie zbiorowości. U ludzi odwrotnie, więcej się dzieje w obszarze indywiduum, a mniej w obszarze zbiorowości. To nastawienie na indywidualizm, tak zresztą powszechne w Polsce, jest Polakom wytykane przez inne narody – nieumiejętność zebrania się i zbiorowego działania. Jednakże dla rozwoju duchowego, dla rozwoju indywidualnego Świadomego Ja właśnie jest ta postawa bardzo korzystna.
Poruszenie Duszy Grupowej
Poruszenie Duszy Grupowej ławicy ryb można także nazwać poruszeniem:
– pola grupy istot [Hellinger],
– poruszenie Śniącego Ciała [Psychologia Zorientowana na Proces Arnolda Mindella],
– poruszenie pola morfogenetycznego [Sheldrake],
– poruszeniem zbiorowego ciała witalnego,
– czy wręcz obserwowaną zmianą w Tao ławicy ryb.
Jak widzicie, wielu odkrywców nazywało Duszę różnymi nazwami, zgodnymi z właściwym sobie zakresem zainteresowania tematem. Śniące Ciało jest dla mnie tozsame z Duszą. Podobnie różne poruszenia Dusz są dla mnie poruszeniami Tao, wyrażają przestrzeń zmian Tao. Tak cudowne telepatyczne połączenie pomiędzy Duszami jest tłumaczone poprzez łącza pola morfogenetycznego. Niskie ciała subtelne są już na tyle mocne, że tworzą trwałe w czasie i trwałe energetycznie połączenia. Stąd ryby są odwracane niemal w miejscu wszystkie i to w tym samym momencie. Mają jakby to samo ciało eteryczne.
Podobnie możemy zaobserwować, gdy siedzimy koło kogoś, zwłaszcza nieznajomego, i odwracamy głowę – jego/jej głowa także zwykle wykonuje wtedy ruch. Tłumaczenie tego poprzez niechęć popatrzenia sobie w oczy jest tylko jednym aspektem zjawiska – dogrywają się nieświadomie ciała eteryczne i współpracują ze sobą dla dobra obu osób.
Na podobnych zasadach harmonizacji ciał witalnych działają także komunikaty niewerbalne, które stanowią, jak mówią naukowcy, bardzo dużą część procesu relacji między ludźmi.
W Nowym Testamencie w niektórych miejscach Dusza określana jest przez słowo „serce”. Sformułowanie „myśli serca” wydaje się być dziwne, ale w kontekście jest jakoś zrozumiałe. Jednak pojawia się wątpliwość: jak to serce ma myśleć, czy może myśleć? Nie, to Dusza myśli, ma swoje myśli, jednakże nie są to myśli całego człowieka. W obrębie samej idei chrześciańskiej jest także dobry, działający podział, z którego sam obficie korzystam, podział istoty na Ducha, Duszę i Ciało [a w tym osobowość]. Jest to podział bardzo klarowny i odpowiedni do realiów, natomiast nigdzie nie jest wyjaśnione explicite, że owa Dusza jest równoznaczna sercu z innych tekstów. To bowiem, co dzisiaj znamy jako Chrześciaństwo niegdyś było raczej luźno rozrzuconymi grupami, nieposiadającymi zjednoczonego rozsądzenia ani doktryny. Jednak z czasem doszło do ich powstania, a niespójności z pierwszych lat pozostały w tekstach źródłowych, nazywanych Testamentem.
Dusze chcą wyrównywać. Wyrównywać to, co się daje i to, czego się nie daje wyrównywać. Chce oddawać coś dobrego za zasługi, za usługi. Wtedy czujemy wdzięczność, i coś robimy, aby odwdzięczyć się.
A też chce oddawać za przewiny, za coś, co jej się złego przytrafiło. Wtedy Dusza oskarża, pamięta, chce oddać „zło za zło”. Oskarża i chce karać. Urazy są pamiętane w ciele bolesnym, pamiętane mogą być latami całymi, wieloma wcieleniami. Wdzięczność też może być pamiętana, Dusza może „dusić” daną osobę – czemu jeszcze się z tego nie rozliczyłeś!? oddaj za to, co zawdzięczasz!
- – –
Pomylenie Duszy z ego
tekst z komentarza:
„Nie widzę zadnej alternatywy która dawałaby mi motywację do podjęcia zmian. Bo ja ani nie chce ciezko pracować a w szczególnosci w pracach które mnie nie interesuja ani mieszkac z innymi ludzmi na jakis stancjach i życ na walizkach ani nie umiem życ na tak niskim pozioie jak jest u nas. Po prostu moja dusza nie chce calkowicie zaakceptowac rzeczywistosci, ona chcialaby zyc w dobrobycie i dobrze sie bawic i tu jest problem, z ktorym borykam sie od dziecka, ze w glebi siebie zawsze odczuwalem niesamowita niechec do obowiazkow i pracy. Nie umiem sie tego pozbyc, pomimo ze probowalem pozbawic sie tego depresyjego stanu zarowno korzystajac z klasycznych psychoterapii jak i rozwoju duchowego. Ale to na mnie nie dziala.
…
Mnie bardziej potrzeba zycia samego w sobie na takim poziomie i w takich warunkach , jakie sa dogodne dla mojej duszy”
Odp:
Wydaje się, że ładnie sobie ułożyłeś chęci i niechęci. Tego chcę, a tamtego nie chcę. Ja tu jestem najważniejszy i ja powinienem karty rozdawać w moim życiu, a tu nie ma tak, więc jestem w depresji.
Dodatkowo uważasz, że ten ustalony poziom komfortu jest potrzebny i dogodny dla twojej duszy.
To jest nieporozumienie, Dusza nie stawia takich warunków. To ego [osobowość] je stawia. Dusza przeżywa, tu akurat przeżywa biedę i niemożność znalezienia pracy. To jest proces Duszy, proces którego nie chcesz zaakceptować – blokujesz go swoimi nie tyle decyzjami [bo sam mówisz, że nie chce ci się nic robić]. Proces swojej Duszy blokujesz poprzez ogromnie silne postawy ego.
Natomiast to, co Ci się przydarza, twoje warunki życiowe, to właśnie takie warunki i zmiany w takim kierunku, jak Dusza chce i jakie są dla niej dogodne. Jak widać, Dusza nie ma zupełnie baczenia na ego.
Na stronie o Duszy piszę, że nie przejmuje się ona zbytnio pojedynczą inkarnacją, a raczej sobą i tym, żeby „przeżywać”, „doświadczać”. I zupełnie ma w nosie jakiej jakości jest to doświadczenie.
To ty jako osobowość ustaliłeś sobie pewne warunki, standardy i chcesz je osiągnąć. A Dusza ? Jak widać zupełnie ma to w nosie, chce czego innego. A jest silna jak czołg i tak samo bezwzględna być potrafi.
Ludzie idealizują Duszę. Jak to Thomas Moore mówi: sądzą, że jest bardziej wzniosła, niż rzeczywiście jest.
A że masz wyższe inspiracje, intuicje fajne – świetnie, lecz to jak widać na razie nic nie zmienia.
Można pracować z tym i transformować takie warunki życiowe na lepsze. Jednakże jest to możliwe dopiero z pozycji pokory wobec życia. Gdy jednak się upierasz przy ego i przy komforcie.. możesz dostać od losu przez łeb nadal wołając jak bardzo zasługujesz na komfort i dobre traktowanie. Wybór należy do ciebie.
Wewnętrzne Dziecko
Pewnie nie raz słyszałeś/aś to określenie. Kojarzy się z kimś delikatnym, komu brak doświadczenia, rozeznania, kto jest w dużej części nowy na tej ziemi, czy wręcz naiwny, dziecięcą naiwnością. Owo Wewnętrzne Dziecko [W.D., nie mylić z Western Digital robiące twarde dyski :)]. W.D. to cząstka Duszy. To z W.D. dusza czerpie świeżość, delikatność, ale też i brak rozeznania.
Można by rzec – jak to, to Dusza, która przechodzi wiele wcieleń ciągle ma coś tak mało rozwiniętego jak W.D.? A któż mówi, że Dusza jest rozwinięta? Ludzie sobie tak ją wyobrażają, ale to nie jest zgodne z prawdą. Jeśli Dusza jest jak koń, to jakże może być wielce rozwinięta? Znam wiele młodych pań, jeżdżących na koniach i w nie zapatrzonych, które powiedzą: o, koń, toż to dopiero rozwinięte zwierzę!
No fajno, ale co to za rozwój, jak koń nie śpiewa, nie programuje komputera, nie wyznaje miłości, nie buduje autostrad, itp. Młode lady będą oczywiście się sprzeczać, że „na swój sposób” koń to robi!, nawet by chciały dodać, że prowadzi samolot, ale to już chyba same widzą, że byłoby ciut zbyt przesadne.
Tak więc, patrzmy na konia i oglądajmy, że nie jest on zbyt rozgarnięty, chociaż do młodych niewiast ogromnie przemawia jego ponadludzka siła. One kochają okiełznywać ową siłę. Mają świetne odczucia. Jednak nie przydawajmy koniowi cech, których nie posiada.
WD może się uczyć w pewnym stopniu, można je do pewnego stopnia przekonać, natomiast w dużej części jest ono miejscem, gdzie chronią się kłopoty z dzieciństwa, traumy, ciało bolesne. Dużo się mówi o ochronie własnego W.D. niż o czymkolwiek innym w tym obszarze. Tak ma być, ponieważ W.D. jest delikatne, wręcz drażliwe.
Jak widzisz, Dusza jest niejednoznaczna i wiele można w niej elementów wyróżnić, które nie są ujednolicone. Im więcej tego znamy, tym bardziej znamy Duszę i jej charakter – niejednoznaczny, przejściowy, procesowy, czasami delikatny czy drażliwy, a jednocześnie momentami ogromnie silny i niebaczący na cokolwiek.
Tak – nie ma co sobie wyobrażać, że Dusza jest monolitem.
Niepowodzenia, porażka,
a rozwój duszy.
Przez wiele lat chciałem unikać niepowodzeń, poczucia, że nie umiem czegoś zrobić. Miałem uczucie, że jestem śmieszny, niedostatecznie dobry w różnych obszarach życia.
W pracy, w związkach.
Myślałem, że jeśli wystarczająco będę się starał, to uniknę nieprzyjemnego odczucia porażki, śmieszności. Myślałem o sobie, że jestem jakiś niepełny, niezrealizowany, że coś ciągle czeka na dopełnienie. Osoby, od których mogłem czerpać przykład życia – starsi ode mnie – także wydawali i wydają się często zagubieni w szaleńczym pościgu za „sukcesem”. Tak dużo już osiągnęli, w moich oczach, a nadal, tak jak ja, nie posiadali przekonania, że osiągnęli wystrczająco dużo. To zmniejszało moją motywację. Jeśli bowiem bardziej doświadczeni błąkają się w poszukiwaniu sukcesu, sensu życia, to dlaczego ja mam iść ich ścieżką? Dlaczego ośiągać kolejne szczeble, jeśli „po tamtej stronie” nie ma poczucia spełnienia?
Starałem się, oczywiście wielokrotnie udawało mi się osiągnąć sukces. Jednak ciągle myślałem, jak być jeszcze lepszym, jak się wyzwolić z tej nieprzyjemnej aury niecałkowitej doskonałości. Byłem uczony ideałów, które pochodziły jeszcze z romantyzmu. Gdy one padały, brały górę płaskie jak deska nauki pozytywistyczne, które mi się zupełnie nie podobały, ponieważ traktowały człowieka, mnie, jak bezduszną maszynę.
Książki, które przeczytałem, dały mi dużo do myślenia. Stwierdziłem, że to, co chciałem osiągnąć, może nie jest do osiągnięcia. A przynajmniej nie jest możliwe bezwzglęne, doskonałe osiągnięcie, np. szczęścia, swobody, bogactwa, itp.
Więcej, ten stan niedoskonałości, który mnie uwierał, jak czytałem, być może jest stanem naturalnym, a co więcej, paradoksalnie, pożądanym. [Nie, żebym był masochistą, bo nie lubię czuć się niekompetentny, nie lubię porażek.]
Na tą chwile się z tą nieuniknioną niedoskonałością jeszcze nie pogodziłem tak „na głowę”, ale czuję, że jest to prawda. Co więcej dowiedziałem się, że w tym procesie kryje się głębia.
Niepowodzenia na studiach, w pracy, w związku.
Niepowodzenia nas niszczą, osłabiają naszą wiarę w nas samych. Są zwykle nieodłącznym elementem zstąpienia ducha w ograniczoność świata ludzkiego. Z punktu widzenia duszy niepowodzenie to jednak nie problem, niepowodzenie to misterium.
Nie chodzi o to, oczywiście, że powinniśmy zabiegać o porażkę. Jak mówią prawa Murphy’ego, niepowodzenia same nas znajdą :-).
Nie chodzi też o to, aby zaniechać aktywności. Każdy z nas potrzebuje aktywności. Ale potrzebuje również motywacji dla tego, by postawić kolejny krok, by działać na codzień, wykonywać czynności należne dla siebie. Taka motywacja jest potrzebna, jednak nie można jej znaleźć w idealiźmie ducha. Idealizm, młodzieńcze wyobrażenie o dużych możliwościach, o braku barier i kłopotów w życiu, zwykle się kończy.
I albo:
- człowiek popada w depresję, przyjmuje postawę negatywnego narcyzmu: „ja jestem do niczego”. brak mu perspektyw, nadziei, albo
- zacznie przypisywać winę otoczeniu: „to oni są do niczego i do niczego są układy panujące na świecie”. Cynizm, negatywne myślenie.
W obu przypadkach utrzymuje się wielkościowa fantazja sukcesu oraz bolesne poczucie klęski.
Lubując się w niepowodzeniu, pławiąc się w nim – zamiast pozwolić, by porażka skruszyła nasze serca – uciekamy przed ową niajistotniejszą i najbardziej dobroczynną dla naszej duszy właściwością klęski.
Wydawałoby się, że są to jedyne drogi po upadku ideałów. Jednak jest także inna.
Nieuchronna degradacja.
Trudności hartują duszę, dodają jej wymiaru, realizmu.
Jeśli nie mamy przekonania co do sensowności przeżywania niepowodzeń, poczucia niekompletności, odczuwania własnej ułomności, wydania się innym „głupim”,
– to takie trudności duszę mogą osłabiać.
Któż bowiem lubi, żeby mówić mu, iż sobie nie poradził, kto lubi być odrzucany, kto lubi dostawać negatywne stopnie, kto lubi mieć mało pieniędzy na koncie? Chyba tylko masochista. Dla normalnego, przeciętnego człowieka takie przeżycia są przyczyną przygnębienia, osłabienia.
Często samo życie „skrzeczy”, podstawia nam kłody pod nogi, odbiera nam nadzieje lub ogranicza zakres naszej wolności, zupełnie nie tłumacząc, dlaczego tak się dzieje. Możemy czuć się wtedy osłabieni, bez motywacji, przegrani.
Nie chcemy się angażować w coś, co boli, co może nie wyjść, co pachnie porażką. Odsuwamy się wtedy, dystansujemy, co jest zresztą zupełnie zrozumiałe. Nie chcemy cierpieć, nie chcemy płacić, jeśli nie wiemy za co płacimy.
Jednak gdy ktoś nam powie, dlaczego mamy płacić cenę zmęczenia, pracy, zaangażowania, że jest jakaś wartość, którą w zamian otrzymujemy, możemy zastanowić się, czy nie wejść w taki układ.
Dopóki nie pojmiemy alchemii porażki, jej złożonego sensu, nasze szanse na sukces są niewielkie.
Jung wyjaśnia, że „umartwienie” (załamanie, złamanie psychiki, ego), jest niezbędne, aby mogła zamanifestowała się wieczność. Niespełnienie się naszych oczekiwań łączy nas z niewypowiedzianym. W chwilach porażek odkrywamy, że ludzkie ambicje nie są najlepszymi drogowskazami w życiu i pracy. Sukcesy jeden po drugim nie wykształcają głębi człowieka.
Wzniosłe ideały potrzebują pewnej degradacji, jeżeli mają odegrać twórczą rolę w życiu człowieka. Misterium to aktywujemy za każdym razem, gdy wcielamy jakąś ideę w życie. Czy idziemy na studia, czy przystępujemy do egzaminu, czy angażujemy się w związek, czy podejmujemy jakąś pracę. Słyszymy: „należy się liczyć z kłopotami”. Więcej: one są nieuniknione. Jednakże ważniejsze od kłopotów nas spotykających jest nastawienie wobec nich. Ważniejsza jest postawa wobec odczuć, które się w nas wówczas pojawiają.
W procesie działania czysta inspiracja zostaje zanurzona w świat człowieka, wcielona w życie. Doskaonałość przynależy do świata wyobraźni. Zanurzając się w materię, doznaje poczucia niespełnienia tylko dlatego, że pochodzi ze sfery ideałów. „Twarde hamowanie” jest nieuniknione. Poczucie niedostosowania, odczucie, że jest się niedostatecznie dobrym, zdatnym do danego rodzaju działalności są więc naturalne. Nie musimy się dziwić, że rozpoczynając np. związek nie umiemy się zachować. To tak ma być.
To nie jest najważniejsze, jak szczytne ma ktoś ideały, lecz czy potrafi chociaż część z nich zastosować.
Wyznacznikiem człowieczeństwa nie jest wzniosłość ducha, lecz zdolność duszy do zstąpienia w materię. Wszyscy jesteśmy nieśmiertelnymi wzniosłymi duchami. Nawet jeśli sobie tego nie uświadamiamy. Wzniosłość ducha nie stanowi więc żadnej naszej zasługi.
Jednak nie wszystkim udaje się za pomocą duszy ubranej w ciało wyrazić choćby część tej doskonałości w życiu. Do tego potrzeba czasu i zaangażowania duszy. Trzeba przekonania o tym, że porażki w tym procesie są nieuniknione, są jak ciepło przy ogniu. Porażki są cechą zstąpienia ducha w ograniczoność świata.
Gdybyśmy potrafili pojąć, że uczucia porażki i upokorzenia, wywołane niepowodzeniem, mają wartość same w sobie, niepowodzenia odbieralibyśmy jako jeden z elementów życia, pracy, związku.
Gdybyśmy nie musieli czuć się osobiście oskarżeni, gdy czujemy się w jakimś momencie „głupio”, to moglibyśmy lepiej wtedy działać. Bo czucie się „głupio” w danej sytuacji nie jest naszą winą, nie powinniśmy się więc obwiniać za takie odczucia. Mamy prawo do nieadekwatności, do uczucia, że nie pasujemy, że nie umiemy się znaleźć w tej sytuacji. Tym doznaniom możemy się przyjrzeć bez oceniania. O wiele łatwiej będzie wtedy coś konstruktywnego przedsięwziąć.
Zrozumienie sensu doświadczeń.
Gdy w niepowodzeniu zaczynamy dostrzegać przejawy doskonalenia się własnej duszy, to zaczynamy odkrywać jego misterium – ukrytą wartość.
Elementami sensu trudnych doświadczeń są:
- metamorfoza duszy,
- nieuleganie emocjom osobistym,
- akceptacja aspektów dotąd odrzucanych,
- zrezygnowanie z przesadnych oczekiwań,
- oparcie własnej postawy na własnym prawdziwym przekonaniu.
W misterium przeistaczania się duszy nie chodzi o wyrobienie prostych sposobów osiągania celów. To nie ma być „zrób to, a dostaniesz tamto”, jakby chcieli niektórzy. Proste recepty nie zaspokoją potrzeby głębi przeżyć, jaką dusza.
Nie chodzi o prostackie dążenie do efektywności, do uzyskania efektu najmniejszym kosztem. Chodzi o proces głębszy, dotyczący naszego wnętrza i jego jakości.
W procesie tym, nasze wnętrze, dusza kształci się, ma okazję podnieść swą jakość.
Jeżeli sami nie damy duszy okazji do głębokich przeżyć, to ona sama znajdzie sobie drogę do tego, aby wymóc na nas takie doświadczenia. Prostym przykładem tutaj są uzależnienia, nad którymi ludzie nie mają panowania. Palenie papierosów, nadmierne picie alkoholu, branie narkotyków. To są sposoby na uzyskanie mocnych przeżyć. Nawet napisy na puszkach od piwa o tym świadczą: „Mocne”. Mocne przeżycia. Spotykają one ludzi, którzy sami nie potrafią odnajdywać dostatecznej głębi życia, która by zaspokoiła potrzebę silnych doznań duszy. Zauważmy, że intelektualne argumenty na takich ludzi nie działają. Minister Zdrowia może apelować o szkodliwości palenia, lecz palacz nadal będzie palił. Nie z potrzeby rozumowej, i nie z przekory. Będzie palił z potrzeby duszy, potrzeby głębokich doznań.
Tyrania duszy dotyka nie tylko ludzi, którzy z jej powodu mocno cierpią, niszcząc sobie zdrowie i życie, np. paląc papierosy, czy lądując regulanie w izbie wytrzeźwień. Dotyka także takich, którzy mają obiektywnie wysoką pozycję zawodową, rodzinę, ustabilizowane życie.
Ich dusza domaga się przeżyć, których nie dostarcza kariera zawodowa czy płytkie kontakty rodzinne. I przykładowo taki ktoś zaczyna mieć duże problemy zdrowotne. Albo piastując wysokie stanowisko jest uzależniony od alkoholu. Takie rozwiązanie daje duszy pole do doświadczania. To ją pogłębia mimo, iż pozornie wydawałoby się, że takiemu człowiekowi nic w życiu nie potrzeba więcej, bo wszystko ma.
Moim zdaniem warto się interesować „uprawą duszy”, dawać jej strawę przeżyciową, refleksyjną, uczuciową, chociażby dlatego, aby uniknąć opisanej powyżej tyranii duszy, kiedy nie mamy wielkiego wpływu na to co się z nami dzieje. I kiedy możemy silnie ucierpieć z powodu wymagań posiadania doświadczeń – związków, uczuć, przeżyć. Przykładowo wtedy wiele osób nagle zaczyna chorować, lecz nie wie z jakiej przyczyny. Tzw. nieznana etiologia choroby. Nie widzą, że przedtem przez długi czas zostawiali swą duszę w odłogu, nie interesowali się nią. Teraz ona daje znać o sobie, zupełnie bezwzględnie i z niesłychaną siłą.
Gdy zgodzimy się, że dusza jest zaangażowana w procesie doznawania i przekształcania się, to możemy prześledzić, jakie mamy z tego korzyści. Bo jako przewodnik czy przewodniczka własnej duszy, możemy mieć korzyści z tego, że będziemy brać pod uwagę jej codzienne potrzeby.
Po pierwsze, możemy działać z lepszymi efektami. Poprzez zaakceptowanie własnych niedoskonałości w ramach zmian, możemy zaakceptować proces transformacji duszy, który wymaga czasu. Nie można wymagać od siebie, aby nagle się do czegoś przyzwyczaić. Aby zmiany mogły być „na lepsze”, to w jakimś obszarze trzeba zaakceptować stan „gorszości”, tego, że nie jesteśmy w nim doskonali. I należy w tej akceptacji pozostawać.
„Ja nadal w pewnych momentach nie działam tak jakbym chciał, nawet mimo tego, iż wiem, jakbym chciał postąpić. I tak jest już jakiś czas.” I nadal możemy mieć do siebie szacunek.
Możemy zauważyć ten proces przekształcania się duszy nie jako osobistą zniewagę, ale jako coś co mi się przydarza i może obdarzyć mnie jakąś nauką. Jak mówi pewne przysłowie: „Jeśli straciłeś pieniądze, nie trać nauki”.
Niepowodzenie, jako misterium, nie jest mną, a jedynie elementem wykonywanej przeze mnie pracy. Przydaża się mojej duszy, którą obdarzam szacunkiem i pozwalam jej na jej własne stany. Przykładem może być przeżycie pewnej trudności, przez które przechodzę, a które bierze początek w mojej rodzinie, w kontakcie z partnerem/ką. Ja jednak nie jestem tą trudnością. To moja dusza doświadcza, aby sie przekształcić. Chcę mieć cierpliwość dla niej, ponieważ wiem, iż wyjdzie z tego doświadczenia bogatsza.
W procesie akceptacji niepowodzenia chodzi o przyjęcie w krąg świadomego przeżywania tej części doświadczenia, która zwykle jest odrzucana.
Przykładem może być twórczość. Bywa ona przesadnie idealizowana. Myślimy o niej zwykle z punktu widzenia idealizmu, pełnego romantyzmu i wzniosłych fantazji o wielkich wyczynach. Z tej perspektywy większość prac nie dość, żę jest przyziemna, to jeszcze pospolita i monotonna. Tak wydaje się naszemu ego, naszemu umysłowi.
Po „ściągnięciu na ziemię” idei twórczości okazuje się, że prawdziwa twórczość może być i jest zawarta w zwykłych działaniach. Z każdego, nawet prosteg doświadczenia możemy wyciągnąć coś dla duszy, coś, co w jakiś sposób skutkować będzie twórczością, wprowadzeniem przykładowo estetyki do prostych codziennych czynności, jak np. słanie łóżka, czy odkurzanie. Nawet zgoda na „artystyczny” nieład ma coś w sobie na pozwoleniu duszy na doświadczenie takiego stanu. Wymaga to jedynie rezygnacji z wielkościowych fantazji o twórczości. Nie musimy więc już być w niezwykle podniosłym nastroju, by tworzyć. Zaduma, a nawet depresja mogą także okazać się czasem do tworzenia.
Może taka twórczość pod wplywem zadumy nie będzie naszego wzniosłego ducha do końca satysfakcjonowała, ale możemy przyjąć ją taką jaka się pojawia w ramach procesu wyrażania się duszy.
Działanie nastawione na efektywność również nie musi wyrażać się szczytowymi osiągnięciami, aby było wartościowe dla duszy.
Praca nad szczegółami może wydawać się mało interesująca, lecz czasami duża jej dawka jest niezbędna do ukończenia dużego projektu. Na końcu, patrząc wstecz, widzimy, że angażując się nie tylko dokonaliśmy czegoś, co może być postrzegane jako sukces, ale również czujemy się, jakbyśmy byli kimś trochę innym, niż przed podjęciem tego żmudnego zadania. To dusza się przekształciła, zyskała nową jakość. W tym rozumieniu takie działanie jest podwójnie efektywne – zyskujemy dokonaną pracę i naukę dla duszy.
Duszę wspieramy, gdy akceptujemy swój „cień”, to od czego chcemy uciekać.
Może to być:
- akceptacja nieprzyjemnego przekonania o samym sobie np. „jestem w tym do niczego”, „to mi się nie uda”, albo „to jest ponad moje siły”,
- może być to praca bez bezpośredniej gratyfikacji, z inwestowaniem w siebie na przyszłość,
- może to być poddanie się poleceniom przełożonych, którzy mają lepsze wyczucie, czy szersze horyzony.
- może to być zaakceptowanie pewnych niedoskonałości w nas samych i przyznawanie się do nich bez budowania idealistycznego portretu własnej osoby,
- może to być akceptacja własnych uczuć, próba pogodzenia się z nimi i mówienie o nich innym ludziom.
Jak widać, może być wiele sposobów, które dają duszy kształcenie, czyli kształtują ją. Nie trzeba długo czekać, a świat przynosi nam kolejne. Warto jedknakże przyjąć postawę otwartości: „Akceptuję to, co się zdarza. Nie zakłamuję tego. Mówię o tym, mimo, że boli. Nie oskarżam nikogo. I dzięki temu przechodzę na drugą stronę doświadczenia.” W takim sensie jest to świadome wejście w „ciemną noc duszy”.
W przeszłości wiele osób z zewnątrz próbowało mi narzucić takie postawy. Próbowano mnie zmusić, abym się czemuś poddał, abym przyjął ścieżkę nauki. Jednakże nie potrafiłem nagiąć się do ich żądań. Bez prawdziwej, głębokiej motywacji, można jedynie zrazić człowieka nachalnością. W wielu więc przypadkach reagowałem buntem. Ja musiałem sam zrozumieć, że idealizm, to nie wszystko i jeszcze jest coś, co nie jest może najprzyjemniejszą pigułką do przełknięcia a co mnie może wzbogacić. Gdy to zrozumiałem, o wiele łatwiej mi się godzić z niektórymi sprawami, na które nie mam wpływu, które odbiegają od moich wyobrażeń o tym, jak powinno być, jak powinien być świat urządzony. Także łatwiej mi jest się godzić z tym, co spotyka mnie ze strony otoczenia. Tu uczę się przyjmować ludzi takimi jacy są, nie dając się jednocześnie wykorzystywać ani upokarzać.
To ja sam się na te postawy zdecydowałem dzięki własnemu zrozumieniu, i dlatego potrafię bez wysiłku utrzymać tą postawę..
„Boże użycz mi pogody ducha, abym godził się z tym, czego nie mogę zmienić,
Odwagi, abym zmieniał to, co mogę zmienić,
I mądrości, abym umiał rozróżnić jedno od drugiego.”
Przekraczanie Duszy
Może tak wyglądać, że Dusza jest tak ważna i istotna.. Jest istotna, ponieważ zapewnia większość naszego życiowego napędu. Jednakże trzeba wiedzieć iż nie jest to pępek świata. Warto poznać Duszę, aby wiedzieć, co nami powoduje, natomiast Dusza i jej pragnienia, napędy, przeżycia nie są ostatecznością dla osoby, która idzie ku urzeczywistnieniu, oświeceniu.
z komentarza:
„Tylko moja dusza zupełnie nie wie, po co to ma być i mało tego, ona w ogóle żadnych zmian czy zmagań nie chce. Ja np. w ogole nie lubie ryzyka, zmian, niewygody, nie umiem odnaleźć w tych cechach niczego pozytywnego dla mnie, czegos co by mi dawalo poczucie głębszego sensu. „
[ten ktoś przytłoczony jest przez swoją Duszę wraz z jej pomysłem na życie, nie umie sobie wyobrazić własnej sprawczości w życiu]
Widzisz, ja to nazywam, że w ciągu życia przechodzimy z autopilota na sterowanie ręczne. Dusza to także nasz „autopilot”. A decyzje podejmowane przez Świadome Ja – to sterowanie ręczne.
Autopilot jest wartościowy, jeśli jest jakiś kawałek trasy, gdzie nie musimy specjalnie sprawdzać pozycji, niebezpieczeństw, wykonywać manewrów – możemy wtedy odpocząć.
Autopilot nie myśli, nie kombinuje, czy dobrze leci – on ma lecieć równo i według kursu. Tak samo Dusza nie zadaje pytań – jeśli przyjmuje jakiś program [wzorzec, tradycję], to działa nie pytając, czy to aby jest korzystne, albo mądre. Ważne, że ktoś ważny w otoczeniu jej to „zadał”. I tak funkcjonują programy, które mogą pochodzić z rodziny, gdzie byliśmy dziećmi, albo pochodzić z wielu wcieleń wstecz. Oba typy wzorców nie będą stawiane przez Duszę do wyjaśnień – dopóki Świadome Ja nie zacznie z tym pracy.
Odpoczynek gdy lecimy na autopilocie i poczucie komfortu mają swoje granice.
Autopilot dla kogoś nieświadomego może oznaczać niebezpieczeństwo. To tak, jakbyśmy się budzili na dużej wysokości za sterami samolotu i nie mieli za bardzo pojęcia co to jest ten samolot. A na horyzoncie widzimy przez przednią szybę, że zbliżamy się do jakiejś przeszkody. Autopilot jej nie ominie, natomiast my mamy świadomość, że no niestety, żeby przeżyć, coś z tym sprzętem trzeba zrobić. I zaczyna się .. Jest telefon do przyjaciela 
[czytanie książek, terapie, internet], ale nikt nie przyjdzie do nas i nie naciśnie żadnego z 500 przycisków na tablicy rozdzielczej samolotu, ani nie chwyci za nas wolanta żeby uruchomić skręt..
Może nie być łatwo wręcz przeciwstawić się autopilotowi, natomiast lecąc na nim cały czas niechybnie gdzieś wyrżniemy w jakąś górę. Albo się nam skończy paliwo nad morzem.
Musimy sami zdecydować – o ile mamy cień świadomości, że aby się gdzieś w życiu nie władować w nieszczęście – trzeba działać, i to inaczej niż każe Dusza [tradycja, nauczanie, wzorce, itp.]. Będziemy iść wpoprzek porad wszelkiej maści usłużnych babć, zapobiegliwych mamuś, natarczywych tatusiów. No niestety – niech się pasą na swoich pastwiskach tradycji i wiernopoddańczości.
Ja oczywiście też byłem w takiej sytuacji – miałem odczucie bezsensu [dla mojej osoby] systemu w który wchodziłem. Czułem się przymuszany w swoim życiu. Niemniej wiedziałem, że prędzej czy później ci, co mnie tak przymuszają polecą na systemowym autopilocie na spotkanie szczytu, a ja zrobię skręt.
I tak się dzieje – nie idę ich drogą, tylko własną.
Otyłość a Dusza
Moja odpowiedź na list:
Z mojego doświadczenia nadwaga jest spowodowana potrzebą Duszy, aby odczucia w ciele były potężniejsze, aby mogła „mocniej się odczuwać, mocniej przeżywać”.
Duża waga ciała się do tego świetnie nadaje, ponieważ literalnie wszystkiego jest „więcej”. Więcej odczuć z ciała, więcej wysiłku wkładanego w poruszanie się, dodatkowe odczucia zmęczenia, dodatkowe niedogodności w życiu. A więc cel jest osiągany. Wycofanie się z tego zaś nie jest możliwe za sprawą wyboru osobowości na tyle, na ile Dusza jest potężniejsza energetycznie od osobowości. Im potężniejsza Dusza tym proste wybory osobowości mają tu mniej do powiedzenia.
Dusza potrzebuje „mocniej się odczuwać, mocniej przeżywać”.
A akurat to jest zgodne z Planem Bożym dla Duszy [ma doświadczać!], więc… tak trudno jest schudnąć. Bo przeciwstawienie się Bożemu Planowi jest jeśli nie niemożliwe, to bardzo trudne. To jest jakby wejść do rwącej rzeki i iść kilometrami pod jej prąd.
Natomiast jest pewne wyjście – jeśli zrozumiemy Duszę, jej pragnienia, jeśli „będziemy po jej stronie”, jeśli zaczniemy jako Świadome Ja prowadzić ją zgodnie z tao, zgodnie z Planem Bożym dla niej i dla nas samych, to Dusza może zrezygnować z pierwotniejszych planów, które obejmują takie prymitywniejsze „mocniejsze odczuwanie” na rzecz bardziej zaawansowanych duchowych doświadczeń.
Jeśli Dusza poczuje, że te nowe typy doświadczania są zaspokojające dla niej, to może zdecydować się na zamianę jednego typu doświadczeń na inny typ. Natomiast do tego trzeba dużej roztropności, mądrości, aby umieć przedstawić taki plan swojej Duszy, który jej będzie pasował. Bo oczywiście plany pochodzące od osobowości nie przekonują dusz starszych i bardzo starych, a tylko przekonują dusze niemowlęce, młode i w średnim stopniu przekonują dusze dojrzałe.
Dusza zaangażowana w przeżycia
w świecie doskonali się.
Świat jest urządzony tak jak jest. Niektórzy mówią, że źle i że trzeba go poprawić, przekonstruować. Oznacza to, że mają pewne oczekiwania, do których chcą przykroić świat. Jednakże co i raz napotykają na kłody pod nogami. Przykładowo moi studenci. Najbardziej idealistycznie nastawieni są przekonani, że im się należy bardzo dobra ocena za nic. Za to, że są.
Nie myślą, że ocena jest odzwierciedleniem ich pracy, to znaczy wysiłku duszy, nie jest zaś oceną ducha, który jest idealny, i jako taki zasługuje zawsze na najwyższą notę. Bycie wzniosłym duchem nie jest ich zasługą, za to chwalenie należy się Bogu. Wprowadzenie doskonałości do świata fizycznego napotyka na trudności, jako że w idei, jak idei Platona, wszystko jest doskonałe, i się udaje. Na planie fizycznym nie wszystko, co byśmy zamierzyli, powodzi się. I tak moi studenci wchodząc w realia zajęć napotykają konieczne doświadczenia, które mogą dać duszy głębię. I w większości przypadków dają.
Staje się to, gdy przestajemy oczekiwać, że wzniosły duch, jakiego niechybnie posiadamy, sam z siebie może „ugryźć” zagadnienia pracy w świecie fizycznym.
Gdy rezygnujemy z przekonania o własnej ważności dla tego co się dzieje na świecie, przestajemy mieć wymagania w stosunku do świata, „bo nam to się należy”.
Pokora tak naprawdę, oznacza zgodę na to kim jesteśmy i co nam się przydarza, a nad czym nie mamy kontroli.
Wtedy możemy podjąć efektywnie naszą pracę.
Możemy zrezygnować z fantazji wielkościowych na własny temat, jednocześnie nie poniżając siebie. Możemy nadal szanować siebie, i kto wie, czy nie bardziej to robimy, niż walcząc z wszystkimi wokół, aby udowodnić naszą „rację”. Dajemy sobie możliwość uzyskania dobrego wyniku w naszej działalności.
Nie doskonałego, ale wystarczająco dobrego
Przyznajemy, akceptujemy świat takim, jakim jest. I wtedy właśnie zaczynamy być najbardziej efektywni w naszej pracy, a jednocześnie nie tracimy z oczu naszej duszy.
Trzeba się zagrzebać w rzemiośle, aby zmartwychwstać jako twórca.
Transformacja w czasie zajęć na uczelni odczuwana jest jako przykra, nieprzyjemna. Wymaga poświęcenia własnego czasu, uwagi, zaangażowania.
Jednak wtedy po odpowiednim czasie owocuje wynikiem. Tylko wtedy.
Niektórzy moi studenci przeżywają poważne frustracje. Obwiniają za nie otoczenie, czyli prowadzących. Nie wychodzi ćwiczenie – „on winien”. Czegoś sam nie wie – „on winien”. A studia są czasem własnej nauki, własnego „studiowania” dziedziny. Studenci powoli się uczą tej postawy. Na początek obwiniają mnie. Robią to subtelnie, aby obwinić, a nie pokazać, że są na mnie obrażeni. Potem zaczynają dostrzegać, że potrafią sami „oswoić” przedmiot. Przechodzą więc na pozycję „ja się uczę”. Następnie zaczynają się zaciekawiać i sami zaczynają prawdziwie studiować. Takimi często ich zastaje koniec studiów.
Jakoś jednak żaden ze studentów, żadna ze studentek nie przyszli przeprosić mnie, że mnie obwiniali na początku za własne niepowodzenia i że rościli ode mnie, abym nie wymagał tyle 🙂
Czy warto tłumić emocje i uczucia?
Czy warto nie czuć, zamykać się w sobie?
Widzę wokoło siebie wielu ludzi, którzy nie czują.
Na pytanie jak się czują, co czują, odpowiedzią jest tylko: „czuję się dobrze” lub „czuję się źle”.
Nie mówią o tym, co czują. Są często bardzo czynni, często są inteligentni i osiągają tzw. sukcesy. Ale się mi z nimi bardzo źle rozmawia. I tak samo ciężko się przy nich przebywa.
Zastanawiałem się co jest?
Wydawałoby się, że ogradzanie się, niedawanie sobie przeżywania trudnych uczuć może być korzystne. Przecież kto chciałby, aby w jego życiu panował haos niepokoju, lęku czy gniewu?
Co mówi książka:
„Kiedy jesteśmy wyprowadzeni z równowagi, próbujemy czasem od razu zmienić emocje negatywne na pozytywne. Jest to jedna z głównych przyczyn zastoju (emocjonalnego). „
Ale niektórzy nie chcą nic mówić ani myśleć o emocjach.
„Kiedy emocje są zablokowane i nie ujawniają się, nie możemy uzyskać potrzebnej nam energii i miłości albo brakuje nam siły, żeby przyciągać to, co chcemy, i wyrażać swoje pragnienia.” Warto wyrażać emocje. „Uwalnianie emocji negatywnych wymaga od nas większej świadomości [..]. Niektórzy ludzi ograniczają swoje możliwości przez powstrzymywanie, wygaszanie lub wypieranie emocji; inni odczuwają emocje, ale nie potrafią ich uwolnić ani się ich pozbyć. Pogrążają się w emocjach negatywnych i przyciągają w życiu sytuacje, które odzwierciedlają ich negatywizm. Między innymi dlatego tak bardzo boimy się negatywnych emocji.”
Sam widze, jak wielu ludzi, którzy kumulują u siebie negatywne emocje, rzeczywiście z czasem jest w coraz bardziej kiepskiej sytuacji. Albo nie poprawia się im. I to dotyczy wszystkich, niezależnie od wieku, czy pozycji.
„Opowiadanie o swoich losach, zwierzanie się przyjaciołom lub podobnie myślącym członkom grupy wsparcia jest ważnym sposobem wyzwalania bólu bez jego odrzucania.”
Cytaty pochodzą z książki:
John Gray „Jak mieć to, czego się pragnie, i pragnąć tego, co się ma.” Wydawnictwo Zysk i S-ka.
When your baby leaves you all alone
And nobody calls you on the phone
Ah, don’t you feel like crying?
Don’t you feel like crying?
Well here I am my honey
Oh, come on you cry to me. When you’re all alone in your lonely room
And there’s nothing but the smell of her perfume
Ah don’t you feel like crying
Don’t you feel like crying?
Ah don’t you feel like crying?
Come on, come on cry to me.
Well nothing could be sadder
Than a glass of wine, all alone
Loneliness, loneliness, it’s such a waiste of time
Oh-oh yeah
You don’t ever have to walk alone, oh you see
Oh come on, take my hand and baby won’t you walk with me?
Oh ya
When you’re waiting for a voice to come
In the night and there is no one
Ah don’t you feel like crying? (cry to me)
Don’t you feel like crying? (cry to me)
Ah don’t you feel like a-ca-ca-cra-co-cra-co-cra-cra, (cry to me)
Cra-co-cra-co-cra-cra crying? (cry to me)
Ah don’t you feel like a-cra-co-cra-co-cra-cra,
Cra-co-cra-co-cra-cra crying?…
– słowa piosenki.
Dusza jest codzienna, nie do końca zdefiniowana, nieco rozmyta, jak ten krajobraz Moneta:
Można Duszy rozkazać
np. puszczamy to i to, takie i takie energie, niepotrzebne, żebyśmy to trzymali, bo to jest obciążenie.
Dusza zwykle jest podatna, i może z miejsca puścić.
Oczywiście z czasem [jeśli ma powód, to podejmie z powrotem te energie, przedmioty, łącza/linki]. Ale na bieżąco, ad hoc, samo wskazanie wystarcza.
Stąd takie metody jak Metoda Sedony [na tym oparta] działają.
Jednak Metoda Sedony ma pewien kłopot – nie słyszałem, żeby w niej ktoś świadomie otwierał się:
„A teraz otwórzmy się na błogosławieństwo od Boga”,
albo
„A teraz otwórzmy się na przepływ czystej energii miłości między mną a osobą x”.
albo
„A teraz proszę moją Duszę i Duszę osoby x o wyrównanie energii” [i tu mogą różne sprawy wychodzić.]
ale warto to robić, nawet jeśli ktoś w świecie nie wie, że tak można.
Sugestia działa
Dobrze jest dać możliwość Duszy.
Terapia Metodą Sedony polega głównie na sugerowaniu duszy, czy aby nie zechciałaby puścić [oczyścić się z ] czegoś tam – mogą to być myśli, energie, czy wręcz choroby. Metoda mówi, że mamy „to coś” [czego chcemy się pozbyć] poczuć i siebie spytać: „czy mógbym pozwolić temu odejść?” Zwykle taka sugestia jest przyjmowana na „Tak” i zaraz dana energia czy łącza odchodzą [to zależy od jakości relacji z własną Duszą].
Bez naiwności
Warto być nieco krytycznym wobec duszy. Potrafi ona bowiem „kręcić”, niemalże „nabijać w butelkę”, albo co najmniej być mocno przekonująca. Przecież energetycznie jest o wiele od nas mocniejsza [jako osobowości]. Potrafi także dać mocne odczucia jako argument przekonujący, np. że kogoś nie należy lubić [czytaj: akceptować].
Dlaczego Dusza potrafi być zwodnicza?
Poprzez wcielenia przyobleka bowiem ona zwykle wiele wzorców, energii, „klamotów” kolokwialnie mówiąc.
I dusza tak działa przez swoje wzorce i obciążenia z poprzednich wcieleń.
Jakby nie była przekonana, że są one prawdziwe, to by ich nie przyjmowała i żyła pełnią energii miłości. A tu każdy wzorzec, to wyjątek [czasami znaczny] od funkcjonowania w energii miłości.
Jeśli jest doświadczona, to pewnie jest też i sporo mądra. Ale bądź przyzwyczajony/a, że jak czasami jak coś palnie, to.. zupełnie obok tarczy.
Stąd także warto mieć połączenie z własną Wyższą Jaźnią i korzystać z jej mądrości i doświadczenia.
Jeśli dusza jest mocno obciążona [czy cała czy w jakimś temacie] to trzeba ją poprowadzić konkretnie „za rękę” poprzez oczyszczenia, poprzez rozmowy, odpuszczanie kawałek po kawałku obciążeń z danego tematu. Możesz się przygotować na niezwykłe zdania, przekonania, stwierdzenia i wizje, które przyjdą w czasie takich rozmów i oczyszczeń.
Najlepiej jest, aby zarówno świadomość [osobowość], jak i dusza i własne Wyższe Ja działały w zgodnej współpracy.
Możemy rozmawiać ze swoją duszą dla różnych celów: aby się czegoś dowiedzieć [np. o jej przekonaniach], aby coś oczyścić [np. jakieś wzorce zachowań], aby ją do czegoś przekonać [jeśli np. widzimy, że jej postawa wobec świata jest inna, niżbyśmy chcieli].
Są także o wiele większe możliwości rozmów z wieloma innymi duszami.
Oczywiście, trzeba trochę się tego przyuczyć, ale generalnie jest to przyjemna sprawa, ponieważ odsłania nam duuuużą zasłonę, którą zwykle mają ludzie na odczucia/przeżycia z duszą związane.
Osoba X:
Rozmawiam ze sobą, prowadzę wewnętrzne monologi..
AK:
Monologi w sobie niekoniecznie muszą być rozmową z własną duszą. Mogą być po prostu konwersacją z własnymi wzorcami poprzez strukturę myślową, mogą być rozmową z własnym umysłem/intelektem. Dusza, mimo, iż nie jest aż tak wzniosła, to jednak jest wznioślejsza od codziennego krzątania się, tak samo jak od setek myśli przechodzących przez głowę.
Dam przykład – przy wyborze zawodu można rozpoznawać, uwzględniać kilkanaście propozycji i dobierać do nich plusy i minusy, rozważać, co będzie lepszym posunięciem, co się bardziej opłaci, a co mniej. To daje poczucie „zaangażowania” i zastanawiania się. Wiele osób uznaje, że po tym wysiłku wybrany zawód będzie odpowiadał im, ponieważ mają na to racjonalne argumenty.
Natomiast dla Duszy wykonywany zawód jest bardzo ważny, ale nie z powodu argumentów „za”, które mogą się spełnić. Dla Duszy zawód, jeśli dobrze dobrany, może być równoznaczny z realizacją powołania na to wcielenie. Dobre rozpoznanie powołania [coś podobnie jak w kościele nauczają] jest odpowiednim rozwiązaniem dla zyskania ulgi od własnej Duszy. Bo Dusza prze, naciska, a my, jako osobowość się jakoś musimy z tą presją, z tym napędem „zmieścić w torach życia”. To my decydujemy, jak tak silny napęd wykorzystamy, czy wpasujemy się w tory, czy też nie i nasz życiowy pojazd utknie gdzieś albo nawet wywoła kolizję.
Tak więc co innego jest zwykły tumult myślowy, a co innego mocne pragnienie od Duszy i nawiązanie konwersacji wewnętrznej z nią. Czasami możemy konwersować z Duszą nie wiedząc o tym, na przykład poprzez odczucia. Jeśli odczuwamy duży pociąg do jakiejś sprawy i poweźmiemy jakąś wewnętrzną postawę wobec tego napędu/pociągu, to już właśnie wypowiedzieliśmy wewnętrzne zdanie w języku duszy.
Warto więc się zastanowić, czy rzeczywiście mam kontakt z własną duszą [poprzez odczucia], czy rzeczywiście czuję/słucham, jakie ma pragnienia, ku czemu napęd? Czy staram się jakoś skierować życie na takie tory, aby moja dusza, a w rezultacie ja sama byłabym zadowolona z doświadczeń?
więcej do tego tematu jest tu [link]
Napisałem sporo tekstów o Duszy na tej witrynie:
- Obserwacja poruszeń Duszy
- Rozmowy z Duszami
- Rozmowa z czyjąś Duszą
- Szacunek dla Dusz
- Relacje z Duszą
- Miłość leczy Duszę
- Niepowodzenia, porażka, a rozwój duszy
- Rozmowa z duszą dziecka
- Dusza – kosmiczne łono
- Różnica między Duszą a Wyższą Jaźnią
- Jest duchowość, która nie zna Duszy
- Cechy rytuału oczyszczającego z Duszami
- Niedokończony rytuał z Duszą
- Przeżycia Duszy w reinkarnacji
_______________________________________________________________________
Oprócz Ducha i Duszy mamy osobowość.
Osobowość kształtuje się w konkretnym wcieleniu, ponieważ tego, co Dusza chce przeżyć jest zbyt dużo i trudno byłoby Duszy wszystko przeżywać jako Duszy. Stąd wielość wcieleń. Stąd narzędzie – pojazd jakim jest Osobowość + ciało.
Osobowość jest obecna w pojedynczym wcieleniu i w ramach jego wzrasta i umiera wraz z nim. Osobowość można opisać jako sumę przystosowań do życia, w tym również różnorodne wzorce przyjęte od otoczenia.
Wiele czasu zajęło mi opowiadanie znajomym, jak to jest z Duszą, podświadomością, ego, osobowością. Najłatwiej chyba to przedstawić na rysunku.
Jak widzisz na obrazku – wiele pojęć się pokrywa i stąd czasami można czuć lekkie niezrozumienie. Taki opis wynika oczywiście z mojego zrozumienia, ale jak dla mnie się sprawdza. I chociaż biorę pojęcia z różnych szkół i kultur, i stąd te trudności, to wybrałem je specjalnie bo służą bardzo dobrze do tłumaczenia funkcjonowania osoby.
Duch [Wyższa Jaźń] jest inspirujący
dalej o Duszy:
„daje nadzieje,wiare,we wlasnym osobistym programie,wszystko co daje wskazowki i wsparcie, odsuwa od nas zyciowe zamieszanie i zniechecenie.”
Dusza ma osobisty program przeżywania doświadczeń i nasilania doświadczeń. Może być to np. prokreacja. Wydaje się, że jest to program bardzo pozytywny, bo ładnie nas nagradza dobrym nastrojem. I fajnie.
Natomiast własne Świadome Ja też ma swój umysł, ale nieśmiały i niepewny – w porównaniu do umysłu ego/ewolucyjnego/Duszy, który jest niezmiernie zdecydowany, pewny siebie, przedsiębiorczy itd.
[Wiem, że trochę trudno rozumować gdy się przytacza takie terminy psychiczne, duchowe, ponieważ wiele z nich się pokrywa częściowo ze sobą. Znam wiele osób, które uważały, że te obiekty, o których mówię, to są klocki, które mogą się stykać, ale jak nie mogą się przenikać.
Jak może jeden klocek być częścią drugiego? Jak oba klocki mogą mieć część wspólną?
Dla klocków materialnych tak jest, że mogą się tylko stykać. Dwa dziecięce klocki nie są tak stworzone, żeby czerwony z niebieskim wchodziły w siebie do dajmy na to połowy i żeby kolor się mieszał.
A mentalny model umysłowości przez wielu ludzi jest tworzony na podobieństwo materialnych klocków, co jest ograniczeniem i powoduje błędy. Obiekty przestrzeni umysłu/duchowej zlewają się ze sobą często. I w tym widzę trudność, ponieważ tym samym o wiele trudniej jest i mówić o nich, jak również i rozumieć takie opowieści.
Na przykład jak rozróżnić Duszę a podświadomość?
Dusza jest z Chrześciaństwa, a podświadomość to pojęcie z psychoanalizy. Podświadomość przechowuje zbiory informacji, zbiory wzorców, postaw itp. z tego i przeszłych wcieleń. I w ten sposób można ją zakwalifikować jako cząstkę Duszy, która jest bardzo wielka, o wiele większa od samej podświadomości. W Duszy, oprócz podświadomości jest również wiele miejsca na emocje – te mniejsze i te większe – głębokie, na sentymenty, na porywy, na dążenia, które nie poddają się prostemu rozumowemu oglądowi. Niemniej z punktu widzenia wielowcieleniowego, mają swoją rację i sens.
Ego jest umysłowym obrazem siebie. Zarówno z obecnego wcielenia [tu przykrywa się ego z osobowością – bieżącą osobowością, np. „jestem taksówkarzem, mieszkam w Kiełczowie, noszę ciemne okulary”], jak i z przeszłością – w formie nieświadomych, podświadomych wzorców, utożsamień [„kiedyś to byłem tym i tym, miałem to i to..”]. Pewno dobrze znasz powiedzenia „egoista”, „to jest egoistyczne”, „egoizm”. One wszystkie właśnie mają początek z nadmiernego utożsamienia i „przylepienia się” do swoich racji, do obrazu siebie. Egoista raczej nie zauważa otoczenia, ani też potrzeb, racji innych ludzi. A nawet nie zauważać może potrzeb własnej Duszy!
Świadome ja jest na obrazku celowo jasnego koloru. Jak bowiem reszta obrazka jest w tonacji przygaszonej, to oznacza, że są to struktury ciał, że są to struktury receptywne, nie mające generalnie własnej woli. Natomiast Świadome Ja jest tym, co się poprzez wcielenia kształtuje i wzrasta jako właśnie odrębny, samo-wolny byt.
Strzałka od Świadomego Ja oznacza coś bardzo ważnego – utożsamienie się. Jest to odpowiedź na pytanie „kim jestem?”. Tu akurat owo Świadome Ja utożsamia się z częścią wspólną osobowości i ego. Czyli Świadome Ja – taki ktoś – jest przekonany, że np. JA mam 28 lat, JAmieszkam na Górnym Śląsku, JA jestem przy końcu studiów takich i takich, dostałem kosza od tej i tej dziewczyny i bardzo MNIE to boli, JA nie mam pomysłu gdzie się zatrudnić, itd. Czyli owo JA jest zespolone z okolicznościami, wykształceniem, doświadczeniami, opisem własnej historii – czyli z ego i osobowością.
Z czasem w rozwoju duchowym owo Świadome Ja wzrasta na tyle, że już trudno się zgodzić, że jest się TYLKO ową osobowością, przeczuwa się coś więcej. Stąd i utożsamienie się rozszerza – na podświadomość [„wywaliło MI moje przekonania karmiczne nt. tego czy owego”], na Duszę [„JA mam ogromne pragnienie aby objechać świat dookoła” „JA czuję tęsknotę jak oglądam filmy z Indii”]. A z czasem też przychodzi samoświadomość, co jest najtrudniejsze. Bowiem zaczyna się utożsamianie siebie z owym Świadomym Ja. Trudne to, ponieważ Świadome Ja jest czystym bytem, nieocechowanym, życiem w czystej formie. Jak tu – po stuleciach utożsamień przedmiotowych – przejść na utożsamienie podmiotowe, czyli JA jestem podmiotem.
No dobrze, dalej opisujmy cząstki:
Osobowość można opisać jako sumę przystosowań do życia, w tym również różnorodne wzorce przyjęte od otoczenia.
Osobowość pragnie często osiągnięć, zmian, zwykle „na lepsze”. Dziecko, gdy rośnie, tworzy osobowość. Tak pragnie osiągnięć, „bycia kimś”, nie tylko małym dzieckiem. Po części to jest z Duszy, że chce w ogóle zaistnieć w przeżywaniu w świecie, ale już pragnienie bycia „strażakiem” lub posiadanie dzieci w wymarzonej rodzinie, to jest z osobowości. A jednocześnie mogą być to pragnienia z Duszy. Niektóre starsze dusze nie mają pewnych pragnień – już np. nie chcą mieć dzieci.
Jeśliby pragnienie było „wyrozumowane”, tzn. wymyślone przez człowieka, czyli nie miałby podstaw do tego w Duszy, to owo pragnienie mogłoby pochodzić z samej osobowości. Przykładowo ktoś sobie stwierdził, że będzie wybitnym muzykiem. No ale nie ma talentu [a talent z Duszy pochodzi]. I taki ktoś może się nawet uczyć, przygotowywać, ale jak gra, to od razu poznać, że nie będzie wirtuozem.
Osobowość pragnie często osiągnięć, zmian, zwykle „na lepsze” także w późniejszym wieku. Więcej pieniędzy, więcej poważania, szacunku, czy nawet władzy – to pragnienia osobowości. I – jak widzisz na rysunku – także ego. Zmiana [której tak oczekujemy] w ziemskim rozumieniu, liniowym jest możliwa, lecz wydaje się ledwo niewielka. Dusza, w odróżnieniu od osobowości, nie ma za bardzo celów takich jak osobowość, jej celem jest samo przezywanie, doświadczanie. Cele Duszy są o klasę większe. Dla duszy generalnie jest wszystko jedno jakie są warunki owego doświadczania, nawet najgorszych warunków, jako okazji, nie chce przepuścić. My zaś świadomie możemy podsunąć jej doświadczanie w lepszych warunkach w ramach „zmiany”, a ona będzie z nich także zadowolona. O ile swoje pragnienie doświadczania zrealizuje.
Dlatego oświecenie, czy coś podobnego upatruję jako wzniesienie się ponad przepychanki, w których tonie świat. Wg mnie Duch zstępując, indywidualizując się, nie ma świadomości, samoświadomości. Dopiero nabywa jej we wcieleniach, przy doświadczeniach, których prowokatorem jest Dusza. Wtedy powstaje świadomość tego, że coś się dzieje, że coś „ze mną” się dzieje i świadomość samego siebie. Kolejnym krokiem wydaje się być zmiana percepcji [co proponuje np. Kurs Cudów, czy Ekhart Tolle] na taką, która daje spokój Duszy i rozwija przekonanie o byciu Świadomym Ja.
Obraz kanapki jest tu raczej na miejscu: konkretna, pożyteczna, „zrobiona”, mająca pożyteczny cel – podobna jest jej Osobowość.
Jeśli się tego porównania obrazkowego trzymać, to pragnienie wyłącznie z osobowości to by była kanapka z dmuchanego białego pieczywa z szynką robioną w procesie wysokowydajnym, tj. 40% dodanej wody i sałatą z uprawy nawożonej nawozem sztucznym. Natomiast pragnienia z Duszy realizowane przez osobowość miałyby postać bułki z pełnego przemiału z masłem z naturalnie dojonej krowy i robionym swojsko plus jakieś dodatki także wielce szanujące naturalny proces produkcji żywności.
Są osobowości niezaburzone, które są w zgodzie z innymi. Z takimi ludźmi da się rozmawiać, są zgodni, są przyjacielscy, są rozumiejący. Nie wynoszą się nad innych.
Ale są i osoby, które mają zaburzone osobowości. W moim oglądzie jest to kwestia obciążeń duchowych, do których zalicza się również niekorzystne wzorce, w tym i wzorce osobowości. Jeślibyśmy porównali osobowość takiej osoby do kanapki to mogłaby ona wyglądać mocno rozwinięta 🙂
Taka kanapka zaczyna być trudna do „przełknięcia”. Tak jest z pewnymi osobami, które jakoś znosimy, ale z trudem. Wiemy, że są wartościowe,.. ale trudne w obejściu.
Czasami … niestety … jest jeszcze gorzej.
Raz – że taka kanapka jest gigantycznie duża.. a po drugie.. coś się w niej zalęgło i żyje swoim życiem.. Hmm.. nie wygląda to apetycznie. I tak jest z niektórymi ludźmi, którzy są po prostu „nie do przełknięcia” 🙂 Tacy ludzie zaczynają być „ponadludzcy”. Owszem, mogą się podobać, ale nie sposób z nimi utrzymać kontaktu na równych zasadach. Mogą się okazać ciekawi dla mediów, ponieważ są osobami „większego formatu” – dosłownie jak to coś na zdjęciu. W mediach, polityce, dla mas wydają się czasami być prawdziwym wybawieniem. Oto przyszedł wreszcie nasz tatuś i nas uratuje! – albo – Wreszcie mam kogoś, kto przypomina mamusię! [ta osoba przypomina wielkością i złożonością psychiki matkę jaką małe dziecko postrzegało]
Zasada tego przerostu jest prosta. W obrębie osobowości pojawiają się siły, które są większe od niej samej. Czasami może coś chcieć w danego gościa wchodzić [link] albo nawet zacząć zamieszkiwać [link]. I nie musi być to opętanie w rozumieniu takiego, które wymaga egzorcyzmu.
_______________________________________________________________________
Świadome ja [świadoma siebie jaźń]. Jest to istota duchowa mająca świadomość tego, kim jest. Nie jest to ani Duch, ani Dusza, ani nie jest też Osobowością. Świadome ja wzrasta wraz z wcieleniami, „wykołysane”, „wychowane” jest poprzez duszę i zgromadzone doświadczenia. W tradycji buddyjskiej nazywane jest to „esencją”, lub „naturą Buddy”, niekiedy nasza istota bywa nazywane po prostu „świadomością”.
Tu więcej o rozwoju Świadomego Ja.
Świadome Ja
Po tych informacjach, które pokazują, iż Dusza jest jestestwem bardziej „yin”, niż „yang”, można przystąpić do wyjaśnienia, dlaczego nazywam ją „kosmicznym łonem”.
Od wieków ludzie zastanawiali się nad tym, kim naprawdę są. Ich przekonania były różnorodne. Czy jestem kimś małym, czy wielkim? [podobnie jak posągi faraonów – jedne mniejsze drugie większe]. Czy jestem kimś cielesnym czy bezcielesnym? Samoświadomość zawiera próbowanie dociekania, jak w świecie duchowym wyglądam, kim jestem?
.
> Co i w jaki sposób Świadoma Jażń czerpie z Ducha ? I skąd jeszcze czerpie wiedzę, jak ma postąpić człowiek, jaką postawę przyjąć w danej sytuacji ?
Świadoma Jaźń nie jest podobna do Duszy, do osobowości, nie ma ciała, tak jak Duch nie ma ciała, jest “zbudowana” ze świadomości. Jest pozacielesna. Nawet nie ma swoich procesów, ma jedynie różnorakie aspekty świadomości. Poruszenie Świadomego ja jest, kiedy mamy “przebłysk świadomości”, albo kiedy ma decyzję. Decyzja to jakby przełączenie zwrotnicy na inny świat, jakbyśmy zaniechali świadomości obecnego świata z obecnym zestawem postrzeżeń i wybrali inny świat, alternatywny, z innym zestawem postrzeżeń. A wobec innych postrzeżeń [przy zmianie decyzji] inne będą skutki [efekty działań].
Poruszenia Świadomego Ja: np. w wizji coś ujrzymy i zrozumiemy, albo postrzeżemy, poczujemy pewnego dnia energię subtelną [chociaż od dziecka w nich pływamy], zrozumiemy wzór matematyczny, albo zrozumiemy, dlaczego Słońce wschodzi, albo dlaczego ktoś zachowuje się tak jak się zachowuje wraz z emocjami takimi jakie ma. Albo jeśli w sesji zrozumiemy, dlaczego nas męczy człowiek X, sprawa Y i jaką wybrać inną postawę, aby nam się lepiej żyło. Moment “aha” jest poruszeniem Świadomego Ja.
Świadome Ja [ŚJ] nie gromadzi wiedzy, jest Świadkiem, Może utożsamiać się, i w pierwotnych stadiach idzie rękę w rękę z ego, jest utożsamione z ciałem, z emocjami, z uczuciami, potem z Duszą, potem utożsamia się z Duchem. Jednak nie jest nigdy żadnym z nich, po prostu żyje jakby “sklejone” z nimi, tak jakby się przytuliło i objęło dany obszar. Gdy Świadome Ja przytuli się i obejmuje Duszę, to ktoś ma poczucie, że JEST Duszą. A nie jest, tylko do procesu rozwojowego jest to potrzebne, aby się poczuł tak, jakby był.
Gdy np. ŚJ utożsami się z podświadomością, wtedy biorąc odczucia od podświadomości Świadome Ja może być przekonane, że właśnie warto i potrzeba coś zrobić, co komuś innemu będzie robić krzywdę. I tak zrobi. Oczywiście jest to dosyć prymitywny przykład, bo pokazuje jak niewielkie rozeznanie ma ŚJ w takim przypadku, ma małe pole swiadomości, małe rozeznanie. Ale z czasem ŚJ zauważa to i może podjąć decyzję o zmianie utożsamienia. Np. naukowcy mają utożsamione ŚJ z umysłowością, z intelektem. I ich ŚJ dokonuje wyborów na podstawie utożsamienia się z umysłem, “bo umysł tak powiedział”
A osoby utożsamione z wysokim, wzniosłym Duchem dokonują wyborów tak, jakby były Duchem. A nie są, tylko tak wyglądają. 
I w tym rozumieniu każda Świadoma Jaźń wygląda jakby była na innym poziomie rozwoju.
..
Dzisiaj rozmawiałem z kolegą. Wyraził się tak, iż jego dusza wie co robi i jest mądrzejsza od niego. I że dusza ma lepszy kontakt z Bogiem niż on sam.
Powiedziałem, że się nie zgadzam z takim podejściem i że mam argumenty na potwierdzenie.
Dusza jest nieśmiertelna. Żyje wiele wcieleń danej istoty w czasie swojego istnienia, jest w tych wcieleniach obecna. W ciągu tych wcieleń zbiera doświadczenia, przechowuje je.
Jeślibyśmy mieli duszę, która by w sposób rzetelny korzystała z nabytych doświadczeń, to by przez te setki wcieleń bardzo mocno była mądra. A jakoś nie jest, patrząc na tą karmę, którą przez owe wcielenia zgromadziła. Otóż bowiem dusza nie ma wbudowanej refleksyjności, ani też sama nie podejmuje świadomych decyzji. Dusza jest „yin”, żeńska, poddaje się. Poddaje sie zarówno prądom dziejów i wydarzeń, jak i poddaje się decyzjom, czy przyzwoleniom danej istoty, tego jestestwa. Stąd uważam duszę za pewnego rodzaju łono kosmiczne, kołyskę, która służy do wzrastania w świadomości tej istoty, którą niańczy poprzez wcielenia.
Innym dowodem na to, że dusza nie jest zbyt wzniosła ani zbyt mądra jest zachowanie się podświadomości, która [z moich obserwacji] stanowi część duszy.
[Niektórzy rozumieją podświadomość jako równoznaczną z atomami permamentnymi poszczególnych ciał subtelnych, które przechodzą do następnych wcieleń i przenoszą zalążki karmy, losu, postaw.]
Owszem, podświadomość pamięta bardzo wiele z różnych wcieleń, natomiast nie poddaje doświadczeń rozumowemu przerobieniu, refleksji. Dopiero świadome ja, świadoma jaźń ma w tym źródło dla przemyśleń, na podstawie tych doświadczeń ma ona możliwość wzrastania i powiększania własnej mądrości.
Wtedy świadoma jaźń ma możliwość pokierować działaniami duszy. Jest to szczytne zadanie, ponieważ jest realizacją potencjałów, które dusza gromadziła poprzez wcielenia „w nadziei” właśnie na ukształtowanie się świadomej jaźni [co wydaje się planem Bożym]. Natomiast Dusza sama z siebie raczej nie będzie dla własnych korzyści działała – jest w tym bardzo pokorna.
Tym kimś, korzystającym z doświadczeń duszy, tym, kto może posiadać coraz większe realne moce rozróżniania, jest świadoma jaźń.
Świadome ja [świadoma siebie jaźń] nie jest Duszą, nie jest też tym Duchem, który opuszcza się ze sfer Boskich w świat przejawiony. Świadomość, co ciekawe, wzrasta od dołu, rodzi się przy doświadczeniach. Rozpoczyna się od tego, że istota zaczyna być świadoma tego, co przeżywa [a do tego potrzebne są przeżycia, których dostarcza Dusza]. Potem pojawiają się sukcesywnie przebłyski samoświadomości: „kto to przeżywa?” – ano „Ja” przeżywam. I zaczyna się rozwój samoświadomości, polegający na dociekaniu, kimż to jest ów „Ja”, co tak doświadcza, co obserwuje doświadczenia.
A więc Świadoma Jaźń wzrasta ona wraz z wcieleniami, „wykołysana”, „wychowana” jest poprzez Duszę i zgromadzone przez nią 7doświadczenia.
Szedłem kiedyś przez dość spore zgromadzenie ludzi, były tam również dzieci. Nagle przybiegło kilka małych dziewczynek goniących się nawzajem. Spojrzały na mnie, a głos wewnętrzny powiedział mi: „o, jakie duszyczki”. Istotnie, duszyczki są podobne do małych dziewczynek. [Starsze i stare dusze co prawda są już mniej podobne do małych dziewczynek, a raczej do starszych niewiast, niemniej porównanie jest celne].
I jeszcze tak dla przypomnienia:
Duch jest częścią Boskiej energii, która się zindywidualizowała i opuściła w świat w celu przejawiania się. Duch jest poza czasem.
Jako, że Duch bezpośrednio nie jest w stanie się przejawiać, wytwarza się Dusza, która jest zarówno w sferze bezczasowej jak i czasowej, jest w obu. Dusza ma pragnienie doświadczania w celu gromadzenia przeżyć. Po części realizuje się przez to pragnienie ducha ku przejawianiu się, a po części realizuje się plan tworzenia się zindywidualizowanej, świadomej siebie jaźni.
Osobowość kształtuje się w konkretnym wcieleniu, ponieważ tego, co Dusza chce przeżyć jest zbyt dużo i trudno byłoby Duszy wszystko przeżywać jako Duszy. Stąd wielość wcieleń. Stąd narzędzie – pojazd jakim jest Osobowość + ciało.
Osobowość jest obecna w pojedynczym wcieleniu i w ramach jego wzrasta i umiera wraz z nim. Osobowość można opisać jako sumę przystosowań do życia.
Komentarz:
Świadomość to nie mózg.
Mózg jest kwantowym odbiornikiem duchowej świadomości.
Teoria dualizmu interakcyjnego John Carew Eccles’a,
oraz kwantowa teoria świadomości Orch-OR
Rogera Penrose i Stuarta Hameroffa – są prawdziwe.
Neuronalna transmisja synaptyczna w mózgu
– nie tworzy świadomości ani naszych myśli.
Przeczytajcie ten artykuł i poznajcie prawdę:
http://radioamator.elektroda.eu/swiadomosc.html
lub wpiszcie w wyszukiwarkę: świadomość to nie mózg
Odpowiedź:
Drogi radioamatorze 
To co piszesz, że mózg nie tworzy świadomości jest oczywiste!
”
Jeśli coś z przyszłości będzie miało Wam być objawione, to tak się stanie bez Waszej ingerencji,
czy to w postaci snu, czy też przeczucia, intuicji.”
jestem tego samego zdania.
„Ludzkie ciało – to telefon komórkowy.
Mózg – to karta SIM
Dusza(świadomość,osobowość) – to numer na centrali i wszystko co jest z nim związane.
Operatorem sieci – jest Bóg.”
Ja bym raczej jednak operacje Duszy więcej cenił.
Przyrównałbym ją w sytuacji dostępu do internetu po linii ADSL – do sprzętu sieciowego zainstalowanego w centrali. Sprzęt ten to coś więcej, niż tylko numer tel. Tak samo dusza – jest bardzo często w praktykach duchowych wręcz pomijana. Przykładowo buddyści często wpadają w „duchowy bypass” i nie pracując z obciążeniami/przeżyciami duszy od razu chwytają się za praktyki stricte duchowe, np. medytację zen. A zen nie jest terapią…
Pozdrowienia!
– –
_______________________________________________________________________
Ego
Ludzie są tak bardzo zidentyfikowani z głosem myśli w swoich własnych głowach. Na podstawie myśli o sobie powstaje pewien obraz siebie. Wspomnienia, sprawy, których dokonałeś, rzeczy, które ludzie zrobili tobie, to są sprawy, z którymi się identyfikujesz myślowo. Nazywamy to ego: jest to uczyniony przez samego człowieka myślowy obraz siebie. To jest „ja” oparte na aktywności myśli. [Eckhart Tolle]
Jeśli się zastanawiasz: „czy ładnie wypadłam w tej nowej bluzce?”, „jakie zrobiłem wrażenie, może będą o mnie coś mówić?, co będą o mnie mówić?” – to najprawdopodobniej jest to sprawa ego. Ego operuje w obrębie tego wcielenia i prezentuje nas samych w relacji do innych, razem z całym prestiżem na jaki je stać. Ego bardzo jest wrażliwe na siebie samo, na to co o nim powiedzą inni, potrafi dać popalić nieuzasadnionym poczuciem winy albo poczuciem wyższości wobec kogoś. Niestety te efekty działania ego są niezgodne z realizmem, z jasną oceną sytuacji. Czasami jak takie „radio Crazy” się w głowie włączy, gęga i gęga. Mimo iż wiemy, że to bzdury – nie potrafimy się od tego uwolnić.
Ego trochę podobne jest do tej gęsi z obrazka. Niespecjalnie mądra, ale przyciąga pełną uwagę małego dziecka [które może robić za Świadome Ja]. Gęś nie będzie zważała na dziecko, i będzie chciała iść tam gdzie zechce, jeść, co zechce. Wygląda na wielką panią, a jest tylko gęsią.
[Duża część myśli przewodnich w tym tekście pochodzą od zebranych przemyśleń o ego Eckharta Tolle, oznaczone jako ET, podczas gdy własne przemyślenia jako AK]. Propozycje ćwiczeń są mojego autorstwa.
Jest w nas cząstka, zwana ego. Po łacinie oznacza to „ja”. W różnych systemach oznacza mniej więcej to samo – obraz, z którym się identyfikujemy. Ego jest wyobrażeniem o nas samych, ale nie tylko wyobrażeniem – całą konstrukcją umysłową. Jest to wyobrażenie, według którego cenimy [bądź nie] samych siebie. Oczywiście, dla wielu z nas świadomym się zdaje dążenie do coraz większego komfortu, dobrostanu. To też jest dążeniem ego. Jednakże, jeśli się nie daje osiągnąć komfortu, ego może również skorzystać w dużym wymiarze z kłopotów, aby zasilić siebie.
Ego jest więc niemalże osobnym bytem w nas samych. Jest myślowym konstruktem, który określa nas, a jednocześnie posiada możliwości wpływania na nasze decyzje poprzez wywieranie wpływu, presji [by działać na jego modłę]. Ego może nas łechtać, może nam wskazywać działania, może nas wręcz terroryzować, przymuszać do zrobienia pewnych rzeczy. Dlaczego? Dla komfortu, który wypływa z odczucia, że nasz obraz jest poprawny, czy „lepszy”. Jeśli coś mamy zrobić z dyktanda ego, to dlatego, żeby nasz obraz był:
– silniejszy. Możemy się poczuć silniej, wyobrazić dzięki temu działaniu, że mamy kontrolę nad sytuacją, wyobrazić sobie, że jesteśmy na silniejszej pozycji, chociaż obiektywnie możemy nawet coś tracić.
– bardziej konkretny. Ego bardzo lubi konkrety – brak definicji czegoś może przyprawić nas [ego] o ból głowy. Jeśli nie możemy zdefiniować siebie i swojego położenia [czy jest „dobre”, czy „złe”], ego zaczyna wariować.
– ego chce być „ponad”. Nie podoba nam się zwykle, jeśli zależymy od kogoś, czegoś. Brak wpływu na pogodę może popsuć humor turystom [mamy przecież takie wspaniałe plany!]. Brak rozkładu jazdy może być powodem do wściekłości [„ja mam prawo wiedzieć, kiedy odjeżdża autobus!] Ego ma potrzebę kontroli.
Ćwiczenie:
Spróbuj przypomnieć sobie niedawne momenty, kiedy pragnąłeś/pragnęłaś być:
– silniejszy/a, – bardziej konkretny/a, – mieć większą kontrolę
mając jednocześnie poczucie przymusu, że musisz to zrobić.
Szczęściem oprócz „zrobionej” cząstki, która udaje prawdziwe nasze ja jest też Świadome Ja, Świadoma Jaźń, czy inaczej esencja, jak to Buddyści nazywają. Nie poddaje się ona opisowi, nie jest związana czasem. Dochodzenie do zrozumienia, odczucia kim jest owo Świadome Ja jest drogą wyjścia z ego i jego wszelakich pokrętnych działań.
Więcej, szybciej, lepiej, bardziej kolorowo, czyli zawartość ego
Potrzeba dla ego jest czymś niezbędnym. Bez potrzeb i ich spełniania, bądź niespełniania nie mogłoby powstać. Dlatego ego jest tak złączone z Duszą, której podstawowym zadaniem jest zdobywanie doświadczeń.
Eckhart Tolle nazywa tą potrzebę gromadzeniem zawartości [ang. content]. Zawartość może być różnych rodzajów, o wielu tu piszę. Najważniejsze jednak, że ego poszukuje siebie w tej zawartości. Próbuje za pomocą zawartości umysłu odszukać to coś, kim jest. Błędnie sądzi, iż im będzie więcej tej zawartości, tym łatwiej się odnajdzie. I tym lepszego „siebie” odnajdzie, im lepsze będzie mieć przeżycia, bardziej komfortowe, czy za większe pieniądze. Takie przekonanie jest błędne, ponieważ to, kim jesteśmy, nie pochodzi z osobistej historii, nie jesteśmy definiowani przez to, co się nam wydarzyło. Możemy oczywiście dodawać różne przeżycia do naszej historii, lepsze, gorsze, większe, mniejsze. Natomiast opieranie się na przeżyciach, jako definicji tego, kim istotnie jesteśmy prowadzi do.. powstania jeszcze większego i mocniejszego ego. Taka sytuacja zachodzi, gdy nie jesteśmy jeszcze zdolni do oglądania, kim prawdziwie jesteśmy.
Sposoby uświadomienia swojej Prawdziwej Jaźni
[AK] Jeśli nasze umiejętności człowieka nie wychodzą poza świat fizycznie postrzegany, to nic dziwnego, że w oparciu o taki obraz umysł tworzy swój wizerunek, próbując rozpaczliwie odszukać się.
Gdy jednak jesteśmy na tyle rozwinięci, że odczuwamy, iż nasze przeżycia, wraz z ich zawartością są jedynie przemijające, próbujemy zadawać pytanie: to w takim razie, kim ja jestem? Możemy odpowiedzieć na nie na wiele sposobów.
A. Jeżeli mamy świadome doświadczenia energetyczne na planach niefizycznych. Mogą one wynikać z ćwiczeń radiestezyjnych, albo z uświadomionych relacji emocjonalnych, uczuciowych z innymi ludźmi. Najważniejsze, żeby w takich relacjach wyodrębnić siebie, jako stronę takiej relacji. Nie postrzeganą zmysłami, lecz odczuciami.
B. Jeżeli mamy doświadczenia z terapii reinkarnacyjnych to odkrycie siebie, jako wibracyjną świadomość jest w miarę proste. Przejście pomiędzy wieloma inkarnacjami we wspomnieniach ładnie pokazuje, co się utrzymuje w owym łańcuchu żyć. To właśnie Świadome Ja, coraz bardziej świadoma, prawdziwa Jaźń.
C. Jeśli przez życie odczuwamy siebie nie jako ciało, to również odkrycie prawdziwego ja nie nastręcza dużego kłopotu. Często widzę starszych ludzi, którzy nie potrafią się pogodzić z tym, że czują się jak „o wiele młodsi duchem”, niż by to wynikało z wieku metrykalnego. Proste wskazanie, że to właśnie odczuwają swoją nieprzemijającą, niestarzejącą się Prawdziwą Jaźń może przynieść zrozumienie sytuacji. Jednakże bardzo duże bagaże kulturowe nie dają zwykle ludziom sposobności, aby podjęli prawdziwie zmianę utożsamienia – kim są. Tak tłumaczyłem to mojej zmarłej już babci. Mówiłem, że Dusza jest nieśmiertelna, zresztą zgodnie z tym, co słyszała w kościele. I pod koniec życia, świadoma umierania, chyba skojarzyła, o co chodzi, chociaż była prostą, niewykształconą kobietą.
D. Możliwa jest również droga negatywna. Mistrzowie duchowi ze starożytnych Indii nazywali ją „neti-neti”. „Nie mogę podać Ci określenia tego, kim jesteś, kim jest ów duch człowieczy, atman, ale mogę opowiedzieć, kim NIE jesteś. A więc nie jesteś ani [tym], ani [tamtym]..” Po troszę taką drogę prezentuje Eckhart Tolle, mówiąc o ego i o jego duchowej śmierci. Mówi, iż dotychczas identyfikowaliśmy się z ego, ale to była błędna identyfikacja. I teraz, trzeba przejrzeć te sposoby identyfikacji, przejrzeć, aby się pozbyć tej identyfikacji i doznać nowego sposoby odczuwania siebie, który nie ma wiele wspólnego z wyobrażeniami. Ma za to wiele więcej wspólnego z przeżywaniem, z świeżą świadomością chwili obecnej, nie skażoną myślą.
Potrzeba istnienia ego
[AK] Zanim będziemy się rozpisywać o kłopotach związanych z ego, warto podkreślić, iż nieprzypadkowo się ono zrodziło i wydaje się być konieczne w rozwoju czy to indywidualnym, czy też zbiorowym.
Dla pojedynczej istoty ego jest jakby protoświadomością, pierwocinami świadomości. Ego wyznacza zakres jednostki, której dotyczą doświadczenia. Jakby nie ego, to nie wiadomo byłoby umysłowi, jak się odnosić do doświadczeń. Nie wiadomo, komu by się one przydarzały. Ot, przydarzałyby się i tyle. Dusza, jako kołyska Świadomego Ja wytwarza najpierw ego – poczucie odseparowanej, zindywidualizowanej istoty. Istota taka już nie jest sklejona, zlepiona ze środowiskiem, nabiera dystansu wobec otoczenia, już zaczyna „widzieć” swoje sprawy, swoje interesy. Zaczyna się to w łańcuchu ewolucji duchowej u roślin, gdzie mogą przykładowo rywalizować o dostęp do promieni Słońca [jest to bardzo prymitywne dbanie o siebie]. U zwierząt zachowania egoistyczne są daleko doskonalsze – pojawia się potrzeba posiadania, przynależności. W czasie walk godowych wychodzi potrzeba „lepszości”. Jednakże dopiero człowiek te doświadczenia może powoli przekształcać na pokarm Świadomego siebie Bytu. Zstępujący od Boga Duch nie jest świadomy [to moje twierdzenie, zwykle ezoterycy przyjmują sporą świadomość Ducha i Duszy]. Duch nie ma Świadomości, bo jeśliby miał, musiałby mieć Świadomość Boską, a tak jest w jedynie nielicznych przypadkach [jeśli wierzyć Awatarom, bo to ich dotyczy].
Świadome siebie Ja pojawia się po pewnym czasie od zesłania Ducha i na samym dole drabiny Jakubowej wydarzeń. Dopiero tu, w kotle ziemskich dylematów, problemów, wichrów pojedyncza istota zaczyna obserwować swoje doświadczenia dotąd niemalże automatycznie prowadzone przez Duszę pod szyldem ego. Ego jest niejako automatem indywidualnego doświadczania. Dopiero doświadczenia zapewniane przez Duszę oraz obecność ego daje wszelkie niezbędne atrybuty, aby Samoświadomość wykarmić. Dlatego nie potępiajmy w czambuł ego, a raczej skorzystajmy z tego, co nam przynosi, z tych zasobów, z tych treści, ponieważ dzięki przyglądaniu się im mamy możliwość zintensyfikowania, rozwinięcia Świadomości tego, czym istotnie jesteśmy.
A jak się ma rozwój ego w inkarnacji pojedynczej osoby?
W czasie rozwoju dziecka zachodzą przemiany zarówno fizyczne, jak i psychiczne. Można tu doszukać się metafory całego przebiegu indywidualizacji duchowej – od połączenia z Bogiem, poprzez pierwotne zróżnicowanie, zdobycie dystansu, aż do odkrywania samoświadomości.
Pierwotne utożsamienie z matką u dziecka przechodzi w dziecięce ego. Czterolatek ma poziom myślenia Niższej Jaźni Huny, poziom „mądrości” ego. Chce tego, tamtego nie, świat jest prosty. Nastolatek mając nadal pragnienia wcześniejsze wciągany jest machiną biologiczną i szkolną w przeżywanie rozlicznych rozterek. Mało komu udaje się nie być pochłoniętym przez wzorce ewolucyjne, prokreacyjne, kulturowe, zawodowe. To stawia następny poziom w budowli ego. Młody człowiek roztapiałby się w tłumie, jakby nie ego. Dzięki ego chce jednak się odróżniać, wyróżniać.
Dzięki ego jednostka posiada doświadczenia, jako osobna istność w środowisku. Nie ważne, czy jest tego świadoma, natomiast ma zapewnione odseparowanie się od innych – jest osobnym światem. Jakże tu nie zacząć być świadomym, że „coś się mi przydarza”? Tak powstaje świadomość. Kolejnym krokiem jest okrzepnięcie świadomości doświadczeń, pojawia się pytanie: „komu się to przydarza?”. Wtedy sam świadek zaczyna się wyłaniać z niebytu, może zacząć obserwować siebie. Oczywiście po tak intensywnych doznaniach w środowisku jest mocno w nie uwikłany i utożsamiony z „przeżywaczem” doświadczeń, czyli z ego. Z różnych powodów jednak może zacząć rozumieć, iż jako istota świadoma jest czymś unikalnym, mającym jakość samą dla siebie, niedostępną dla ego, ponieważ nie opartą na budowaniu wartości. Jak dla ego wartość i ocenianie są niezbędne, aby się zbudować i wzmocnić, tak dla Świadomego Ja ocenianie i odniesienia zewnętrzne są niepotrzebne. Świadome Ja żyje, jako cząstka przyrody, cząstka Boga niezależnie od form, nie musi się nimi wspierać w swoim bycie.
Potrzeba autoidentyfikacji
[AK] Ego jest potrzebne istocie żywej do odkrycia identyfikacji. Identyfikacja – jestem Janek Kowalski, chodzę do 3 klasy, jestem Polakiem – nie przychodzi od razu. Trzeba wielu, wielu doświadczeń, porównań, ocen, kumulowania wyników, aby wykształciła się taka forma przedstawienia osoby. Zwykle jednak osoby pragną „być kimś”. Może na początku nie „być sobą”, ponieważ są zapatrzone na zewnątrz, ale osiągnięcia, przynależenie do jakiejś grupy wydaje się bardzo pociągające. Wydaje się to zresztą bardzo bezpieczne, przynoszące poczucie bezpieczeństwa. Bo i zewnętrzne wartości są dobrze oceniane – a wraz z nimi ktoś, kto je posiadł. A i przynależność do grupy jest dobrze postrzegana, społecznie poprawna i pochwalana.
Potrzeba załatania dziury
Istotnym rysem ego jest przekonanie o niekompletności. Jeśli działamy z pobudek Duszy to najczęściej realizujemy aktywny, radosny, posiadający poczucie pełni scenariusz. W miarę realizacji narasta uczucie pełności, zaspokojenia.
Przykładami mogą być dążenie do zdobycia szczytu górskiego, zwiedzenia jakiegoś kraju, wykonania jakiegoś przedmiotu, wypłynięcie w rejs jachtem, itp. Jeśli cieszy nas to i odczuwamy poczucie zaspokojenia, to zaspokajamy pragnienia własnej Duszy.
Jeśli zaś naszym działaniom przyświeca poczucie, że czegoś jeszcze nie mamy, nie jesteśmy kimś wystarczająco ważnym, majętnym czy też poważanym, to poddajemy się presji ego. Dla kobiet ego może przymuszać do np. posiadania dzieci. Może mówić – no jeszcze nie masz dziecka [dwóch, trzech], to kim tak naprawdę jesteś, jaka jest twoja wartość, bo ja jej nie widzę?
Zarówno samo poddanie się kieratowi nienasycenia jest nieprzyjemne, jak i jest kłopot – nie da się poprzez działanie na tej fali zyskać zaspokojenia, ukojenia. Można, co gorsza mieć dzieci z poddania się ego, co nie da zaspokojenia, natomiast da kłopoty. Już chyba lepiej nic nie robić i oglądać swoje motywy, intencje wewnętrzne. To może dać sporo wglądu we własne procesy psychiczne a i rozluźni uścisk ego.
Ćwiczenie:
Przypomnij sobie, do czego cię ostatnio ego przymuszało, wskazując brak. Przypomnij sobie, jaki brak wskazywało ego. Następnie zobacz, na ile istotnie jest to taki brak, że bez tego żyć nie możesz, a na ile jest to robienie zapotrzebowania na siłę. I jeszcze odpowiedz na pytanie, czy jeśli w zupełności zaspokoisz to pragnienie ego, czy istotnie poczujesz zaspokojenie – czy obiecywane przez ego rozluźnienie, spokój może nastąpić, czy też może to być chwilowe odetchnięcie przed kolejnym przyjęciem na siebie [być może cięższego] zadania?
Jak się bowiem domyślasz, jeśli ego zajęło pozycje w Twoim życiu, to łatwo z nich nie zrezygnuje, zwłaszcza jeśli poddajesz się jego dyktatom. Czym innym jest posuwanie się z postępem, a czym innym jest posuwanie się pod presją ego – to pierwsze daje zwiększające się możliwości, to drugie daje zwiększający się stres i poczucie niezaspokojenia mimo, iż de facto zaspokaja się kolejne potrzeby. Głos w głowie [radio Crazy], myśli w kółko rozważające daną sytuację to ego, któremu pozwolono na szarogęsienie się.
Ćwiczenie:
Przypatrz się sobie i swoim myślom. Ile czasu w ciągu dnia przychodzą do ciebie natrętne myśli, ile czasu nimi sobie zaprzątasz głowę?
Na ile jest to konstruktywne, a na ile niepotrzebne, tak procentowo?
Z ilu procentów „przemyśleń” mógłbyś/mogłabyś zrezygnować i nadal dobrze funkcjonować?
Spróbuj zauważyć, w jaki sposób myśli przekonują cię do tego, że warto byś je podjęła/ął?
Jakich argumentów używają myśli, aby zostać przyjęte przez ciebie?
Ile z myśli używają argumentu, że:
– są niezbędne?
– mają ważną misję do spełnienia i dlatego są niezbędne?
– odczucia z nimi związane wyglądają na tak prawdziwe, więc należy podjąć te myśli?
– dotychczasowo sytuacja w ten sposób wyglądała, a więc należy kontynuować przemyślenia od tego miejsca? [często niespecjalnie przyjemnego]
Spróbuj odczuć zmianę jakościową swojej energii, gdy poddajesz się natrętnym myślom. Czy zwiększa się napięcie mięśniowe? Czy się przygarbiasz? Czy zamazują się kontury rzeczy widzianych? Czy „odpływasz”? Czy pojawia się emocja? Jaka?
A teraz przyjrzyj się momentowi, gdy natrętne myśli znikają. W jakim momencie się to dzieje? Czy masz jakąś inspirację, żeby przestać natrętnie myśleć? Czy zaprzestanie natrętnych myśli wiąże się z jakimś odczuciem [negatywnym czy pozytywnym]? Jak reaguje na to kręgosłup? Oddech? Wzrok? Czy zmienia się percepcja twojego świata gdy odchodzą natrętne myśli?
[AK] Oprócz stanów, w których królują natrętne myśli możemy przeżywać stany bez nich. Równie dobrze możemy funkcjonować, naszymi sprawami zwykle się zajmuje ciało, Niższa Jaźń, jak na przykład w czasie jazdy samochodem. Nie musimy wysilać się, aby myślowo podejmować każdą decyzję [o ile mamy już jakieś doświadczenie]. Podobnie może być w wielu innych dziedzinach. Wyobraź sobie, w jakich.
Potrzeba oceniania
[AK] Wraz z rozwojem ciała mentalnego pojawiają się umiejętności dyskryminacji – wyróżniania obiektów, nazywania ich, klasyfikowania. I oceniania. Ego kocha ocenianie, ponieważ daje mu to możliwość lepszego zrozumienia, czy buduje siebie, czy też nie. Bez oceniania ego wydaje się być zagubione: „czy dobrze postępuję?” „to co robię, to się na coś przyda, czy nie?” Jeśli nie mamy punktu odniesienia a po prostu żyjemy, ego ma poważne wątpliwości, może wpaść w przerażenie. Dlatego właśnie osoby żyjące w stresie, gdy jadą na wakacje nie potrafią wypoczywać. Biegają jak kot z pęcherzem, starają się zrealizować jakiś ambitny plan, choćby zwiedzania. Nawet tam, na urlopie, zamiast wypocząć właśnie od realizowania ambitnych planów.
Oceny, także szkolne, bardzo dobrze przydają się do pokazywania swojego statusu: „O, ty dostałeś o 5 punktów mniej!” „Tak, ale zaraz pójdę się kłócić!” W późniejszym wieku oceny ze sprawdzianu zmieniają się w rocznik auta [im późniejszy, tym lepiej], lata, na ile się wygląda [u kobiet], sumę wpływającą na konto. Oceny nadal są wyznacznikami dobrobytu, dobrostanu. Nie można po prostu być, ponieważ ego tego nie daje. „To nic, że serce chore, wezmę jeszcze ten drugi etat, pieniądze się przydadzą!” – mówi mąż. „Jestem taką dbającą żoną, ale nie mam jakiś szczególnych wątpliwości co do drugiej pracy męża, przecież to wszystko dla dobra rodziny.” – myśli żona. Gdy małżonek idzie na serce do szpitala [podejrzenie zawału] żona uznaje, że to po prostu taki los. Nie uważa, że przez słuchanie własnego ego przyczyniła się do tego. Wzrost możliwości życiowych [często niewykorzystywanych], wzrost prestiżu przeważają, ponieważ za nimi stoi oceniające ego.
Ćwiczenie:
Spróbuj wyodrębnić sferę w Twoim życiu, w której obycie się bez oceniania wydaje się niezwykle trudne. Nie proponuję Ci nagłych ruchów, tylko zastanowienie. Wyobraź sobie, co mogłoby pójść nie po Twojej myśli, jeśli byś zaczął/zaczęła rozszerzać pole akceptacji? Nie musisz się na to godzić, to tylko ćwiczenie umysłowe. Ale stawiam pytanie, czy z brakiem oceny też nie przyszłoby coś dobrego, czego teraz nie ma?
Stan bez oceniania jest możliwy. Można przeżyć cały dzień nie dokonując oceny. Owszem, możemy mieć preferencje, może nas do czegoś ciągnąć a od czegoś odpychać. Jeśli są to odruchy niewinne, to możemy się z nich czegoś dowiedzieć o sobie. Brak oceny wiąże się ze swobodą. Niełatwo w niektórych sprawach związanych z uczuciami, relacjami utrzymać swobodę. Gdy jednak odważymy się na prawdziwość i nie będziemy chcieli okłamać samych siebie, gdy nie będziemy przymuszać się, to swoboda pozostanie.
Proszę pamiętać, że mówię o swobodzie razem z odczuciami Dusz, które mają dosyć skomplikowany system zasad. Niektórzy mężczyźni i kobiety [ale częściej mężczyźni] uważają bezwzględną swobodę za swoje prawo, podczas gdy jest to tylko konstrukcja intelektu, ego, osobowości, ducha [cząstek yang]. Taka „swoboda” przynosi szkody i rani na sposób yang.
Z drugiej strony niektóre kobiety i niektórzy mężczyźni [ale częściej kobiety] mają zbytnie poczucie posiadania [lgnięcia ku komuś, czemuś]. Uważają to za bezwzględne swoje prawo, nie respektując odczuć innych osób, tłumacząc wszystko własnymi „dobrymi intencjami”. Niestety, jest to również stan nierównowagi, tym razem „yin”, pochodzący od ulegania Duszy, ego, ciału. Takie nadmierne, bezrozumne lgnięcie przynosi szkody i rani na sposób yin.
Gdy uda nam się być wystarczająco swobodnymi i nie za bardzo lgnącymi, możemy osiągnąć harmonię przeżywania. Wtedy co byśmy nie zrobili będzie naznaczone przyjemnym odczuciem żywotności.
Potrzeba osiągnięć
[AK] Potrzeba osiągnięć u ego jest ogromna. Bo kimże ty człowiecze jesteś, jeśli nie osiągniesz… tego, tego czy tamtego…? Bez osiągnięcia, dla ego nie ma mowy o zbudowaniu jakiegoś konkretnego obrazu siebie jako człowieka żyjącego nie na daremno. Celem życia dla ego jest osiągnięcie. Na przykład osiągnięcie zawodowe. Nie przypadkiem tak wiele jest nazw stanowisk, tytułów naukowych i zawodowych. „Posiadanie” takiego tytułu sygnalizuje ego, że „jest się kimś”. A tak naprawdę jest się ego. Jeśli mamy tytuł magistra – jesteśmy magistrem – kimś „lepszym”, bo posiadającym odpowiedni poziom wykształcenia. Owszem, jest to oczywiście bezwzględnie pewne określenie umiejętności i wiedzy, ale z pozycji ego bardziej się liczy prestiż i osiągnięcie pewnej pozycji społecznej, jaką gwarantuje ów tytuł. To dowartościowuje. Panowie dzięki temu liczą na lepsze odnoszenie się do nich, panie – na lepsze zamążpójście.
Tytuły wyższe są jeszcze bardziej zaspokajające. „Jestem tym i tym, więc nie jestem już nikim!” Posiadanie tytułu doktora czy też profesora niejednej osobie uderzyło do głowy egoistyczną wodą sodową. Nie można już z takim kimś normalnie porozmawiać – ponieważ „rozmawiamy z profesorem”. Nie możemy opowiedzieć o swoich przemyśleniach, ponieważ ON/a ma wiedzę i jeśli ktokolwiek jest predestynowany do prezentowania wiedzy i przemyśleń w tym towarzystwie, to właśnie ON/a. Na nieszczęście dla takich osób, tak uwikłanych w ego, w utożsamienie się ze stanowiskiem, ich świat emocjonalny, uczuciowy – karleje. Można być wielkim profesorem i nieudacznikiem emocjonalnym czy uczuciowym. Za to główną odpowiedzialność bierze ego, jako, że przeżywanie emocji czy uczuć nie jest dlań wykładnikiem wartości osoby.
Pozycja zawodowa ma wiele do zaoferowania – myśli sobie ego. Prosta sprzątaczka – kimże ona jest? Taki kierownik, albo dyrektor – to dopiero pozycja mnie godna! Godność, oddawanie szacunku, te napędy też zawarte w Duszy, są bardzo miłe dla ego. Łatwo przerobić szacunek na rozdymanie ego. Jeśli bowiem ktoś nas szanuje, to ego zaraz będzie chciało zrobić z tego użytek. „Oni mi nadskakują, więc moje akcje idą w górę!”.
Ego jest cwane i nawet z bycia w podległej pozycji potrafi zrobić użytek. Jeśli jestem w obecności kogoś znanego, znacznego, jeśli otrzymuję od niego uwagę, to „rosnę”! [ET]. Nie raz można zauważyć jak ludzie podszywają się pod kogoś/coś, aby jechać na tej marce. Aby ogrzać się: „Znam pana X”, „bywam u Y”, „kupuję w sklepie [tu znana marka]”, „Jestem znajomym tego a tego”, „rozmawiałem ostatnio z tym [ważnym gościem]”, „mogę powołać się na X, moje przekonania nie są więc bezzasadne, musicie je uznać”. Nie musi być to uwaga wypowiadana na głos, może być to cichy głosik we własnym umyśle, siorbiący zadowolenie przez słomkę. „Ten nasz produkt jest wzorowany na produktach marki Y, jest więc godny uwagi!”. Takie drobne grosiwo prestiżu skapujące z pańskiego stołu jest z cierpliwością zbierane przez ego. Dla ego nie jest to tak błahe, jakby się wydawało. Pozycja w hierarchii bowiem daje nadzieję na podwyższenie pozycji w tej hierarchii. A o to przecież chodzi ego – celem nie jest chwila obecna, nadzieja jest jak najbardziej dobrą monetą.
Ćwiczenie:
Spójrz na siebie i powiedz ile z własnego wizerunku robisz na pokaz, a ile z własnej nieprzymuszonej woli. Nie oceniaj się i nie karć. Na razie tylko obserwujesz. Jeśli robisz coś dla kogoś, to wymień dla kogo i przypomnij sobie presję, którą mogłeś/aś odczuć od tej osoby. Możesz w myślach oddać tą presję tej osobie i jej Duszy. Możesz zobaczyć, na ile te presje też pochodziły z obciążeń tej osoby i zdać sprawę sobie, jakie to są obciążenia [jeśli już wiesz, jakie występują].
Nadmierne wyswobodzenie powoduje zrywanie więzów między Duszami – jest niekorzystne z powodów yang [jest to jak buntowanie się]. Warto pamiętać, że buntownik nadal jest uzależniony od tego, komu się sprzeciwia. Jeśli by był wolny, nie sprzeciwiałby się.
Nadmierne zaś przywodzenie się do posłuszeństwa nawykom, tradycjom, Duszom prowadzi do niepotrzebnego poddaństwa, to błąd yin. Pewne zależności są dobre i pożądane, całe życie prowadzimy w siatce powiązań. Gdy odczujesz, na ile warto być związanym a na ile swobodnym w potrzebach zależności, znajdziesz harmonię.
Potrzeby ewolucyjne
[AK] Tu wchodzą przede wszystkim potrzeby związane z prokreacją. Potrzeba seksu u mężczyzn i potrzeba posiadania potomstwa u kobiet. Z tych doświadczeń ego może brać pełnymi garściami. Jak tu bowiem nie chwalić się ładną partnerką, czy też ładnym niemowlęciem – przecież to „moje”! A więc moje akcje rosną. Mając ładną żonę mężczyzna buduje swoje przekonanie o sobie samym – jestem lepszy, ponieważ mam ładniejszą żonkę od Kowalskiego. A żona – „Urodziłam! Jaka jestem dzielna! A jaka ładna córeczka! Popatrzcie tylko! [bez córeczki czułabym się niepełna] A jak potrafi mówić [coś]. Madzia, powiedz wierszyk!” [pochwalcie moje dziecko, wtedy będę się dobrze czuła!]
Nikt specjalnie nie zastanawia się nad odczuciami u drugiej strony. Jak się czuje żona sprowadzona do pozycji trofeum, jak się czuje dziecko sprowadzone do pozycji pucharu na szafce, wraz z kolejnymi świadectwami z czerwonym paskiem, wyróżnieniem, czy czym tam. Plus oczywiście zaspokojenie niedościgłych pragnień rodziców – a to dodatkowy język, a to lekcje muzyki..
Mężczyzna również jest wykorzystywany przez ego kobiety – jest dostarczycielem dobrego samopoczucia – ma dobrą pracę, zarabia niemałe pieniądze. Jak tu się nie cieszyć? Kto to mówi? Ego.
Można tu odróżnić radość od zadowolenia. Radość jest naturalna, spontaniczna, nie potrzebne jej przyczyny, jest uczuciem. Radość wynika z pełni, z przepełnienia dobrymi wibracjami, sama tworzy jeszcze więcej pełni, przepełnienia.
Zadowolenie może się pojawić natomiast dopiero w ściśle określonej „dobrej”, „bardzo dobrej”, „komfortowej” sytuacji. Nic złego w komforcie. Natomiast ego czerpie zeń pełnymi garściami umacniając siebie. Komfort dla ego jest watą wypełniającą poczucie pustki. Czasami potrzeba całe tony tej waty, na nieszczęście ugniata się ona i potrzeba jej więcej i więcej, mimo iż wydaje się, że cała dziura w duszy już jest zasklepiona. A tu nie.
Ćwiczenie:
Przypomnij sobie, jak rozsadzała Cię radość i z niej czerpiąc coś robiłaś/eś, działałaś/eś..
Potem przypomnij sobie jak miałeś/aś poczucie dziury w duszy wielkości krateru po bombie i starałeś/aś się to zaopatrzyć w tempie działania pogotowia ratunkowego robiąc [przypomnij sobie co]? Wchodzić tu mogą wszelkiego typu czynności przymusowe, typu jedzenie, alkohol, hazard, itp. działania zmniejszające lęki, niepokoje, otępiające, tłumiące. Jak się wtedy czułeś/aś?
A na koniec przypomnij sobie odczucie spokoju, gdy Ci było po prostu dobrze, bez konieczności robienia czegokolwiek, udowadniania czegokolwiek, ratowania czy bez jakiejkolwiek ekspresji..
Co ciekawe, jak zresztą niemal wszystko daje się robić z różnych pobudek, intencji, tak samo wchodzenie w związki może być albo z napięcia, nerwicy, albo ze swobody wyboru. Chyba nie trzeba mówić, które jest zdrowsze. Jednakże aby móc działać z pozycji swobody trzeba zdobyć nie lada mądrość. Wzorce związków zwykle ogromnie cisną, przymuszają ludzi, natomiast żeby swobodnie wejść w relację, trzeba być sporo świadomym swoich postaw, emocji, uczuć i tego samego u partnera/partnerki. Plus duża doza akceptacji i to chyba już jest blisko ideału.
Potrzeba posiadłości
Nie teraz – później
Ukochanym obszarem w czasie dla ego jest przyszłość. Całe tomy napisano o czasie przyszłym, którego nikt wtedy nie widział, a jak przyszedł i tak się różnił od tego, co zostało opisane. Opisując przyszłość opisujemy nie tyle stan siebie, co własne fantazje.
Co więcej, dla Wewnętrznej Istoty [Świadomego Ja] przyszłość nigdy nie nadejdzie, ponieważ nie ma takiej możliwości. Świadomość nadal będzie w chwili teraźniejszej, która jest tylko i wyłącznie dostępna.
Ego jest innego zdania. Jako konstrukt umysłowy nie jest ono związane z realiami, a raczej jest w łączności z fantazjami. Gra na nich jak Blechacz Szopena. Jeśli coś chcesz, aby udowodniło o przyszłości – jest w stanie tego dowieść. Oczywiście jest to wizja, i to wizja ściśle emocjonalna, ale jakże przekonująca! Przyszłość jest dla wielu osób jedynym czasem wartym zainteresowania.
Jeśli intencją naszą jest pomniejszenie nas w chwili obecnej – to karmi ego. Jeśli zaś czujemy się na pewnej fali i Dusza ma ochotę na przeżywanie, może to również budować nas, w tym ego, ale w sposób bardziej rozwojowy, mniej stagnacyjny.
1. Przyszłość może przynieść tak oczekiwaną odmianę [której na próżno by szukać w dniu dzisiejszym]. Oczywistym jest, że jeśli nasza sytuacja jest niedobra, to możemy działać aby się wyplątać z kłopotów. I to jest cenne.
Natomiast jeśli fantazjujemy nie działając to są to pliki banknotów wycięte ze starych gazet. Owszem, mamy sporo papierów, ale bez wartości. Ileż ja razy słyszałem o takiej mitycznej przyszłości od ludzi, którzy chcieli zmienić swą bolesną teraźniejszość. Wielu nie jest w stanie – cierpienie niektórych osób [w tym wzorce wyuczonej bezradności] nie dają im postąpić nawet o krok. Jeśli ja potrafię coś zrobić, to cieszę się, że jestem w stanie, wielu bowiem nie potrafi.
Fantazjowanie bez pokrycia może Duszy poddać wielkie obrazy doznań, których nie sposób dotknąć, zrealizować. W rezerwuarze odpowiedzi są spora frustracja, wściekłość na siebie [że nie osiągamy fantazji]. Dusza może się odpłacić też depresją – przebiera nogami a do mirażu nie dochodzi. Zamiast więc frustrować się fantazjami możemy zejść na ziemię i poobserwować tu i teraz. Wymaga to co prawda pokory, ale jest to towar dobry i sprawdzony.
Oprócz jednak wprowadzania zmian w chwili obecnej pozostaje kwestia akceptacji.
2. Przyszłość może wydać się dla nas wybawieniem, ponieważ teraźniejszość jest zbyt przykra, zbyt tragiczna. Eckhart Tolle mówi, iż akceptacja czegoś dużego [czegoś aktualnie nie do zaakceptowania] może przynieść duże pogłębienie przeżyć. Dusza zyskuje na głębi, zrozumieniu. Poszerza się pole zrozumienia świata, w którym żyjemy.
[AK] W przypadku przebywania w warunkach ekstremalnie negatywnych [obóz koncentracyjny, rodzina alkoholowa lub z innym krokodylem] warto się ewakuować, ponieważ sytuacje mogą przerosnąć osobę. Próby „przeczekania mimo bólu” mogą się źle kończyć karmicznie w przyszłych wcieleniach. Warto być dla siebie pomocnym na tyle ile potrzeba, nie zaniedbując się w potrzebie.
Niemniej, mimo ewakuacji, zwykle i tak jest dosyć doświadczeń traumatycznych, pokrzywdzenia, aby mocno pogłębić poczucie przeżywania świata.
3. W przyszłości dojdzie do realizacji naszych planów, na które tak czekamy.
W tym wariancie ego tryumfuje. Plany pospinane, działania podjęte, czego potrzeba? Zapatrzenia w chwilę przyszłą. Przecież jest taka atrakcyjna! Ego jest Wielkim Iluzjonistą. Jak Freddie Merkury śpiewał: „I am a great Pretender”. Pretend oznacza udawać. Ego jest Wielkim Udawaczem. Zupełnie prosto udaje się mu wyrobić w nas nawyk patrzenia tam, gdzie jeszcze nas nie ma. Czy nie pamiętamy, że jeśli ktoś nas nie chce widzieć, to mówi: „zobacz, czy cię nie ma z tamtej strony drzwi?” Ego mocno posmarowało miodem i drzwi z tamtej strony i ściany, i sufit i wszystkie meble, byśmy tylko zechcieli opuścić obecne miejsce przebywania. Czemu na tym tak mu zależy?
Ego jest częścią umysłu, poszukajmy w nim przyczyn.
– zelżenie cierpienia [nie możesz wytrzymać? – skieruj się w przyszłość]
– już chcesz, żeby to się stało [teleportuj się w przyszłość]
– umysł to maszynka wirtualna, w ciałach subtelnych sami tworzymy konstrukty, więc co za problem stworzyć „przyszłość”?
Przeciwieństwem owego pretendowania jest prawdziwość. Moim zdaniem Świadomość wewnętrznej istoty rozpoczyna się na polu konkretnych przeżyć. Od świata realności. To tu, w danej chwili zdobywamy odczucie, iż to, co przeżywamy jest rzeczywiste [ma konkretne wymiary, odczucia]. To w chwili bieżącej możemy odkryć Świadome Ja, w światach energii czy w snach jest to o wiele trudniejsze. Na ile przebudzimy się, przebudzimy Świadome Ja, na tyle
Tu przypomnę mantrę sou-ham używaną w jodze. Jako że jesteśmy potomkami praindoeuropejczyków, możemy domyśleć się znaczeń: sou > są, ham > jam > ja. A więc „ja są” czyli „ja jestem”. Mantra ta pokazuje na świadome ja, mogące powiedzieć o sobie, iż właśnie jest.
4. W przyszłości zrealizują się nasze marzenia.
Możemy przesuwać nasze pragnienia do świętego Nigdy. Czasami jest to proces Duszy – nie warto się wtedy winić, po prostu tak się układają sprawy.
Nie teraz – wcześniej
Drugim ulubionym przez ego obszarem w czasie jest przeszłość. Wszelkie sentymenty, emocje pozytywne czy negatywne są mile widziane – o ile wiążą człowieka z przeszłością. Nie jest to ważne, na ile sprawy przebiegły tak, jak je pamiętamy, nie ważne, czy nawet nie zmyśliliśmy ich sobie. Ego cieszy się z każdego kawałka kotwicy, która wbita jest w ląd przeszłości. I co ciekawe – ego nie chodzi o to, abyśmy istotnie jeszcze raz przeżywali przeszłość, lecz aby wyobrażenia o przeszłości zaburzały nam stan teraźniejszy, chwilę bieżącą. Żebyśmy zrobili z przeszłości argument na to, że w chwili obecnej jest gorzej. Wiele, wiele osób poddaje się temu napędowi ego i narzeka ile fabryka dała.
Dla ego przeszłość może być też pozytywnym punktem odniesienia. Dzisiaj jest lepiej, i z tego powodu powinniśmy poczuć się więksi, ważniejsi, lepsi. Ego porównuje się z samym sobą z przeszłości i jest napuszone – jak ja wzrosłem w siłę, w potęgę! Niestety, prawdziwa jaźń nie wzrosła aż tak bardzo. A Dusza, nawet jeśli urosła, to jej na porównaniach nie zależy. Zestawienia więc są wodą raczej na młyn ego.
Na szczęście możemy sobie – według zasady tantrycznej – z kłopotu zrobić pomoc. Istnieje wiele terapii regresyjnych [regresywnych], które używają tego przywiązania do przeszłości, aby wzmocnić i oczyścić psychikę człowieka. A więc, cofając się w sesji regresyjnej wspominamy, co się kiedyś wydarzyło, rozsupłując niejako węzeł dawno zawiązany. Powoli, powoli zaczynamy oczyszczać przeszłość, wypuszczając na wolność energie, które zostały zablokowane w tamtych zdarzeniach. Tak postępując idziemy za naturalnym dążeniem – popatrzmy na ludzi starszych, jak chętnie rozważają przeszłe zdarzenia. To Dusza pragnie oczyścić przeszłość. Nie całe zainteresowanie przeszłością jest więc negatywne.
Ćwiczenie:
Spróbuj sobie przypomnieć dzisiejszy dzień – wspak w czasie, od chwili obecnej. Może boleć. Tak, możesz przekonać się, jak taka prosta czynność jak przypominanie szczegółów może się nie spodobać umysłowi. Zobaczysz przez to na ile silnie skierowani jesteśmy ku przodowi, ku przyszłości. Więcej, następnie, co dalej? – woła umysł. A jak zaczniesz opamiętywać cztery godziny wstecz w szczegółach – może pojawić się co najmniej zaskoczenie, jeśli nie więcej. To ćwiczenie może Ci pomóc w przekonaniu się, na ile jesteś uzależniona od ego [które ciągle DĄŻY]. Jeśli będziesz spokojnie sobie przypominać poszczególne godziny czy nawet dni wstecz, możesz zacząć pokazywać umysłowi, co jest dla Ciebie ważne. Nie tylko to, co jest w przód.
Ćwiczenie
To, co było, też może okazywać się wartościowe i wystarczające. A to jest akurat zniewagą dla ego. Słowa – to mi wystarczy, to jest wystarczające są dla ego jak płachta na byka. Jeśli więc chcesz oczyścić ego, spróbuj wynajdywać rzeczy, sprawy, sytuacje, w których poczułeś się zaspokojony/a. W których mogłeś/aś powiedzieć – to mi wystarczy, tyle mi wystarczy. Jeśli nawet nie powiedziałeś/aś, zrób to teraz w myśli – pojawić się może łagodne rozluźnienie. To ego rozluźnia uchwyt.
Nie tak, jak teraz
Ego może protestować przeciw chwili obecnej. Zdecydowanie się nie zgadzać z aktualną sytuacją materialną, emocjonalną. Może nie zgadzać się z tym, że jesteśmy bez partnera/ki, albo odwrotnie, że jesteśmy z tym … partnerem/partnerką, podczas gdy chcielibyśmy się już od tego uwolnić. Gdy stoimy – ego chce iść, gdy idziemy, chce stać. Bardzo trudno ego zadowolić. Widzisz sam/a jak wielkie postaci tego świata mają wiele, wiele warunków, dopiero po spełnieniu których „mogą się dobrze poczuć”. Oczywiście to ich ego może się dobrze poczuć. Bardzo trudne zadanie..
Niemniej to właśnie chwila obecna jest BRAMĄ do własnej Jaźni. Przyszłość i przeszłość nie istnieją jak tylko w umyśle, jako konstrukcje umysłowe [myślowe]. Natomiast wszelakie prawdziwe życie ma miejsce w chwili obecnej. I dlatego, jeśli praktykujesz przebywanie w tu i teraz, bez ambicji i bez roszczeń, to przybliżasz się do własnej prawdziwej Jaźni, która już nie jest żadnym obrazem czy konstrukcją umysłową. Taką praktykę proponuje Eckhart Tolle.
Zobacz, obserwuj chwilę obecną i przeszkody [myśli, emocje], które przeszkadzają Ci w jej przeżywaniu. Nie odganiaj ich, nie zaprzeczaj im, wyłącznie obserwuj z nastawieniem, że są to zjawy, że nie są to autentyczne przejawy życia i za jakiś [mniejszy lub większy] czas rozpuszczą się.
Taka medytacja uważności obecna jest także w technice medytacyjnej Vipassana i w wielu innych.
Jak nie pozytywnie, to negatywnie
Ego lubi ekstrema
[AK]
Silvester Stalone grając Gabriela w w filmie „Na Krawędzi” stara się uratować w ekstremalnej, górskiej sytuacji pewną alpinistkę. Nie udaje mu to się, kobieta spada w przepaść. Gabriel na 8 miesięcy wyjeżdża do Denver, gdy wraca przekonuje znajomą, że nie jest pewien, czy zrobił wszystko, co mógł, aby uratować tamtą kobietę. Gdyby poddał się i nie starał się obwinić siebie, pewnie mógłby się jeszcze gorzej poczuć. A tak przynajmniej „trzyma się”, próbując wojować z poczuciem winy.
Paradoksalnie – gdyby poddał się poczuciu winn, mógłby mieć duży kryzys ego. Przeżywałby ogromne energie emocji, które starłyby się z obrazem tego, kim jest. Natomiast jeśli nadal „walczy”, to ego się trzyma, osoba próbuje przekonać się, że nie jest aż tak zła jak się wydaje w wizji, którą poddają emocje.
Ego jest konfrontacyjnym poczuciem bycia sobą
Konfrontacyjnym, bo przeżywa ponieważ idzie na konfrontację, ponieważ nie zgadza się na coś. W powyższym przypadku – nie zgadza się na wizję ohydnego człowieka, który mógł jeszcze coś zrobić dla umierającej, ale nie zrobił. Tak jak napisałem wyżej – porzucenie tego konfliktu, tej konfrontacji, akceptacja wątpliwości zmniejszyłaby mocno ego.
Kim bowiem byłby, jeśli w okolicznościach tak dużej sytuacji osobiście, wewnętrznie nie zajął krańcowego stanowiska? Na pewno nie bohaterem [wielkie ego]. Ale on stara się w tym filmi BYĆ bohaterem, stara się „trzymać wizerunek”.
Duże sytuacje życiowe, jak spora kłótnia, poczęcie dziecka, scena śmierci, wypadku, w wszystkich jesteśmy uczeni przyjmować ekstremalne, czy to pozytywne, czy negatywne. W tych momentach uważamy, że dzieje się coś tak dużego, że powinniśmy się „ocementować”, „zamurować”, bo inaczej nie wytrzymamy tego.
Istotnie, nasze ego wzmacnia się w takich momentach, gdy mury, gdy ściany rosną. Jeślibyśmy się „nie trzymali”, moglibyśmy bowiem przeżyć bardzo wielką falę emocji … i… ego częściowo by się rozpuściło..
Tego nie uczą nas w szkole, ani w domu. Mówią „trzymaj się”. Chcieliby spotkać tego samego człowieka, którego znają . No dobrze, ale spotkają również osobą nieco bardziej spiętą i nieszczęśliwą, bo więcej murów równa się większej kontroli, czyli większemu napięciu i dyskomfortowi.
Słyszałem kiedyś opowieść o średniowiecznym księciu, który w bitwie stracił brata. Jak przyjechał na miejsce śmierci, wezbrała w nim fala uczuć. Zeskoczył z konia, położył się na ciele zmarłego, obejmując go i głośno szlochając. Po dłuższej chwili szloch się skończył, zasmucony książę wstał. Czy dzisiaj ktoś z nas byłby zdolny do takiego głębokiego, naturalnego poddania się uczuciom? takiego bez trzymania się, bez trzymania wizerunku „dobrze zachowującego się” człwowieka?
Możesz sprawdzić to u siebie.
Co by było, gdybym się nie martwił/a?
[AK]
Kiedyś zadałem sobie pytanie, co by się stało, jeślibym się przestał martwić, przestał przejmować przyszłymi zdarzeniami? Nawet, jeśli wydaje się, że przychodzące sprawy miałyby mieć duży ciężar gatunkowy. Nasze warunkowanie, wyuczone wzorce mówią: musisz się ostro opowiedzieć za jakąś opcją. Bo? Bo inaczej coś mocno stracisz. Albo okażesz się nieczuły.
Taa. Jest w tym sporo racji. Właśnie w takich ekstremalnych sytuacjach osoby z socjopatią lub psychopatią [obciążone krokodylem] okazują ową nieczułość. Uważają, że „nic się nie dzieje”. I, że „wszystko jest normalnie”. A nie jest normalnie, bo sytuacja dla Duszy jest duża, bądź ogromna. Inne osoby potrzebują zrozumienia, miotają się w emocjach, natomiast psychopata zachowuje się „chłodno”. Z jednej strony to może podniecać w początkowym stadium zakochane w nich osoby. Wydaje się bowiem być wyrazem kontrolowania sytuacji. Natomiast po dłuższym czasie, po zawarciu związku z taką osobą, gdy przychodzi do różnicy zdań i potrzeba wrażliwości na drugą osobę to partnerka [zwykle kobieta] przebudza się ze snu, widząc, za kogo wyszła. Owszem, taki ktoś nadal panuje nad sytuacją i otoczeniem, ale w skład owego otoczenia nagle wchodzi taki niegdyś nim zachwycona obecna żona. I zaczyna się wściekać, co najczęściej nie zostaje dobrze przyjęte.
A więc, jak widać, poprzez wieki wytworzyły się społeczne presje wobec przeżywania emocji – bezwzględnie należy się im poddawać. Można by powiedzieć, że jest to wentyl bezpieczeństwa przeciw psychopatii. Nieskuteczny co prawda, bo jeśli ktoś przynosi krokodyla z przeszłego wcielenia, to można go kułakami okładać, żeby odczuwał emocje, a on i tak nic. Nieskuteczny to sposób, ale przez swą nieskuteczność rozpaczliwie mocno umocowany w przeżywaniu ludzkim. „Masz się emocjonować, im większe wydarzenie, tym bardziej!”
A my mówimy tu, w tych tekstach o przekroczeniu takiej popularnej, prostej emocjonalności, która wiedzie do postradania przytomności i ku zanurzeniu się w drżenie. Nie chodzi też tu, aby się osunąć w niebyt psychiczny psychopatii, w bezczucie, w nieodczuwanie i brak współodczuwania. Istota jest w przekroczeniu atakujących emocji przy aktywnym odczuwaniu i współczuciu. Eckhart Tolle nazywa to „nie reagowaniem na zawartość” [„not reacting to the content”]. Nadal jesteśmy obecni, otwarci na przeżycie, ale też nie robimy wielkiego halo z tego, że kogoś np. ponoszą emocje. Jestem świadomy, że może się uaktywniło jego ciało bolesne, że może właśnie przeżywa na nowo, nieświadomie, swoje dawne poczucie zagrożenia sprzed iluś lat i dlatego tak mocno reaguje. Jestem świadomy tego, mogę być także świadomy, że moje ego chciałoby odpowiedzieć pięknym za nadobne na nieco zahaczające mnie osobiście słowa [dajmy na to ktoś mnie lekko oskarża]. Ale ja jednak nie poddaję się, nie reaguję na to oskarżenie, nie z powodu nieodczuwania, nieczułości na sytuację [jak to mają psychopaci z krokodylem], a z powodu wycofania się do mojego właściwego stanu obserwatora, do esencji tego, kim jestem. Z tej pozycji nadal widzę i czuję drugą osobę i jej przeżycia, natomiast już nie „oddaję” jej razów słownych. Raczej decyduję się na delikatne zrozumienie stanu osoby, a jeśli odpowiadam, to ewentualnie poprzez parafrazowanie jej wypowiedzi [sposobami rozwiniętymi przez psychoterapię].
Ten sposób działania mogę rozpocząć od spraw mniejszych, mniej zaburzających. Mogę rozpocząć od małych, irytujących faktów, których sporo przeżywam. Jeśli nie jest to zaburzenie mojego dobrostanu [np. zdrowia fizycznego], a tylko wynika z mojej drażliwości – to właśnie mamy idealną sytuację treningową. Jeśli odkryjesz, że nie zgadzasz się na sytuację bieżącą, na to, jak inni postępują [chociaż ciebie to nie dotyka bezpośrednio] – możesz praktykować uważność i akceptację. Jeśli politycy wszczynają kolejną wojnę, a media to rozdrapują jak sępy – możesz się nie przejmować, nie martwić. Nadal możesz zachować przeżywanie, odczuwanie, a fale emocji zostawić tym, którzy chcą je przeżywać. Nic złego się nie stanie.
Kolejny krok, to postępowanie takie w stosunku do myśli, które nas nawiedzają. Jeśli przyjdą myśli podważające dobre nastawienie na przyszłość – jeśli pozostawisz je samym sobie, może nic się nie stanie? Może niech sobie same się martwią? – bez twojego udziału? Czy coś się złego stanie, jeśli nie będziesz martwić? Najpewniej może się coś dobrego stać – przeżyjesz więcej chwil spokoju. Możesz w takich chwilach ewentualnie ustalić plan działań, ale już bez porywających emocji.
Takie postępowanie nie daje jednak satysfakcji. Brak brania się za bary z emocjami, brak emocjonalnej przepychanki i odczucia, że „jednak się mierzę z przeciwnościami losu, nie zostawiam tego bez kontroli, czyli robię dobrze”. Podobnych odczuć może zabraknąć. Jako warunkowani na przeżywanie zagrożenia i walczenia z nim możemy mieć niedosyt, możemy uważać, odczuwać, że czegoś niedopełniliśmy, że nie wywiązaliśmy się z zadania ochrony siebie czy kogoś bliskiego. [Takie przekonania mogą mieć szczególnie kobiety, ponieważ bardzo dużo wniosków wyciągają one na podstawie odczuć – a tu mogą przeżyć odczucia negatywne, czyli że stało się „coś złego”.] Nie będzie więc satysfakcji. Z tym trzeba się liczyć, i wręcz nastawić, że tak będzie. A jednocześnie możemy się posunąć w pracy nad sobą.
Choroba żywicielką ego
Trudna sytuacja życiowa wspomaga ego
W innym miejscu mówię o ciele bolesnym, ciałach bolesnych ludzi. Ciało bolesne jest niejako emocjonalnym żywicielem ego. Jeśli czegoś nie jesteś w stanie przeżyć, buduje się ego, negatywne ego: „o, on/a mnie tak skrzywdził/a!!, buuuu!”, „a ci niewdzięczni [tacy i tacy]… ”, „mogło się inaczej potoczyć!”, „mogłem/am inaczej postąpić, mam do siebie wyrzuty”. Te wszystkie postawy, mimo, że nacechowane bólem, budują ego, budują energetycznie aktualny, cierpiący obraz osoby. Taki obraz – ciało bolesne – zachowuje się na przyszłość i odzywa w trudnych momentach.
Przy oczyszczaniu się na różnorodnych terapiach, jak mawiam, „ulewa się żółci”, co równoznaczne jest z powolnym rozpuszczaniem ciała bolesnego. I bardzo dobrze. Sposobów do tego jest bardzo wiele [kilka jest na tych stronach opisane].
W momencie, gdy odchodzi boleść, gdy pojawia się wgląd, odczuwamy też.. pustkę. Wypłynęła bowiem energia boleści. Byliśmy utożsamieni z nią, tworzyliśmy na jej podstawie obraz siebie, swoje małe „ja”, swoją historię. Ja to ten, który tak ciężko przeżył w 3 klasie przeprawę z kolegami wtedy i wtedy. Gdy zanika ból z tamtego czasu, gdy się rozpuszcza, to kim jestem? kim zaczynam być? Bo już nie jestem „tamtym kimś”. Tamten ktoś roztopił się.. [jak śniegow postać w promieniach słońca] więc kim jestem?
W takich momentach warto już mieć trochę medytacji, modlitw za sobą, aby od razu odczuć, gdzie jest moje prawdziwe ja, moja esencja, która pojawia się nie raz w medytacji.
Postawa wysiłku
Wiele lat temu usłyszałem u Leszka Żądło, że im mniej wysiłku w rozwoju duchowym tym lepiej. Potem zaś Eckhart Tolle dodał, że gdy wysilamy się w jakiejś [dowolnej] działalności, to oznacza, że poszukujemy w niej siebie. Próbujemy odnaleźć w niej siebie. Im bardziej się wysilamy, tym pokazuje to, że bardziej chcemy utworzyć myślowy, energetyczny obraz tego, kim jesteśmy. Jest to działanie na miarę ego – ma zastąpić pustkę naszej niewiedzy o sobie jakimś dobrze brzmiącym tytułem, opisem osiągnięcia, czy porządną cyferką lub ich listą [np. na świadectwie]. Na pierwszy rzut oka wygląda smakowicie – wreszcie „będę kimś”. Tak. Przejściowo. W krótkiej perspektywie jest to nieuniknione, bowiem jest to automatyzm ewolucyjny i dla istot młodych [jako Dusze, lub w danym wcieleniu] dobrze się to sprawdza. Dla nich też Dusza ma spore pragnienia, więc podejmowanie wysiłku jest po drodze. Dobrze się to zgrywa. Po jakimś czasie jednak przychodzą nowe horyzonty i z nimi powoli odchodzi potrzeba wysiłku i nawet osiągnięć. Jednocześnie, zupełnie naturalnie pojawiają się pytania o to, kim się tak naprawdę jest. Mniej wysiłku, mniejsze osiągnięcia dają mniejsze zasilenie ego – stad potrzeba rozwijania swojej wiedzy o sobie, w zastępstwie wiedzy o swojej zaszczytnej, na własną miarę, historii.
Ćwiczenie:
Pomyśl o sprawach w których mocno się wysilasz. Pomyśl, co dzięki temu wysiłkowi osiągniesz – kto oceni Cię dobrze, widząc efekty działania? Jak dzięki tym opiniom zyska obraz Twojej własnej osoby? Na ile jest to nieświadome, a na ile potrzebne ci? Być może jest to potrzebne, jeśli tak, to pozostań tylko przy zaobserwowaniu faktu, bez oceniania go.
Ocena wzmacnia ego, także określenie i ocena stopnia rozwoju duchowego, niezależnie, czy jest negatywnie, czy pozytywnie odebrana. Ale nawet tu, jeśli potrzeba ci tego, daj sobie odkryć swój poziom rozwoju i oceń go.
Jeśli nie zależy Ci na ocenie swojej osoby, swoich działań, jeśli starasz się wyeliminować wysiłek, też dobrze.
Konflikty – woda na młyn ego
Każdy z nas ma coś, co można określić jako pozycję myślową [ang. mental position]. Jest to suma własnych postaw, przemyśleń, uruchomionych wzorców, obciążeń. Ego identyfikuje się z tym, broniąc owej pozycji. Gdy więc widzimy dwie osoby, które spierają się, oznacza to, że nie akceptują wzajemnie swoich pozycji myślowych. Broniąc zawzięcie swoich pozycji myślowych chcą [często nienawistnie] zmusić przeciwnika do rejterady. Z reguły się to nie udaje i takie działanie dla obu stron kończy się frustracją: „o, ja miałem takie dobre argumenty, a ten ktoś nawet nie chciał słuchać, nie chciał ich przyjąć”. Sytuacja przegrany-przegrany, czyli pełna klapa. Dusza co prawda i z tego będzie mieć korzyść, ale w jakim stylu.. Mimo, iż intensywność pragnień naszych Dusz jest duża, możemy być na tyle umiejętni, żeby dostarczyć im [i sobie] pozytywnych, budujących doświadczeń.
Ćwiczenie:
Jeśli chcesz popróbować, możesz obserwować swoją obronę własnej twierdzy postaw. Wystarczy, jak posłuchasz kogoś, kto ma wyraźne przekonania. Z pewnością znajdą się takie, które nie przypasują do twoich. Co odczujesz wtedy? Czy poczujesz rozluźnienie, czy pojawi się spięcie? Czy ulga, czy też niepokój? Jeśli pojawi się dyskomfort, to oznacza, że ego, jako automat, zaczęło działać. Ego chce obronić Ciebie razem z zestawem przekonań. Jest to dobre dla przetrwania, ponieważ „jeśli coś dotąd działało, to trzeba to chronić”. Na szczęście możesz zauważyć, żę ego mocno przesadza. Przesadza w tym, że nie każdy dyskutant chce zwieść Cię z kursu życiowego. Może po prostu wygłaszać poglądy, ma prawo. Dlatego tu warto dodać szczypta po szczypcie akceptacji:
– Co by było, jeślibym dał temu panu dalej mówić? [niektóre ego chcą wręcz przerywać w pół zdania]
– Czy mógłbym znieść, że ta pani/ ten pan ma odmienne zdanie, odmienne doświadczenia ode mnie? [czasami wydaje się to trudne]
– Czy mógłbym/mogłabym czuć się odrobinę bardziej komfortowo, nawet, jeśli ten ktoś nie zmienia zdania i co gorsza nadal mówi to, co mówi?
– Czy moja mimika mogłaby się rozluźnić i czy mogłoby się pojawić na mojej twarzy coś w rodzaju spokoju, czy rozluźnienia? [twarz mocno reaguje na treści emocjonalne, tu mamy większą świadomość, reszta ciała też reaguje, ale najczęściej trudniej to zaobserwować]
Pytania w rodzaju „co by się stało.. gdyby…?” „Czy mógłbym… nawet jeśli….?” uważam za swoje duże odkrycie w sferze uwalniania się. Stanowią bowiem nagłe wejście z inspiracją ku przyszłości, coś jak wstrzyknięcie białej farby, światła do ciemnej substancji. Nagłe a nieinwazyjne, dające wiele swobody, a jednocześnie przedstawiające jasno bardziej pozytywny obraz sytuacji. Oczywiście przyszłość istnieje tylko w umyśle, więc upragniony stan zaraz pojawi się w chwili obecnej, ponieważ umysł będzie chciał go sobie uzmysłowić, czym ten stan jest.
Ego a emocje
Z tego, co zdążyłeś przeczytać, ego samo z siebie, automatem uruchamia, nakręca wir emocji, w który wpuszcza człowieka. Emocje pojawiają się często z powodu braku. Wielkie możliwości powodują spore poczucie niespełnienia – jeśli bowiem tyle jest w naszym zasięgu, to dlaczego tego nie osiągamy, pyta ego i Dusza wtóruje.
Ego, jako bardziej bezwzględne nawet potrafi grozić gospodarzowi, czyli niby sobie: oto, co możesz odczuwać, jeśli nie będziesz tak dobry/a, tak majętny/a, itp. Możesz odczuwać niedostatek, biedę, brak sukcesu zawodowego, możesz odczuwać niezadowolenie, ponieważ jak nawet kupisz w miarę dobry typ telewizora, to i tak za trzy miesiące wyjdzie lepszy o dodatkowe dwie funkcje, których będziesz żałować, że nie masz.
To jest metoda raczej samego kija. Nerwicowcy nie wspominają, aby pojawiała im się jakaś marchewka. Mają sam kij w postaci przykrych przeżyć, doznań, emocji. Oczywiście człowiek idący prostym kodem unikania cierpienia i dążenia ku komfortowi będzie sprzeciwiał się owym nieprzyjemnym emocjom: „O, ja to nie chcę się tak czuć, nie chcę czuć takiego lęku, takiego poczucia bycia nieudacznikiem życiowym.. Już może zrobię to, co te emocje mówią: jak zostanę „kimś”, jak zdobędę pieniądze / dobrą posadę / dobrze wyjdę za mąż, to skończy się ta presja nieprzyjemnych myśli. A więc do dzieła – MUSZĘ się wziąć za siebie.” I tak – z przymusu emocji człowiek wchodzi na ścieżki życiowe.
Przeżywanie emocji ego traktuje jako uciążliwe, ponieważ samo przeżywanie wiąże nas z chwilą obecną. Podkreślam tu słowo przeżywanie. W odróżnieniu od poprzedniego akapitu, w którym osoba nie przeżywała emocji, lęków, tylko się im poddawała, tak naprawdę uciekając z chwili teraźniejszej.
[Można dodać, że nie ma nic złego w posiadaniu nieprzyjemnych emocji, lęków. Większości zdrowych ludzi lęki się przydarzają. Można powiedzieć, że całkowity brak lęku w czasie myślenia o przyszłości wskazuje właśnie na brak zdrowia, obciążenia duchowe, psychopatię.]
A więc są dwie możliwości:
a) możemy poddać się emocjom i tak jak w powyższym akapicie – żyć pod batem lęku, całe życie konstruując jako odpowiedź lękową, potem tłumiąc odczucia jak się da, bo są nadal silne, przyoblekając wzorce, wejścia, krokodyle, czy co tam, żeby temu bałaganowi podołać
albo
b) możemy przeżywać na bieżąco emocje, przyglądając się im, zadając pytania i mając pewne refleksje, chociaż wydaje się to i jest pracochłonne. Podobnie pracochłonne jednak jak działania z punktu a). Tyle, że punkt a) nie wymaga rozwoju świadomości i „się dzieje sam”.
To, w jaki sposób podchodzimy do naszych emocji wyznacza drogę naszego życia.
Zacząć przeżywać lęk, czy inne emocje, przypatrując im się – nie jest to zwykle przyjemne zajęcie i dlatego zniechęca osoby, które kierują się w życiu po zwierzęcemu – odczuciami. Jak czuję się w miarę dobrze, jak łagodnieje lęk, to tam idę. Jak lęk się powiększa, to oznacza bezwzględnie złą drogę i powoduje instynktowny sprzeciw. Tu nie ma refleksji, że może właśnie znajdujesz się na terapii i to przeżycie trudniejszego stanu w rezultacie da oczyszczenie. Można domyślać się, że w życiu takiej osoby dominuje ego i jego instynktowne wyrachowanie.
Takie zawiłości są dostępne wyłącznie dla osób, które jednak jakoś myślą. Wzięcie emocji bliżej ku sobie, spojrzenie na nią nie spodoba się ego. Rozważanie własnych intencji traktuje ono jak wiwisekcję i traktują jako wydziwianie [nie mieści im się to w głowie, co świadczy o mniejszym poziomie rozwoju ciał subtelnych].
I tak właśnie jest – w czasie refleksji bierzemy pod lupę obraz nas samych i patrzymy się, czy istotnie jest on prawdziwy i czy przystaje do realności i na ile. Ego niestety nie przystaje do realności i teraźniejszości więc rękami i nogami broni się, aby przypadkiem nie zboczyć na ten niewdzięczny teren.
Zwykle mówi się, że z przeszłością wiąże się poczucie winy, poczucie krzywdy, chęć rewanżu. Z przyszłością wiązane są lęki – co to będzie w przyszłości? Co takiego złego może się wydarzyć? Właśnie tak funkcjonuje ego – albo zahacza nas o jakieś zdarzenia w przeszłości, albo też każe się nam starać dopasować do chwil, które jeszcze nie nadeszły. Jeśli zaś wiemy, że zarówno przeszłość jak i przyszłość są to konstrukty umysłu [ET] i nie występują w rzeczywistości, to prostym wnioskiem jest, że ego próbuje nas wyciągnąć z życia, z jedynego jakie mamy – z chwili obecnej.
Oręż ego jest istotnie potężny. Któż bowiem z nas tak ot, za jednym zamachem odsuwa od siebie winy, poczucie skrzywdzenia, lęki? [za wyjątkiem psychopatów rzecz jasna]. Ludzie są zwykle słabsi od emocji i jest to zupełnie ludzkie. Mają jednak możliwość „zrobienia czegoś” z owymi emocjami, jak to mówią terapeuci. Polega to na – często powolnym – świadomym przeżyciu tych stanów, objęcie ich na bieżąco odczuciem, zapytanie się czego owe stany dotyczą, jak ważne są dla nas? Takim najprostszym, „domowym” sposobem terapii jest pisanie afirmacji [pozytywnych myśli] z towarzyszącym im zapisywaniem tego, co się pojawia w umyśle w reakcji na owo pozytywne zdanie. Same pozytywne zdania mogą nam zaszkodzić – stworzyć ułudę „lepszej przyszłości” i spowodować „odlot” z teraźniejszości ku tej przyszłości. To jest równoznaczne z karmieniem ego w podobnym stopniu, co poddawanie się lękom o przyszłość.
Ćwiczenie: pisanie afirmacji
Wybierz sobie pozytywne zdanie, które chcesz, aby stało się w Twoim życiu prawdą. Zapisz je i obserwuj swoje myśli – co one o tym myślą? Zapisz to. Zapisz kolejny raz pozytywne zdanie i odpowiedź swego umysłu. Zapisz tak dwie strony zeszytu szkolnego. To wystarczy na jeden raz. Zobacz, czy zmieniło ci się samopoczucie? Zwykle następuje taka zmiana, to owoc pracy nad sobą z użyciem afirmacji.
Egoizm – manifestacja ego
Ego kojarzy się z egoizmem. I dobrze. Bowiem osoby zapatrzone w siebie, nieempatyczne, są zapatrzone w swój umysłowy obraz. „Co będzie ze mną w takiej i takiej chwili?” „Jak się obronię?” „Muszę dbać o swoje zasoby, nie mogę nikomu pomagać, i tak mam mało własnych sił!” – to typowe postawy egoistyczne.
Możemy wpływać na istnienie ego
Zależy to od intencji – czy zależy nam na tym, co ego proponuje? Czy też zauważamy, że są to iluzje?
Postawa umysłowa [ang. mental position], jeśli istnieje, jeśli się jej trzymamy, podtrzymuje również ego, np. w dyskusji.
Gdy pozwalamy odpłynąć:
– emocjom,
– myślom,
– postawom umysłowym..
to przestajemy stawiać bariery chwili obecnej. Można powiedzieć „kim jesteśmy?”, jeśli nie utrzymujemy tych spraw, jeśli nie trzymamy gardy? – jak większość. Ano nadal właśnie jesteśmy, zamiast chwytać się substytutów istnienia.
Przesada – brak sensu w dążeniach ego
Ego lubi przesadę, bo nie jest niczego pewne. Jak tu być pewnym czegoś, jeśli jest się istotą przemijającą? [jak postać ze śniegu. na wiosnę można naprawdę się przelęknąć nie na żarty]. Tak i ego się boi, że rozpłynie się, więc próbuje się okopać ile sił. I stąd przesada w działaniach.
Pytanie:
Przypatrz się, gdzie w Twoich działaniach skrywa się przesada, przesadne pragnienia zabezpieczania się, osiągania czegoś?
Jak jest ego zbudowane?
_______________________________________________________________________
Na tych stronach jest tu o wiele więcej tekstów o Duszy niż o Duchu. Dlaczego?
Bo dzisiejsze czasy zdają się pomijać Duszę i jej przejawy. Duch – wyrażanie się, działanie, tworzenie osobiste – te cechy są promowane i doceniane. Co nie oznacza, że jest to do końca zdrowe. Aby zachować równowagę yin-yang, trzeba też zwrócić uwagę na drugą nogę.
Wiele, wiele osób interesujących się na różny sposób duchowością próbuje COŚ ZREALIZOWAĆ. Jest to postawa jang, postawa promująca Ducha, dająca Duchowi się przejawiać. Bardzo często jest jednak tak, że w tym dążeniu nie rozpatrywane są aspekty duszy, które niewątpliwie istnieją. Można by to określić jako duchowy redukcjonizm.
Osobiście bardzo lubię taoizm i jego potoczystą filozofię. Woda – to jeden z lubianych przez taoistów symboli, który mówi o nieprzerwanym procesie życia, który toczy się bez konieczności ingerencji.
Praca z Duszą to praca z żyjącą istotą. O ile Duch pragnie działań zdecydowanych, często bezwzględnych i nie bawi się w sentymenty, to Dusza odwrotnie.
Dusza nie pragnie zwykle czegoś prostego, pragnie często nawet zagmatwania sprawy, aby jej przeżycia były głębsze. Dusza ma wiele, wiele sentymentu. Całe systemy sentymentów działają w obrębie wcielających się rodzin ludzkich oraz w organizacjach, w których ludzie pracują/uczestniczą. Stąd praca z Duszą już z samej natury Duszy jest pracą procesową i systemową. I – jak się domyślasz – w dzisiejszych czasach, ceniących pośpiech, zdecydowanie, czy nawet pychę prestiżu, skłanianie się ku małym efektom zewnętrznym [jakie towarzyszą pracy z Duszą] wydaje się mało atrakcyjne.
Chociaż jeśli przy pracy z Duszami uda nam się rozwiązać duży węzeł, to często pojawiają sie także efekty widzialne. [patrz ustawienia rodzin Hellingera, rytuały]
__________________________________________________________________
„Jak zmotywowałem się do przyjemnego sprzątania”
Bardzo nie lubiłem sprzątania. Kiedy jednak kupiłem świetny a niedrogi odkurzacz, którego konstrukcja i funkcjonalność bardzo mocno przemówiła do mojej inżynierskiej części Duszy, od tego czasu mam świetnie wyczyszczone dywany i podłogi. Sprzątam z wyraźną chęcią i zadowoleniem!
Mój znajomy Marek Pyszniak mówi, że to dlatego, iż kiedyś sprzątanie było dla mnie jednoaspektowe – tzn. rozumiem to tak, że Dusza widziała z tego tylko jedną korzyść, i to tylko materialną. A to było za mało. Gdy pojawił się specjalnie lubiany odkurzacz – pojawiło się sprzątanie dwuaspektowe, które Dusza bardzo lubi. Dodawało to doświadczeń których Dusza pożądała.
Podobnie z innymi sprawami – gdy Dusza nie ma poczucia wyższych korzyści w jakimś działaniu – omija je, nie daje temu energii. A pamiętajmy, że to właśnie Dusza [czyli też pś] daje energię do działania.
Gorzej, Dusza może nawet skłaniać się ku działaniom, które na poziomie fizycznym, codziennym przynoszą nam niekorzystne efekty, kłopoty. Ale dla Duszy w perspektywie wielowcieleniowej może to okazywać się właśnie bardzo korzystne – patrz Łazariew, Hellinger. I wtedy dziwnym trafem mamy wiele energii do działań których nawet nienawidzimy [np. palenie papierosów, picie alkoholu, kłótnie, gniew]. Więcej, dusze z zewnątrz wspierają naszą Duszę w tych destrukcyjnych działaniach. Możemy się znaleźć w dysfunkcyjnym towarzystwie, które na nas wywiera presję, możemy spotkać się z passą pecha.. Brzmi zupełnie kiepsko, prawda? A to wszystko przez kreację Duszy [i pś razem z nią], inspirowane „wyższymi” celami, jakie Dusza widzi… No cóż, my osobiście możemy mieć inne zdanie.
Nie warto się na Duszę wpieniać, czy też besztać ją – ma zwykle swoje powody – warto ją i jej motywacje zrozumieć!
To właśnie Dusza [czyli też pś] daje energię do działania. Warto więc znaleźć czy wynegocjować z nią taki sposób działania, który obojgu będzie sprzyjać.
___
Tekst o tym, czym są dusze i o tym, jak stworzyć sobie dobrą relację z każdym człowiekiem,
opierając się na znajomości właściwości duszy.
Osobowość a dusza – to rozróżnienie między cząstką z danego wcielenia a cząstką przechodzącą pomiędzy wcieleniami.
Osobowość a pragnienia duszy – i Dusza ma pragnienia i osobowość także. Są one jednak często różne.
Przeżycia duszy w reinkarnacji – bardzo istotne różnice pomiędzy postrzeganiem życia przez nas samych i przez nasze dusze.
i podobne do tego: Modlitwa, oczekiwania i to, co otrzymujemy dzięki niej
Biometr do badania wieku duszy.
Jak się pracuje z Duszą własną, i z czyimiś – uzdrawianie relacji [link] – to są regularne sesje, jednakże nieco inne niż w Regresingu.
Rozmowa z czyjąś duszą – można pogadać sobie z czyjąś duszą bez rozmowy z daną osobą [z jej osobowością] i co z tego może wynikać.
Z duszami różnych istot można swobodnie rozmawiać, konwersować, np. w rytuałach, medytacjach itp.
W rytuale jest możliwe oczyszczanie relacji z duszami, z którymi mamy jakieś nieoczyszczone sprawy.
[W związku z różnymi pojawiającymi się głosami chcę powiedzieć, iż nie roszczę sobie prawa do jakiejkolwiek nieomylności, a moja skala wieku duszy – to taka samoróbka na kolanie. Mnie poziom jej dokładności lub niedokładności wystarcza, natomias jeśli ktokolwiek chce ją zmieniać i modyfikować – proszę i zapraszam do własnej twórczości [i proszę o podzielenie się własnymi wynikami, wnioskami! :)].
Co zauważyłem przy badaniu wieku duszy, gdy gospodarz ma krokodyla – otóż pokazuje się wartość uśredniona wieku duszy obu. Gdy zapytasz o wiek duszy krokodyla – pokazuje to. Gdy zaś zapytasz o wiek duszy gospodarza – także pokaże. Jednak mogą to być wartości sporo różne.
Stąd wniosek: jeśli pragniesz przebywać dajmy na to z osobami o starych duszach, to do towarzystwa może skusić Cię osoba posiadająca krokodyla, ponieważ „wiek duszy” krokodyla poważnie podwyższa postrzeganie wieku duszy właściciela. I proszę – kolejna niespodzianka ze strony k.]
Prezent dla siebie i swojej duszy – krótki tekścik o tym, jak zaspokajać pragnienia własne, jednocześnie w zgodzie z pragnieniami duszy.
Rytuał i proces Hellingerowski w zastosowaniu do poprzednich wcieleń
Duszę obowiązują inne prawa niż zwykle myślimy, nawet inne niż się domyślamy. Tutaj więcej [link] o tym, jak dusza chciałaby przechowywać urazę [nie tylko swoją], a jak oczyszczenie tego mechanizmu może nam przynieść wiele ulgi.
Inne wpisy blogu do tematu Dusza.
___________________________________________________________
A tu pewne spostrzeżenia:
„Jesteśmy dokładnie tacy jak jesteśmy i nie mieścimy się w żadnych słownych określeniach niezależnie od tego jak długi jest nasz „staż” na ziemi.” – ktoś napisał.
Ten opis odnosi się do naszego Ducha. Bardzo zresztą trafnie jest tu opisany Duch. Duch nie mieści się w słowach, określeniach. I dodatkowo, Duch nie jest zmienny, ponieważ przebywa cały w sferze nie znającej czasu.
Wiele osób definiuje sobie rozwój duchowy jako jedynie działania Ducha, który ma się przejawiać. Owszem, Dusza nie jest za bardzo wzniosła, więc łatwo jej nie brać pod uwagę w tak szczytnym dążeniu jakim wydaje się być rozwój duchowy. Jednakże sam Duch nie jest w stanie zrealizować swojego powołania – wyrażania się, jeśli nie ma Duszy, i to wcielonej.
„Dusza jako taka nie ma wieku który dałoby się zmierzyć w naszym rozumieniu tego pojęcia.”
Jednakże dzieje się tak nie dlatego, że Dusza nie ma wieku. Trudno jest mówić o wieku duszy i sumie zgromadzonych doświadczeń, ponieważ są one umieszczone w złożonej strukturzej czasowo-bezczasowej. Ja nazywam ją holograficzną. Dusza będąc łącznikiem pomiędzy bezczasową sferą Ducha a czasową sferą wydarzeń zawiera w sobie zarówno jeden jak i drugi wymiar. Dokładniej o tych sprawach mówi artykuł o doświadczaniu przez duszę reinkarnacji.
Co ciekawe – wychodzi na to, że Dusza [podobnie jak Aniołowie] nie ma własnej woli. Dusza realizuje plan Boży dla danego człowieka opierając przeżycia, czyli los o zadane zależności w świecie duchowym. Jest jak bardzo silna i duża sprężyna, która się powoli rozkręca, nadając życiu napęd [a właściwie napęd wielu życiom, wielu wcieleniom, bo w wielu wcieleniach uczestniczy.]
______________________________________________________________
Pytania.
Duch bezpośrednio nie jest w stanie się przejawiać. Dlaczego?
– no jakoś tak 
a poważnie, tak szkoły ezoteryczne to postrzegają, [teozofia, antropozofia], wychodzi to z postrzeżeń tego, co się z istotami dzieje, z wizji subtelnej [np. Steiner]
Przestrzeń pomiędzy Bogiem [Duchem] a wibracją Ziemi [fizyczna, materialna] jest naprawdę bardzo duża, widocznie zbyt duża, żeby za jednym zamachem było można ją przykryć jednym czymś.
Poza tym zachodzi dość złożone zjawisko – opracowanie czasu, tj wejście w świat zjawiskowy, posiadający czas. Duch, aby się bezpośrednio inkarnować musiałby się zmienić, przetworzyć, a że jest niezmienny [brak czasu], to tego uczynić nie zdoła.
Stąd pewnie wynikła potrzeba Duszy.
__
Czy „Duszę” można uważać – technicznie rzecz biorąc – za ciała subtelne? Chodzi o to że dusza nie występuje jako stała część naszej istoty i przynajmniej w świetle wiedzy ezoterycznej podlega dezintegracji po śmierci. ….. w miarę eliminacji następujących po sobie powłok (cielesnej, eterycznej, astralnej) duch uzyskuje możliwość przejawiania się np. w postaci wszechwiedzy, pokory, niewysłowionego szczęścia itp. „
– Sama Dusza nie wydaje się, że jest równa zespołowi ciał subtelnych.
Owszem, ciała subtelne degradują się po śmierci [raczej niż dezintegrują, bo nie przepadają do końca, chociaż po śmierci z niższych ciał mało co zostaje]. Zaś Dusza raczej nie wygląda, żeby się degradowała. Ciała subtelne, jakkolwiek niewidzialne, są pojazdami, są narzędziami przez które działa Dusza [i osobowość, i Duch, i świadomość], w świecie przejawionym.
A degradując ciała niższe po wcieleniu [wokoło momentu śmierci] istotnie przybywa przyjemnych odczuć [sprawozdania z śmierci klinicznych – jest bardzo miło]. Zmniejsza się zaangażowanie duszy w świat przejawiony. Niedługo zwykle Dusza to wytrzymuje, ponieważ bardzo pragnie doświadczać i zaraz ponownie następuje wejście w materię.
W moim oglądzie Dusza jest nieśmiertelna, co oznacza, że sobie swobodnie działa w sferze „pomiędzyczasowej” [czasowo – bezczasowej, holograficznej]. Także w momentach, gdy człowiek nie jest wcielony. Dusza ma holograficzny wgląd w czas, co oznacza, że nie ma dla niej specjalnie znaczenia czy coś jest wcześniej, czy później. Dla Duszy ważny jest Proces, sprawa, która dzieje się i wynikają z niej przeżycia, doznania.
Natomiast w inkarnację Dusza wstępuję. I to widać u dzieci, jak dusza się wciela – jest to proces sukcesywny, nie od razu pojawiają się wszystkie ciała subtelne. Im wyższe ciało subtelne, tym dłużej po poczęciu/urodzeniu trzeba czekać na rozwinięcie się i dojrzałość. Taka sekwencja rozwoju ciał od fizycznego poprzez kolejne ciała subtelne daje Duszy możliwość przejawiania się i doświadczania odpowiadającego jej poziomowi rozwoju [ew. wiekowi]
Ciała subtelne do pewnego określonego poziomu rozwoju rozwijają się od początku wcielenia. Najpierw inicjuje się ciało fizyczne i witalne – jako zarodek. Potem przychodzi czas na rozwój ciała astralnego, jeszcze w ciąży. Następnie rozwija się, „nabudowuje się” ciało mentalne. Jest to więc proces jakby stopniowego inkarnowania się kolejnych ciał subtelnych, coraz większego wchodzenia w dane życie w świecie.
Stąd takie spostrzeżenie – jeśliby Dusza równała się ciałom subtelnym, to najprawdopodobniej pierwsze inkarnowałyby się najwyższe ciała.
Jasno i wyraźnie:
Do inkarnacji Duszy potrzeba ciał subtelnych i ciała fizycznego, i one są tworzone od początku inkarnacji. Ciała są pojazdem dla Duszy w inkarnacji, narzędziem doświadczeń [za każdą inkarnacją jest sporo nowego w niższych ciałach].
Dlatego następuje inkarnacja, aby Dusza doświadczała [a Duch się mógł przejawiać]
__
„W świetle wiedzy gnostycznej (istotnego składnika wiedzy ezoterycznej) nasz Duch najwyraźniej został uwikłany w to co nazywamy duszą a w dalszej kolejności w ciało”
– tak, to bardzo przykra perspektywa, takiego uwikłania. Jednakże najprawdopodobniej może to być błędna nauka.
Oglądając potrzebę Ducha do manifestacji, wyrażania siebie,
i potrzebę Duszy do doświadczeń
trudno stwierdzić, iż czują się one „uwikłane”.
Raczej – gdy mają dobre warunki inkarnacji, zarówno Duch jak i Dusza są bardzo z tego zadowolone.
Natomiast istnieją zarówno Duchy jak i Dusze nie chcące „płynąć z nurtem tao” i odczucia ich mogą istotnie być przykre, jak np. że są uwikłane. Manifestacje podążają za intencjami, jesteśmy twórczy, więc możemy sobie „zrobić” „zły świat”. Nikt nie zabroni.
Na tych stronach i w moich artykułach natkniesz się na pojęcie Duszy Zbiorowej.
Niektórzy Mistrzowie Duchowi nie chcą mówić o duszach zbiorowych ludzi, czy też co gorsza innych linii pochodzenia, ponieważ to stawiałoby ich samych w dwuznacznej pozycji – że oni [ich dusze] jednak NIE SĄ aż tak wyewoluowane i sami z siebie stanowią cząstkę innej duszy. Wychodziłoby – z prostego rozumowania, że np. nie są „oświeceni” tak jak podają. Tego chyba zwykli wyznawcy by nie wytrzymali..
Co ciekawe, poziom zaawansowania tych mistrzów jest istotnie wysoki, natomiast poziom możliwości zrozumienia wyznawców jest zwykle na tyle niski, że nie mogliby ogarnąć pojęcia Dusz Zbiorowych i stąd rzeczywiście może lepiej, że nie podaje się tego do aż tak szerokiej wiadomości.
__
Przeżycia w reinkarnacji [Przemijanie]
Osobę ludzką można dzielić na wiele sposobów. Można to zrobić wg. Huny, wg. Freuda, wg. analizy transakcyjnej, wg. ezoterycznych ciał subtelnych.
Jednak jest jeden podział, który szczególnie przydaje się przy rozważaniach dotyczących czasu i przemijania. To podział na Ducha, Duszę i Ciało.
Owe trzy wyróżnione składowe mają różne relacje w stosunku do czasu.
Osobowość (tu wchodzi także Ciało) – działa w czasie, rozwija się, od prostego, ku skomplikowanemu. Znamy czas linearny, poranne wstawanie do pracy, końce tygodnia, ograniczony czas wypoczynku. To wszystko bierzemy z dobrodziejstwem inwentarza przy mierzeniu czasu wg. kryteriów osobowości. Na rysunku kółkiem oznaczyłem świadomość bieżącego wydarzenia.
Osobowość jest w stanie oglądać pojedyncze wydarzenie, jest w stanie zidentyfikować temat, może przypomnieć sobie wcześniejsze wydarzenia. Jednak sama z siebie nie może zauważyć wydarzeń przyszłych lub wykraczających poza ramy wcielenia. Na rysunku kółko z kropek oznacza wydarzenia spostrzegane i pamiętane przez osobowość.
Dusza – celem jej jest doświadczanie. Dusza nie jest bardzo wzniosła, jak to się przyjęło wydawać. Najbliżej porównać jej działanie do rośliny – dusza rozrasta się. Podobnie jak czakramy i ciała subtelne rozrastają się. Im istota jest starsza, tym ma większe ciała subtelne a czakramy są bardziej rozrośnięte. Dusza ma holograficzny wgląd w czas, co oznacza, że nie ma dla niej specjalnie znaczenia czy coś jest wcześniej, czy później. Wydarzenia, ich przyczyny i skutki nakładają się na siebie, tworząc zbitki, zespoły przyczynowo-skutkowe. Poszczególne wydarzenia w danym temacie mogą się rozciągać na przestrzeni lat, dziesięcioleci, a także wielu wcieleń, co jest bardzo częstym przypadkiem. Dla duszy to jest bez znaczenia.
Osobowość ze zrozumiałych względów ma tu ograniczone rozeznanie, wie, widzi, pamięta tylko wydarzenia z jednego wcielenia. Nic dziwnego, że działając na poziomie osobowości ludzie nie mogą zrozumieć dlaczego niektóre rzeczy się wydarzają, np. dlaczego rodzą się kalekie dzieci, lub dlaczego zbrodniarze nie są karani. Przy takim oglądzie trudno znaleźć sens życia, działania, pracy nad sobą. Przychodzi też pragnienie, by samemu wymierzać sprawiedliwość, czy też dochodzić sprawiedliwości, ponieważ nie widać jej w działaniu do końca. Nie sposób czasami się dopatrzyć sprawiedliwości w jakiejś sprawie w ciągu jednego wcielenia. I wtedy przychodzi pragnienie odwetu, bunt, zgorzknienie. Gdy nie mamy perspektywy wielu wcieleń naprawdę trudno się w życiu połapać.
Duch – jest najbardziej wzniosły ze wszystkich składowych istoty. Jest też największy. Jest „wypustką”, iskrą Bożą, jest zindywidualizowaną cząstką Boskiej świadomości zanurzającą się w doświadczenia. Dla ducha najważniejsze jest przejawianie się, wyrażenie siebie samego. Robi to z pomocą duszy i osobowości (ciała). Ale trzeba przyznać, że aż tak bardzo się nie przejmuje nimi. Samo wyrażenie się ducha jest dla niego często ważniejsze od np. kondycji ciała fizycznego. Człowiek może cierpieć a często nie zrezygnuje z ideałów by to cierpienie sobie ulżyć. Tak się dzieje, gdy postępuje według ducha.
Aby móc wyrazić się w materii Duch przyobleka się w Duszę i Osobowość (w tym i ciało). W taki, dość złożony sposób przejawia się w danej inkarnacji. Duch jest, jak powiedziałem, największy wymiarowo, więc dusza występuje jako „zgęszczenie”, inkarnacja w niższe ciała subtelne. Dusza jest gęstsza i mniejsza od ciał czysto duchowych. Ciało i osobowość to kolejne „zagęszczenie”, tym razem duszy. Jest to ukonkretnienie jej w danym środowisku ziemskim, sposób wejścia w nie. W taki sposób pojawia się człowiek – poczyna się ciało fizyczne, a w nie wchodzi dusza.
Warto dać duchowi się wyrażać. Zobaczyć, czy może jesteśmy w jakimś zakresie ograniczeni, i, jeśli to nie szkodzi komuś, to możemy spróbować się odblokować w tym obszarze. Zacząć siebie wyrażać, manifestować się z wnętrza. Odkrywamy, kim jesteśmy tak sami z siebie i pozwalamy takimi sobie być. Czasami kosztuje to pracę, ponieważ możemy być zablokowani, przyzwyczajeni, zakodowani, uwarunkowani środowiskiem czy posiadać inne obciążenia nie pozwalające się wyrażać duchowi. Duch jest bardzo wysoki, i rzadko która społeczność czy którzy rodzice dają się duchowi wyrażać. Trzeba więc samemu sobie rozwiązać węzły i znaleźć sposoby manifestacji.
Jeśli tak opiszemy owe trzy składowe istoty, to możemy określić poprawny cel jej działania – dać Osobowości rozwój, dać Duszy doświadczanie, a Duchowi dać się wyrażać.
Najwięcej kłopotów z przemijaniem ma osobowość i ciało, ponieważ dla nich przemijanie jest kwestią „być albo nie być”. Wręcz istnieć a nie istnieć. Dlatego, jeśli ktoś działa na pozycji osobowości, jeśli spostrzega siebie i innych z pozycji osobowości, to śmierć jest dla niego wielką tragedią. Trudno się dziwić. Wygląda to na unicestwienie danej osoby. Jest to istotnie kataklizm osobisty. Stąd tyle nieodpowiedzianych pytań o sens istnienia. Na poziomie osobowości istotnie, życie nie ma sensu. [Trzeba dodać, iż praca nad własnym rozwojem i terapia regresywna dają uwolnienie od tych, tak trudnych lęków przed śmiercią. Gdy zobaczymy, że żyliśmy nie jeden raz i co się z nami działo, lęk przed śmiercią znika.]
Dla duszy śmierć nie jest aż taka tragiczna, jak dla osobowości. Dusza traktuje osobowość i ciało fizyczne jako pojazd. Stąd jeśli pojazd nie może już dalej działać, to pozostawia go, odpoczywa, regeneruje się i zaraz potem szuka kolejnego pojazdu na kolejne wcielenie. Dusza wtedy pojawia się kolejny raz na Ziemi jako dziecko. Dusze ludzkie już nie raz się wcielały i nie widzą w tym mechanizmie inkarnacji nic aż tak bardzo tragicznego, jest to po prostu większa niedogodność na ścieżce. Trzeba się kolejny raz wcielić i przyoblec ciało, uczyć się wielu spraw na nowo, zadzierzgać nowe relacje rodzinne, na nowo chodzić do szkoły, socjalizować się. Nie jest to tragiczne, nawet może być to odświeżające doświadczenie. Jednak sami oceńmy – czy dzieciństwo dla osób bardzo świadomych jest czymś aż tak świetnym, żeby je co i raz powtarzać? To oczywiście zależy od osobistych losów. Czasami śmierć jest łatwiejsza od narodzin i dzieciństwa i przynosi ukojenie.
Dusza nie ma specjalnie zrozumienia dla osobowości, jak również i dla ciała. Nawet najbardziej ustosunkowany, najbardziej poważany człowiek może się nieszczęśliwie zakochać i jego stanowisko nic mu na to nie pomoże. Podobnie także szczęście w miłości nie musi zupełnie zależeć od zasobów finansowych. Bogaci i biedni – zarówno – mogą się nim cieszyć. Te przykłady pokazują duszę jako „coś”, czy „kogoś”, kto niespecjalnie się przejmuje się tym, do czego możemy świadomie zmierzać.
Dlatego, jeśli mamy możliwości tak mądrze pokierować życiem, aby i duszę zaspokoić, i ciału zdrowia przydać – róbmy to.
Na początku utożsamiamy się z osobowością, działać musimy więc z jej poziomu. Wtedy trzeba czasami przejąć stery życia i czasami nie dać się duszy sprowadzić do utartych kolein wypracowanego losu.
Taką utartą ścieżką losu jest dla człowieka karma, czyli „zapis dłużny”, który nie pozwala zwykle dostawać tego dobrego, czego chcemy – jeśli jest to negatywna karma. Jeśli zaś mamy zasługi karmiczne – karmę pozytywną – możemy z kolei dużo uzyskać w konkretnej dziedzinie małym kosztem. Sposób na pójście najlepszą ścieżką rozwoju jest więc dwojaki. Po pierwsze – odkrywamy własne pozytywne potencjały, obszary, gdzie nam się bardzo dobrze wiedzie – i stawiamy na nie, aby wyzyskać to, co już osiągnęliśmy. Po drugie – podejmujemy działania oczyszczające karmę, które mają pozwolić uwolnić się od sił sprowadzających na manowce. Tu trzeba przestrzec przed nadmiernym optymizmem. Może nie zdarzyć się tak, że karmę z iluś dziesiątek wcieleń będzie można przerobić w dziesięć lat. Ale pracować nad tym warto.
Po jakimś czasie, gdy będziemy się uważnie się przyglądali sobie, swojej duszy, zauważymy powoli jej cele. Bardzo ładnie je widać na sesjach terapii regresyjnych. Osoba przypomina sobie wydarzenia z różnych dziedzin, lecz najważniejsze zdają się być relacje z innymi ludźmi, możliwość manifestacji uczuć, zrealizowania miłości, możliwość realizowania swoich głębokich pasji.
Wiele starszych osób jest pełnych wigoru i życia. Funkcjonują one na poziomie duszy. Możesz sobie sam/a przypomnieć spotkania z nimi. Czują się one „młode duchem”, odczuwają, iż jakaś ważna cząstka ich samych jest pełna życia i wigoru. Wręcz nie umieją zrozumieć dlaczego ich ciało się zestarzało, chociaż ma jeszcze tyle do zrobienia. Tak, ich dusza działa z inspiracji przejawiającego się ducha, więc te osoby są pełne żywotności.
Gdy pojmiemy, co dla duszy jest najważniejsze, to możemy zacząć też na co dzień działać tak, aby wspierać duszę i jej cele. Odkrywając własne pasje, własne głębokie pragnienia, idąc za własnymi porywami uczuć dajemy duszy żyć. Dajemy sobie możliwość przeżywania chwil „uniesienia” – w działaniach wychodzących ponad ciało fizyczne. Odczuwamy radość, przyśpieszone bicie serca, doznajemy dużo mocnych wrażeń. Czujemy, że jesteśmy na fali życia. Wtedy mamy gwarancję, że siła duszy i osobowości mogą być zbieżne, przez co dusza będzie również wspierać i osobowość i ciało. Osobowość będzie mogła się wiele nauczyć, a ciało będzie pełne energii i żywotności.
Oczywiście, trzeba patrzeć, żeby te silne przeżycia były mądre, byśmy nie ugrzęźli gdzieś w krzakach przez nieopatrzne kroki. Nie warto się bardzo powstrzymywać przed porywami duszy, ale też trzeba mądrze decydować o sobie.
Jeśli pilnie będziemy działać, nasza dusza jest w stanie przeżyć dużo istotnych dla siebie doświadczeń. Dzięki nim wzrośnie, będzie bardziej zaawansowana, jak to niektórzy mówią, stanie się „starsza”.
Co jednak zrobić, gdy człowiek nie umie z powodu dużej ilości lat już nie bardzo umie działać? Otoczenie zwykle podczas jego życia się mocno zmieniło, zasady które kiedyś aktualne, przestały obowiązywać, trudno mu jest działać w obecnych warunkach. Co robić?
Jeśli taka starsza osoba nie działa na wyższych poziomach duchowych, jeśli nie ma wzniesionej świadomości to osobowość dominuje w jej życiu. Osobowość sama z siebie nie ma w sobie źródła życia – działa na taki sposób, na jaki się wyuczyła w dzieciństwie i młodości. Niestety, po kilkudziesięciu latach takie sposoby zachowania nie niosą już sukcesów. Pojawia się rozczarowanie, poczucie nieprzystosowania do życia, do środowiska. Czasami nawet w młodym wieku ludziom nie chce się już żyć. W krańcowych przypadkach jest tak trudno owym osobom żyć, że dusza ma tego dosyć. Decyduje się odejść, ponieważ nie ma już nadziei na to, że coś jeszcze wartościowego mogłoby się wydarzyć. Niekiedy taka osoba jest podtrzymywana przy życiu przez otoczenie, które nie może sobie poradzić z myślą o tym, że mogłoby zabraknąć tej osoby. Albo, że ta osoba mogłaby zrobić coś, co się otoczeniu nie mieści w głowie.
Tak dzieje się, gdy brakuje powiązania ze źródłem życia i witalności, z głębszymi poziomami nas samych. Sama osobowość nie zagwarantuje nam radości i żywotności. Dopiero realizacja głębszych potencjałów daje dostęp do nektaru życia.
Trzeba dać duszy przeżywać. Oswobadzać się z tłumienia emocji i uczuć (- nie raniąc przy tym innych). Przeżywanie zwykle jest tłumione przez społeczeństwo, ponieważ jest potencjalnie niebezpieczne dla więzi kulturowych. Jeśli podlegamy kulturze, jeśli zachowujemy się zgodnie z oczekiwaniami społecznymi, to zwykle nie jesteśmy świadomi swoich uczuć, emocji, przeżyć. Zwykle też je możemy tłumić. Mówią nam, co należy robić, jak mamy myśleć, jak się zachowywać. A dusza w tym więdnie.
Stąd wybitne osobowości w dziejach ludzkości nie były szablonowe. Ci ludzie wiedzieli, że nie będą przystawać do oczekiwań społeczeństwa mimo, iż nikogo tym by nie krzywdzili. Sam rozwój, samo przejawianie się wybitnych jednostek sprawia, iż tworzą sobie same środowisko, w którym żyją, rezygnując – w większym lub mniejszym stopniu – z zasad społecznych.
Osobowość i ciało są równie istotnymi cząstkami wzrostu. Osobowość daje możliwości stworzenia pewnej struktury poznawczej na potrzeby życia i na potrzeby samoświadomości. Wartość osobowości, oraz umysłu w ogólności jest nieoceniona. Aby można dostosować się do stanu rozwoju, osobowość powinna mieć szerokie horyzonty. Wiele bowiem jeszcze się zdarzyć może. I nie chodzi tu o jakąś nadmierną elokwencję, czy obejmowanie umysłem gwiazd, ale o otwartość na to, co nowe. W procesie rozwoju, zmienia się zarówno osobowość, jak i sposoby myślenia. To daje możliwość przystosowywania się do zmieniających się warunków. A jeśli się rozwijasz, zmieniać się będą zarówno środowisko zewnętrzne, jak i świat wewnętrzny. Będzie to trwać wiele, wiele lat. Jest więc wiele potrzeb by umysł był świeży i elastyczny.
Ciało wydaje się w naszej wyliczance być na szarym końcu. Jednak pozornie – poprzez swoją pierwotność, poprzez pierwotność energii w ciele zawartych – jest bardzo bliskie Owemu Pierwotnemu – Bogu, czy Tao, jak kto woli to określać. Nie bez przyczyny w tantrze ciało, partnerstwo i działania z nim związane są traktowane jako środek do osiągnięcia Oświecenia.
Ciało jest siedliskiem duszy, jest jej miejscem ześrodkowania. Przejawy zdrowia i choroby świadczą o zdrowiu lub chorobie duszy. Gdy zdołasz się wznieść na poziom gdzie będziesz słuchać swego ciała i duszy, to o wiele łatwiej będzie Ci zachować zdrowie, będziesz rzadziej chorować, będziesz czuć i wiedzieć kiedy ewentualnie idziesz w niedobrą stronę – w kierunku choroby. I będziesz miał/a czas i możliwości, aby się wycofać.
Ciało jest również obszarem łączności z innymi ludźmi. To w ciele przejawia się miłość. Zarówno ta do przechodniów, do znajomych, przyjaciół i do najbliższych. Każda na swój sposób. Gdy znajdziesz sposób na przejawianie miłości, to z latami będziesz coraz szerzej i szczodrzej nią obdarowywał otoczenie. Znajdziesz kolejne sposoby, by wyrażać zadowolenie, spokój, przyjaźń, radość z bycia z bliskimi osobami. I dokonywać się to będzie to także za pomocą ciała. Będziesz poznawać nowe sposoby wyrażania miłości, bliskości. Wolność nareszcie przestanie Ci się kojarzyć z uwolnieniem się od kontaktu z kimś. Zacznie smakować jako możliwość otwierania serca i wysyłania ciepłej energii ku osobom, z którymi nie miałeś śmiałości kiedyś przebywać. Znajdziesz sposoby tworzenia elastycznych granic, żywych relacji ze znajomymi, znajdziesz zadowolenie z zażyłości z przyjaciółmi. Twoje ciało będzie bardzo zadowolone z tych sukcesów, będzie przewodzić swoimi kanałami energię radości.
Przemijanie jest kojarzone niekorzystnie, jako coś niedobrego. Bardzo możliwe, że takie konotacje dostało z powodu kłopotów, jakie się pojawiają w ciągu życia, kłopotów, które się nawarstwiają i powodują cierpienie. Jednakowoż nie jest to jedyny sposób na przeżywanie upływu czasu.
Jeśli zadbamy, aby cząstki naszej istoty dostały to, na czym im zależy, to otrzymamy dużo w zamian. Wypełnimy życie radosnymi przeżyciami, i to takimi, które nam odpowiadają. Odnajdziemy w sobie źródło żywotności, które zasilać będzie nasze działania i nie będziemy musieli żyć tak ponuro, jak dotychczas. Dając swobodę umysłowi, nauczymy się jeszcze niejednej nowej rzeczy. A gdy się postaramy, to możemy zapomnieć o lęku przed granicą tego życia, ponieważ wspomnimy to doświadczenie, że dusza i nasza istota są nieśmiertelne. Mówiąc, że coś przemija, dodamy, że coś wspaniałego także nadchodzi.
Andrzej Kluza
Różnica między Duszą a Wyższą Jaźnią
Dostałem list, w którym było powiedziane, że autorka był w tarapatach, ale otrząsnął się z nich z pomocą inspiracji ze sfery niewidzialnej. Pytanie – któż to tak inspirował? – zastanawiała się pisząca, czy to była moja Dusza, czy też Wyższa Jaźń?
Oto moja odpowiedź:
Cytuję:
Może nie wszystko pochodzi od Duszy to co wtedy słyszałaś – jak się wybudziłaś z koszmaru mogłaś nawiązać kontakt ze swoją Wyższą Jaźnią. Ona dobrze podpowiada, co robić, skłania ku trzeźwości, ku wyplątywaniu się z kłopotów.
Dusza odwrotnie – dalej by swoje przędła, jakby mogła. To ona skłania do „oddania” pięknym za nadobne oprawcy, co rozbudowuje ego. Nie chce za bardzo rozluźniać więzów, chce „lepszego”, ale na starych zasadach. Mówię więc, iż Dusza nie jest zbyt mądra, ani wzniosła.
To dusza mówi, że „jeszcze jest nadzieja, tylko musisz się bardziej postarać”.
A to, co mówi: „otrzeźwiej, obudź się, zobacz, co się z tobą dzieje, zobacz, co jeszcze możesz ze swojego życia uratować, jak możesz się uwolnić z tej przykrej sytuacji”, to mówi Wyższa Jaźń. Ta droga zmniejsza ego.
wg Duszy miłość to poddaństwo, nawet kosztem dużych ustępstw
wg Wyższej Jaźni miłość to miłość rozumna, która nie daje sobie w kaszę napluć.
Dlaczego tak się dzieje?
właśnie dla ich cech – one po prostu takie są.
Dusza u jednego człowieka może mocno chcieć ratować jakąś osobę [i sama wchodzi we współuzależnienie i może spokojnie patrzeć, jak będą niszczyć jej obecną inkarnację],
u innego kogoś Dusza może być przekonana o misji dziejowej np. naprawiania swiata i przyłącza się do eliminacji Żydów z tego świata [spokojnie patrzy na zadawanie cierpienia]
u jeszcze innego Dusza może chcieć zgarniać ogromne pięniądze i dąży do tego po cierpieniu innych, pobiera krokodyla [i sama się degraduje przez to]
itd.
Dusza – jak uprzedza Thomas Moore – nie jest bardzo wzniosła, stąd nie dąży ku Bogu, odwrotnie, dąży ku ziemskości, ku doświadczeniom. Dusza nie jest na łuku wstępującym, jest na łuku zstępującym.
Ludzie sobie idealizują Duszę, mówiąc – „o, taka istność duchowa, to ona powinna być uduchowiona, co najmniej bardziej ode mnie”. A to nieprawda, to naiwność tak sądzić, ale jak społeczeństwo jest zupełnie nierozumne duchowo, to czego wymagać. Potem ślepy ślepego prowadzi w krzaczory jakieś. Ale taki jest zamysł, pomysł na świat. Czy dobry? To już wasza sprawa, aby to ocenić – każdy sobie.
Natomiast Wyższa Jaźń ma baczenie na danego człowieka, a także na innych, stąd jej rozwiązania nie będą krzywdzące.
—
odpowiedź na list mówiący o braku napędu do życia:
Witaj!
Może ten brak napędu związany z zapętlonymi kreatorami, natomiast to jednoznacznie mi wskazuje na duży wiek duszy.
Mówisz o tym, że utknąłeś w rozumieniu rozwoju, działania. W ostatnim większym poście napisaliśmy na witrynie o różnicy pomiędzy rozwojem potencjałów a rozwojem urzeczywistnienia. Jak to bywa w cywilizacji zachodniej, więcej i więcej potencjału może daje różne możliwości, natomiast zaraz dalej rozczarowuje. Bez działania, realizacji tych rzeczy, które już można zrealizować, przyoblekanie coraz to nowych możliwości po prostu Duszę męczy.
To raz.
Dwa, to starość Duszy. Jak sobie popatrzysz na starszych ludzi, to już im się nie chce wielu spraw robić. Nie żeby mieli to gdzieś, chociaż czasami tak to wygląda. Nie podejmują nowości, ponieważ już ich to nie kręci. Mają swój, tradycyjny, dawny świat i jego się trzymają.
Podobnie i Dusze. Po starcie dzieciństwa, gdzie ciało [i umysł] ogromnie mocno rwą się do nowego, do odkrywania świata, następuje pewne zaspokojenie. Jeśli jest to młoda czy średnia Dusza, to ona dalej ciągnie – ustala cele, pragnienia. I człowiek idzie za tym, zupełnie naturalnie osiągając cele.
Jednak, gdy mamy do czynienia z Duszą starą, to tego napędu w drugiej części życia [po dzieciństwie] po prostu nie ma, brakuje..
I pojawiają się pytania: co ja tu robię? Dla kogo? – bo ja sam dla siebie nie odczuwam potrzeby [tak jak dawniej], aby coś osiągać, poznawać.. Czemu tu jestem?
Dusza już sobie zaspokoiła większość pragnień doświadczeniowych i siedzi raczej cicho. Jeśli coś jeszcze osiąga, to zwykle są to krótkie epizody [np. dwuletnie, jak i krótsze], po czym napęd zanika.
> mam tego swiata i calej tej pogoni za pieniadzem, pozycja serdecznie dosc i z checia osiadlbym gdzies w gluszy, z dala od wszystkiego i wszystkich.
Mam dokładnie to samo. I już zresztą mam plany na wyprowadzkę z miasta. Co do środków, to oczywiście nie spadną z nieba, trzeba pieniądze ziemskie ziemskimi sposobami zyskać. Jak są pieniądze potrzebne, to naiwnością byłoby przypuszczać, że zstąpią aniołowie i na złotych tacach podadzą Ci ręczną maszynkę do produkcji pieniędzy. Żyjemy w materii i trzeba trochę materią podziałać.
Na szczęście tu Dusza może trochę pomóc. Mojej mówię tak: jak chcesz tego, to ja się zgadzam, jestem cały za. Natomiast jesteś o wiele silniejsza, więc sobie tą pożądaną sytuację wykreuj.
Już nie raz tak miałem. Jak Dusza się zachwyciła lotami samolotem, to jej mówiłem: wykreuj sobie to, oczywiście. I poleciałem do Vancouver i z powrotem :)) zupełnie bez wysiłku – wręcz mnie samego namawiano, abym podjął ku temu kroki. I nie płaciłem – to mnie płacono. A Dusza – uśmiech pełen, usatysfakcjonowana całkowicie.
Myślę, że jeszcze nie jesteś zdecydowany, ponieważ nie umiesz do końca ustawić spraw na właściwych miejscach. Gdy je ustawisz, jak pionki na szachownicy, to już nie będzie wątpliwości – będziesz przekonany, że jest ok, i idzie ku dobremu, i to bardziej samo, wstąpiłeś w Tao i płyniesz wraz z nim.
Oczywiście nie śmiem Ci radzić co konkretnie masz dokonać, bo Ty znasz swoje życie o wiele lepiej.
Jeśli masz obciążenia, to ich przepracowanie coś może dawać. Natomiast nawet w takim przypadku nie ma co marzyć o nagłym i szybkim zwrocie ku radosnemu młododuszowemu rozwojowi made in USA. Duże obciążenia oznaczają także długie doświadczenia z nimi – zwykle wielowcieleniowe. Stąd nauki wychodzenia z pozycji ego [E.Tolle, A.De Mello, zen, taoizm i inni] wydają się w tym stanie również wskazane.
Kultura Zachodu nie daje nam opisu, co robić gdy się jest starą duszą. Jedynie klasyfikuje w kierunku stanów depresyjnych, co oznacza: „ta jednostka nie jest w stanie podejmować wyzwań życia”. Ze znanych mi kultur, to jeszcze chińska i japońska szanują dojrzałość, co oznacza także szacunek dla starych dusz. Stąd można by tam szukać ew. sposobów na przeżywanie życia tak, aby odczuwać szczęśliwość w tym stanie, w którym się jest. Nie zaś w tym, który narzuca kultura.
//
Świat Ducha 
Dlaczego potocznie mawia się „ZŁY DUCH” kogoś opętał a nie mawia sie „ZŁA DUSZA” kogoś opętała. skoro wg tego tekstu to dusza jest zachłanna na doświadczanie ?
Dusza to raczej jest byt przywiązany do ciała,
a owe „duchy”, np. nawiedzające, czy też pozostałe po wcieleniu Duszy,
to różne są.
Tak się utarło kulturowo, a kultura nie ma zbytnio rozeznania w nomenklaturze ezoterycznej.
Tak więc trzeba sobie wyrobić umiejętność czytania z możliwością tłumaczenia na bieżąco z czym/kim mamy do czynienia.
Np. p. Elżbieta Starko w swoich analizach
mówi na Ducha – Dusza,
a na Duszę – Duch.
Można się wkurzyć, że tak to zmienia,
a można to zaakceptować i w locie zmieniać na swoje pojęcia.
O tym zjawisku mówi NLP w zdaniu: „teren nie jest mapą”.
Czyli jeden teren może być pokazany na wielu mapach.
Ale to sam teren jest realny, a mapy są tylko modelem.
Lepszym czy gorszym, z lepszym przybliżeniem czy z gorszym – tak, że czasami trudno odgadnąć gdzie droga prowadzi.
A że zły jest ten duch? to nie wiem o co chodzi. Czy że opętał?
no bo taką ma potrzebę. A wg nas to jest nie fair i jest złe…
Jak Dusza myśli?
Np. szuka ciągle zysku.
„Dlaczego mam dwa samochody którymi nie jeżdzę?”
– bo paliwo kosztuje i trzeba jeździć? 🙂
„Jakbym nie jeździł jednym autem to bym mniej zaoszczędził
niż jak nie jeżdżę dwoma.
A tak dwa razy więcej oszczędzam.”
a jeździć można rowerami
„No i dlaczego mam kilka rowerów?”
„jak mam więcej rowerów to jezscze taniej jeżdżę,
niżbym miał jeden rower.”
„Skoro w spodniach chodze na darmowe obiady, to muszę kupić więcej spodni”
„Dlaczego dolewam do pół kawy pół szklanki mleka?
Bo mleko jest tańsze od kawy:
1 L mleka to 3 zł
a 1 kg kawy to 70 zł
Czyli się mocno opłaca”
Ciekawy film o tym, jak, jako istota duchowa mamy się zachowywać, jak mamy osiągać sukces duchowy:
w temacie zlewania się Dusz i tworzenia sie Duszy grupowej kolejny ciekawy film na YT
Taka Dusza grupowa może być rozpatrywana jako „pole morficzne” – dla mechanistycznie nastawionych naukowców jest to łatwiejsze do przełknięcia niż tak żywe, żywotne określenie jak „Dusza”..
tak, chodzi mi o hipnoze Calogero .
Mam jescze jedno pyt: podczas hipnozy regresyjnej prowadzacy wzywa „czesc energetyczna” do pracy z . Zastanawiam sie czy ta owa czesc energetyczna to dusza czy , no wlasnie co to jest ?
I jeszcze maly drobiazg , gdy czlowiek umiera to oddziela sie od niego duch/czesc energetyczna by za chwile scalic sie z dusza ?
Rozumiem ,ze jestesmy jak laleczki matrioszki,ale..
Marsin
Mówisz o hipnozie typu Calogero?
Według mnie, to dolne ciała subtelne się ulegają degradacji, aż do mentalnego włącznie. Dlatego nie pamiętamy języków z poprzednich inkarnacji. Ale już ciało przyczynowe i wyższe nadal są (i stanowią Niższą Duszę). I przechodzą do kolejnego wcielenia, więc karma się ostaje, a Osobowość w większej części nie. Duch (jeśli ktoś ma osobistego) przechodzi do nowego wcielenia, bo animuje Duszę.
Czy dusza wybierajac dane wcielenie ,rodzine, obciazenia ,ktore formuja owy ród , sugeruje sie np.tym co chce przepracowac w owym wcieleniu ?
Czy to nie dusza wybiera tylko wyzsza jazn , bo jesli dusza jest jak 4 letnie dziecko to jak…?
Marsin
WJ pozwalają na wiele, możlwości wcieleń jest wiele,
Natomiast to Duszę ciągnie do wcielenia tu i w konkretnym miejscu i u konkretnych rodziców, i przy konkretnych warunkach początkowych,
Duszę ciągnie bardzo mocno do realizacji karmy, tak jak magnes do metalu.
Magnes ma swój potencjał przyciągania w sobie. Ale dopiero jak się pokaże metal na horyzoncie, zaczyna się przyciąganie.
Podobnie i Dusza – ma swój potencjał (karmę) w sobie. Ale dopiero jak się na horyzoncie pokaże możliwość wcielenia ziemskiego, jak się pokaże cały wahlarz potencjalnych rodziców, to Dusza zaczyna przyciągać do tych zupełnie konkretnych, „najlepszych” na to wcielenie.
Niekoniecznie „najwspanialszych” i „zapewniających sukces w życiu”. Tak dzieje się tylko u osób z najlepszą karmą.
Ci z gorszą karmą (gorszymi jakośćiowo postawami u Duszy) mają trochę gorzej.. i w cięższe rejony ich sciąga.
Ale to nie Dusza wybiera, a Świadoma Jaźń (wykształcona z DUcha, czyli in. z WYższej Duszy) czy owa refleksja, nauczenie się czegoś nastąpi.
Więc na dwoje babka wrożyła – w danych okolicznościach można i dostać po kościach,
i wiele się nauczyć.
I jeszcze jedno- a jak dwie dusze upatrza sobie to samo ciało???
yorotka
> jak dwie dusze upatrza sobie to samo ciało??
to raczej jest rzadkość, wtedy są takie numery jak osobowość wielokrotna.
Czy mogłabyś rozwinąć te pytania, bo jest ich sporo,
natomiast co do takich wątpliwości jak to się dzieje w tym świecie wyższym, niższym, to wiele może podpowiedzieć P. Sławek, który opowiada o dwóch światach [link]. Oglądałaś filmy z jego opowieściami na YT?
Czy dusza zrodzona w światach anielskich pochodzi od WJ takze stworzonej w tych światach? Czy Wyższe Jaznie tworzone przez Boga w ogóle były tworzone w „jakis światach” ? Jakie jest to połączenie duszy z WJ POD KĄTEM pochodzenia? Bo rozumiem że dana dusza jest częścią WJ (ktora jest częścią wielu dusz)?
Tyle jest różnych doświadczeń w pośrednich sferach, pod tymi samymi słowami bywają znaczenia o innych odcieniach i potem powstają dywagacje o to co prawdziwsze. Robocze mapy światów subtelnych pomagają poruszać się po tych zakamarkach. A bardzo ciekawe jest to, że jak już jakiś system się przyjmie i wedle niego działa to wyniki są spójne i powtarzalne. Ktoś w innym systemie może mieć nieco inne wnioski ale dla niego to też się sprawdza. Ludzie miewają problemy w porozumieniu się w co dziennych sprawach, a co dopiero w tematach subtelnych. Dlatego słusznie, mądrze i zapobiegawczo Andrzej gdzieś wspominał, że to co jest prawdą niech weryfikuje każdy sam dla siebie. Nie na wiarę.
Ok, prawdopodobnie chodzi o to , że każdy widzi ze swojej perspektywy i to jest w porządku.
Według mnie Przestrzeń Istot rozciąga się na wielu gęstościach. Tyle tylko, że nie u każdej Istoty jej Świadomość tam dociera. Wynika to z normalnego rozwoju i poziomów Świadomości.
Zgadzam się , że wielu nie ma Ducha (ja raczej nazywam go 5g) , powiem nawet, że zdecydowana większość. Dlatego na tej planecie istnieje tak dużo egregorów.
No ale to nic złego.
Znam takiego który ma wybitne poczucie humoru….. 🙂
Hmmm chciałbym mieć na imię Wacek ale moja dusza (Antosia) miała inne plany. Natomiast gdyby moja Opiekunka duchowa przedstawiła mi się jako Wacek, to chyba poszedłbym z czakrą korony do kowala.
Opiekunowie ? A czemu nie Opiekunki duchowe ? One też rozwijają się jak tygryski i gibbony 🙊🐯😉 a te to dopiero wzniecają kurz 💨 🙂 i jak tu trafić do wewnątrz ? 🤣 Namaste 🧘♂️ ommm 🌪 A teraz w tonie spokojnym: czy Opiekun może mieć na imię Wacek ?
Wbrew pozorom wcale nie chodzi tu o nazwy i etykietki.
Do „środka” nie oznacza ciała cielesnego.Oznacza kierunek do wewnątrz.
Uwaga idzie tam gdzie rozpoznajemy to połączenie w sobie.
Inaczej mówiąc nie potrzebujemy pośredników.
Ale…
Opiekunowie także istnieją i mają swoje role pomocnicze.
Jednak nie są nieomylni i także się rozwijają.
Ela Wolna, można też zapytać gdzie dokładnie jest ten środek środków. Bo jedni skupiają uwagę pod pękiem, inni w klacie, a inni wyżej. W sferach subtelnych – foremnych, ten przepływ jakoś jest skonstruowany i każdy inaczej się do niego podłącza. To jak ze stacją metra, ktoś wsiada na tej stacji, a ktoś na innej. Ktoś jeździ wedle potrzeb np. tylko pomiędzy trzema stacjami, a ktoś jeździ robiąc całą pętlę lub wogóle wychodzi z tego metra. Gdy szukałem odpowiedzi na te pytania zdałem sobie sprawę, że różne nauki, różne szkoły i indywidualne doświadczenia wskazują lub zachęcają do przyłączenia się do podróży na różnych stacjach. Ale pewnego razu gdy zagłębiłem uwagę w centrum klatki to odczułem, że moje ciała składaja się jak scyzoryk czyli, że góra i dół nachodzi na siebie i koresponduje ze sobą, a głównym „zawiasem” jest właśnie obszar serca. Był to dla mnie osobisty (kolejny) dowód, że przejście w głąb jest na poziomie klatki i to jest centrum poprzez które można wysiąść z obiegu po „dolnych” i „górnych” stacjach/światach gdy już się zauważy, że one są karmicznym obiegiem (prawie) zamkniętym. To jest podobnie jak z kopaniem studni, w różnych miejscach można się dokopać do tej wody i zazwyczaj to zaspokaja pragnienie. Ale można też drążyć dalej aż po ocean bez studni, bez kierunku, total… Wtedy góra czy dół, a nawet wewnątrz czy na zewnątrz traci swe odniesienie. W ukochanym domu cieszy widok z każdego okna we wszystkie strony ale i zaciągnięte rolety w niczym nie przeszkadzają. Określenia takie jak Wyższa Jaźń, duch i dusza nieco się rozmywają bo żadna z nich nie ma identyfikatora z nazwą „wyższa jaźń”, a tu „duch”, a tu „dusza”. I w końcu ujawnia się ten ewidentny fakt – prosty jak kubeł zimnej wody – że istnieje tylko jedno JA we wszystkich oczach ale zaplątane w tymczasowych identyfikacjach, we własnych refleksach. Przypomina mi się tutaj kolejka z wagonikami, którą się bawiłem gdy byłem chłopcem u innych bo sam takiej nie miałem. W zapomnieniu i oddaniu się zabawie zapominało się o otoczeniu i o sobie., wszystkie zmysły i uwaga ulokowane w tych krążących wagonikach…. Bawiąc się w kolejce karmicznego objazdu, rozbudowanego niesamowicie, oddając mu całą uwagę, również zapominamy o „tle” i o sobie – czystych, bo gdybyśmy takimi nie byli w swej istocie, to żadne oczyszczanie nie byłoby możliwe 🙂
W powyższym bardzo ciekawym artykule jest opis Wyższej Jaźni jako odrębnej Istoty opiekuńczej.
I przyznam , że cały czas coś mi się nie zgadza.
Według mojej wiedzy ta Wyższa Jaźń to ciągle nasza Istota, ale na wyższych gęstościach.
Chodzi o to , że prawidłowy kierunek rozmowy (modlitwy) jest do wewnątrz a nie na zewnątrz.
Połączenie ze Źródłem uzyskuję kierując uwagę do środka.
Ela Wolna
>Według mojej wiedzy ta Wyższa Jaźń to ciągle nasza Istota, ale na wyższych gęstościach.
W moich badaniach większość osób nie ma osobistych wibracji na czakrze 1 duchowej nad głową (to akurat jest w moim systemie wahań). U takich ludzi nie ma tak wysokich możliwośći działania, aby działali na poziomie WJ, które się nimi opiekują.
ale..
jest jak najbardziej możliwe uruchomienie się tej 1 czakry duchowej, co nie raz widziałem, i wtedy człowiek zaczyna sam działać na poziomie własnej WJ i prezjmować od niej swoje losy w swoje ręce. I decydować. I zaczyna mieć możliwość prowadzenia innych osób po ścieżce duchowej – tak jak i WJ to robią. Czyli staje się sam taką WJ w ciele fizycznym – i dla siebie i dla innych.
Tak to widzę. Natomiast te opowiadania, że „każdy jest własną WJ” są powiedzmy sobie niezgodne z tym, co mi się pojawia w wahaniach i niezgodne z wibracjami, jakie ludzie mają (jakby byli wszyscy WJ to by mieli takie wibracje wszyscy, a nie mają, wielu nawet Ducha nie ma!) i poziomem mądrości ludzi.
Dziekuję za informację Ciepło pozdrawiam Bogusia
Dziekuje za wyczerpująca odpowiedż Proszę podaj mi jeszcze gdzie mogę znależć profesjonalną wiedzę na temat „Wyższych Dusz” o których piszesz w kontekście idealistycznego podejścia do bliżniaczych płomieni ( bliźniaczych dusz) Z góry dziekuje i ciepło pozdrawiam Bogusia
Bogusia:
może więcej się dowiesz na grupie fb Twin Flames?
Bardzo ciekawie i przejrzyście napisane Dziekuje Czytajac ten tekst nie natrafilam na opis bliżniacych płomieni ( bliźniaczych dusz) jęsli przeoczyłam przepraszam a jeśli nie to prosiłabym o krótką charakterystykę za co z góry dziekuje
Bogusia
Dzięki
Co do bliźniaczych płomieni, to się nie wypowiadam. Tu jest trochę różnych stanowisk.
1. Idealiści stoją przy stanowisku, iż bliźniacze Dusze to Dusze (chyba myślą o Wyższych Duszach), które by się ze sobą super dogadywały z powodu pochodzenia z tego samego pnia (tak to nazwijmy), a conajmniej z tej samej rodziny, linni pochodzenia Dusz.
Podobieństwo pochodzenia by tu było podstawowym kryterium.
Ale nie ma tu mowy o tym, czy te Dusze mają/miały ze sobą związki karmiczne.
2. Realiści mówią, że bliźniacze Dusze są to Dusze, które właśnie weszły ze sobą w związek karmiczny, no i przez ileś tych wcieleń to tak tańcują ze sobą karmicznie, czasami jedna jest na górze, druga upodlona przez pierwszą, a czasami na odwrót, to ta druga podli pierwszą.
I przypomina się pytanie: Ile razy szpak był dziobany?
Czyli mamy tu do czynienia z uzależnieniem w relacjach wielowcieleniowych.
To jednak nie mówi o pochodzeniu Dusz.
Wiele jest bowiem związków karmicznych pomiędzy Duszami z różnych, nie tych samych linii pochodzenia.
3. Podejście „i to i to”.
Może najsłuszniejsze?
Mówi o tym, że prawdziwie bliźniacze, bliskie sobie Dusze
– bardzo chcą być ze sobą mimo kłopotów (czyli zwykle mają ze sobą związki karmiczne).
– pochodzą z tej samej linii pochodzenia Dusz.
Można tu dodać jeszcze informację o wieku tych Dusz – są w podobnym wieku, więc mają podobne zaawansowanie umysłowe, duchowe, podobne możliwości energetyczne, wglądowe, odczuciowe, . Chociaż nie muszą wyznawać tych samych zasad, nie wyznawać tej samej religii czy systemu poglądów. Duchowość jest ponad to, więc są to raczej szczegóły.
To podejście wydaje się być najsłuszniejsze.
SwiatDucha
Andrzej, w odpowiedzi do MM zawarles ciekawe wspomnienie brakującego wgladu!
Czy moglbys pociagnac wątek okupacji „istoty”?
Niekoniecznie od osobistej strony, ale tak jak Ty to potrafisz robic?
Bo ze swej strony stwierdzam, że… ja nicziewo nie naszjol…
choć, gdy pomyślałem o tym z lekka, to taki stan rzeczy mógłby, wg mnie, byc… bo czemu nie…? to takie ziemskie się wydaje, prawda?
Reszta wpisu z tej odpowiedzi też przednia!
Znajduje tam mnóstwo detali jakby szytych na mój sposób pojmowania tych spraw. Dzieki temu krok po kroku podążaj. Dzięki!
Andy
To proste, jak linijka:
Ciało i Dusza powstają z zasobów Boskiej Matki
Duch może zstąpić .. albo i nie.
Ale ciało i Dusza sobie żyją, bo czemu nie.
czy coś więcej chciałbyś wiedzieć – zapytaj szczegółowo.
Przez różne wypowiedzi przewija się m.in to co Aneta napisała:
„Zrozumiałam dlaczego dusze muszą reinkarnować się ponownie. Bo one nie wiedzą, że są Stwórcami, i Boga szukają niewiadomo gdzie, zamiast w sobie”.
Nie rozumiem dlaczego bóg stwórzywszy byty anieslkie miałby potem się sam „podzielić”
na jakieś cząstki aby niby doświadczyć świata, który sam stworzył.
Jeśli np byłbym programistą gier komputerowych, to po co mam grac w te gry,
jaki cel, no chyba tylko zeby przetestować.
Brzmi to fajnie że jest cząstka boga w nas, ale obserwując stworzenie boskie,
np drzewo, które rodzi owoce- wciąż istnieje, a nasiona jak najbardziej są cząstką drzewa
1) Jeśli nie rozumiesz tego co pisałem o dzieciństwie, to inaczej przedstawię, ale niezrozumienie tego, będzie dziwne, jeśli ktoś w tematach duchowości i świadomości siedzi.
Przykład bardziej oparty na technologii i na wyobraźni. Wyobraźni tego, że będąc w ciele organicznym zostajemy przeniesienie jako MY do innego ciała, np nieorganicznego. I tutaj pojawia się świadomość tego i WIDZENIA, że mamy inne ciało i inaczej widzimy wszystko.
Można też porównać to do technologii VR, gdzie przenosimy się do Wirtualnej Rzeczywistości i zdajemy sobie sprawę, że widzimy oczami fikcyjnej postaci, np w grze.
Więc moje doświadczenia z dzieciństwa obejmują takie spostrzeżenie siebie w ciele.
2) Pocięcie było na bank wykonane przez „kogoś”. miałem okres potem „resetu” wszystkich emocji i dobrych i złych, a także emocjonalnego „resetu” do wspomnień i rzeczy. Było wręcz wykonane za moją „prośbą” skierowaną do opiekuna duchowego, bo nie mogłem dać sobie rady sam ze sobą. Opisałem tylko co mnie spotkało i jakie masz zdanie, skoro poruszasz pewne kwestie duchowe.
3) Podział właśnie mnie interesuje, bo czytałem z przekazów, że bardziej rozwinięte „dusze”, czy Duch, mogą w baaardzo dużą ilość się podzielić.
Co do karmicznych to miałem silnej odczucia i zdawałem sobie już sprawę z tego po fakcie, gdy nic nie dochodziło. Wręcz nie chciałem tego „przerabiać” jeszcze raz, wręcz większości typowych relacji, w które ludzie na ogół wchodzą.
A Twin Flames, to też od małego brak mi było i tęskno mi było za kimś podobnym jak ja i to wewnętrznie, a także za więzią telepatyczno-psychiczną z taką osobą. Wręcz mnie nie ciągnie do relacji typowych romantycznych, a także do tej idei związków i miłości, jaką ludzie na ogół się zachwycają. Dla mnie jest zbyt „uboga”, powierzchowna i zbyt skupiona na Ego.
Mam teraz dziwne coś w stosunku do pewnej osoby i wrażenie, że nie mam drogi Exit. Nie to, ze fizycznie ktoś mi zastępuje drogę, ale to „odczuwam”, jakby nie miał od tego „ucieczki”.
Maricn Maj
To już bardziej rozumiem.
Czyli, jeśli dobrze pojmuję, czułeś zdziwienie, że oglądasz świat poprzez oczy istoty, z którą się specjalnie nie identyfikujesz.
(tak miałeś w dzieciństwie).
Jakbym to wytłumaczył?
W moim pojęciu, jesteśmy Duchem, mamy do tego Duszę i żyjemy w ciele fizycznym.
Kiedyś tak popatrzyłem wglądowo na to, kim ja jestem i co ja tu robię – i wyszedł wgląd dosyć podobny do twojego opisu.
Poczułem, że jestem jakąś istotą, która niemalże „okupuje” inną, niższą, która ma ciało.
Ta niższa niespecjalnie się z tego cieszy, ale wie o tym, tyle że też nie robi nic, aby się okupacji pozbyć.
To oczywiście trochę mnie zdumiało, ponieważ w szkole i na religii mnie czego innego uczyli,
natomiast wgląd wydawał się być poprawny.
Na codzień ludzie z Duchem mogą sobie tego nie uświadamiać, ponieważ są uwarunkowani (nauczeni) inaczej patrzeć, ale gdy wyłączą we wglądzie umysł, pojawia się inny obraz, odmienny od szkolnego.
[Niektórzy ludzie są samymi Duszami żyjącymi w ciele i jakoś im to nieźle idzie.
Chodzi o to, że Dusza i Osobowość dobrze radzą sobie z prowadzeniem pojazdu fizycznego w życiu. ]
3)
w temacie podziału, to „Wyższa Dusza” (czyli Duch zindywidualizowany, żyjący na poziomach od anupadaka w górę) jest jak najbardziej „narażony” na podziały.
Jednak dzieje się to za sprawą „natury”, która jest tak ustalona, ustawiona, żeby tak się działo. Ten Wszechświat tu tak akurat ma, bo Źródło tak to ustawiło.
Myślałem, że pytałeś o Niższą Duszę – ona nie jest aż tak skłonna do podziałów. Dusze są z reguły właśnie na odwrót – klejące się, zlepiające. Tworzą Dusze Grupowe, także wśród ludzi.
Dusze mogą mieć kilka inkarnacji w kilku ciałach na raz, ale nie wydaje się to być wielce istotne.
Zasadą jest zaś podział Ducha. Duch nie ma takich atrybutów niskopoziomowych, jak zwykliśmy patrzeć na ludzi jako na Osobowości. Stąd Duch i jego podział jest prowadzony na pozomie dla większości ludzi niedostępnym do rozważań, do postrzeżeń.
I oczywiście trochę trudno o tym pisać.
Twin Flames na pewno nie są to Bratnie (zespolone karmicznie) Dusze,
ponieważ Bratnie DUsze mają ze sobą zwykle relacje karmiczne i ileś wspólnych wcieleń, co skutkuje zawiłymi relacjami i dużymi chęciami wyrównania.
Co nie oznacza, że Bratnie Dusze nie mogą pochodzić od jednego Płomienia, czyli Ducha, ale tu akurat przeważają zwykle zależności istniejące w Duszach, i aspekty Twin Flames giną zwykle w zamieszaniu karmicznym.
Twin Flames może zaś dotyczyć pochodzenia od jednego wydzielenia Ducha (czyli Wyższych Dusz),
ewentualnie można to nazwać pochodzeniem z jednego Drzewa Dusz (to inny sposób nazewnictwa).
Jeśli cię ciągnie do telepati (a ona jest na poziomie niskim, energii astralnych – emocjonalnych), to cię ciągnie do tego Dusza. Romantyczność i podobne sprawy, uniesienia emocjonalne, wspólne hasanie po trawie – z obopólnym zrozumieniem tego hasania (na wyższych poziomach można się jednocześnie nie rozumieć).
Więzi telepatyczne możemy mieć spokojnie z różnymi ludźmi, także o bardzo różnym wieku Duszy. Nie zrozumiemy się jednak z nimi, chociaż ciało i Dusza będą rezonować z tą drugą osobą jak wielkie miechy.
Dopiero, gdy przychodzi mniejsza różnica pomiędzy wiekiem dwóch Dusz, albo ten sam wiek, wtedy jest spokojniej, nie ma świra zakochania/odrzucania, natomiast jest możliwość porozumienia.
Tak więc mamy do czynienia z dwoma rodzajami połączeń:
– między DUszami (telepatia, więzy karmiczne, emocje, niezrozumienie, pociąg osobowościowy, płciowy, dopełnianie się przeciwieństw)
– między DUchami (zrozumienie, a nawet jednomyślność, spokojność w relacji)
Jeśli czujesz jakąś niemożność, presję to zwykle jest to od Duszy, a w relacji – od związku karmicznego.
..
tamten pierwszy wpis był pewnie istotny, bo Dusze się tak „witają”, na dzień dobry pokazując co mają.
Zamieszanie, niejasność – to raczej norma, gdy się Dusza wita. Nie warto za bardzo liczyć na logiczne, konkretne możliwości skontrolowania Duszy w takiej sytuacji.
Stąd też np. takie trudności w rozmowach o pracę (Dusza chce pokazać pracodawcy, „kim jest” duchowo).
Jeśli ktoś ma jakieś obciążenie, to w wielu przypadkach właśnie Dusza będzie robić co może, aby pokazać je „w pierwszych słowach swojego listu”. Generalnie światy duchowe nie marnują czasu.
Jeśli jesteś zainteresowany, można się temu przyjrzeć.
Powiedz mi jedną rzecz. Co się w okresie dziecięcym przejawiło?
Jest taki teledysk Bon Jovi, gdzie widzimy oczami bohatera. Wielu w pierwszej kolejności ma odruch, że to a to przeżyło itd. i tak samo spostrzega u siebie to co widzi. U mnie jest zgoła inaczej patrząc na ten teledysk, tak samo w okresie dziecięcym, pewnie przed pójściem do szkoły.
Wtedy stanąłem i patrzyłem na wszystko ze zdziwionymi oczami. Mój punkt widzenia był tak jak widz oglądający ten teledysk.
Zastanawiałem się, czy inni też tak widzą, zdawałem sobie sprawę, że jestem odrębny, indywidualny, świadomy siebie, świadomy tego, że jestem tutaj i patrzę i doświadczam w ten a nie inny sposób. Pytania jak ktoś inny by przeżywał to wszystko na moim miejscu lub ja innym, Czy inni widzą ręce i cały obraz tak samo. Że mogłem być, jako świadomość siebie, Ja, w innym miejscu lub w innym czasie.
Co to według ciebie było? A miałem coś 5-9 lat. Nie pamiętam ile. Wiem, że byłem bardzo mały 😉
Druga kwestia, to oprócz miewania oobe i inny rzeczy, wizji, snów, czasami duchów. Miałem sen w którym rozczłonkowano moje ciało i głos:
„Opiekuje się Tobą od stuleci i specjalnie pocięłam twoje ciało eteryczne, by lepiej do siebie pasowało” I to był kobiecy głos, w środku głowy. Muszę powiedzieć, że wiele problemów i skrajnych myśli i emocji zniknęło. Praktycznie wszystko, ale potem wróciło i jest normalnie 🙂
Również biała, świetlista postać chciała mnie w oobe wyciągać.
Jak to jest z opiekunami a WJ? Czy opiekunami mogą być osobne byty czy tylko WJ? Jaka w końcu jest różnica między Duchem a WJ? Jeśli chodzi o pierwszego, trzon najważniejszy, kręgosłup. Osobne elementy czy aspekt któregoś?
Czy duch może wcielić się w wiele form? Mieć wiele dusz? Jak jest jeszcze z Twin Flames? Bliźniaczymi Płomieniami?
Marcin M
Nie wiem o co pytasz co do tego dzieciństwa. Sam wiesz, o co ci chodzi, ale nie umiesz tego wystarczająco opisać, więc ja nie rozumiem o co pytasz. Sądzisz, że ja też to wiem, co i ty, i pytasz: „co to było?”
Ale CO było?
Podobnie i z tym pocięciem aury, mogły być różne rzeczy. nie sposób tak „z palca’ napisać co to było.
Wobec spraw oobe proponuję się kontaktować z osobami znającymi się na tym, np.
wnienazwane.wordpress.com
Generalnie to co opisujesz, to nie są jakieś „dziwne” duchowe przeżycia – w rozumieniu niespotykane, są raczej typowe, zdarzają.
A że zwykli ludzie o tym nie mówią – to dla nich gorzej, bo nie wiedzą o nich, nie chcą ich rozważać.
A to daje ignorancje i braki, gdy przychodzi jakaś potrzeba duchowa.
Warto więc rozpoznawać i uczyć się, zadawać pytania, może ktoś odpowie.
i podaję dwa linki o WJ
http://anielskiswiat.blox.pl/2017/05/Jaka-jest-roznica-miedzy-Dusza-a-Wyzsza-Jaznia.html
Zwykle to Duch się dzieli, a już jeden Duch ma jedną Duszę i ciało, ale od tego są wyjątki. Z punktu widzenia Osobowości, człowieka nie jest to aż tak znaczące. Od Twin Flames ważniejsze jest zagadnienie karmicznego przyciągania do partnerów, którzy nas mogą skrzywdzić, chociaż przyciąganie jest bardzo duże.
to czy nasze ego może jakoś przetrwać po śmierci? jak jest relacja pomiędzy astralem a dusza i duchem?
Krzysztof
ego w rozumieniu postaw Duszy mających w sobie odczucie „ja”
np. „ja jestem wielkim magiem”
„ja jestem niezłą laską”
„mnie ciągle prześladuje pech”
„jestem bogaczem”
– jak najbardziej przechodzi do kolejnych wcieleń.
Niemniej nie należy ego mylić z świadomością (a w tym i samoświadomością).
Nie tyle „o, widzę, że „ja jestem bogaty, mam poczucie dobrostanu” (to by była samoświadomość), ile odczucie w ciele, w przeżyciach, w psychice „mnie się należy” (i to jest ego).
Natomiast osobowość – zrozumienie typu:
„mam ukończoną szkołę średnią licealną i maturę” – gaśnie ze śmiercią.
„Jestem znanym i cenionym artystą plastykiem” (tu i Osobowość się ujawnia i ego się „naje”.
„Mówię wam już któryś raz, że nie mam możliwości zrealizowania moich ambicji zawodowych tutaj, w tym kraju” – to opowieść Osobowości – przemyślana, rozważana, zawierająca porównania (poziom mentalny). Dodatkowo negatywny aspekt ego buduje przyczynowe poczucie krzywdy.
To w części mentalnej zniknie, a w przyczynowych postawach nie zniknie.
Krzysztof:
Trzeba rozważyć trzy wypadki tzw. „hipnozy”:
1. sugestię (i sesje sugestopedyczne, wgladowe)
2. hipnozę manipulacyjną, razem z przekazami podprogowymi, marketingowymi itp.
3. hipnozę „twardą” (wraz z „terapią hipnotyczną” i hipnozą „sceniczną”).
trzy różne, często nazywane jednym słowem.
o które ci chodzi?
Oglądam Opowieści Topografa. W 7. części (30 min.) mówi o tym, aby nie sprzeciwiać się duszy i że trzeba dawać jej paliwo w postaci emocji (np. mając pasję, co byłoby chyba pozytywne) bo inaczej, dusza zmusi człowieka do przeżywania emocji np. jakąś katastrofą. Jak to widzisz w odniesieniu do swojej wiedzy, szczególnie do sprawy świadomego ja?
jak komus sie czytac nie chce to wrzucilem tu lektor
http://patrz.pl/muzyka,wzorce-zachowan-mp3,117009.html
up
Dzięki za link!
Andrzej,
ja właśnie wiem, że Ty też umiesz oczyszczać, ale nie robisz tego na skalę masową. Ale tak to jest, jeden może to, drugi tamto. Jeden pójdzie i zrobi, ma zasób energii do tego, drugi całą rzecz świetnie objaśni. I obaj są potrzebni.
Coś mi się wydaje, że i na mnie przyjdzie pora, nieprzypadkowo trafiłam na Twojego bloga i nieprzypadkowo poznałam tego człowieka, którego opisałam w komentarzu wcześniejszym. Chyba wszechświat mnie na coś przygotowuje, od strony teoretycznej i praktycznej po równo. Z pewną wiedzą już się nie da żyć normalnie, nie da się „odzobaczyć” :).
Piotrulas,
bardzo fajnie, że wyciągnąłeś jakieś wnioski, trzymam kciuki za kolejne wglądy!
Dziękuję Świat Ducha za odpowiedź. Co by nie mówić, ta złość/wkurzenie mi pomogła, bowiem wyrzuciłem cieżar z siebie wpisem, coś przemyslałem i zrozumiałem, a następnie zaakceptowałem obecny stan rzeczy. „Wracam do siebie” , skupiam sie na sobie i na samorozwoju, zrozumiałem ze to moja droga. Ciesze sie ze jest takie miejsce to tutaj gdzie mozna sie podzielic swoimi refleksjami i jednoczesie nie zostać zbesztanym, zmieszanym z błotem (jak w większości przypadkach na forach) – bardzo sobie chwalę konstruktywną rozmowę bez oceny z inteligentnymi ludźmi. Pozdrawiam was wszystkich serdecznie. Dziękuję!
piotrulas
to miło, ważne, że do przodu.
Sesja o kontroli różnych gatunków poza ludźmi.
Piotrulas,
powiem Ci, jak ja to widzę z tymi szamanami. Trochę wiedzy na ten temat mam, bo mój znajomy jest takim nowoczesnym szamanem od wszystkiego.
Generalnie zrównuję trochę szamana z policją, piekarzem i kierowcą taksówki. Ktoś Ci robi rozróbę pod blokiem? Wołasz policję. Potrzebujesz chleba i bułek? Idziesz do piekarni. Masz w domu duchy, albo potrzebujesz podładowania energetycznego? Wołasz szamana/egzorcystę.
Od tego sa specjaliści, byśmy sami nie musieli sobie wyrywać zęba, byśmy sami nie musieli babrać się z naprawą samochodu, albo sami nie musieli robić mikroskopowej analizy własnej krwi czy tam moczu.
Ty chciałbyś, żeby każdy człowiek był sobie takim szamanem i się potrafił sam wyciągnąć z każdych kłopotów. Niestety, to tak nie działa. Tak 99 % ludzi nie jest w ogóle zdolnych do jakichkolwiek sensownych działań energetycznych, do rozpoznania duchowego etc. Nie są w stanie nawet zlokalizować przyczyn swoich problemów. Potrzebują wsparcia z zewnątrz.
Poza tym weź też pod uwagę dzieci, zwierzęta i ludzi bardzo chorych, którzy z założenia sobie sami nie pomogą. Więc potrzebny jest zewnętrzny fachowiec.
Akurat bycie uzdrowicielem/szamanem to tak trudny fach, że nie każdy może go wykonywać. Bóg wcale tego nie skomplikował niepotrzebnie, tylko dał tę moc ludziom, którzy się nadają do tej roboty i są w stanie udźwignąć taką odpowiedzialność.
Znany mi szaman jest osobą bardzo sensytywną, odbiera wszelkie zmiany energetyczne w otoczeniu, jest codziennie atakowany przez negatywne energie i to czasem sporego kalibru. Miał przypadki wręcz wyrywania serca albo stany przenoszenia się w jakiś sfery („bajki”), z których ciężko mu było powrócić.
I nie dość, że sam musi to ogarnąć, musi się codziennie oczyszczać, to musi jeszcze pomagać innym osobom, a ma czasem po kilkanaście ludzi dziennie, czasem 7 dni w tygodniu. I owszem, bierze za to kasę, bo jest profesjonalistą, a ponieważ poświęca się temu całkowicie, to nie ma już czasu na inną pracę.
Kiedyś też chciałam tak jak on umieć się oczyszczać, „być samowystarczalna pod tym względem”. Ale później zrozumiałam, że bycie szamanem to misja, jak masz taką moc, to musisz pomagać innym, nie dostajesz tego dla własnej przyjemności.
Ale jednocześnie możesz sobie szamana obserwować i uczyć się. Kto wie, może kiedyś też nim będziesz?
Powstaje już z tego, co obserwuję całkiem konkretny i wydaje się spójny model ludzkiej natury, w tym duchowej. Mnie to interesuje, bo lubię naukowe wyjaśnienia. Jako młody człowiek wysnułem kiedyś takie przypuszczenie, że ostatecznym triumfem nauki będzie połączenie z duchowością, zrozumienie praw duchowych.
Zastanawiam się jak ulokować różne elementy – WJ, świadome ja itd. jak je opisać „naukowo”. Z różnych względów (to temat na inną dyskusję) przemawia do mnie model fizyczny wielu światów (istnieją wszystkie możliwe warianty rzeczywistości obok siebie) Mówią o tym nie tylko fizycy. Trechlebow mówi, że w taki sposób świat właśnie działa, można powiedzieć, że się rozgałęzia i w ten sposób powstaje „kwiat życia”.
Z kolei któryś ze starożytnych filozofów mówił, że istnieje idealny świat, ale chyba go umiejscawiał gdzieś daleko w przestrzeni.
Jeśli istnieją wszystkie możliwe „światy” to nasuwa się wniosek, że istnieje też wariant najbardziej harmonijny, „idealny”. Czy wyższe ja mogłoby być naszą istotą w tym świecie, a może raczej świadomością, która ogarnia wszystkie warianty i dlatego jest doskonale mądre, bo zna wszystkie rozwiązania. A świadome ja to może to samo, wyższe ja „przebija się” przez duszę, w danym czasie się jeszcze przebija i tak to dusza odczuwa niedoskonale, ale w końcu WJ się „przebije” i dlatego wie i rozumie wszystko, co było w tym procesie.
Jeszcze dodam, jedną baardzo moim zdaniem ogromną różnicę w przekazie informacji nt. Dusz. Pan Aleksander Devey mówi, pisze na swojej stronie, że zazwyczaj w przypadku większości z nas dusza odeszła od nas ze względu na jakieś traumatyczne przeżycia w naszym życiu i ze dusza nie chciał w tym uczestniczyć dlatego uciekła od nas (zazwyczaj) do dolnego astralu. Pan pisze natomiast, że dusze uwielbiają takżę te złe przeżycia, traumatyczne bowiem to dla duszy jest doświadczenie, nie ważne ze dla nas bolesne – dla niej super, moze tak być. Czyli rozumiem, że wg. Pana Dusza jest z nami cały czas, a wg. Pana Devey duszy nie ma z nami przez większośc naszego czasu latego mamy nieszzesliwe zycia. Więc jak to jest?
piotrulas
Wielu autorów bierze Wyższą Jaźń (WJ) człowieka za jego Duszę.
Wyższa Jaźń jest istotnie bardziej rozwinięta od samego człowieka. I od jego Duszy, i od jego Osobowości.
I znajduje się, tak jak Dusza w obszarze niewidzialnym (duchowym).
Stąd ci autorzy mogą to tak postrzegać. Mówią o Wyższej Jaźni? Jeśli nie, to może „połączyli ją” z Duszą.
Dla mnie jednak WJ jest sobą, a Dusza sobą.
Dejew mówi o tym, aby współpracować z Duszą, aby dawać jej przeżywać dobre chwile, wybierać zgodnie z jej preferencjami. Najpewniej – ma rację, bo wtedy lepiej przebiega wcielenie i wiele procesów jest ok. Jednak – czy ta „tak mądra” Dusza sobie sama tego nie może zrobić? Nie ma na tyle mocy? mądrości? My – niźsi, to my powinniśmy korzystać z mocy i mądrości Duszy.
A jest niestety inaczej. My tutaj jesteśmy wystawieni na przeżycia, które potrafią być bardzo trudne. I nikt nam nie pomaga za zwyczaj się z nimi uporać – to jest po to, aby nasze Świadome Ja, aby świadomość wzrastała (to wyjaśnienie zakłada celowość wcieleń i celową kreację świata). Albo – jeśli chcesz tak przyjąć – po prostu tak się dzieje, że przy tych doświadczeniach wzrasta świadomość, jako produkt uboczny.
Dusze, nawet te stare, nadal, co dziwne, nie „mądrzeją”. To tak jakby spodziewać się, że auto po 30 latach eksplatacji będzie miało o wiele lepsze parametry techniczne. Dusza jest takim autem, takim pojazdem.
Wiele osób o starych Duszach ma tym większe kłopoty w życiu. Ba, nie panują nad nimi, bo powodem owych kłopotów jest właśnie Dusza – stara, obciążona i silna.
Znam wiele osób, które tak mają.
Poza tym proszę brać pod uwagę wielkie zamiłowanie ludzi do łączenia obszarów duchowych z pięknymi doznaniami, po prostu do idealizowania ich. Znam niejedną panią, która po prostu reaguje obrzydzeniem na te opisy naturalistyczne obszarów duchowych, w których można doszukać się wielu kłopotów, trudności. Zamiłowanie do poszukiwania cukierkowej, łatwiutkiej wersji świata duchowego jest duże.
Tak więc dla takich osób Dusza „musi być mądra bo jest duchowa”. Jest duchowa, ale z tym „musi” to bym uważał.. czy to nie duża przesada. Czy to nie jest po prostu projekcja fizycznego człowieka w kierunku obszarów niewidzialnych i idealizowanie ich?
Jak bóg, to od razu musi być Święty. A tu nie, a tu mamy, daleko szukać, półbogów hinduskich, którzy wcale nie są przykładami dobrotliwości, mamy anunaków, którzy zrobili sobie z plemienia ludzkiego robotników.
Co nie oznacza, że żyjemy w tragedii. Nie, po prostu nie jest aż tak super, jak zajrzeć pod dywan. Oczywiście można zaglądając pod dywan zamykać oczy, a potem je ponownie otwierać. Ale ja rozumiem, że to nie jest długodystansowe działanie, tylko działanie aby tylko czegoś nie zobaczyć.
Podobnie oglądanie własnej Duszy jako niezdarnej w niektórych obszarach, robiącej nam krzywdę, poobciążanej ciężkimi emocjami, Ciałem Bolesnym, a nawet mającej symbionty w sobie! bo sama na osiedlenie się ich pozwoliła – to już może przekraczać możliwości akceptacji wielu osób. Proszę też brać pod uwagę, że wiele przekazów musi być marketingowo poprawnych, musi się dobrze sprzedawać, bo autor po prostu z tego żyje. Więc nie może bulwersować publiki, bo to się mu odbije w garku na jego kuchni.
Ja mam ten komfort, że nie zważam na to, czy to komuś się podoba, że tak to odkryłem i opisuję.
Co do „uciekania Duszy”, to i Dejew też ma rację i ja. Tyle, że sprawa po prostu jest trochę bardziej skomplikowana. Dusze są skomplikowane, mają wiele poziomów, więc często jakieś poruszenie w Duszy jest odbierane jako poruszenie w całej Duszy.
Jeden poziom Duszy, a nawet WJ może bardzo sobie cenić trudne odczucia, trudne przeżycia. Zaś istoty duchowe z ciemnej strony też będą chciały Duszę zrobić w konia. Więc zgoda na takie doświadczenia jest.
Natomiast niskie poziomy Duszy mogą w tym czasie łapać traumy, mogą gromadzić tak trudne doświadczenia, że będą naturalnie się blokować na nie. Dusza jest niejednorodna, więc i to i tamto jest możliwe do zaistnienia jednocześnie. Proszę pamiętać o tym filmiku z psem na początku strony!
Jedna istota, a różne poruszenia. To jest przeciwne ludzkiemu patrzeniu i poszukiwaniu jednolitości człowieka. Tu akurat jest tabu, więc to poszukiwanie jedności jest bardzo silne.
Tak więc praca Dejewa może dać rezultat „przyprowadzenia” niższych elementów Duszy ku ciału, świetnie!
Natomiast jeśli wyższe poziomy nadal będą miały te same intencje, to z czasem uruchomią podobne co poprzednio procesy i zajdą podobne wydarzenia. I znowu niższe poziomy Duszy będą chciały zwiać z relacji z ciałem fizycznym.
Bardzo dziękuję Panu, że zechciał mi Pan to wyjaśnić. Troszkę się nawet uspokoiłem, bowiem w pewnym momencie poczułem złość, że zostałem nabity w butelkę przez pana Dejewa. Jak widzę, tematy te nie są jednak moim zdaniem latwe, nie są łatwe do zrozumienia, a na mój rzut oka są nie łatwe w kontekście samej pracy z duszą czy rozmowy z nią . Czasem mam wrażenie, ze wielu ludziom wydaje się ze rozmawiają z duszą a tak naprawdę rozmawiają sami ze sobą. Dodam także, ze zauwazyłem ze duchowość to wielka, prężna branża, w której można się nieźle zagubić, albo wpaść w mieliznę, wydać kupę kasy. Sam przyznam ze sie na to nabieram, na szczescie w porę się opamiętałem. Po pierwszym moim zachwycie związanym z wiedzą nt. naszej duchowości teraz mam taki moment irytacji, wkurzenia i zmęczenia tematem.
Zauważyłem taki prosty proces/zjawisko. Jest szaman/szamanka, która przekazuje jakiś rodzaj wiedzy ezoterycznej/duchowej, ta wiedza, zazwyczaj mówi o tym że każdy z nas ma coś „nie tak w sobie” na jakimś tam poziomie co sprawia że ciężko nam się zyje, ze nasze zycie nie jest takie jakby bysmy tego chcieli (sa to np. obiążenia pokoleniowe, obciążenia programowo-społeczne, brak duszy, zapchane czakramy, obciazenia karmiczne, brak przewodnictwa wyzszej jazni, brak celu zyciowego itd., itp.) i ten szaman mówi ze może nam pomoc, ze potrafi to i tamto ale nie umie też wszystkiego, czyli np. umie tylko dusze sciagnac do ciebie i tyle. A wiec zrozumiałym jest ze człowiek który się dowiedzł ze np. ma jakies obciążenia karmiczne (bo mu tak powiedział szaman a on w to uwierzył) to ze skorzysta z usług w celu usuniecia problemu. Robi to i co? Zazwyczaj brnie człowiek dalej, pójdzie do innego szamana od dusz, potem do szamana od czakramów, potem do kolejnego i następnego. Trwa to lata, wydane kilka tysięcy złotych. I tutaj obserwuje te osoby i widzę, że realnie w większości przypadków nie widzę jakieś większej zmiany w ich życiu, oprócz zmiany mentalnej, zmiany wiedzy i tematów do rozmów.
Nie chodzi mi o to że to złe ze szamani biora pieniądze za swoje usługi, bo przecież z czegos muszą zyc, ale zastanawiam się po prostu jak to jest, że my ludzie jesteśmy tak niedoskonali w swojej doskonałości że musimy biegać od szamana do szamana wydawać krocie aby stać się (no właśnie w sumie to dlaczego ludzie to robią? Jaki jest w tym cel) bardziej oświeconym?
Coś tu jest nie tak w tym moim zdaniem. Mysle sobie, że jak to jest że musimy korzystac z tych wszystkich „pośredników” w naszym rozwoju, ze sami jakos nie potrafimy zrobić wszystkich tych cudów co ci szamani, to trochę nie logiczne dla mnie, nie logiczne w kontekście naszej boskości. Dlaczego Bóg to tak skomplikował tak utrudnił? Przecież stać się takim Jezusem czy Budda za ludzkiego zycia graniczy z Cudem. O ile w ogóle jest to możliwe. Ile to trzeba czytać, ćwiczyć, pracować ze sobą żeby się oświecić na takim poziome? A zycie tutaj na ziemi? Praca, zrobić jeść, wychować dzieci, kto ma czas na duchowość i rozwój duchowy? A i dodatkowo tyle w tym jest pułapek, oszustów, czekających na nasz portfel. Przeczytam jedną książkę z tematu duchowości, a potem drugą która zaprzecza wiedzy w tej pierwszej. I weź tu człowieku bądź mądry.
Przepraszam, że tak dużo napisałem, ale poczułem taką potrzebę, bowiem pojawiła się we mnie taka irytacja właśnie związana z tym tematem duchowym. Oraz to, że był taki moment w moim życiu że wpadłem w ten obłędny wir ciągłych warsztatów, spotkań, szukania odpowiedzi, oczywiście wszystko kosztuje. Po którymś razie gdy wydałem znaczne pieniądze, przyszła do mnie taka myśl, że czego ja szukam, czego ci wszyscy ludzie szukają, dlaczego latają jak poparzeni od szamana do szamana od warsztatu do warszatu? Czego my tam szukamy? I wtedy powiedziałem sobie STOP, wracam do siebie (tj. do pracy własnej, skupieni na sobie, do czytania książek) i na tym poprzestaje. Myślę, że dużo osób które są w tych tematach wie o czym piszę i co mam na myśli.
To wszystko bardzo przypomina mi biznes rozwoju osobistego, „który uczy/pokazuje” (często za grube pieniądze) jak zarabiać większe pieniądze, na części drugiej jak zarabiać ogromne pieniądze, a na trzecim stopniu jak mieć kosmiczne pieniądze nic nie robiąc. To bazuje na podobnych ludzkich emocjach, chęci polepszenia bytu, zrozumienia świata.
Czy naprawdę my ludzie jesteśmy tak głupi, że nie potrafimy sobie w tym życiu sami poradzić. Sami dojść do wniosków, konkluzji, przemyśleń, spostrzeżeń i sami wyjść z kłopotów czy poprawić sobie byt tylko ciągle trzeba łazić, biegać do różnego rodzaju specjalistów od czegoś tam? Mówi się o ludzkiej Boskości ale jak patrzę na niektóre osoby, cały świat jak wygląda, to w nich nie ma wiele zrozumienia.
Tych prawd jest tak wiele, wiele z tych prawd to kłamstwa, część to półprawdy. Wiedza czasem, nie pomaga w łatwiejszym życiu, potrafi przygnieść
piotrulas
Jeszcze do twojego wcześniejszego wpisu. Tak się rozpisałem nad Duszą, ale.. przecież jest też cząstka zwana Duchem! (na początku tej strony zmieniłem trochę opis, aby to było trochę jaśniejsze, że ten Duch jest). To Duch ma w sobie Źródło Życia. Jeśli się go zablokuje, to się blokuje samo Życie. Jeśli się pozwoli Duchowi przejawiać, to się pozwala sobie na Życie. Dusza – to jest drugorzędne, to jest pojazd dla Ducha.
Tematy istotnie nie są łatwe, pracuje z nimi ileś czasu, wiele zrozumiałem, ale też są pewne podstawowe kwestie, których nie przemogłem.
Kiedyś myślałem, że z Duchowości wiele osób może wyżyć, utrzymać się. Było to efektem zapewnień amerykańskich nauczycieli Rebirthingu. W USA niemal wszystko za pieniądze można kupić i sprzedać.. jak oczywiście i sesje oddechowe, terapeutyczne itd. Jednak już w Europie, w Polsce nie aż tak jest. Mimo to, wiele osób, mających zdefiniowane centrum ego (z HD), albo w ogóle mające symbionty – dobrze sobie radzi w tym obszarze, i sprzedaje to, za co inni wahają się brać pieniądze, odczuwając, że jest to coś, co wypływa z ich serca i można to swobodnie nazwać uczuciem.
Ja się nie dziwię tobie, że masz wkurzenie. Na różne rzeczy można się wkurzać. Ja to robiłem, i uważam, że dobrze jest wyrażać swoje emocje, uczucia. Atakować innych nie jest dobrze, ale wkurzać się jest dobrze – to nie tłumi osobistej energii. Zaniża ją, to prawda, jednak jest prawdziwe, nie jest to pójście w zakłamanie ani religijność gdzie nie ma mowy o rozważaniu swoich wewnętrznych odczuć, uczuć, emocji („masz wierzyć, a nie czuć” – to jest dogmat). Znam dziesiątki przygnębionych, złamanych osób, chodzących do takiego albo innego kościoła, które utknęły na przyjmowaniu na wiarę. Zamiast odgruzować swoje wewnętrzne siły spod warstwy stłumień. Ale religia ich do tego nie zachęca, ba, wzbrania im tego w obszarze duchowości.
Wiele osób jest na tyle słabych, że nie są w stanie wytrzymać jak ktoś wyraża uczucia (i tamci sami wpadają w uruchomienie swojego nabrzmiałego Ciała Bolesnego). Wiele osób „bierze do siebie” czyjeś wkurzenie, uważa, że jeśli ktoś jest wkurzony, to .. na nich. No z takimi osobami, to nie można iść w ścieżce duchowej, bo to nie ma sensu.
Terapeuci są tak szkoleni, aby właśnie pozwalać klientowi na wyrażanie róóóżnych uczuć i emocji i aby sami nie „przepadli” w tym procesie.
Leszek Żądło uczył (a ja to wziąłem) że są trzy podstawowe cechy, które należy rozwijać u siebie, aby w ogóle można było mówić o rozwoju duchowym:
– poczucie niewinności własnej
– poczucie bezpieczeństwa
– poczucie własnej wysokiej wartości.
Te cechy są niezwykle ważne!
Nie muszą być od razu mocno rozwinięte, ale potrzeba nad tym pracować, ponieważ dalsze i dalsze rozeznanie.. zależy właśnie od tego, czy mamy te cechy. Bez nich można nie dojść, zatrzymać się na jakiejś „przeszkodzie”, można nie móc przekroczyć jakiegoś progu, będąc „zbyt ciężkim” na przekraczanie, na transcendencję duchową. Te trzy cechy, ich rozwój to umożliwia.
>Czasem mam wrażenie, ze wielu ludziom wydaje się ze rozmawiają z duszą a tak naprawdę rozmawiają sami ze sobą.
I myślę, że dobrze ci się wydaje. Bo w jakimś sensie Dusza jest nami, a my jesteśmy nią. Więc jeśli ktoś rozmawiając z własną Duszą daje odczucie, że się zwraca do jakiegoś aspektu samej/go siebie, to to odczucie jest prawidłowe. Możesz poczytać początek tej właśnie strony o Duszy, zmodyfikowałem ją trochę, wymieniając kilka podstawowych elementów składowych istoty ludzkiej. Każdy z nich może się zwracać do drugiego. To tylko w naszej kulturze jest tabu, które mówi: „Człowiek jest jednolity! Nie wolno przyjmować do wiadomości, że są różne jego cząstki!”
>Zazwyczaj brnie człowiek dalej,
O, tak, to zupełnie naturalny proces, to tak naprawdę jest brnięcie we własną Duszę, w rozpoznawanie jej.
To jest proces rozpoznania kim się jest. A to może potrwać ileś czasu, sporo czasu.
> Trwa to lata, wydane kilka tysięcy złotych.
Znam warsztaty, gdzie za jedne biorą kilka tysięcy.. Tak więc zmiana w portfelu poważna.
Ja wybrałem ścieżkę samopoznania, z pomocą Wyższych Jaźni i wiedzy innych osób, która jest zwykle za darmo. Ja też – w formie wdzięczności opisuję swoje odkrycia i daję je innym.
>Dlaczego Bóg to tak skomplikował tak utrudnił?
Pierwotny Bóg tego nie utrudnił, utrudnili to wtórni bogowie, półbogowie, którzy stworzyli Wszechświat (tak jak inne Wszechświaty zostały stworzone nie przez tego Ostatecznego). Opisuje to p. Sławek w swoich wywiadach.
U nas mocno dodali do pieca ci, których nazywa się Anunakami i którzy stworzyli rasę ludzką na swoje potrzeby ileś tysięcy lat temu.
Wytłumaczenie, że Ostateczny Bóg jest na tyle chamski nie ma tu w ogóle sensu.
>Przecież stać się takim Jezusem czy Budda za ludzkiego życia graniczy z Cudem. O ile w ogóle jest to możliwe.
I dlatego warto sobie zobaczyć, że „nie ma nic do zrobienia”, i że ta doskonałość z Wyższego Świata już jest dla nas osiągalna, już to mamy.
I mamy to w obszarze własnego naszego Ducha.
Dobrze, że o tym piszesz, bo to jest racjonalne spojrzenie, skutek przemyśleń nieobciążonych żadnymi religijnymi czy poddańczymi poglądami.
>Czy naprawdę my ludzie jesteśmy tak głupi, że nie potrafimy sobie w tym życiu sami poradzić.
Ci, którzy nie mają refleksji właśnie nie potrafią sobie w życiu z tym poradzić. A ty, jeśli tak pytasz oznacza to, że właśnie miałeś refleksję co do tego, a więc sobie jesteś w stanie z tym poradzić.
awentais
Dzięki za wpis!
Ja podobnie, miałem czas, gdy myślałem, że będę sam to robić. I Wszechświat mnie tego wszystkiego uczył i nauczył, umiem to robić. Ale nie mam osobiście na to ani krztyny energii. Za to mam energię na operacje myślowe, można powiedzieć, że „jestem mentalistą”. To mi idzie dobrze, a że się poznałem na tych działaniach, to o nich piszę.
Świat przejawiony, „Drugi Świat”, „Wewnętrzny” („Świat Dusz”) jest jednak skomplikowany. I jeśli chcieć się w nim odnaleźć, to trzeba zobaczyć ileś zależności tu działających. Człowiek, który ma w sobie Ducha (a Duch jest prosty), szuka tej prostoty w świecie. Nie znajdując jej jest rozczarowany, sfrustrowany. Nic z nim złego nie jest, po prostu siedzi w Świecie Duszy, który nie jest zgodny (kompatybilny) z jego Duchem, i Duch się tu może męczyć, próbując przeżywać nie swoje tematy, wątki losu, wątki karmiczne.
„aby podnosić jakość relacji z własną Duszą, tak na codzień”
To zwróciło moją uwagę, bo od pewnego czasu, myślę że przynajmniej częściowo dzięki pracy nad tym, zaczynam coraz bardziej doceniać takie „zwykłe” codzienne sprawy, życie bo kiedyś wydawało mi się jakby, że jak nie robię czegoś nie wiadomo jak super, niezwykłego itp. to jest „beznadziejnie”, nudno, szaro itd.
Marc
Świetnie, że ci się coś przeciera!
Oświecenie wydaje się być dalekie i niedostępne, jak na jakieś górze, za siedmioma górami.
Natomiast jest „tu i teraz”, tylko nasz stan umysłu, postawy Duszy nas od tego odgradzają.
Odpowiednie działania ze sobą ponownie nas przywodzą do tej błogości, jaką już przeżywaliśmy – w dzieciństwie.
Wtedy nie przykładaliśmy do niej wartości, ot, po prostu ją przeżywaliśmy.
A świat, rodzice, otoczenie pokazywalli Duszy jak wiele różnych innych spraw jest „ważniejszych”. I opuściliśmy owo wrodzone oświecenie, błogość.
Teraz można do niej ponownie przyjść.
Ja dziękuję za odpowiedź. Zadam jeszcze inaczej pytanie. Info o duszy zbierałem z takich o to źródeł jak w-przestrzeni-serca.pl, aleksander devey, przekazy duszy. W tych miejscach przekazywany był obraz duszy inny niż u Pana, tzn. właśnie jako takiej „mądrej istoty” w pełni kierującej naszym życiem. Pan podaje, cyt” Co ciekawe, jak można odkryć – cała Dusza ma poziom intelektualny czterolatki.” Czyli obraz duszy jest zupełnie inny. Moje pytanie więc, z czego wynikają tak diametralne opisy Dusz? Czy to wynika z tego że przykładowo Pan ma młodą, nieco może nierozwiniętą duszę a autorzy z wynienionych wyżej źródeł mają np. dusze starsze, mądrzejsze dlatego je tak wywyższają? Z czego wynika tak różny opis Dusz?
Duużo ciekawej wiedzy. Ogólnie moje uznanie do wiedzy autora. Mam jednak taką myśl, trochę mnie to smuci, czasem irytuje. Informacji o tych duszach, stron, osób które o tym mówią się ostatnio zrobiło troszkę i problem polega nieco na tym, że o ile część tej wiedzy nt. duszy sie sprawdza pomiędzy różnymi autorami to w wielu miejscach są to zupełnie inne, odmiennie, a czasem zaprzeczające sobie tezy, wyobrażenia czy wiedza (zależy jak to nazwiemy). Podam przykład. jest taki Pan, który twierdzi że znaczna większość z nas nie ma łączności z duszą, albo ma znikomą bowiem większość dusz w wyniku naszy traum uciekło od nas w np. dolne astrale i tylko w nieznaczym stopniu jesteśmy z duszami połączeni. Oczywiscie pan ten oferuje sprowadzenie duszy z tegoż astralu do nas za kilkaset złotych. Tutaj jest ta czerwona lampka – Pan z swiatducha pisze że żyjemy z tą duszą cały czas a ten drugi pisze ze dusze w wiekszosci z nas „pouciekały od nas” – tutaj są te diametralne różnicem których ja, jako osoba, która od dopiero 2 lat siedzi w duchowości nie rozumie i mnie to irytuje nieco. Gdzie leży prawda?? Dodam, że skorzystałem z usługi tego pana od odzyskiwania dusz, i ponoc ja odzyskałem, była na 24v poziome dolnego astralu. Ale żadnej róznicy czy zmiany nie czuje i nie widze. Wiec jak to jest z ta dusza – ona jest z nami cały czas, czy moze byc tak ze od nas odchodzi gdzies tam w duchowy astral bo my sie duszy nie słuchamy a ona sie przykładowo obraziła na nas??
piotrulas
Witaj!
Jest takie hasło reklamowe: „Jeśli nie widać różnicy, to po co przepłacać?”
Pewnie je znasz.
Na mojej witrynie jest na marginesie przesłanie, że w rozwoju duchowym w końcowym efekcie każdy jest odpowiedzialny za swój własny rozwój, za postawy swoje i swojej Duszy, którym dał dojść do głosu.
Tak więc liczy się własne myślenie, przeżywanie i refleksje.
Oczywiście inspirujemy się różnymi podejściami i trudno aby tak nie było.
Wiele nauk jest skrajnych.
Nie można też oczekiwać, że znajdzie się nauka w 100% prawdziwa na tym świecie.
Sprawy są generalnie dosyć złożone, a dodatkowo dotyczą naszej realności, naszego życia – jak ktoś coś usłyszy, to stara się to jakoś sobie zweryfikować w swojej realności. I świetnie, bowiem dzięki temu może zobaczyć na ile dane nauczanie jest realne dla niego, a na ile jest „od czapy” (np. są to fantazje, czy też „nawiedzeństwo”, czy też pragnienie przyciągnięcia klientów za pomocą interesującego przekazu).
Tak więc, jesteśmy w pewnym eksperymencie na samych sobie.
Też ważnym elementem tej układanki jest słownik – jedni nazywają daną rzecz X, inni Y, chociaż to ta sama rzecz. Próbują ją dookreślić, udoskonalić swój wgląd. Ja po iluś latach poszukiwań stwierdziłem, że sam dla siebie potrzebuję chociaż trochę spójnego systemu i opartego na podstawach, które dają realne, sprawdzalne, użyteczne efekty. Tak więc widzisz je, są opublikowane.
Dodatkowym atrybutem tego systemu jest zgodność z naukową nomenklaturą (Osobowość) bądź zgodność z typami obciążeń opisywanych przez psychologię i psychiatrię (Obciążenia duchowe). Tutaj jest to po prostu rozszerzone na obszar duchowy. Samo pojęcie Duszy zaś jest zgodne z książkami Thomasa Moora i wydaje się, że sprawdza się świetnie.
Oczywiście ta witryna ma już 9 lat, więc wiedza jest tu i ówdzie różnej głębokości – raz płytsza, raz głębsza, raz szersza raz węższa.
Masz doświadczenie, i dobrze, coś ci to da.
Ja to czuję tak, że jeśli codziennie „słyszę”/odczuwam moją Duszę, czuję jej poruszenia, emocje, i przeżycia przez nie uruchamiane w ciele, to oznacza, że moja Dusza sporo jest w moje życie zaangażowana. To życie proponuję sobie i innym, aby podnosić jego jakość, aby podnosić jakość relacji z własną Duszą, tak na codzień. Żeby się uczyć o niej.
Jednak to nie jest koniec filmu. Miałby on bowiem tytuł „Świat Duszy”, a nie „Świat Ducha”.
Dusza to pojazd, a kierowca, to Świadome Ja. Przynajmniej – w idei. Bo na codzień to i sama Dusza mocno kieruje, jak i Osobowość także to robi. (O wszystkich tych cząstkach są artykuły).
Celem rozwoju duchowego jest coś, co określane jest jako Oświecenie. Nie staram się tu tego definiować, ale budować podwaliny, aby mogło być to osiągalne (takie czy inne).
Dziękuję za odpowiedź na moje pytanie. Poczytam, pomyślę.
Od jakiegoś czasu często do mnie wraca temat wibracji, z różnych stron. Jeśli rzeczywiście to rozpoznaję, to moje wibracje się zmieniają zależnie od sytuacji, w jakiej jestem (raczej sytuacji wewnętrznej – no ale to w sumie jak to się mówi logiczne), zmieniają mi się wtedy nie tylko samopoczucie, ale myśli – skojarzenia sny. Różnie też bywa z poziomem energii (nie wiem czy to to samo co wysokość czy jakość wibracji), ale zauważam tutaj realne zmiany w wydarzeniach, które mnie dotyczą.
Marc
Tak, zmiana punktu zboru (zmiana wibracji) jest ostateczną metodą rozwojową.
Decydujemy się na zmianę i przez wewnętrzne przesunięcie punktu zboru przechodzimy tam, gdzie potrzebujemy.
To jest łatwe. Ale.. to trzeba umieć aby zastosować.
Mam pytanie odnośnie Pana stosunku do transerfingu rzeczywistości Zelanda. „Ludzie naprawdę starają się, pracują, i otrzymują.. to co Dusza nagrabiła przez wiele wcieleń. Jest świetnie, gdy jest to dobra karma, zasługa karmiczna. Ale nie jest tak zawsze.” Jesli dobrze rozumiem treści na Pana witrynie, to nasza (ludzi) przeszłość jest jakaś, i to, co się z nami stanie po śmierci, też jest jakieś (wcielenia, karmy). Czytam różnych autorów od dawna, setki stron www, dziesiątki książek i próbuję to jakoś sobie poskładać i zrozumieć. Mam w sobie ogromną potrzebę poznania prawdy o sobie, ludzkim losie w ogóle, jego sensie, po co tu jestem, jaki mam wpływ na to, co mnie spotyka, co ze mną stanie się po smierci. Parę lat temu zafascynował mnie transerfing. Rzeczywistość jest lustrem, a ja, poprzez swoje mysli, czyny, nastawienie tworzę odbicie – czyli to, co mnie spotyka. Jeśli wybieram wiarę w karmę – mam karmę, jesli wybieram wiarę w niebo- mam niebo. Świat jest takim wielkim supermarketem a ja jestem klientem. I tutaj odniosę się do cytatu z początku mojego komentarza. Nie może jednocześnie Pan mieć racji i Vadim Zeland…Albo mogę sobie szybciutko wykreować to co chcę a raczej co wybieram („zamiaruję”) albo bez względu na to co robię, jakie slajdy wykonuję, jakie amalgamaty stosuję – to wszystko psu na budę bo i tak „(…) ludzie otrzymują to co Dusza nagrabiła przez wiele wcieleń…(..)”. Ile Pana zdaniem jest prawdy w transerfingu?
Dominika
Cieszę się z twojego zaangażowania, natomiast domyślam się zagubienia.
Czytasz wiele stron, ale czy rozumiesz podział rzeczywistości na poziomy subtelne?
Bo jak uważam, od zrozumienia tego wiele zalezy!
I to nie tak zrozumieć „zgrubne” typu „gęstości”, gdzie nie można dokładnie pokazać różnic w funkcjonowaniu ludzkiego pojazdu, jakim jest Dusza.
A dokładne, z dokładnymi wskazaniami co na którym poziomie subtelnym ma miejsce i jakie funkcje się tam dzieją i jakie energie tam grają. Czytałaś książki Rudolfa Steinera?
Czy umiesz przypisać odpowiednim poziomom subtelnym poszczególne poziomy funkcjonowania Duszy, umysłu, Ducha?
Bo jeśli nie, to można próbować wielopiętrową konstrukcję duchowego Wszechświata do jednego obszaru, wszystkie formy funkcjonowania człowieka do jednego worka i co z tego wyjdzie? Ile zrozumienia? Bardzo niewiele. A sporo pomieszania.
Podobnie możesz się rozglądać za sensem tam gdzie go nie ma i gdzie my go nadajemy. Bo jak na Ziemi mamy sensy, to i w duchowości można „poszukiwać sensu”.
>Mam w sobie ogromną potrzebę poznania prawdy o sobie, ludzkim losie w ogóle, jego sensie,”
Czy czytałaś mój art. „Prawda i twórczość”? Bo jeśli nie, to będziesz stale się rozglądała za prawdą na wyższych poziomach duchowych i będzie ci umykać twórczość. Będziesz nienasycona odpowiedziami, bo na wyższych poziomach nie ma wiele obiektywności, a do obiektywności właśnie odnosi się przymiotnik „prawdziwe”.
Co do transerfingu:
> Jeśli wybieram wiarę w karmę – mam karmę, jeśli wybieram wiarę w niebo
W pierwszym przybliżeniu to wyrażenie się wydaje się poprawne.
Jeśli ktoś „czymś żyje”, to jest to dla niego rzeczywistością.
Jednak pomiędzy „żyję tym”, a „wybieram wiarę” jest spora różnica!
Do objaśnienia tej różnicy potrzeba odwołać się do poziomów subtelnych.
I (w moim przekonaniu) istotnie, nie ma realnych barier, których nie można przejść, aby nie być „tam”, gdzie np. nie ma karmy.
Można. Nawet jeśli ileś osób, duchów, demonów zaręcza, że nie można. Kłamią, oszukują. Demony i duchy z ciemnej strony kłamią na potęgę.
My jesteśmy wolni, acz – nie jesteśmy zupełnie swobodni. Tak jak np. samochód z ograniczoną ilością benzyny w baku może być wolny, może jeździć po całej Polsce, acz.. nie dojedzie na drugi koniec, bo mu starcza tylko na 100km. Na tym polega jego brak swobody.
U nas to samo – jesteśmy wolni, acz nasze zasoby i umiejętności często nie są wystarczające.
I mylimy generalną wolność z realnymi możliwościami, z potencjalnością, jaką posiadamy.
Jeśli chcemy się zastanawiać nad tym, co leży u podstaw realnego zadziałania metody Transerfingu,
to czy on zadziała czy nie – różnica tkwi w tym, czy używamy odpowiedniego „narzędzia”, na odpowiednim poziomie subtelnym.
Głębokie „żyję tym”, może mocno różnić się od „wybieram wiarę w to”.
Na początku oczywiście „wybieram wiarę.. ” jest poprawne, natomiast .. to nie koniec ścieżki.
Jeśli człowiek czymś nie przesiąknie, nie będzie tym żył i nie będzie to stanowiło dla niego rzeczywistości.
Poprzestanie na przemianie myśli nic nie musi w Duszy zmieniać. A to ona jest odpowiedzialna za umiejscowienie nas na mapie duchowej.
W pierwszym stopniu to od Duszy zależy przejście do tego czy innego miejsca w świecie duchowym.
Bo możliwość przejścia, wolność mamy, jak najbardziej.
Ale.. niekoniecznie ktoś może używać odpowiedniej metody.
Może wyobrażać sobie, że korzysta z metody opisanej przez Transerfing, z poziomu 9,
a tak naprawdę korzysta z poziomu 3 lub 4 i tam istniejących metod.
Ale to już nie jest Transerfing, i nie zadziała on i jego zapewnienia.
Bo Dusza może to wszystko „wchłaniać” jako kolejne przeżycie, a nic się nie zmienić.
> Jeśli wybieram wiarę w karmę – mam karmę, jeśli wybieram wiarę w niebo
Tu w cytacie jest powiedziane, że przejście zależy od wiary.
„Jeśli wybieram wiarę w..”
Czy wiara jest wystarczająca?
Czy wiara jest równoznaczna z uruchomieniem odpowiedniego poruszenia na odpowiednio wysokim ciele subtelnym?
Potrafię coś w świecie duchowym, o ile:
– o ile moje możliwości wibracyjne na to pozwalają,
– o ile jestem w stanie stablinie przejść i zostać w tamtym stanie wibracyjnym,
– potrafię się znaleźć w wibracjach, które panują w tamtym „miejscu”,
.. to mogę tam dojść.
Bo pójść i tak mogę, nie ma „niewoli”. Nawet jeśli nie potrafię zmienić, przemienić stabilnie moich wibracji na tamte (np. które obowiązują w obszarze „bez karmy”). To nie można nikomu zabronić, nie istnieją takie blokady zewnętrzne..
Nie pozwala nam coś „w nas”. To nawet nie można powiedzieć, że jest blokada.
To jest sama wibracja, w której się nurzamy.
Pójść mogę, ale jeśli nie będę potrafić odpowiednio dostroić się do tamtych wibracji, to nie dojdę. Mogę dojść do jakiegoś miejsca pośrodku.
I teraz – gdy nie dochodzę realnie do tamtego miejsca (np. właśnie bez karmy), to nadal będę cierpieć od karmy.
Niższa część Duszy (tzw. astral, do poziomu atmanicznego) ma karmę i nie ma bata, jeśli się tego nie przekroczy, to nadal tam jest.
Ale.. jest możliwość ulgi, z której wiele osób korzysta.
Obszary niewidzialne, niefizyczne są niewidoczne, więc mając tak sprawny umysł mogę.. zadekretować sam dla siebie, że tam doszedłem. Co mnie to kosztuje? Tylko tyle, że siebie oszukam. Powiem sobie – „jestem wolny od karmy!” Brzmi ładnie i od razu się lepiej czuję.
Dodatkowo jeszcze kilka mądrych słów użyję, a to „transerfing”, a to „ścieżka losu” – „wybieram pozytywną ścieżkę losu”.
I co? I już mój umysł tak pracuje, jakby było PO sprawie, jakbym „już tam był”.
Różnica między okłamaniem siebie a realnym wyjściem „ponad”, tanscendowaniem, wyjściem do Ducha jest dla umysłu niewielka.
Właściwie prawie żadna.
Tyle, że osoba oszukująca się ma nadal starą rzeczywistość,
a osoba, która przekroczyła Duszę, karmę – istotnie ma zmienioną rzeczywistość i może żyć „w niebie”.
Ja widziałem w życiu wiele, wiele osób, które tak pięknie siebie oszukiwały! Były tak bardzo przekonujące, że nawet mnie przekonały. Nawet to za duże słowo, bo raczej jestem naiwny. A po drugie – to i tak jest ich życie, więc jeśli się oszukali, to siebie przede wszystkim oszukali.
Tak więc przejście wymaga zmiany wibracji i utrzymania tej zmiany.
Jest to to, co Castaneda nazywał „zmianą punktu zboru (zbioru, uwagi)”.
Jest to realna zmiana wibracji w których „przesiadujemy”.
Jest ona możliwa – jak najbardziej, ale potrzeba do tego praktykowania, czyli praktycznego zadziałania aby ta zmiana zaistniała.
Jest to więc coś więcej niż „wiara” – zwłaszcza w rozumieniu przeciętnego Polaka. Dla Polaka „wiara” to jest to po prostu intelektualne przekonanie, myślowe przypisanie czegoś do czegoś.
> Jeśli wybieram wiarę w karmę – mam karmę, jeśli wybieram wiarę w niebo
w najprostszym rozumieniu wiara = przekonanie = zrozumienie.
czyli piszesz (biorę bazowe znaczenie wyrazu „wiara”)
> Jeśli uznaję, że istnieje karma – mam karmę, jeśli uznaję niebo mam niebo
tłumaczę to tak, zwłaszcza że używasz słowa „wybieram wiarę”
„wybieram” jest bowiem prostym działaniem, które może dokonać np. ego.
„Czy wierzysz, że Jezus i Bóg to jedna i ta sama osoba?” To pytanie religijne. Odpowiedź „tak” oznacza, że odpowiadający zgadza się z twierdzeniem zawartym w pytaniu. I nic więcej.
Jeśli wybieram wiarę, że Jezus jest jednym z Bogiem – czy to oznacza, że coś wibracyjnie się dla mnie zmienia? Nie, to tylko intelektualne przekonanie, wyrażone odpowiednim ciągiem słów. Owszem, osoby głęboko wierzące, praktykujące rozumieją to głębiej, mają przeżycia duchowe z tym związane. Ale słowo „wiara” nie wymaga tego. Wymaga odpowiedniego intelektualnego odpowiedzenia na pytanie. I to rozumiemy jako „wierzę, że coś…”.
Ksiądz się pyta ucznia: „Czy wierzysz, że Jezus jest jednym z Bogiem?”
Uczeń myśli: „pamiętam, że tak mówili na religii.. co prawda nic z tego nie rozumiem” i odpowiada: „tak”
Ksiądz usatysfakcjonowany, bo „uczeń wierzy, że Jezus jest jednym z Bogiem”
> Jeśli wybieram wiarę w karmę – mam karmę, jeśli wybieram wiarę w niebo
może oznaczać: „niebo jest lepsze niż karma, więc „wybieram” niebo.”
> Jeśli wybieram przekonanie o karmie – mam karmę, jeśli wybieram przekonanie o niebie..
Jeśli tak piszesz, to by świadczyło, że twoja duchowość może ograniczać się do intelektualizacji. Bo wystarczy „wierzyć”, czyli wg. języka polskiego – mieć intelektualne przekonanie, intelektualne, pamięciowe przypisanie jednego do drugiego w umyśle.
Wystarczy „wybierać” – czyli np. za pomocą osobowości stwierdzić – o, niebo jest lepsze niż karma, więc „wybieram” niebo.
Ja nie wiem jaką masz postawę. Natomiast interpretując słowa, analizując słowo „wiara” i konfrontując je z duchowymi wymaganiami zmiany punktu zboru można powiedzieć, że wiara jako „rozumienie” to zbyt mało. A „wybieram” pachnie tu intelektem, nie zaś „przejściem na inną wibrację”. O wibracjach nic nie piszesz, więc zakładam, że przeniesienie się na inną falę wibracyjną nie jest ci bliskie.
Piszesz o czymś prostszym, bardziej dostępnym, zresztą chyba Zeland celowo używał tych właśnie słów, aby jego książki się dobrze sprzedawały:
„ja, poprzez swoje mysli, czyny, nastawienie tworzę odbicie – czyli to, co mnie spotyka.”
Owo „ja” tutaj, to oczywiście Osobowość. Tyle, że to tak nie działa. Osobowość może sobie chcieć, mieć nastawienie, myśli itp.
Ale tworzy odbicie Dusza ze swoich postaw. „Dusza chce, Dusza ma” – to moje powiedzenie.
Huna dobrze to wie, więc modlitwa Huny nie bazuje na Osobowości, a na Duszy, i to Dusza przesyła obraz wyobrażonego celu do Wyższej Jaźni..
Więc „ja, poprzez swoje mysli, czyny, nastawienie tworzę odbicie – czyli to, co mnie spotyka.”
to są pobożne życzenia, w które by chciało uwierzyć wiele, wiele osób! Którzy nie mają świadomości, że mają własną Duszę, nie mówiąc już o rozmowie z Duszą czy o negocjacjach z nią celów życiowych, modlitw do Wyższego Ja itp.
Aby istotnie zacząć przeprogramowywać sobie życie, potrzeba używać tych środków.
Ale dla wielu osób, które mają Stare Dusze, są te Dusze już tak „opasłe” przeżyciami i energiami, że nawet to nie pomaga.
W tekście „Ponad karmę” mówię o tym, że można wyjść nawet ponad Duszę, nie tylko ponad Osobowość.
Czy więc Transerfing jest poprawny?
>Albo mogę sobie szybciutko wykreować to co chcę a raczej co wybieram („zamiaruję”) albo bez względu na to co robię
Pytanie na jakim poziomie ów transerfing działa, na jakim poziomie jest on aktywny, działający?
Z tego, co widziałem, to on jest aktywny na poziomie ponad Niższą Duszą, czyli na poziomie anupadaka i wyżej.
Stąd te dziwne nazwy, zamiast „decyduję”, to „zamiaruję”, zamiast „mam zamiar” (zewnętrzny), to „zamiar wewnętrzny”, itd.
Jest to tak, aby odróżnić te działania wewnętrzne od działań zewnętrznych, których dokonuje Osobowość, ego, a i także Świadome Ja wraz z nimi, o ile właśnie jest z nimi utożsamione.
Transerfing jest próbą skłonienia czytelnika, aby zmienił pozycję patrzenia na życie, z poziomów ‚astralnych’, czyli od astralnego do atmanicznego, gdzie są wahadła, ważność itd.
na poziomy od anupadaka w górę, gdzie jest wolny wybór bezkarmiczny (anupadaka), dowolne przypisywanie znaczeń (adi), i wiele więcej na wyższych ciałach. ALE do tego potrzeba istotnej zmiany wibracji osobistych. Na „zwykłych” wibracjach osobowości się tego nie dokona.
gdy piszesz
„Albo mogę sobie szybciutko wykreować to co chcę..”
w użytych przez ciebie słowach zawierają się wibracje astralno-mentalne, jak więc można z takimi wibracjami osiągnąć zmianę „fali”, „linii czasowej, przyczynowej”?
Jeśli ktoś zechce zastosować Transerfing mając wibracje astralne, mentalne, przyczynowe, buddialne („o, jak fajnie się zmienia w moim życiu, a tu cukiereczek, a tam stówka wpada, a tam koleś mi załatwił to i tamto”, „jak dobrze wyglądam w tym nowym wdzianku!”)
jeśli działa mając przewodnika swojego życia w Osobowości, w ego („potrzeba mi tego, ale już!”),
to może dojść do wniosku, że Transerfing nie działa.
Bo nie zadziała przy takich wibracjach. No chyba, że Dusza (odpowiednio młoda i dająca się inspirować) „załapie” na te „cukiereczki” (bo takie słodziutkie i fajniutkie) i je istotnie zacznie sobie wykreowywać. Ale to nie jest Transerfing, tylko Dusza poszła za przedstawioną marchewką.
Podobnie nie zadziała transerfing osobom z dużą karmą. Ich wibracje są tak mocno zaniżane przez ciężką karmę, że najpierw należy chociaż trochę „odgruzować” owe wibracje, a dopiero potem iść ku duchowym wyżynom. O, wiele osób powie, że „można od razu”. Podobnie wiele osób idzie zamiast na kilka lat psychoterapii, to do zazen i siedzi tam w sandze, a po pół roku jest rozżalony/a, że ani się życie nie poprawiło, a też jego/jej Ciało Bolesne jak bolało tak boli. „To co to ten zen jest, tyle sobie po nim obiecywałam/em!?” Jak się otwiera zamek do drzwi otwieraczem do konserw można się nawet pokaleczyć.
Nie warto zaczynać drogi duchowej od praktyk „ostatecznych”, do których zalicza się zen, a i też może nawet właśnie Transerfing. Ów Transerfing, z zupełnie zrozumiałych dla mnie marketingowych powodów (dodajmy że nie do końca czystych), prezentuje się jako „wiedza dla każdego”. Nigdzie nie przeczytałem, że ta wiedza, umiejętności mogą być zastosowane dopiero po… czymśtam. Np. po iluś miesiącach psychoterapii.
Właściwie to jest jakby „dla każdego”. Podobnie jak i Porshe jest dla każdego. Każdy może wsiadać do takiego samochodu. Nie każdy go posiada, ale każdy może wsiąść. Można wsiadać do Porshe nawet jak się ma przywiązane do nogi na sznurach ciężary, tylko drzwi się nie będą domykać, a w przypadku ruszenia auta noga będzie wyrywana za drzwi, bo ciężary będą nie pozwalały jechać.
Najpierw potrzeba uporać się z przywiązanymi do nogi ciężarami.
Tak więc – Transerfing jest prawdziwy i prawidłowy na odpowiednim poziomie wibracyjnym. I działa.
Jednak działa nie na tak niskim poziomie, jak się wielu osobom zdaje.
Dla nich więc nie zadziała, i będzie źródłem frustracji i rozczarowania.
Ich pieniądze, z takimi nadziejami wydawane, zasilą kasę wydawcy i autora. Co do realnych efektów w życiu czytelnika – mam wątpliwości.
Hey,mam pyt. co sie dzieje z wyzsza jaznia/aniolem strozem ,jak do duszy podpina sie wataha reptylian czy jakiekolwiek inne byty? Np. z sesji Pana Calogero Grifasi wydaje sie ze dusza pozostawioa jest samej sobie ?
Bardzo dobre pytanie, Marcin!
Z WJ jakby powiedzieć – nic się wielkiego nie dzieje. WJ jest opiekunem z linii Stworzenia Duszy. Ale nie ingeruje, póki nie zostanie poproszone. Więc jak Dusza ani Świadome Ja nie protestują, to WJ pozwala aby łącza były przekierowane. Przynajmniej w jakiejś/czy nawet dużej części.
To raczej z Duszą i Duchem się dziwne rzeczy dzieją.
No i z ciałem.
Mówi się, że człowiek „jest jakiegoś Ducha” – trochę w sensie, że człowiek tego Ducha „czaneluje” (jest przekaźnikiem tego Ducha), a trochę, że należy do niego. np. „Ten jest nieustraszonego Ducha”.
Tak się też ma sprawa z Anunakami (Reptilianami, Opiekunami krokodyli, półbogami, Opiekunami wampirów energ. itd)
W roli Ducha właśnie oni występują. Nawet trudno mówić, że oni sami tego aż bardzo chcą. Osoby aspirujące do krokodyla, czyli „młodzi gniewni sfrustrowani swoją nijakością i miałkością swojej pozycji na tym świecie” sami bardzo chcą i pukają do Opiekuna, aby użyczył im krokodyla. A przez to zmieniają podpięcie z podpięcia do własnej Wyższej Jaźni na podpięcie (przez kr.) do Opiekuna kr.
Taki człowiek Dusza (w tym ciało i osobowość) zaczynają być częściowo być poddani innemu „panu” (czyli Duchowi – w jego roli występuje właśnie Opiekun kr. – taka istota wysoka acz nie idąca od Boga).
I z tego idzie dalej efekt – człowiek w pewnej części żyje „z własnego Ducha” i realizuje jego pomysły na życie.
A w pewnej części nie żyje ze swojego Ducha, tylko realizuje pomysły i jest „marionetką” Anunaka, czy Opiekuna.
I realizuje jego pomysły na manipulowanie otoczeniem, a nawet większymi grupami ludzi (dzięki otrzymywanym do tego Opiekuna wysokowibracyjnym, manipulującym energiom). Oni go podziwiają za „jego” umiejętności (w cudzysłowie – bo nie jego). I chcą go więcej!
Jakaż jest potrzeba jednak na to, aby mieć te nadludzkie moce! Jak wiele osób się na to decyduje, nabiera. Przy takich opresjach, jakie oferuje świat, przy takich niewygodach, wiele osób chce po prostu wygody i komfortu. Szybkich zarobków, wygodnej fury, przyjemności z seksu. Potrzebują obejść swoją nieprzyjemną karmę. Nie ma chyba prostszego sposobu, jak podłączyć się pod Opiekuna symbiontów.
A Wyższa Jaźń jest na tyle wysoko, że patrzy na to i akceptuje. Nie widziałem WJ, któraby się denerwowała, martwiła, przykro jej było, czy coś. To już jest poziom bardzo wysoki, poziom wielkiej akceptacji.
A Dusza – jak chce – może się wywinąć opiece WJ, wyjść spod tej opieki.
A ja mam coś takiego , że uparcie popełniam te same błędy , po których mam problemy , ale czuje ze musze byc ukarana i wolę świadomei popełnić taki błąd z przewidywalna juz karą -dlatego go powielam , niż być ukarana w sposób nieprzewidziany , co byłoby jak grom z jasnego nieba . Wiem ze musze ponieśc jakies konsekwencje ( tak czuje , choć jest to zakryte przede mna za co ) wiec wolę wybrać swiadomie swoją kare , i dlatego powielam utarte schematy swojego błędnego zachowania . Bo to musi nastapić -odpokutowanie , ale przynajmniej wybiore sobie formę . Tak czuje -świadomie poddaje się karze , wczesniej powielajac swiadomie pewne niekrzystne zachowania , ale przynajmnej wiem czego mam się spodziewac , a tak spadło by na mnie jakies inne nieszczescie -nieprzewidziane , bo kara musi być , dusza dąży do tego . Ja próbuje to jakoś kontrolować . Nie wiem czy dostatecznie jasno to wytłumaczyłam
Witam,
czy nie zmierzyłby się Pan z tematem zamieszczonym w poniższym linku.
http://modlitwainnanizwszystkie.pl/artykuly.php?id_artykulu=788
Temat napisał Sławek Majda i jest zamieszczony na jego blogi MINW – Modlitwy Inne Niż Wszystkie. Tytuł artykułu „Huna współczesna. Czyli dezinformacja na temat WJ, NJ, Pś, Boga, duszy, osobowości”.
Pozdrawiam
Adam
Pingback: Poziom bogactwa a Dusza | Opowieści o duchowości
Zgadzam się, Tomek. Czasami jest tak, że np. robię coś fajnego i wstaję, żeby zmienić pokój, myśląc w duchu „Chodźmy!” albo coś innego w liczbie mnogiej. To jest trochę jak ten niewidoczny przyjaciel z dzieciństwa, którego niektórzy mieli, gdy byli dziećmi. Obecnie spotkałem się z czymś takim u dziecka mojego znajomego. Mała uważa, że widziała kogoś i on tam na pewno był, mimo iż nie mogło być nikogo. Dzieci odbierają świat trochę inaczej. Jednak dziwnym byłoby widzieć swoją duszę poza sobą, jako innego człowieka albo dziecko. Jest to raczej komunikacja dusz, gdy jeszcze jesteś w stanie je zaobserwować. Ciekawą rzeczą są sny – sny z ciała lub sny z duszy. Sny z ciała są głupie i się ich zwykle nie pamięta. Czasami są jakimś zapętleniem, lękiem. Sny z duszy są jak film. Są opowieścią, która odtwarza się jak fabuła czyjegoś życia, albo z innego wymiaru, albo z innego czasu lub innej planety. Te sny lubię najbardziej 🙂
Może spojrzeć na to jako na postawy duszy. Mogą pochodzić z poprzednich wcieleń, mogą być zmanipulowane, nawet to może być zadaniem na wcielenie…. „Ktoś” mówi do duszy „chodźmy” i ona idzie. Albo może to nie dusza traci kontakt z ciałem tylko ciało/ego traci kontakt z duszą, i obarcza winą duszę. Ratunkiem jest podniesienie świadomości przez ciało/ego aby przywrócić łączność i większy komfort bycia. Najczęściej wyjściem z kryzysu a potem unikanie go jest podniesienie świadomości.
Cytat z przekazu Michała Archanioła :
Zapamiętaj, że aby stać się PANEM / PANIĄ SIEBIE, musisz mieć następujące cechy:
SAMODZIELNE STANOWIENIE O SOBIE *** POLEGANIE NA SOBIE*** ŚWIADOMOŚĆ SIEBIE *** DUCHOWA ŚWIADOMOŚĆ.
BIERZESZ ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZA PRZESZŁOŚĆ*** TERAŹNIEJSZOŚĆ*** PRZYSZŁOŚĆ
Po tym doświadczeniu coś jakby się zmieniło. Moja dusza była ze mną przez jakiś czas. Zauważyłem rozwój inteligencji emocjonalnej i ogólnie inteligencji. Wczoraj dosłownie co chwilę szukałem jakiejś informacji, jakbym robił dochodzenie, a w mojej głowie pojawiały się kolejne pytania, na które musiałem poszukać odpowiedzi. Jakby wszystkie problemy miały się rozwiązać jednego dnia. Wiem, że dusza może uzdrowić ciało i w ciągu jednego wieczoru zakończyć jego cierpienie wznosząc człowieka na inny poziom, tylko to też musi się duszy opłacać. Teraz zajmuję się tym i prowadzę znowu dochodzenie, by poznać „opłatę”, jaką powinienem uiścić duszy, żeby mnie uzdrowiła i żeby sama zechciała na stałe być ze mną i doświadczać tego życia. Podejrzewam, że chodzi tu o cenę w postaci (1) odpowiedzialności. To zupełnie coś innego, gdy człowiek jak gdyby budzi się w swoim ciele i przestaje postrzegać poprzez cudze percepcje, czyli to, jak inni przedstawiają nam świat. Kiedy człowiek zaczyna traktować siebie poważnie, to zaczyna też być odpowiedzialny za siebie samego, niezależnie od tego, co myślą inni. To trudne, bo – jak to mówił jeden z wielkich mistyków Gudżijew – trzeba pamiętać siebie. Gdy bierzesz za siebie odpowiedzialność, to musisz porzucić postawę obwiniania innych za swoje niepowodzenia, a tym samym, bezsensownego cierpienia.
Powiem Wam jeszcze jedną ciekawą rzecz, którą udało mi się spostrzec. Któregoś dnia obudziłem się w nieco innym stanie uwagi. Budząc się, miałem percepcję tego, że coś we mnie modli się lub afirmuje do kogoś, by ten ktoś przybył z dalekich światów, lub jakiegoś odległego miejsca. To było bardzo ciekawe. Czasami mam wrażenie, że dusza zarządza gdzieś daleko ode mnie pełnym wyzwań i wrażeń życiem, a ja mogę jej w tym towarzyszyć, tylko gdzieś się zagubiłem w jakiejś odnodze percepcji, jakimś kanale, który dla nas stanowi jakąś tam trwałą rzeczywistość, poza którą nic innego być nie może. Przypomina to fabułę książki „Okruchy Boga”, w której Bóg, w obliczu braku wyzwań dzieli siebie na niezależne, nieświadome siebie kawałki, okruchy i rozrzuca je po całym planie istnienia, jaki wcześniej stworzył.
to jest inne rozumienie duszy.nazwy te same ale autorzy maja co innego na mysli zdaje sie.
Ale przecież dla duszy każde doświadczenie jest ok i pożądane „błoto” czy nie „błoto”, więc dlaczego miałaby porzucać?
Marc:
>dla duszy każde doświadczenie jest ok i pożądane „błoto” czy nie „błoto”, więc dlaczego miałaby porzucać?
hm, dobre pytanie.
może oprócz takiego pierwotnego napędu do doświadczeń „jakichkolwiek”, Dusze mają też inne chęci/niechęci?
Może tu by wchodziły postawy, poruszenia związane z karmą wielowcieleniową?
Bo jeśliby tak nie było, jeśliby dodatkowych poruszeń nie było, to wszystko co Dejew robi byłoby niepotrzebne.
Załóżmy, że może nie jest tak, że aż tyle Dusz „uchodzi” z relacji z ciałem [jak Dejew zakłada czy widzi],
i np. u 1/4 albo u 20% Dusz tak jest,
to jednak jest spora gromadka..
Trochę trudno jest zmienić optykę i patrzeć na Duszę jako coś większego niż my sami [i czasami o wiele ważniejszego jeśli brać pod uwagę przyczyny tego, co nam się zdarza w życiu].
Ale też trochę trudno mi jest wyobrazić sobie takie opuszczenie przez Duszę.. Jak to by się miało wyrażać, jak to zaobserwować?
Wg.Aleksandra Deyeva pod wplywem traum,trudnych przezyc,dusza ucieka od czlowieka,po prostu jej nie ma(poza jakims połaczeniem,sznurem)w człowieku.Ucieka albo do swiatow duchowych albo jest w niskim astralu i cierpi.człowiek bez duszy rzeczywiscie moze życ jak automat a dusza zyje w swoim swiecie.Trzeba dusze odzyskac i sprowadzic z powrotem do ciała.Tak ma podobno wiekszosc ludzi.
http://aleksanderdeyev.pl/
Przypomina to porzucenie ubłoconej zabawki przez dziecko..
Dziękuję za link. Bardzo ciekawy artykuł. Przydało by mi się to, co spotkało autora 😉
Niftu, gratuluję Ci tego 2 sek doświadczenia :-). Przez chwile ukazała Ci się Prawda :-).
@Tomek miałem jeden raz taki przebłysk świadomości, że wszyscy stanowimy jeden umysł, który jest Bogiem. Wszyscy, czyli myślące istoty na Ziemi i innych planetach, gdzieś tam daleko we wszechświecie. Tym przebłyskiem było chwilowe zrozumienie, ale tylko na moment – i to nie była koncepcja. Nie wiem jak można coś zrozumieć tylko na 2 sekundy, ale widać ten rodzaj zrozumienia wymaga pewnych zasobów, które bardzo szybko ulegają rozpadowi lub wyczerpaniu. Są to takie wyższe myśli. No więc reasumując, ten zbiorowy umysł coś do nas mówi, czego my nie słyszymy, bo zagłuszamy jego częstotliwość częstotliwością swojego wewnętrznego zrzędzenia. I ja właśnie mam wrażenie, że czasami już dotykam dna tego stanu, a czasami na sekundę znajduję siłę, by znaleźć się po przeciwnej stronie. Tylko jest to tak trudne i tak wymagające, że zwyczajnie wydaje się niemożliwe.
@Aneta – no ja myślę, że Bóg nie ma z tym nic wspólnego, bo to jest wszystko, co tutaj mamy na Ziemi rezultatem pracy umysłów, skupionych na tym, jak komuś drugiemu zaszkodzić i jak jego kosztem zbudować swoje materialne, śmiertelne imperium pustki i terroru.
Niftu:
bardzo mi szkoda, że mamy takie piękne zrozumienia tylko przez krótkie chwile..
Sam miałem trochę podobne, „szczytowe przeżycia”, a i słyszałem ileś opowieści o takich doznaniach.
Moje ostatnie takie przeżycie to było, jak moja Dusza podzieliła się ze mną swoim postrzeganiem mojej obecnej inkarnacji. Otóż pokazała mi moje ciało z jej punktu postrzegania. Wyglądało jak szmaciana laleczka, która sobie przechodzi pomiędzy poszczególnymi sprawami ziemskimi [to nie było jakieś wielkie spostrzeżenie, po prostu, taki „rzut oka z wysoka”]. No i odczułem, że moja Dusza nie za specjalnie ma w poważaniu owo ciało, tak jak dziecko nie ma specjalnie w poważaniu swoje zabawki. Ot, jakaś zabawka, jak się zepsuje, przyjdzie inna, najważniejsza jest ta zabawa!
a może wy macie doświadczenia z takimi stanami?
tu opisują „stany szczytowe”, niekiedy to może być coś takiego:
http://www.peakstates.pl
chociaż.. niektóre opisy bardzo mi przypominają życie z symbiontem..: „niespodziewanie badania te udowodniły, że mała grupa dzieci z tej grupy przeżyła dramatyczne dzieciństwo, a jednak mimo to wspaniale się rozwinęła. Nazwano je „niezniszczalnymi” dziećmi.” Oczywiście w tych opisach można się spodziewać pomieszania prawdziwie wysokich czystych wibracji z wysokimi wibracjami generowanymi przez opiekunów krokodyli.. Jak nie postrzegają kr. to i nie rozróżniają. Ale coś wartościowego i tak mogą powiedzieć.
Ja bym proponował przyjrzeć się temu: jak postrzegamy Boga:
-gdzie jest? , co robi? z kim ma kontakt(y)? jaki jest? co lubi a czego nie lubi? i inne…
I wtedy dowiemy się czegoś o sobie, dlaczego tak odbieramy otoczenie.
Niftu, ja też kiedyś wyrzucałam Bogu te całe zło świata itd. I wtedy nastąpiło coś niezwykłego. A mianowicie – bezpośredni kontakt z moją WJ i wiesz czego się dowiedziałam? M.in. tego, że Bóg z tym piekłem ziemskim nie ma nic wspólnego.
Wczoraj miałem bardzo ciekawe doświadczenie. Moje życie nie należy obecnie do najprzyjemniejszych. Czasami dolegliwości zdrowotne zamieniają je w piekło i nie chce mi się żyć. Czasami bluzgam w myślach na wszystkich i wszystko, i myślę sobie: „Boże, jeśli przysyłasz mi tak sadystyczne doświadczenia, to może od razu mnie zabij, bo widzę, że chcesz mnie wykończyć…” Zacząłem atakować Boga i wypominać mu, że ten świat jest wylęgarnią cierpienia i bólu, a moje życie jest piekłem. Kiedy tak atakowałem moją koncepcję dobra i koncepcję Boga, to nagle dotarłem świadomością do miejsca, które tak na prawdę słyszało te moje słowa. Do duszy. Dusza okazała się jedynym odbiorcą mojego wewnętrznego krzyku i wołania o pomoc, i poruszyła się gdzieś w splocie słonecznym. Na początku miałem wrażenie, że się wycofa, że zakończy życie ciała i coś się stanie, np. zawał itp. ale nic się nie stało. Zaraz zauważyłem, że zadałem jej cios i powoli zaczęła rozpaczać. Obwiniłem ją za całe zło, jakie mi się przytrafiło. Przed snem usiadłem na łóżku i powiedziałem w myślach, żeby powiedziała mi, czego potrzebuje, żeby zaczęła się kontaktować ze mną w końcu, a nie tylko bała się wszystkiego i zamykała w sobie, bo ja mam dość życia w lęku. Dałem jej przestrzeń, powstrzymałem myśli, powstrzymałem w jakiś sposób swoje pożądania i oczyściłem umysł. I nagle zacząłem ryczeć. Cały ten ból, który chował się we mnie przez całe życie nagle się obudził. Przypominałem sobie piękne momenty w moim życiu i to, że dusza zawsze ze mną wtedy była, ale ja nie byłem z nią – byłem sam. W końcu zacząłem coś czuć, swoje życie. Czułem wreszcie przyjaźń do ludzi, których poznałem, czułem miłość do nich i wdzięczność za rzeczy, które razem przeżyliśmy. Teraz wydały mi się piękne. Spostrzegłem jakim automatem byłem, jaką martwą maszyną, która w jakimś momencie życia zaczęła postrzegać i żyć bezdusznie. Wracałem we wspomnieniach i doświadczałem na nowo kilku z nich. To było jeszcze w podstawówce, a ja już zaczynałem stawać się bezduszną maszyną. Nie wiem kiedy nastąpiło oderwanie, kiedy i co spowodowało rozłam między duszą, z ciałem – maszyną. Jednak zauważyłem dwa rodzaje percepcji, percepcję duszy, świadomość doświadczania z sercem i patrzenia poprzez serce, oraz percepcja maszyny, robota, który jest zimny i pusty jak rura z aluminium. Wydaje mi się, że postrzeganie z duszą, jak najbliższym i najlepszym kompanem, najlepszym przyjacielem staje się trudne, gdy ciało ponosi straty i staje się słabsze. Gdy ciało choruje, to odwraca się od duszy, a ona chowa się w nim i zasypia. Czeka na nowe ciało, które może będzie lepsze niż to obecne. Może, bo może trafię szóstkę w totka, a może nie. Buja w obłokach i zachowuje się jak małe dziecko. Dusza, zduszona w dzieciństwie zatrzymała się na tym etapie. Mimo, iż ciało jest dojrzałym mężczyzną, ona jest nadal chłopcem. Ale ją obudziłem z tego snu, może trochę brutalnie, ale pozytywne afirmacje nie wydają się mieć jakiejkolwiek siły wychowawczej. Zauważyłem, że jestem zakłamany i nieszczery ze sobą samym. Okłamuję siebie każdego dnia. Kiedy boję się żyć, kiedy odczuwam pustkę i zagrożenie, to jest to znak, że działam sam, bez duszy i dopóki nie pogodzę się z nią, nie wybaczę jej (czyli Bogu i losowi, których obwiniam za moje cierpienie), to nadal będę zimną maszyną. Czy mieliście podobne doświadczenie? Co mogę teraz zrobić, żeby pójść z tym dalej, bo mam wrażenie, że moja dusza znów zapadła w sen…?
u mnie to też jakoś dziwnie funkcjonuje. Dusza kompletnie jest inna, chce co innego a osobowość nie nadąża. Chyba, że to jakiś etap przejściowy żeby w końcu zaskoczyć.
Proszę o poradę: Ostatnio zaczęłam rozmawiać ze swoją duszą, aby zrozumieć swoje życie, bo wiele w życiu się wycierpiałam i chciałabym to zmienić.
W rozmowie dusza wyjaśniła mi, że ona mnie nie kocha i zasługuję na karę i dlatego moje życie wygląda tak jak wygląda. W dodatku podczas rozmowy poczułam od niej niechęć do mnie. Gdy wysyłam miłość w jej kierunku ona szydzi ze mnie, mówi żebym się bardziej postarała. Jest mi przykro, bo własna dusza mnie nie kocha i uważam, że to nie jest normalne. Żyję w jakimś wewnętrznym konflikcie i nie wiem jak to zmienić. Proszę o pomoc, co mogę zrobić, Nie mam już żadnych pomysłów. Będę wdzięczna za każdą radę. Podaję email na wszelki wypadek: abc@interia.pl
Monika, email zmieniłem, abyś nie dostawała spamu.
Tak może być, że osobowość się z własną Duszą nie dogaduje. I to często tak jest. Osobowość chce fajnego życia, a Dusza akurat chce np. cierpieć, albo walczyć.
Tak więc twój przypadek nie jest odosobniony. Może tyle, że Dusza aktywnie się wyśmiewa to tu może coś być.
Bo zwykle Dusze bywają pasywne i poddają się jak się im coś mówi, a zwłaszcza jak się im mówi wysokie argumenty duchowe.
Albo choćby nie sprzeciwia się aktywnie.
A twoja się sprzeciwia i aktywnie występuje . podejmuje działania przeciwko osobowości nie za sprawą swojej „inercji”, ale za sprawą działania aktywnego.
I to może zastanawiać.
Tu może być jakieś podłączenie, podczep albo podległość jakimś np. duchom, czy czemu, co by chciało abyś nie prosperowała odpowiednio dobrze.
Proponuję, aby się skontaktować z jakąś osobą jasnowidzącą, albo pójść na odpowiednią terapię duchową [np. regresing], gdzie się dogrzebiesz do tego, kto i co spowodowało taką sytuację.
I gdzie będziesz mogła odkręcić przyczyny tej sytuacji, zrezygnować z dawno podjętych decyzji i zamienić je na pozytywne dla siebie dzisiejszej.
Monika,
tak się zastanowiłem. Jak piszesz, że
>ona szydzi ze mnie, mówi żebym się bardziej postarała.
to ja miałem bardzo podobnie ale nie w bezpośredniej rozmowie z Duszą, a w afirmacjach z odpowiedziami. I dużo różnych takich często przykrości w moim kierunku było kierowane, ale to postrzegałem jako, że mówi to podświadomość i nie brałem tego osobiście. I dlatego to łatwo przeszedłem i nie było to dla mnie jakimś przeżyciem, ot , coś w podświadomości jest, to się pokazuje i się czyści.
To pokazuje, na ile fajne są afirmacje z odpowiedziami, które tak wiele razy proponowałem. A taka bezpośrednia rozmowa z Duszą to już jest jakby kolejny krok w zaawansowaniu. Może nie mając doświadczeń z afirmacjami mogłaś mieć od razu pewne przeżycia trudne do przejścia i stąd takie sprawy.
To, nawet co napisałem w poprzedniej odpowiedzi może nawet tamtego nie być jakoś, tylko sytuacja może być prostsza.
Monika,
tak się zastanowiłem. Jak piszesz, że
>ona szydzi ze mnie, mówi żebym się bardziej postarała.
to ja miałem bardzo podobnie ale nie w bezpośredniej rozmowie z Duszą, a w afirmacjach z odpowiedziami. I dużo różnych takich często przykrości w moim kierunku było kierowane, ale to postrzegałem jako, że mówi to podświadomość i nie brałem tego osobiście. I dlatego to łatwo przeszedłem i nie było to dla mnie jakimś przeżyciem, ot , coś w podświadomości jest, to się pokazuje i się czyści.
To pokazuje, na ile fajne są afirmacje z odpowiedziami, które tak wiele razy proponowałem. A taka bezpośrednia rozmowa z Duszą to już jest jakby kolejny krok w zaawansowaniu. Może nie mając doświadczeń z afirmacjami mogłaś mieć od razu pewne przeżycia trudne do przejścia i stąd takie sprawy.
To, nawet co napisałem w poprzedniej odpowiedzi może nawet tamtego nie być jakoś, tylko sytuacja może być prostsza.
Monika,
tak się zastanowiłem. Jak piszesz, że
>ona szydzi ze mnie, mówi żebym się bardziej postarała.
to ja miałem bardzo podobnie ale nie w bezpośredniej rozmowie z Duszą, a w afirmacjach z odpowiedziami. I dużo różnych takich często przykrości w moim kierunku było kierowane, ale to postrzegałem jako, że mówi to podświadomość i nie brałem tego osobiście. I dlatego to łatwo przeszedłem i nie było to dla mnie jakimś przeżyciem, ot , coś w podświadomości jest, to się pokazuje i się czyści.
To pokazuje, na ile fajne są afirmacje z odpowiedziami, które tak wiele razy proponowałem. A taka bezpośrednia rozmowa z Duszą to już jest jakby kolejny krok w zaawansowaniu. Może nie mając doświadczeń z afirmacjami mogłaś mieć od razu pewne przeżycia trudne do przejścia i stąd takie sprawy.
To, nawet co napisałem w poprzedniej odpowiedzi może nawet tamtego nie być jakoś, tylko sytuacja może być prostsza.
dziękuję, też myślę, że czas zrobi tutaj swoje 🙂
witam Panie Andrzeju, bardzo interesujący temat, dopiero od niedawna zacząłem się interesować szeroko pojętą duchowością i pewne tematy sprawiają mi sporą trudność w ich pojęciu, może się to dla Pana wydać śmieszne ale po przeczytaniu Pana tekstu nie wiem czym lub kim jest dusza, czy ja który teraz piszę tą wiadomość jestem duszą czy człowiekiem? umysłem czy świadomością? kto lub co kieruje moimi myślami dusza, świadomość, umysł? jak mogę rozmawiać z duszą? jako ja człowiek? czy człowiek może żyć bez duszy? zawsze myślałem, że wszystkimi poczynaniami człowieka na ziemi steruje dusza, do tego jeszcze te ego. nie wiem czy jest Pan w stanie zrozumieć o co mi chodzi gdyż ja chyba sam nie wiem o co mi chodzi ;-), mam straszny chaos w głowie. Czy mógłby Pan jeszcze raz w bardzo prosty sposób, łopatologicznie wyjaśnić mi czym jest dusza człowieka, czym jest duch człowieja, świadomość człowieka, czy wyższe ja opiekuje się duszą czy człowiekiem? czy dusza i człowiek są oddzielnymi bytami? z góry dziękuję i pozdrawiam i jeszcze raz przepraszam za ten chaos moich tłoczących się myśli 🙂
Witaj Przem.
piszesz:”mam straszny chaos w głowie.”
to się rozjaśni, ale trzeba dać czas czasowi.
Treści jest dużo i po prostu potrzeba umysłowi czasu, aby się z nimi uporał. No i Duszy, aby się przyzwyczaiła do tych treści.
Tak sądzę. Życzę cierpliwości!
Tak… ego w ogóle boi się śmierci, a wraz z nim umysł. 🙂 Czasami się zastanawiam, czy jest możliwe rozpuszczenie duszy po śmierci (takie wchłonięcie) na podstawie wiedzy o tym, kim jesteśmy? (na wypadek gdyby nam się to za żywota nie udało)
Czy sama wiedza, to za mało? Bo podobno umysł i ego i tak się muszą tam rozpuścić (w którymś tam momencie).
warto przejść z „głowy do serca” i wtedy ego już tak nie dokucza.
Myślę, że masz rację, że „myślenie to za mało”. Jak zabraknie myślenia, to pozostanie postawa Duszy, która jest jaka jest, i Świadomość, która nie musi być za bardzo silna..
Ale i to i to poddaje się praktyce i ćwiczeniom. Dusza „mądrzej”, a Świadome Ja krzepnie.
Witam
a mnie ciekawi, co się dzieje z duszą, gdy dojdziemy do oświecenia? Zostaje wchłonięta przez Czystą Świadomość… czy jak…?
Sami, z moich przypuszczeń, może być to coś w rodzaju wchłonięcia – rozpuszczenia. No tego to się ego mocno boi i umysł, więc o jakiejkolwiek takiej opcji w ogóle nie chce myśleć. Ale Duch jest zadowolony takim celem, a i Dusza, co dziwne, też, bo dla niej jest to sukces! – wypełniła Plan Boży dla niej przeznaczony. A wibracje zgromadzone mogą być przekazane ku innym istotom, nic się nie marnuje. Zresztą można zobaczyć, jak uczniowie tych wielkich nauczycieli gromadzili kawałki energii pozostałe po nauczycielu, po jego Duszy. Materialnie były to relikwie, umieszczane w relikwiarzach, stupach itp. Ale razem z nimi trochę tej zaawansowanej Duszy też zostawało.
Piękny film! Dziekuję 🙂
Panie Andrzeju, jakis czas temu opisałam Panu swoje doświadczenie bycia Czystą Świadomością Stwórcy i wspomniałam, że nie potrafiłam odróznić Jaźni od Ducha, bo nie umiem go sobie wyobrazić.
Otóż, teraz nie muszę go sobie wyobrażać, po prostu wiem (wiem na poziomie duszy) kim jest Duch, bo otrzymałam odpowiedź od swojej Wyższej Jaźni. 🙂
Ta odpowiedź zgadza się z opisem przedstawonym przez Pana. :-). Dziekuję.
Pozdrawiam milutko 🙂
Aneta, to cieszę się razem z tobą!
Na tej stronie dodałem cudowny! film opowiadający o wspieraniu młodych sportowców przez ich matki. [wyszukaj przez Ctrl+F słowa „dusza kocha”]. Pięknie tam jest przedstawiona kochająca postawa Duszy wobec innych istot! Można poczuć wzruszenie, jak się to zobaczy, tą postawę poszczególnych Dusz wobec siebie..
Witam
Co do wypowiedzi Cobry, to skopoiwałam tylko jedno pytanie z jego wywiadu, gdyż z cała reszta do końca do mnie nie przemawia i podobnie, jak Pan, odnoszę wrażenie, że Cobra to kolejny ‚misjonarz’.
Wspomina Pan o jakieś amerykańskiej książce pisanej dla ‚ludu’, która to zawiera uzdrawianie kwantowe. Nie wiem, czy mówimy o tej samej. Ja jakis czas temu zakupiłam ‚Kod uzdrawiania’, który stosuję systematycznie dla siebie i innych (a nawet dla zwierząt), a efekty tej metody mnie ‚powalają’ i nie tylko mnie.
Ta metoda w krótkim czasie przyśpieszyła mój rozwój duchowy, tyle ‚rzeczy’ mi odpadło. Jestem pod warażeniem. Żadne metoda tak mi nie pomagła. A stosowałam mnóstwo przez lata.
Pozdrawiam miło.
Witam,
Dziekuję za komentarz. No to, myślimy podobnie. 😀
Do jakiegoś momentu dało się to czytać, ale później miałam podobne odczucia do Pańskich. Po jakimś czasie czytania oni tez zaczęli kojarzyć mi się z jakomś sektą. Nie powiem, coś tam jest wartościowego – jak we wszystkim, bądź prawie wszystkim. Ale to chyba wszystko na ten temat. Moim zdaniem raczej nie warto zgłębiac tej ich strony dalej.
Jeszcze raz Panu dziekuję za podzielenie się swoją opinią. Pozdrawiam
„(…)Rob – Czy zgodziłbyś się, że jesteśmy duszami i schodzimy i zaczynamy – przechodzić przez proces duszy i celem w życiu jest, aby przechodzić przez ciągły proces wznoszenia się, który rozpoczyna się od minerału, przemieszcza się w kierunku życia roślinnego przez długie miliony lat, a następnie przenosi się do egzystencji życia zwierząt też przez wiele, wiele milionów lat – a potem dusza staje się istotą ludzką?
KOBRA – To jest jeden możliwy kierunek ewolucji, ale gwiezdni ludzie na tej planecie nie przechodzili przez ten proces. Naprawdę to gwiezdni ludzie na tej planecie przeszli przez inny proces, gdzie wyłonili się z Centralnego Słońca, przeszli przez anielską ewolucję, następnie zstąpili przez wymiary do fizyczności. Ale tak, większość ludzkości na Ziemi przeszła przez fazy minerałów, fazy roślinne, zwierzęce przez miliony lat. Tak więc mamy tu dwa strumienie ewolucji, które obecnie współpracują i integrują się ze sobą.
Rob – Czy uważasz, że obecnie ludzkie zachowanie jest bardziej pod wpływem samej technologii Archontów, czy jest to z powodu automatycznego, psychicznego zaprogramowania, które było utrzymywane przez tak długi czas i negatywne nawyki stały się tak zakorzenione w ludziach, że technologia skalarna nie ma takiego wpływu?(…)
http://krystal28.wordpress.com/
Czy zgadza się Pan, Panie Andrzeju, z powyższą odpowiedzią na zadane pytanie?
Aneta:
to co „kobra” opowiada wygląda na prawdziwe. Leszek Żądło mówi, że ok 85% populacji to osoby z linii ewolucyjnej,
[większość ludzkości na Ziemi przeszła przez fazy minerałów, fazy roślinne, zwierzęce przez miliony lat.]
a pozostali to „otherkiny” z różnych linii pochodzenia. O tym piszę tu [link]
Co prawda w tej wypowiedzi znajdują się słowa, które są „bajkowe”, jak np. „gwiezdni ludzie”, „wyłonili się z Centralnego Słońca”, „technologia skalarna”. Takie opisy od razu przywodzą powątpiewanie i przypuszczenie, że osoba ma misje, czyli jest „nawiedzona”.
Czy nie można mówić mniej bajkowo a bardziej „strawnie”? Można, a taka konkretniejsza wypowiedź może od razu odwołać się do realnych sytuacji, do pojęć, z którymi na co dzień mamy do czynienia. Przez co nasz umysł niemal natychmiast może się naczyć czegoś i zintegrować to z dotychczasową wiedzą.
Ale można nie dostać takich pozytywnych efektów: to wtedy, jak się ktoś odwołuje do hogopogo, do „siódmej gęstości”, do bajek z dzieciństwa, albo do obiektów które nie wiadomo czy, gdzie i w jakim obszarze istnieją, jak to „Centralne Słońce”. Ktoś je widział?
Nie, może ktoś-tam miał wizję i tyle.
„technologia skalarna” – to jakaś kolejna nowomowa, tak jak ostatnio kupiłem książkę o „uzdrawianiu kwantowym”. Okazało się, że jest to książka amerykańska „dla ludu” [dla mnie pierwszy duży minus] a dwa, że to co jest przedstawione to jest ubożuchny wycinek terapii pranicznej, znanej od lat i stosowanej [drugi minus].
Ale książka jest wypaśnie nazwana! A autor jakże jest pełen dumy, ba, wręcz pychy [trzeci minus] ze swojego osiągnięcia.
Ale o setkach mistrzów terapii pranicznej, którzy przed nim pracowali tymi [i bardziej zaawansowanymi technikami] to oczywiście nie wspomniał.
Wolę konkrety.
Witam,
Nie wiem, czy to odpowiedź Pana na mój wpis… ? Jeśli tak, to poczekam. 😉 Nie zamierzam ‚popędzać’ Pana, bo rozumiem, że temat jest obszerny i trzeba go dobrze zgłębić. „Umieram” z ciekawości, jakie jest spojrzenie Pana w tym temacie. Pozdrawiam.
Iza,
WingMakersi są tak odleciani, że czytam te wywiady z Nerudą i nie wiem, czy już przekroczyłem granicę, która oddziela mnie od łazienki dzięki teleportacji, czy też nie i będę musiał się tam udać za pomocą chodzenia.
Ja rozumiem, że może coś z tego być prawdą, ale chciałoby się mieć coś z tego jakby dla zwykłego śmiertelnika, dla pracy na tu i teraz. Ale nie, WM [a myślę, że jest to zespół wymyślających taką „legendę WM” a nie rzeczywiste „przekazy z przyszłości”] nie dają odniesień dla pracy z teraźniejszością, z osobistymi sprawami.
Bardzo podobnie jak większość sekt zbierających sporo wielbicieli.
WM może być równie dobrze taką „wirtualną sektą”. Stopień odlecenia treści jest tak duży, że właściwie „wszystko zdarzyć się może”, a co ważne – nie musi to wymagać od wielbiciela dużego zaangażowania w osobistą pracę.
Jak dla mnie – patrząc się na te formy – sprawa mało wartościowa dla osoby starającej się istotnie działać w pracy ze sobą.
Pingback: Analiza tekstu “Dar Duszy” | Świat Ducha
Mnie wyzwoliła z wielu systemów wiedzy, przekonań i wierzeń :-). Po tym doświadczeniu, jakby część tego sama odpadła, a ‚reszta’ dopiero po głębszym uświadomieniu sobie pewnych ‚rzeczy’.
Dziękuję za ten link z blogu Krystal. Przeczytałm go i moja intuicja podpowiada mi, że to niestety prawda… To potwierdza, jak ważne jest to rozpoznanie siebie.
Mam nadzieję, że po śmierci nie zapomnę kim jestem i nie dam sie wrobić w żadne inkarnacje i niewolnicze kontrakty duszy.
To też wyjaśnia, dlaczego tu na Ziemi ‚dba’ się o niewiedzę niewolników.
Oglądałam jakiś czas temu film ‚Tybetańska Księga Umarłych’ i tam też są przestrogi przed pułapkami po śmierci. Zaleca się między innnymi unikanie Białego Światła wabiącego miłością, które zwykło się nazywać Bogiem, gdyż to Światło – co prawda- daje ukojenie, ale po tym odsyła do inkarnacji. Stąd należy go unikać. Zresztą – wszystkiego nalezy unikąc tam. ‚Tybetańska Ksiega Umarłych’ radzi, aby uświadamiać sobie, że wszystko co sie pojawi jest iluzją umysłu, i wówczas to zniknie (cokolwiek by to nie było). I poleca rozpoznać siebie po śmierci, a najlepiej za życia. Wówczas omija nas inkarnacja. Stajemy się wolni.
Też kiedyś czytałam, że są dusze, które nie idą do żadnego Światła, tylko ‚podróżują’ po astralu, coś tam stwarzają sobie zupełnie nieświadomie i po pewnym czasie nudzi im się to, i inkarnują- zupełnie przypadkowo, tylko dlatego, że mają dość tych doświadczeń (oczywiście nie dowiadują się kim są). Film, o którym wspomniałam, chyba też coś takiego nadmienia.
Wniosek z tego, jaki mi się nasuwa – cobyśmy tam nie robili (mowa o zaświatach), to jeśli nie rozpoznaliśmy siebie, to ciągle jesteśmy w niewoli własnej niewiedzy i nie wiemy, co mamy tam ze sobą zrobić lub inaczej- inni wiedzą, co mają tam z zrobić z nimi.
Ważne jest uświadomienie sobie, że wszystko, co zewnętrzne (dotyczy to Ziemi i zaświatów) – jest ILUZJĄ, PRAWDA jest w nas. A co za tym idzie – owe Światło powinno pojawić się w nas, bo my nim jesteśmy; a nie gdzieś tam na zwenątrz w tunelu. Muszę przyznać, że ciemne siły znakomicie uzurpują Boga.
Słyszy i czyta się dość często o doniosłym znaczeniu miłości. A bardzo rzadko o znaczeniu świadomości i to jak o świadomości jest wspomniane, to w różnych ‚kontekstach’. To by wyjaśniło dlaczego. Ludzie miłujący też się inkarnują, a świadomi – jak chcą, to się inkarnują i czynią to na własnych warunkach, a jak nie chcą się inkarnować, to tego nie robią. Podobno mamy nawet ‚obowiązek’ w którejś inkarnacji być ‚czarnymi charakterami’ (dotyczy oczywiście tych miłujących, ale nieświadomych). Nie chcę przez to powiedzieć, że nie należy być miłującym. Moim zdaniem – nalezy, gdyż są to wyższe wibracje, ale też należy być świadomym.
Pozdrawiam miło.
Dziekuję Panu bardzo za te wyjaśnienia. 🙂 W internecie raczej trudno o takie głębokie przemyślenia. To wspaniale, że Pan podjął się tego wyzwania. Tym bardziej, że tematyka wcale nie jest taka prosta, jakby się mogło wydawać.
Jakiś czas temu znalazłam w jednej z książek poświęconych oświeceniu, technike medytacyjną, która umożliwia nam poznanie samego siebie. Wykonałam ją trzy razy, wyszła mi dopiero za trzecim. I dzięki tej technice wczoraj poznałam kim jestem :-).
Doszłam do głębi samej siebie. Doświadczyałam siebie jako czystą świadomość, jako bezruch. Ta świadomość, którą my jesteśmy jest w istocie – neutralna, bo tam ani dobra ani zła nie zauważyłam. Była tam doskanała cisza, spokój i błogość. I nic poza tym.Ta świadomość jest jakby pogrążona w ciagłej medytacji i wie, że jest Stwórcą, jak również wie o tym, że jest wieczna – nigdy nie została stworzona. Fajne doświadczenie. Spodobało mi się to, więc co jakiś czas będę powtarzała tę medytację.
Po tym doświadczeniu właśnie tak wyobrażam sobie teraz pełne oświecenie.
Teraz wiem dlaczego ludzie oświeceni polecają nam poznać samego siebie. Zrozumiałam miedzy innymi to, jak bardzo jesteśmy zmanipulowani przez systemy religijne, że Bóg nie jest tym, kogo oni nam ‚wciskają’.
Wie Pan, co ja odczułam podczas tej medytacji? Że te Świadome Ja przypomina Ducha, tzn. czułam się jakby zarazem duchem. Ale zdaję sobie sprawę z tego. iż ja moge mieć takie wyobrażenia o Duchu, bo szczerze mówiąc nie potrafię sobie wyobrazić Ducha (dusze tak, ducha – nie). I przez to mogę nie widzieć różnicy i tak to okreslać.
Zastanawiam się, czy jest sens zgłębiania istoty Ducha (mam na mysli siebie), skoro wiem, że jestem czystą świadomością Stwórcy.
Oświeceni twierdzą, że naszym celem tutaj na Ziemi jest poznanie samego siebie, gdyż jest to Prawda, która na wyzwoli z tej niekończącej się niewoli.
Kiedys czytałam w jakieś książce o Kahunach? (ale nie jestem pewna czy na pewno tam), że Świadome Ja ewoluuje do WJ, bynajmniej powinno (oczywiście wymaga to praktyk duchowych). A kiedy stanie się tym WJ, to WJ ewoluuje jeszcze wyżej. I że to WJ jest naszym lepszym Ja. Czy to prawda?
Wie Pan co jeszcze zrozumiałam, po tym doświadczeniu poznania siebie? Zrozumiałam dlaczego dusze muszą reinkarnować się ponownie. Bo one nie wiedzą, że są Stwórcami, i Boga szukają niewiadomo gdzie, zamiast w sobie.
Podobno… nie wiem, czy to prawda, ale tak czytałam, za tą reinkarnacją stoją siły ciemności. To oni wykorzystują tę niewiedzę duszy i wmawiają im, ze muszą się reinkarnować i zawierają z nimi umowę duszy, która na ogół nie jest przyjemna dla człowieka tu na Ziemi. Podobno, nie tylko tu na Ziemi jestesmy oszukiwani, tam – też, jeśli nie wiemy kim jesteśmy.
Czy ma Pan jakieś informacje w tym temacie?
Pozdrawiam miło.
To ładne doświadczenia, ta medytacja. Zrobiona z wiedzą może dać postrzeżenie różnych innych technik jako „niższych”, i automatycznie można się wyzwolić od różnorodnych systemów wiedzy/ przekonań/ wierzeń.
Tak, słyszałem o tym, że system wcieleń jest „zrobiony” a nie naturalny, można o tym przeczytać np. tu:
Ale przyznam się, jeszcze tematu nie rozpoznałem wystarczająco.
Witam,
Cieszę się, że Pana zainteresował ten wywiad :-). Ja podobnie, jak Pan, nie ze wszystkim się zgadzam. Nie mniej jednak jestem bardzo ciekawa Pańskiego zdania w tym temacie. Pozdrawiam serdecznie
Przepraszam, że to tyle trwa, ale sprawy nie są powiedzmy błahe, i najpewniej skończy się na artykule, który by prezentował kilka różnych podejść. Bo WM nie są jedyni w tym nurcie.
O Boże! 😀 To bardziej skomplikowane niż myslałam. 😀 Miałam trochę inne wyobrażenie. Można się w tym pogubić. Ale bardzo dziekuję za odpowiedź. 🙂
I jeszcze troche Pana pomęczę, za co ‚z góry’ przepraszam…
1. A czy WJ to inaczej Naddusza?
2. Gdy osiągamy tzw. Świadomość Chrystusową to stajemy się tym WJ… ? czy jak to jest…?
3. Nie wiem… może źle myślę… ale mam wyobrażenie, że gdy dojdziemy do Świadomego Ja, to wówczas osiągamy oświecenie (ale chyba nie tzw. Chrystusowe…????) ?
Przepraszam za tą swoją dociekliwość, ale coś w mej duszy nie daje mi spokoju i każe drążyć. Do czegoś jest to potrzebne mojej duszy…
I jeszcze coś…
Podobno, gdy poznamy kim naprawdę jesteśmy (gdzieś o tym czytałam), to wówczas już nie inkarnujemy się na tym padole (którego ja notabene mam już od dziecka powyżej gardła). No i podobno, poznajemy (gdy szukamy odp. na to pytanie w swoim wnętrzu), to dowiadujemy się, że jesteśmy Stwórcami? Czy to wszystko prawda?
Bardzo zależy mi na tym, aby poznać kim naprawdę jestem :-). Ale wpierw muszę poukładać to sobie wszystko w głowie.
Pozdrawiam miło.
Aneta, dzięki za pozdrowienia!:
1. A czy WJ to inaczej Naddusza?
2. Gdy osiągamy tzw. Świadomość Chrystusową to stajemy się tym WJ… ? czy jak to jest…?
3. Nie wiem… może źle myślę… ale mam wyobrażenie, że gdy dojdziemy do Świadomego Ja, to wówczas osiągamy oświecenie (ale chyba nie tzw. Chrystusowe…????) ?
odpowiem tak jak to rozumiem.
1. WJ czasami nazywane jest Nadduszą. Jednak niektórzy sugerują iż jest to „cząstka nas”, natomiast Huna i Max Freedom Long mówił o konkretnej osobnej istocie, nie o „zlaniu” iluś istot w jedną. Owszem, pomiędzy Niższym Ja, Średnim Ja i Wyższym Ja istnieje ścisła współpraca, natomiast nie są one jednością, posiadają interakcje, relacje między sobą.
2. Bycie Chrystusem to w tłumaczeniu bycie namaszczonym. Czyli posiadanie jakiegoś daru od Boga. Energie Chrystusowe są szczególnymi wysokimi energiami.
Nie wygląda na to, żeby Świadomość Chrystusowa była konieczna do stania się WJ. Myślę, że zdecydowana większość WJ nie ma Świadomości Chrystusowej. WJ są nazywani w chrześciaństwie „aniołami stróżami”, więc do Chrystusa im jeszcze trochę..
3. Świadome Ja mamy od momentu, gdy zaczynamy być świadomi siebie samych, gdy uruchomiony jest dystans do samego siebie. Zwierzęta [jak to rozumiem – z zasady] tego jeszcze nie mają, ma to dopiero człowiek. A to i też w bardzo różnym stopniu się ta świadomość wyraża.
I dopiero owo Świadome Ja po długiej ewolucji doznaje przekształceń i wglądów. Pod jakimś względem „Ostatecznym” wglądem jest właśnie Oświecenie. Życie się wtedy nie kończy, ale zaczyna się inny etap.
Ten temat poruszyłem w tekście „Prawda i twórczość” [link] Im „wyżej” funkcjonujemy w ciałach subtelnych, tym bardziej jest się twórcą, aż pewnie do zrozumienia poziomu Stwórcy.
Najprościej mówiąc, jest wiele poziomów stworzenia. Gdy jesteśmy w stanie funkcjonować na odpowiednio wysokim, to uruchamiają się nam pewne możliwości, których wcześniej nie mieliśmy. Poznanie „kim jestem naprawdę” ma wiele poziomów, otoczek, jak cebula. Poszukiwania, aby były skuteczne, muszą być realne, a nie wymyślone [link]. Wtedy „jesteśmy tam”, a nie tylko myślimy o tym, że tam jesteśmy.
Witam,
czytam tę stronkę i muszę przyznać, że ciekawa. Sporo można się z niej dowiedzieć.
Ale podczas czytania tej lekturki nasunęły mi się pytania… Nie wiem, czy dobrze wszystko zrozumiałam… Jesli coś ‚namotam’ w pytaniach, to przepraszam.
1. Czy my wszyscy tak naprawde jesteśmy Duchem, a nie duszą? Ma na myśli naszą Prawdziwą Istotę.
2. Czy Duch jest tym samym co Świadomość?
3. Co się dzieje z naszą duszą (za życia lub po smierci), kiedy poznamy kim naprawdę jesteśmy?
4. Czy Wyższa Jaźń ‚stoi’ wyżej od Ducha, czy to może to samo?
Jeśli jakieś pytanie wydaje sie Panu nielogiczne, to prosze mi wybaczyć, ale trochę się w tym gubię. Pytam, bo próbuję sobie to jakoś w głowie poukładać. I z góry dziekuję za odpwiedź, jeśli znalazłby Pan dla mnie czas i ochotę na odpowiedź. Pozdrawiam miło.
witaj!
Dzięki za pytania!
1. Najpierw był Bóg [albo Tao, albo buddyjska „pustka” – jak kto woli], który się „rozczłonkował” [opisane w „Rozmowach z Bogiem” Walsha]. I poszczególne cząstki stały się Duchami, które weszły w inkarnację [w Dusze a potem w ciała]. Więc jak ktokolwiek będzie poszukiwać w sobie, to odnajdzie najpierw Duszę, potem głębiej odnajdzie Ducha, a potem Boga. A co kto uważa za swoją prawdziwą istotę – to zależy od niego/niej.
Osoby dociekliwe pewnie nie pozostaną na powierzchownych odpowiedziach.
2. Duch nie jest tym samym, co Świadomość [Świadome Ja].
Chociaż zarówno Duch jak i Świadome Ja są niesubstancjalne [także nie mają wysokich ciał subtelnych]
Duch stanowi potencjalność dla uruchomienia się Świadomości [Świadomego Ja], które w swoich możliwościach przekracza Ducha. Można powiedzieć, że Duch jest „nieprzetworzoną jeszcze” świadomością.
A Świadome Ja jest Duchem, który przeszedł transformację.
Ale może nawet i to nie, Świadome Ja, świadomość wydaje się jeszcze bardziej subtelna niż Duch. Jednak na początku sama świadomość nie jest tak oczyszczona z połączeń z ciałem fizycznym, z Duszą itd. Dopiero potem Świadome Ja się oczyszcza z utożsamień.
3. W moim wyobrażeniu, myślę, że Dusza może częściowo się rozpuścić [jest bowiem dosyć labilna] i możemy żyć częścią Duszy, Duchem i Świadomym Ja.
4. WJ jest istotą duchową, tak jak i istotą duchową jest człowiek. Oboje mają Ducha. Natomiast WJ nie mają ciał materialnych, mają subtelne. Te ciała istnieją jakby „ponad” nami, żyjącymi w świecie materialnym. My też mamy ciała subtelne, natomiast WJ mają ich zwykle więcej.
Tak więc pytanie dotyczy dwóch rzeczy, które nie są wobec siebie porównywalne. To jakby spytać: Czy ważniejszy jest czajnik, czy też woda wlewana do szklanki?
Witam!
przesyłam Panu link http://wingmakers.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=363&Itemid=1
Jesli znalazłby Pan czas i ochotę, to proszę o przeczytanie go. Zwłaszcza wywiadu. Jestem ciekawa pańskiego zdania na ten temat.
Pozdrawiam
Dziękuję za link. Czytam ten wywiad. Tekst jest długi, ale chyba warto go przeczytać, nawet jeśli mam pewne wątpliwości. Jak dokończę, to pewnie coś od siebie napiszę.
Mężczyźni oczywiście…
😀 Mężczyźni równie szybko wchodzą w relacje na widok zgrabnej figury i innych atutów :), szczególnie gdy posiadaczka ma dziecięco-uległą bądź zmysłowo-przebojową (krokodylą) powierzchowność. :D. I co tam w niej naprawdę siedzi jest mało istotne dla takiego faceta. 😀
Mam wrażenie, że celują w tym młodsze dusze nastawione na dobrą zabawę w życiu. Ale z dokonanymi wyborami i konsekwencjami trzeba potem żyć. Dojrzałe dusze potrzebują skomplikowanych i zasupłanych partnerów, żeby miały z kim rozgrywać swoje dramaty, skumulowane napięcia. Jak wysłuchuję historii o realcjach moich znajomych, to naprawdę możnaby osiwieć…!
Cor:
dzięki za uściślenie
Dziewczyny:
mam nadzieję, że wiecie i pamiętacie jakie błędy mężczyźni potrafią narobić 🙂
Bo jakby „ciężar gatunkowy” robionych problemów rozkłada się po obu płciach równo i nie można powiedzieć, że oto „kobiety są gorsze”, bądź „mężczyźni są gorsi”.
A to, że akurat napisałem o kobietach, to dlatego, że mi osobiście łatwiej, jestem do tego zdystansowany.
Dla zainteresowanych stroną kobiecą bardzo polecam stronę:
Biegnąca z Wilkami
Dusze OD RAZU idą na całość i chcą ZWIĄZKU, ba, już go mają, i tylko czekają na to, aż osobowości dograją to na planie fizycznym.
Tak mi się właśnie ostatnio wydawało. Z tymi kłopotami kobiet w kontroli duszy to trochę jestem zaskoczony chociaż słyszałem niedawno, że człowiek w kobeicym ciele nie może się sam oświcić. Może o to samo chodzi.
Czy dogrywanie się intencji zachodzi na poziomie duszy? Tak to rozumiem, że jak działamy pod dyktando duszy to nasze świadome ja nie jest przytomne więc jedziemy po wyuczonych wzorcach i intencjach. Świadome ja to przytomność.
Jeśli to dusza śni, czy to oznacza, że podczas snów o innych ludziach, dusze się komunikują?
Marc:
Tak, działania Duszy nie mają cech świadomości świadomie wybierającej. Wtedy mogą realizować się programy nieświadome. Np. Osoba współuzależniona może poślubić nosiciela krokodyla [bo Dusza jest nim zachwycona], mieć z nim dzieci, a po siedmiu latach rozwodzić się z tym podłym chamem. ALE widziały gały co brały. Oczy Duszy dobrze wiedziały, co brały, jedynie Duszy jest wszystko jedno w jakiej jakości doświadczenia się pcha.
Osoba świadoma, nawet współuzależniona, będzie świadomie omijała nosiciela dużym łukiem i nie da się wciągnąć w jego/jej gry [nawet jeśli są one nieświadome, nawet jeśli nosiciel świadomie nie chce jej/jego skrzywdzić]. TO zachowanie może wydawać się dziwne, nawet nienaturalne [przynajmniej DUsza to tak odbiera i reaguje zdziwieniem i odczuciem, że dziwaczejesz]. A jednak takie odczucia zdziwaczenia warto przetrwać, ponieważ dzięki temu nie wchodzimy po uszy w kłopoty.
Dusze komunikują się 24/7, cały czas i bez względu na odległość, O ILE tego chcą. A najczęściej chcą, bowiem wybierają JAKIKOLWIEK związek niż brak związku, brak relacji. Zresztą dla Duszy „relacja” to jest cyniczna ironia! ONA pragnie WIĘCEJ! Dusze OD RAZU idą na całość i chcą ZWIĄZKU, ba, już go mają, i tylko czekają na to, aż osobowości dograją to na planie fizycznym.
To dlatego kobiety tak szybko wchodzą w związek, tak szybko ustalają że TO JUŻ jest. [I rzeczywiście, na poziomie Dusz TO JUŻ jest, jest po prostu świetnie, idyllicznie, doskonałe wibracje zjednoczenia, błogość itd.]
Nie patrzą często, czy ta druga strona tego chce, czy nie.
Gorzej – nie patrzą czy to w ogóle jest dobry pomysł.
„Tą naszą relację tak dobrze czuję” mówi ona spoglądając mu głęboko w oczy – ten argument wystarcza do pójścia do ołtarza, i do posiadania dzieci z nosicielem kr. i do późniejszego rozwodu.
Nie śmiejcie się, znam dziesiątki takich przypadków, pań, które by chciały „cofnąć czas” bo tak nagrzmociły wtedy, że daj Boże…
Jest to raczej reguła niż wyjątek. Kobiety bowiem nie blokują swojej Duszy i jej poruszeń, ba, narowów! Mają przez to ciężej w życiu z punktu widzenia skutków błędnych wyborów.
„I to pragnienie ma konkretną wartość!
Ja tak kiedyś też powiedziałem i sobie i Wyższym Jaźniom i [po sporej mojej pracy] dane mi zostało zrozumienie, które bardzo mi pomaga żyć”.
No to jestem na dobrej drodze 🙂
Aniela. Tak właśnie żartem o to mi właśnie chodziło. Ego może uznać, mam świadome ja więc jaki jestem super 🙂
„No można np. pomyśleć: mam świadome ja ale jestem the best :)”
Ale to jest wtedy programowanie podświadomości. A mnie się zdaje, że to powinno być naprawdę świadome ja, a nie umysł podający się za świadome ja 😉
A mi się wydaje, że w jakimś stopniu straci moc. Ego jest sprytne i przebiegłe, nie daje sie tak łatwo wyelimonować.
No można np. pomyśleć: mam świadome ja ale jestem the best 🙂
„Mi się zdaje, że jak uświadamiamy sobie ego (jego elementy czy to co nam dyktuje) to traci ono poprostu moc”.
A mi się wydaje, że w jakimś stopniu straci moc. Ego jest sprytne i przebiegłe, nie daje sie tak łatwo wyelimonować.
„Byśmy nie mogli dożyć swoich 7 urodzin, jakby tak było, jakbyśmy mieli 99% destrukcyjnych wzorców w podświadomości!
A więc kolejna radosna idealizacja stworzona przez.. Duszę kogoś, kto w zapale swoim zajął się rozwojem i wyidealizował liczbę obciążeń [przesadził z tą liczbą, pewnie wszędzie widział obciążenia]”.
Przepraszam, ale to ja skoniociłam pisząc, że mamy 99% destrukcyjnych programów. Powinam napisać, że ogółem mamy 99% programów, w tym ileś – mniej lub wiecej – konstruktywnych lub destrukcyjnych (to kwestia induwidualna). To co napisałm jest bardziej cudzym stwierdzeniem aniżeli moim.
Ja jedynie próbuje dojść do prawdy, bo jest tyle sprzeczych teorii, że sie gubię w tym.
Aniela:
„Ja jedynie próbuje dojść do prawdy, bo jest tyle sprzecznych teorii”
I to pragnienie ma konkretną wartość!
Ja tak kiedyś też powiedziałem i sobie i Wyższym Jaźniom i [po sporej mojej pracy] dane mi zostało zrozumienie, które bardzo mi pomaga żyć.
Mi się zdaje, że jak uświadamiamy sobie ego (jego elementy czy to co nam dyktuje) to traci ono poprostu moc.
Hym… czasami sama nie bardzo wiem, co mam myśleć na ten temat… mam na myśli – duszę. Często spotykam się ze stwierdzeniem, że to destrukcyjne programy podświadomości rządzą naszymi reakcjami, przekonaniami, emocjami, spostrzeżeniami… I to podobno aż w 99 %. Wystarczy pouzdrawiać te programy i wówczas wszystko się odmienia. Tak twierdzą ci, którym udało się tego dokonać.
Za tymi irracjonalnymi działaniami, którymi Pan przypisuje duszy, podobno też odpowiadają programy podświadomości. Dzieje się to tak, że my świadomie chcemy czegoś innego, a program chce ‚swoje’. Oczywiście też należy go uzdrowić, i wszystko się zmieni.
Przepraszam Aniela za ostre słowa..
Piszę, że Dusza jest umysłowości konia, jest jak koń. Koni ludzie nie idealizują [zwykle] mówiąc „co za mądre zwierzęta”, a też zwykle nie upodlają ich mówiąc: „o, konie, to nic dobrego, to worek z mięsem na kopytach”. Nie, ludzie zwykle szanują konie. I tak bym też podchodził do Duszy – z umiarkowaniem.
Ja piszę, że CZĘŚCIĄ Duszy jest podświadomość. Więc, jeśli podświadomość jest zbiornikiem destrukcyjnych programów dla człowieka, to i Dusza to ma.
Co prawda nie sądzę, że aż 99%. Coś to jakoś za dużo. Jeśli ktoś mówi o 99% to nie jestem pewien, czy rozumie stosunek procentowy – matematyczny opis zjawisk, nauczany w szkole podstawowej. Albo – i to częściej – jest pod wpływem mocnych idei, przeżyć, czy wręcz ma częściowo ograniczoną świadomość do danego tematu. Coś go przytłacza i widzi tylko tą cząstkę, na której się skupia. i ona DLA NIEGO istotnie stanowi 99% pola widzenia – reszta umknęła świadomości.
Byśmy nie mogli dożyć swoich 7 urodzin, jakby tak było, jakbyśmy mieli 99% destrukcyjnych wzorców w podświadomości!
A więc kolejna radosna idealizacja stworzona przez.. Duszę kogoś, kto w zapale swoim zajął się rozwojem i wyidealizował liczbę obciążeń [przesadził z tą liczbą, pewnie wszędzie widział obciążenia].
Podobnie ostatnie zdanie – „wszystko się zmieni”. Dla niektórych osób, paradoksalnie najczęściej dla zainteresowanych duchowością nie „zmieni się wszystko”. Ludzie, którzy oczekują zbytnich zmian w swoim życiu mogą srodze się zawieść. Dlaczego? Ponieważ to życie nie jest pierwsze i jest wypełnione inercją z poprzednich dziesiątków wcieleń. Przemożenie w ciągu kilku lat inercji z dziesiątków wcieleń jest niemożliwe. Zwłaszcza dla starych dusz.
A wyobrażenie o tym, że to można zrobić – jest naprawdę złudne i prowadzi do rozczarowań drogą duchową. Ale jak wiem, ileś zidealizowanych osób nadal tak uważa. tu dobrze poczytać książkę: „proś a będzie ci dane” Ester Hicks, gdzie mówi się o stopniowym rozwoju.
Wszechświat nie po to dał starym Duszom to życie, aby je zmienili całkowicie i wykreowali sobie „nowe, lepsze”, „brand new”. To pomysły młodych dusz z USA, gdzie to jeszcze jest możliwe, dostępne i niemal na porządku dziennym.
U starych Dusz życie jest bardziej dla trenowania akceptacji tego, z czym przyszły i wzniesienia się duchowego. Bo takiej ilości inercji wcieleniowej nie ma co próbować przestawiać na inny tor – Stara DUsza jest już ciężka doświadczeniami. Raczej wiele lat zajmuje jej dochodzenie do swojego prawdziwego powołania, które jest zwykle [także z powodu starości] potężne.
Czy 70 latka będzie się uczyć nowego zawodu? No nie. Ale można godzinami z nim rozmawiać o jego zawodowej drodze życiowej i wnioskach, jakie można z niej wyciągnąć.
Tak więc stare Dusze powinny zobaczyć, uznać, że są stare.
A młodsze – oczywiście, nadal mają pole do popisu, do doskonalenia umiejętności, do gromadzenia mądrości, do rozwijania fajnych związków.
Destruktywnych programów Duszy, na mój gust może być 20%, ale 80% służy nam dobrze, w codziennym życiu. Pozytywne programy są znane i potężne, ale – jak widać ich nie rozpoznajesz.
Np. jeśli chcemy spotykać się ze znajomymi, przyjaciółmi, za to wszystko odpowiada Dusza i jej pomysły. Jeśli chcesz realizować swoje pasje, to Dusza. I są to pragnienia bardzo pożyteczne i konstruktywne.
Jeśli przytaczasz takie słowa o 99% bez natychmiastowego odrzucenia ich, to oznacza, że chyba nie rozpoznajesz Duszy i jej funkcjonowania, także w swoim życiu.
Jeśli nie rozpoznajesz pozytywnych 80% wzorców Duszy [!] to ja bym proponował powyższy tekst o Duszy i jej działaniach jeszcze raz przemyśleć i zweryfikować swoje przekonania. Dusza ma wiele nieracjonalności, ale generalnie jest pro-life, i to jak! A że czasami jedzie po bandzie, no to są te 20%.
Dusza ludzka nie jest doskonała? Przesyłam Panu relacje ze śmierci klinicznej (a raczej biologicznej), w której to dusza rozmawia bezpośrednio w Wyższą Jaźnią. Zadaje jej różne pytania, na które nie znalazła odpowiedzi tu na Ziemi. Relacja warta przeczytania. Polecam. https://soulowicz.wordpress.com/2012/08/26/najlepsza-znana-relacja-smierci-klinicznej/
Bardzo dziękuję za łącze do świetnej relacji.
Z pewnością jest to dużo mówiące doświadczenie, które do nas dociera i możemy z niego wiele wyczytać, wiele się nauczyć.
Zadajesz pytanie: „DUsza ludzka nie jest doskonała?” – tak jakbyś powątpiewała w to stwierdzenie. I ten przekaz, który podpinasz niejako, jak się domyślam, miałby mówić: o, zobacz, a Dusza jednak jest doskonała, popatrz.
To popatrzmy, istotnie.
Jeśli pokazujesz przykład doskonałości Duszy, Dusz, to cóż tam możemy zobaczyć w przekazie? Ano piękno estetyczne: „zobaczyłem tę mandalę ludzkich dusz. To była najpiękniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałem.”
I generalnie ta Dusza i świadomość, które to opisują, same też pewnie odkryły swoje piękno.
I co do doskonałości Duszy sprawozdawcy .. to chyba tyle.
Bo czy mam nazwać doprowadzenie się do śmiertelnej choroby doskonałością?
Czy mam nazwać doskonałością niewiedzę duchową: „Co tu się dzieje? Proszę, Światło, wyjaśnij mi, kim jesteś. Chcę wiedzieć, co jest rzeczywiste”.
itd.
Aniela, ja wiem, że osiągnięty ideał piękna i przeżywanie miłości może się kobietom mocno kojarzyć z osiągnięciem doskonałości. Jednakże Dusza tego pana miała dużo, dużo niedoskonałości, nie był to poziom jakiegoś totalnego urzeczywistnienia, który można nazywać doskonałością. Może Cię po prostu mocno to zainspirowało – też tak może być.
Jednak warto nie zrównywać piękna z doskonałością. Coś wiedzą o tym panowie, którzy ożenili się z bardzo pięknymi kobietami.
Tamtym do doskonałości jednak coś brakuje.
Podobnie, jeśli Dusza widziała Wszechświat z punktu widzenia Boskiej Harmonii, proszę nie mylić, że oto ta Dusza się stała doskonała. Myślę, że można to zaliczyć na zasadzie otrzymanego błogosławieństwa, otrzymanej wizji.
Tak więc, jeśli gość pisze „Kiedy doszedłem do siebie, byłem bardzo zaskoczony” to nie wiedział o tym, co zobaczył, a więc doskonałości wiedzy i mądrości nie posiadł, ani jako osobowość, ani jako Świadome Ja [które na szczęście przyszło z powrotem i opowiedziało nam o tamtych sprawach].
Tak więc dziękuję za podesłaną relację i proponuję poddać w wątpliwość przekonanie, że Dusza jest doskonała. To tak, jakby mówić: o, mój samochód sam się potrafi naprawiać. Może kiedyś, za ileś lat, auta to będą potrafiły robić. Ale na dzisiaj potrzeba mechanika z wiedzą i doświadczeniem.
Czy pani żegna się z samochodem na dobranoc? No chyba nie. Podobnie i z Duszą ludzie nie utrzymują takich stosunków, dosyć poprawnie przypuszczając, że nie mają tam równego sobie partnera.
Podobnie dla naszych Dusz na dzisiaj jest potrzebna Świadoma Jaźń, z trzeźwym oglądem sytuacji i umiejętnościami życia.
I jeśli te umiejętności rozwijamy, to przybliżamy się do doskonałości duchowej. A Dusza? To pojazd dla Świadomości.
Nie, nie trzeba być aniołem. Ja bynajmniej nie jestem. Autor tu ma na myśli połączenie z Aniołami w postaci takiej wkładki w duszę, którą nazywa częścią anielską duszy, albo duszą anielską w duszy człowieka. Anioły podobno rozdają to powszechnie w ostatnich czasach.
A zmian doświadczają wszyscy, ogromnego przyspieszenia, przyciągania do albo anielskich albo demonicznych planów. Z tego co pisze Deyev to kulminacja ma być w przyszłym roku i potem będzie słabnąć… Zaciekawiło mnie to, bo się pokrywa u mnie z rosnącym przyciąganiem do anielskich poziomów świadomości.
Tu jest fajna historia – jak działa ta anielska część:
http://www.szkolaaniolow.pl/index.php/jestes-aniolem-2/item/72-moja-ludzka-dusza
Co o tym myślicie?
http://www.szkolaaniolow.pl/index.php/jestes-aniolem-2/item/69-ludzie-anioły
Apogeum aktywności dusz z częścią anielską ma być w przyszłym roku… Już w tym roku tak człowieka trzepie, a w przyszłym ma jeszcze bardziej? Nie mogę sobie tego wyobrazić…
Serdecznie dziękuję Panu za wyjaśnienie mi pewnych kwestii i za pomoc. 🙂
I jeszcze nasunęło mi sie pytanie dotyczące Świadomego Ja.
Czy Świadomym ja w pełni stajemy się dopiero po tzw. oświeceniu?
„Czy Świadomym ja w pełni stajemy się dopiero po tzw. oświeceniu?”
O, nie, o wiele wcześniej. Gdy ktoś zaczyna potrafić zdystansować się do siebie w swojej refleksji, to już ma uruchomione Świadome Ja. Co prawda „wielkość”, czy „skala” owej istności jest jeszcze niewielka.
To opisuje prof. Dąbrowski [od „Dezintegracji pozytywnej”] jako tzw. „dynamizm przedmiot-podmiot w sobie”. Warto poczytać jego prace, w których dużo jest o rozwoju świadomości.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Dezintegracja_pozytywna
Dziekuję serdecznie za ten wykład :-). Pomyślałam sobie, że fajnie by było wstawić ten komentarz do artykułu, na wypadek gdyby innym czytelnikom nasunęły się takie pytania. Moim zdaniem tam tego brakuje. Fakt, że artykuł stanie się bardziej obszerny, ale i też przez to pełniejszy. A komentarze nie zawsze są czytane przez czytelników.
Ojej!:-) Panie Andrzeju, to ‚epopeja’ :D. Muszę przyznać, że wciągająca, ale będę musiała rozłożyć przeczytanie jej na kilka dni. Normalnie, chylę czoła! Tyle pracy Pan w to włożył.
Jakąś część przeczytałam i nasunęło mi się pytanie (nie wiem czy dobrze zrozumiałam tekst)- czy każdy człowiek na pewnym etapie życia ma Świadome Ja? Czy też są ludzie, którzy Świadomego Ja w ogóle nie mają ? Nie bardzo rozumię tą kwestię.
Istotnie, dużo tego i ten tekst potrafi być nużący..
Pytasz o ewolucję świadomości.
Ma ona kilka stadiów [z tego, jak to rozumiem]
1. Na początku jest Dusza bez dużej osobowości, i to Dusza jest sama dla siebie wydzielona z wielości. I to zauważenie jej generalnie wystarczy. Zwłaszcza, że wydzielać aż tak bardzo nie chce się jej, często, gdy jest do tego okazja, łączy się z innymi Duszami i wtedy współdziałają, wtedy osobność danej istoty jest mało znacząca. Działa to u zwierząt, włącza się u ludzi.
2. Gdy uruchamia się osobowość, to ona przejmuje bycie centralą osobności, wydzielenia z wielości. Istnieje świadomość zewnętrza. Osobowość oznacza, że „tam są oni, a tu jestem ja” i powoduje działania korzystne dla „ja”. Tak działają często zwierzęta, tak w dużej części działają ludzie. Nie ma jeszcze mocnego ego [wizerunku samego siebie, jednostka jeszcze nie obserwuje siebie, nie ma samoświadomości]. Jak to mówi Eckhart Tolle – żaden, najbrzydszy nawet kot nie będzie miał kompleksów z powodu swojego wyglądu.
3. Pojawia się ego. Oto kolejny krok na drodze świadomości. Ego jest wizerunkiem siebie samego/ siebie samej. Pojawia się więc samoświadomość w formie „oto taki/ taka jestem”. Jednak nie jest to równoznaczne z jakimiś specjalnymi refleksjami, powoli rozpoczyna się korygowanie swojego wizerunku: „taki jaki jestem /taka jaka jestem nie podobam się sobie i dlatego chcę to zmienić”
Zwierzęta mają niedużo tych zachowań, a większość ludzi jest nimi kierowana.
4. Pojawia się Świadome Ja. Przewyższa ono wglądem zarówno Duszę, jak osobowość jak i ego.
Świadome ja jest refleksyjne, potrafi powstrzymać się od dyktatu Duszy, osobowości i ego. Oczywiście najłatwiej mu się sprzeciwić Duszy, ponieważ Dusza ma najsłabsze argumenty, bo jest najbardziej prymitywna.
Najtrudniej się Świadomemu Ja powstrzymać przed dyktatem ego, ponieważ ego ma najwyższe argumenty, które wydają się być bardzo korzystne. A przecież dlaczego mielibyśmy się powstrzymywać przed czymś, co jest dla nas tak korzystne? Dopiero zaawansowana samorefleksja Świadomego Ja zaczyna odkrywać, że ego często nie musi mieć takiej racji, jaką głosi.
I Świadome Ja potrafi z czasem powstrzymać się dyktatowi ego, np. nie kupić sobie szałowego ciucha czy też super fury [których chce ego], ponieważ widzi, ma refleksję, że te symbole mają np. załatać niskie poczucie własnej wartości.
W tym momencie Świadome Ja przechodzi do konkretnego działania na własną głęboką korzyść. Jest to już rozwój duchowy, ponieważ owe korzyści nie mają wyłącznie ziemskiego, przemijającego wymiaru, natomiast potrafią przechodzić poprzez wcielenia.
Im starsza Dusza tym ma więcej potencjału, aby uruchomić Świadome Ja, potencjał świadomości „nabrzmiewa” wraz ze wcieleniami. Jednak nie musi być uruchomiony, dopiero „przebudzenie duchowe” daje ten moment.
Świadome Ja nie jest obiektem złożonym z ciał subtelnych, tak jak Dusza, nie jest zbiorem wzorców jak osobowość, ani nie jest wizerunkiem umysłowym jak ego. Jest to Duch, który uruchomił samoświadomość dzięki doświadczeniom wcieleniowym.
Witam. Jak to wspanile Pan wyjśnił. Teraz to wszystko mi się ‚klei’. Dziekuję Panu.
Cieszę się i podziwiam cierpliwość.
Dzięki Ula! Mnie to ta WJ chyba nieźle dopaliła ostatnio. Ale sama się o to prosiłam. Tak mi się ostatnio przejaśniło, że wszystko jakoś się wydaje jasne, przejrzyste i spójne. Nie ciągnie mnie już do żadnych doświadczeń, zrobiła się przestrzeń i mogę zestawiać na różne sposoby to co już mam. Mogę się wreszcie życiowo zrelaksować 🙂 .
Hmmm 😀 . A wiesz, że przedwczoraj miałam wrażenie, że nasze dusze przez chwilę sobie pogadały :D.
A jak odbierasz WJ? Mam kilka odczuć na myśli i zastanawiam się, które to WJ. Może jak się czuje wyższą wiedzę, porządek, naturalną drogę energii?A może to bardziej aktywne – jak masz odczucie, że coś należy zrobić, mimo, że nie ma z tego nic dla siebie, czy coś powiedzieć i czuć, że to płynie z czystej świadomości, takiej właśnie wyższej i to ma na celu wyższe dobro. A może to i to…
Nie śmiej się, ale mam wrażenie, że te dolne czakramy i ich zintegrowanie to jakaś większa sprawa była, kluczowa. Dzisiaj rano poczułam się, jakbym dokonała czegoś wielkiego i zrealizowała się. Jak pomyślę, że większość ludzi ma to uruchomione i zintegrowane naturalnie to tylko śmiać się można z mojego wyczynu. :D. No ale każdy ma wyczyny na swoją miarę ;). Powiem szczerze, jednak wciąż odczuwam lekkie wewnętrzne ciągnięcie w górę, ale równoważę to energią ziemi.
Rozmawiałaś z Elwirą? Fajnie, że się wyjaśniło i uwalniasz się od tego. To było oczywiste, że to jakaś lekcja: najpierw mówisz o połączeniu z WJ, a potem od razu pakują się wejścia… 🙂 . Leczenie czasami bywa bolesne jak np. wycinanie wrzoda.
Ja też chyba jestem w skoku rozwojowym. Wcale nie jestem pewna, czy zaniżyłam wibracje, jak to się w pierwszej chwili wydawało. Dolne czakramy się wreszcie zintegrowały z całością i to było to uderzenie energii i świadomości dolnych czakramów. Świadomość doświadcza nieograniczonej przestrzeni, energii – życia, przejawiania i rozpływania się, szczęśliwości i wolności. Przynajmniej teraz, zanim coś się znów nie zaburzy, cieszę się tą chwilą pełni istnienia. W zasadzie Istnienie cieszy się tą chwilą ze „mną” 😉 .
A propos komu się ciała bolesne dograły: to pewnie moje przy Kseni z wzbudzaniem poczucia winy. Ksenia chciała dobrze i pisała ze swojego doświadczenia sercowego, w którym innych widzi jako aspekty siebie. Nie będę się tłumaczyć co chciało moje 😉 hahahaha. Rebelia i już :).
Się porobiło. Zadarłaś z babeczkami :). A pazurki mają ostre.
Zauważyłam, że często osoby z wejściami czy białymi wzorcami postrzegają ludzi, którzy nie wyznają tych samych schematów, jako zagrożenie. To samoobrona, tu poczucie racji i słuszności jest bardzo ważne, więc nie może być kwestionowane. Musiałaś dotknąć jakiejś strefy bronionej przez system tej osoby, a jak Cię poniosło to przepadłaś, bo obudziłaś święte oburzenie. Hehe… Można się zastanawiać, czemu to się stało – jakie były przyczyny karmiczne, że weszłaś w tą sytuację – to sama musisz sobie odpowiedzieć, czemu się w to wpakowałaś mimo ostrzeżenia intuicji.
Jak się bronić to nie wiem, Andrzej świetnie ogarnia te tematy w szerszym kontekście. Ja wiem tylko jak działać na własnym polu. Ale też nie wiem ogólnie, tylko wiedza pojawia się w konkretnej sytuacji. Czy ten związek z tymi osobami jest aktywny i dalej Cię trzepie energią? Czy raczej weszło w splot i siedzi, ale już czynnik zewnętrzny odpadł? A może już sama sobie z tym poradziłaś…?
Hehe 🙂
Pomoc, wsparcie płynie sobie bez przywiązania do skutku i nie ma problemu. Skorzysta, nie skorzysta, – a radocha była przy dawaniu.
Hmm mało szczegółów, ale może krokodyl? Nasycił się Twoją energią i potem, co Ty właściwie chcesz? Nie jesteś już potrzebna :).
Wybieram trzecią drogę: nie będę się trzymać i nie będę puszczać – niech tam samo się zintegruje i we właściwej chwili wypłynie. Świadomie rezygnuję z kontroli nad tym, bo w tym dłubiąc wywołałam tylko zamieszanie. Czuję, że to sobie już tam na jakimś poziomie jest, ale jeszcze nie wypływa, można powiedzieć, że karma jeszcze nie dojrzała…
Z tym wyjaśnianiem rzeczywiście przeginam. Popytam się dzisiaj swojej duszy, skąd taka uporczywa potrzeba wyjaśniania i co generalnie się za tym kryje. Sama czuję, że nie płynie to z harmonii a z jakiejś nierównowagi.
Ula, proponuję puścić kontrolę na rzecz WJ i jednocześnie zachować świadomość, obecność. Nie potrzebujesz nowego schematu. Możesz za to wykazać nieprzewidywalną spontaniczność 🙂 z intencją najlepszego rozwiązania.
Ja mam wrażenie, że wam się ciała bolesne dograły. Jedne to, drugie tamto i jakieś drobne zakleszczenie energii odczułem.
Zrobiłem właśnie sernik na zimno, przepis wziąłem z przepisu na paschę, ale niestety bakalii nie miałem, więc na herbatniki i do lodówki.. Zobaczymy, co z tego będzie. Chce ktoś trochę? Zapraszam!
W porządku Ula. Jestem w procesie zmian, nie mam tego zintegrowanego, za szybko by to móc przedstawić jasno w szerszym kontekście. Za jakiś czas pewnie napiszę to inaczej.
Nie naruszasz niczego, bo nie angażujesz emocji, które byłyby wymierzone przeciwko mnie. Nie idzie do mnie żaden program agresji/ destrukcji. W przestrzeni świadomości, nie ma aspektu świadomości, który koncentrowałby się na tym, by niszczyć moją energię, co byłoby odczuwane jako program samozniszczenia. Nawet jakbyś się tu śmiała szeroko z tego, co napisałam, to śmiałabym się z Tobą, bo nie mam poczucia zagrożenia. Poza tym lubię jak ludzie zachowują pewien dystans wobec siebie i nie traktują się śmiertelnie poważnie…
Czujesz, że coś jest nie tak w naszej reakcji wobec przedmówczyni, jak to nam sugeruje Ksenia? Ze tego kr. bardziej niż wejście poczułyśmy? Może to nieładnie innym wyszukiwać, szczególnie, że nie pytają, ale z naukowego punktu widzenia ciekawe, co to było… A że miało to zaskakująco humorystyczny aspekt… Oczywiście biorę pod uwagę, że z zaniżeniem wibracji mogła mi się stępić wrażliwość :).
Andrzeju: 🙂 Jestem niestety tym ciężkim przypadkiem, że jak piszę to zaczynam lepiej rozumieć… 😀 .
No ja się wczoraj poczułam jak Budda badający samsarę i nirwanę, a Wy mi że przerost formy nad treścią, hahahaha :D. Pięknie, pięknie, ego się nie ma do czego przyczepić… 🙂
> Jestem niestety tym ciężkim przypadkiem, że jak piszę to zaczynam lepiej rozumieć
To nie jesteś sama! Ja latami pisałem afirmacje z odpowiedziami i naprawdę dużo przez to zrozumiałem. I to nie tylko z siebie samego, ale też wyczuliłem się na przekazy WJ co do mojej drogi.
A jeśli poczułaś nirwanę? Masz dwie drogi –
1. nadal czuć ją i trzymać ten nastrój [oczywiście trzeba jakichś wyrzeczeń – np. nie można się zwierzać koleżankom :)],
2. zacząć to penetrować, identyfikować, itd, aby wejść na kolejną pętlę spirali prowadzącej do Nieba.
Jak to mówię – Oświecenie jest nieuniknione [ale nie mówi się kiedy to nastąpi].
A tak oprócz wszystkiego – czy czujesz potrzebę tłumaczenia się, kiedy ktoś coś o tobie powie? Wyjaśniania, określania? Może nie potrzeba tego aż tak używać? Może można poddać wizję samej siebie temu, co przychodzi? I nie kontrolować tej wizji aż tak?
Bo mam wrażenie, że ta aktywność przywodzi cię ku zmęczeniu.
> dwa ostatnie wpisy to przerost formy nad treścią
z tego, co kiedyś czytałem, to niektóre osoby MUSZĄ się wypowiedzieć, aby zrozumieć to, co mówią..
Czy to jest ten przypadek?
A jeszcze dodatkowo przechodząc na nowe wibracje, osobowość pewnie chce się „jakoś odnaleźć” w tym nowym położeniu, zregenerować się, swój system odniesień.
Ula, wiedziałam, że to schrzanię :). Nie umiem tego powiedzieć, żeby nie stworzyć jakiejś koncepcji. I już nowa koncepcja sieje zamęt… Może zbyt płytko to jeszcze zobaczyłam i mieszam?
Jak ktoś przyszedł coś przerobić to dobrze, to to czyste jest. Nawet nasza karmiczna reakcja jest czysta (chociaż może być inaczej odbierana przez innych), jak sobie czysto płynie z karmy. Karma się neutralnie dzieje sama, jak to Łazariew nawet opisał, Bóg działa przez innych czy przez nas. Jednak przy czy po tym czystym spotkaniu zidentyfikujesz się z czymś wchodząc w tą perspektywę, szczególnie z podbiciem emocjonalnym (np. ktoś mnie obraził, jestem winna, jestem taka i śmaka a ona jest taka) to świadomość się zawęża, schodzi do wieloperspektywy i nie postrzega się już całościowo, zaczyna walczyć lub bronić się, oskarżać itp. no w każdym razie uruchamiane są nowe reakcje karmiczne, a w zasadzie stare uruchamiają nowe czyli ciąg wzajemny przyczynowo-skutkowy jest kontynuowany.
Przerwanie ciągu to niekoniecznie zaniechanie reakcji, reakcje są częścią tego świata i są jakie mają być), ale zwyczajnie wyjście z roli poprzez niekontynuowanie utożsamiania się. To wyjście jest spojrzeniem świadomości patrzącej na siebie poza formą – zresztą ty to wiesz, bo o tym pisałaś po spotkaniu z Elwirą, a ja tylko motam słowami i tworzę koncepcje… Mówiąc językiem prawniczym: mataczę 🙂 :D.
Ale niech to idzie dalej jak samo życie, pewnie niedługo zmienię się w wariatkę z potarganymi włosami wołającą: nie ma tego wszystkiego, nie ma zła, które widzicie, nie ma dobra w tym – to tylko wzajemne uwarunkowanie. Życie i jego piękno nie potrzebują tego gorsetu, naszych zapewnień i oczekiwań by być czyste. Dobra, teraz już pojechałam jak tramwaj na czerwonym świetle. Idę sobie pożyć… 😉
Ja nie wiem, co się porobiło, zobaczymy z czasem co z tego będzie. Może tylko dusza się wkurzyła i przetrzepała dryfujące w pięknych światach towarzystwo.
Z tym ocenianiem naszego zachowania na podstawie pozorów to bym się wstrzymała. Wczoraj pod prysznicem miałam fajny wgląd dotyczący tej sytuacji. Wyglądało to na zależne synchroniczne powstawanie przyczynowo – skutkowe (coś jak pole informacyjne Łazariewa) – sam proces jest dość neutralny. Nie wiem, czy będę umiała opisać.
Przyczyny pociągają za spobą skutki, świadomość niosąca potencjał karmiczny wywołuje odzew z kompatybilnymi karmami. Z niby nieograniczonych możliwości reakcji, które ma czysta świadomość, powstaje skutek zgodny z bodźcem czyli uwarunkowany. Widać było, jak świadomość kumuluje się przy poglądach, utożsamieniach pomiędzy którymi zachodzą nieustanne interakcje i co jest przyczyną powstawania karmy, wzajemne warunkowanie się. To, co każdy dostrzegł w drugiej osobie i na co odpowiadał to było właśnie to: wzajemne powstawanie i przejawianie się karmy. Działa to automatycznie, a zmiana typu „szanuję drugą osobę” jest tworzeniem lepszej karmy, jednak wciąż jest warunkowanie tylko pozytywne. Wszystko to przez to, że jest to proces całego pola świadomości. Działa to neutralnie. Można to zatrzymać poprzez przerwanie ciągu wzajemnego powstawania. Gdy świadomość „odrywa wzrok” od uwarunkowanej perspektywy, przestaje tworzyć utożsamienia z przejawiającymi się preferencjami, wtedy nie następuje „zapisanie się” karmy. Ma miejsce otrzeźwienie, świadomość odrywa oczy od tej zabawy w wielokrotność perspektyw i odbijanie karmiczne. Przynajmniej na chwilę :D.
Wiem, że pokomplikowałam, to było znacznie prostsze. W skrócie: jak będziemy się nawzajem oceniać i tworzyć obrazy siebie z tych cząstek reakcji i sądów, to będzie dalszy ciąg tej zabawy tylko w innych sytuacjach.
A tak swoją drogą dusza mi wczoraj numer wywinęła. Wczoraj się wkurzyła i rozbiła mi całą duchowość w pył. Przeorganizowała mi energetykę i sprowadziła do parteru. Świadome Ja i osobowość teraz patrzą oszołomione na świat i mrugają głupio oczami 😀 . Jestem zawrócona. Nic nie wiem 🙂 . Nic nie potrzebuję wiedzieć, wszelka zewnętrzna wiedza wydaje mi się odstręczająca, a wywołane nią zmiany świadomości za wirusy energetyczne. Jak to możliwe, żeby sobie nagle zrobić taki reset? I to nie z wysokich ciał, ale właśnie z dolnych?
Muszę się zdefiniować na nowo :). Jest to zachwycające – jeszcze inna perspektywa, normalnie uwielbiam swoje życie, za tą zmienność, jakby kilka żyć w jednym życiu. Teraz dla odmiany będę bardziej przyziemna :).
Conchita:
to się chyba nazywa świadomość początkującego
to dobre zjawisko! 🙂
Ja miałem kilka takich momentów, że uważałem, że wielkość przeżycia no, może bez przesady, ale kiedyś dawniej mogła kwalifikować się jako koniec wcielenia i przejście ku następnemu.
Ula:
Przepraszam Cię, ale jeśli ktoś nie prosi mnie o jakąś diagnozę, a mnie ona potrzebna to zwykle robię sobie na osobności i nie wychodzę z tym w pole publiczne. Jak się ktoś pyta prywatnie – „mówię jak jest”, jak to mówi Max Kolonko z Nowego Jorku. I wtedy tamta osoba ma odpowiedzialność na sobie, co z tą informacją zrobi. Tak mi WJ pokazały, że one [też] tak robią.
Wyjątkiem są przypadki, sprawy edukacyjne, ale i tu staram się brać przykłady nikomu nieszkodzące, nie głaszczące kotka pod włos.
Tak więc mówię: ładny kotek ładny, i sobie myślę, co myślę. Równocześnie utrzymuję postawę szacunku, na ile potrafię.
No ale oczywiście zdarzają się sytuacje, kiedy mnie coś zacznie energetycznie gryźć, bądź zatruwać. W internecie jest to u mnie o wiele częstsze. Sieć potrafi zadziwić! 🙂 I to aktywnie.
W życiu normalnym mam o wiele silniej uruchomione „czułki” a Dusza już przestaje mi węszyć za kr. [z czego się bardzo cieszę].
Tak Ksenia i to jest moja lekcja: nie dam się wrobić w poczucie winy. Cierpię na nadmierną kompromisowość i ugodowość i zawsze stawiam czyjeś poczucie komfortu nad swoje. To też jest obciążenie. Tanita wchodząc na stronę o obciążeniach musi sobie zdawać sprawę, że zauważone obciążenie zostanie jej pokazane. Nie uważam tego za rzucanie kamieniem. A że wyszło śmiesznie to się śmiejemy.
Ula 🙂 . Ja też jestemwręcz zachwycona :).
Ja też obstawiam krokodyla, ale ja nie mam takiego wglądu w obciążenia. Wejścia zazwyczaj czują się generalnie pokrzywdzone, a tu tanita przedstawia nam prawdy bezdyskusyjne, których nie pojmie nikt na tak niskim etapie rozwoju i z tak kiepskim wglądem hahahaha.
I za to Cię podziwiam Andrzeju, że jak czujesz, że ktoś kopie cię w tyłek, to mówisz o tym, a nie dasz sobie wmówić, że to głaskanie.
I tego się muszę nauczyć… Bo ja nie mówię, a zbieram po głowie. I wcale mi się to nie podoba…
No i dobrze, cieszę się, że to jakoś pomogło.
Świat Ducha, przeczytałam przed chwilą link, który mi podałeś w poście. Zawarte w artykule informacje są bezwątpienia prawdziwe. Artykuł jest bardzo wartościowy i cenny, godny polecenia. Naogólniej rzecz ujmując opisany w nim jest letarg, w jakim my jesteśmy, póki się nie przebudzimy i nie uświadomimi sobie, że nie jesteśmy swoimi uczuciami, emocjami, ciałem i umysłem (w tym swoimi poglądami, przekonaniami, wyobrażeniami, etykietami, itd). Hmm… pisałam Ci, że jakiś czas temu doświadczyłam, że jestem Czystą Świadomością (jak zwał tak zwał)? Ale zanim tego doświadczyłam, to etap uświadomienia sobie, że nie jestem tym, co wymieniłam powyżej, mam już dawno za sobą. Aczkolwiek, jako obserwator (świadek) nieraz przyłapuję się, jak wchodzę w ten oto letarg, tj. identyfikuję się z uczuciami, np. z przeszłości itd. No coż… wieloletni nawyk… Ale na szczęście, włącza się zaraz świadek i obserwuje, co wyprawia ego – osobowość. I akceptuje to, nie walczy z tym. Z czasem to samo się ‚wypala’. Im więcej się rozpuści, tym bardziej rozszerza się świadomość, i tym lepszy mam kontakt ze swoją WJ. Mam jeszcze wiele do przerobienia. Ego tak łatwo nie popuszcza i ciągle dochodzi do głosu. Na szczęście nie tak jak kiedyś :-).
Drogi Świat Ducha, dziekuję za odpowiedź :-). Napisałam: „Jeśli ktoś nie wierzy, że tak jest naprawdę, to niech to sam sprawdzi, zanim wypowie się na ten temat.”, bo tylko w taki sposób poznajemy Prawdę, tj. poprzez poznanie. Hmm… poczułam się tak, jakbyś odebrał to jak jakiś atak na swoją osobę… A tak nie jest. Ja to napisałam ogólnie, a nie do Ciebie. Ale skoro, to tak odebrałeś, to bardzo Cię za to przepraszam. I innych, kto poczułby się urażony powyższym cytatem.
Tutaj uściśle swoje doświadczenie- to zostało mi pokazane w taki spsób, że ja stałam się tą Świadomością (oczywiście przez czas tego objawienia). To doświadczenie utwierdziło mnie w przekonaniu, że oświeceni mają rację opisując tak duszę (obserwatora, świadka, świadomość), jak i mają rację nawołując do tego, aby sprawdzać informacje, a nie ślepo wierzyć w nie. Bo póki mamy ‚wiedzę’ z książek, to jest to informacja, w którą można wierzyć lub nie, a gdy doświadczamy, to wtedy jest to wiedza, i to z samej głębi naszj Istoty. Nie wiem, dlaczego tak źle odebrałeś mojego posta, niezgodnie z moją intencją…? Bo to miałam na myśli.
Mam nadzieję, że teraz lepiej się wyraziłam… Ale jeśli nie, to tak czy owak nie odbieraj tego negatywnie. Oto Cię proszę ;-).
Ja od dziecka mam kontakt ze swoją WJ. Często zadaję Jej różne pytanie, ale nie zawsze na wszystkie otrzymuje odpowiedź. Udziela mi tych odpowiedzi w przerózny sposób. I dużo informacji zawartych w różnych książkach, potwierdza mi, ale nie wszystkie.
Te Świadome Ja, o którym napisałeś :-), to właśnie Dusza, tylko Ty (jak się zorientowałam) posługujesz się nazwami zaczerpniętymi z książki, stąd wynikło to nieporozumienie. Po prostu ‚pewne rzeczy’ nazywami inaczej, choć mówimy o tym samym. Tak to teraz rozumiem…
Przykro mi, że sugerujesz mi obłudę wytykając serduszko. ❤ 😛
Co do różnych autorytetów… mam Jedno – swoją WJ, innych jedynie sprawdzam. Żaden z ludzi nie jest moim autorytetem.
Ps. Link, który podałeś w poście, za który dziękuję, niestety nie działa… 😦 Szkoda, bo chętnie bym poczytała sobie ten artykuł.
A tak w ogóle, to świetnie, że prowadzisz tego bloga informacyjnego. Na pewno nie jednemu sie przyda 😉
Poprawiłem link, ma być :
http://rozwojduchowy.net/4-5-tozsamosc-z-uczuciem/
Dziękuję ci za miłe słowa na koniec wpisu.
Chciałbym, naprawdę chciałbym rozmawiać z tobą życzliwie. Natomiast twoje własne słowa prowokują mnie do zachowań zupełnie podstawowych, uruchamiają mechanizmy zapewniania bezpieczeństwa.
Nie wiem bowiem, czy wiesz, ale weszłaś na witrynę na której dokładnie i konkretnie jest mowa o zaburzających obciążeniach i ich wyrażeniach, różnorodnych atakach [często bardzo zakamuflowanych i subtelnych].
Ta witryna jest szczególnie narażona na ataki ze względu na prezentowaną treść.
I w takim razie nie mam ŻADNEGO sprzeciwu w sobie, aby być mocno rygorystycznym, aby tylko utrzymać tutaj czystość energetyczną. Tutaj nie jest żadne forum dyskusyjne, gdzie obciążenia sobie rządzą jak chcą.
Sorki, ale nie wiem czy rozumiesz, gdzie jesteś.
Jeśli nie wierzę w serduszka, NIE oznacza to, że nagle sugeruję obłudę, tylko to, że jestem powściągliwy i nie jestem idealistyczny [na ile mogę], ponieważ wiele razy się zawiodłem i zdecydowanie mnie przekonuje treść niż pretendująca do czegoś forma.
Powiedziałem: „jesteś obłudna!”?
Nie, nie powiedziałem.
Nic nie mówię o twojej obłudzie bądź nieobłudzie.
TO już jest nadinterpretacja.
„To doświadczenie utwierdziło mnie w przekonaniu, że oświeceni mają rację opisując tak duszę (obserwatora, świadka, świadomość), jak i mają rację nawołując do tego,”
A mnie mało obchodzi, jak ktoś ma misję i „nawołuje”.
W moim odczuciu ten, kto nawołuje, jest obciążony i energetycznie wysyła bardzo przykre energie.
Wyższe Jaźnie jeszcze mnie do niczego nie nawoływały. Z tamtych okręgów to tylko obciążone istoty niewcielone to robią, nie Wyższe Jaźnie. Ale możesz te dwie grupy mylić.
Wygląda na to, że „nawołujesz” do swojego doświadczenia.
A nawoływanie tu kończy się prędko.
” Po prostu ‘pewne rzeczy’ nazywami inaczej, choć mówimy o tym samym. ”
No nie wiem.. Już drugi raz piszesz o Wiśle a ja o przemyśle. I to ma być zgodność zdań?
Mam wrażenie, że nie czytałaś moich tekstów o Duszy, że tak piszesz.
A co najmniej uważasz, że ja pisząc poprzedni post „ot, coś sobie tam napisałem, a i tak uważam po twojemu”, bo przecież mówimy o tym samym.
Nie mówię o tym samym co ty. Dla mnie to, co opisałaś nie jest Duszą.
” Po prostu ‘pewne rzeczy’ nazywami inaczej, choć mówimy o tym samym. ”
„Po prostu” to uważam, że coś chcesz wmówić, wcisnąć. A to jest tu uważane za pogwałcenie wolności.
piszesz:
„opisując tak duszę (obserwatora, świadka, świadomość), ”
jeśli u Ciebie Dusza = obserwator, świadomość
to się nie rozumiemy, bo dla mnie to są dwie różne rzeczy.
Proponuję ci, sugeruję [tu zobacz – jawnie sugeruję], żeby poczytać książki Thomasa Moore, które powołałem w tekście o Duszy. Co zrobisz, nie wiem, ale mogłabyś przez tą lekturę zapoznać się z mniej idealistycznym poglądem na Duszę i na to, że nie jest ona równa Świadomej Jaźni.
Poza tym o tym by mogły powiedzieć książki Rozmowy z Bogiem, w których miałabyś napisane jak to Bóg się przejawia poprzez mało świadomą Duszę.
itd. z Hellingerem, Mindellem..
Ale co zrobisz – twoja sprawa.
Tak więc, byłbym ci wdzięczny, żebyś nie nazywała mnie „drogim”, żebyś nie słała mi serduszek [jak to mają w zwyczaju osoby z wejściem – sama to robisz taką „słodką” atmosferę jak oni, ja to tylko zauważam, nie mów, że coś sugeruję, jak wskazuję fakty].
I abyś otworzyła oczy na różnice i to, że nie masz prawa komuś wciskać co ma myśleć i pojmować, nawet jak ty jesteś do czegoś bardzo przekonana.
Witam. Chętnie dołączę do grona osób zainteresowanych systemem Łazariewa.
Z zapartym tchem przeczytałam kilka jego publikacji. Pozostaje pod wrażeniem.
Ciekawe potwierdzenie dla tej strony:
tekst pochodzi ze strony forum
http://www.abraham-bank.org/forum-pl/prawo-przyciagania-f3/mamo-co-to-jest-dusza-t1104.html
Re: Mamo, co to jest dusza?
Postprzez Anielka » dzisiaj, o 10:27
Ale numer…Po tym filmie o duszy, który mnie przeraził (napisze później dlaczego), mam przemożną chęć na oczyszczenie swojej duszy z doznań z poprzednich bytów. Dzisiaj w nocy miałam sen, cholernie dziwny, bo uczestniczyły w nim osoby z mojej dalszej rodziny, z którymi nie utrzymuję bliższych kontaktów oraz osoby z rodziny , z którymi kontakt z różnych powodów się rozluźnił. Była tez przyjaciółka z dzieciństwa , z którą niemiło się rozstałysmy , a we snie dzwoniłyśmy do siebie. Był to zaskakujący zestaw osób, o których nie myślę, z którymi nie wiążę żadnych emocji, więc nie wiem dlaczego akurat one. Była jeszcze osoba – ciotka, która w rzeczywistości nie istnieje, ale wiedziałam, ze jest moją ciotką. Może to ta, która umarła kilka dni po porodzie?
I ja z tym całym towarzystwem niby świętujemy chyba nowy rok w nowym domu jednej z tych osób, ale obok domu jest peron i stoją tam dwa pociągi równolegle obok siebie. I my dla zabawy przechodzimy z pociągu do pociągu. W pewnym momencie kuzyn zwalnia hamulec i jeden z pociągów trochę się cofa i zatrzymuje w połowie tego drugiego. Zamysł kuzyna był taki, aby ustawić pociągi na jednym torze, jeden za drugim, ale ja bałam się tego co robi kuzyn. Ktos lub ja powiadomiłam o tym i wyszła mała afera. Obudziłam się na etapie kiedy pociągi stały jeden w połowie drugiego…
Rano wrzucam w wyszukiwarkę hasło -jak oczyścic duszę z poprzednich bytów, czy jakoś tak i wybieram stronę:
https://swiatducha.wordpress.com/dusza/ [czyli link do tej strony]
a tam…dwa pociągi …
Prosze mi to wytłumaczyć, bo miałam mieć spokojny wekeend…
Dziękuję za odpowiedż. Postaram się dojść do ładu za pomocą afirmacji, jeśli się nie uda, poproszę o następne wskazówki. Urodziłam się 13 stycznia i mam nadzieję, że ciągnę za sobą jakiegoś ogona karmicznego.
Chciałabym się dowiedzieć czegoś na temat powtarzających się snów z nieżyjącą od dawna babcią, czy też z tematyką szkolną jak np. wielokrotne pisanie matury? Kto mnie tym męczy?
To pewnie Dusza tak przeżywa i ona i siebie i ciebie tym męczy. Jeśli Dusza stwierdziła, że tamta osoba, tamta sytuacja jest jakoś ważna, to będzie się tego trzymać jak przyklejona. Dopóki nie podejmie innej decyzji, np. dopóki jej nie przekona jakieś wydarzenie, albo ty sama z pomocą rozmowy, terapii itp.
A i dusza babci także może w tym uczestniczyć, bo czemu nie?
Ja jestem zwolennikiem znajdowania przyczyn zjawisk u siebie – dlaczego moja Dusza wybiera uczestnictwo w czymś, albo wręcz, dlaczego coś uruchamia, tworzy.
Czy są leki, które uzdrowią duszę, albo czy jest możliwe Pranie Duszy(od prania mózgu)?
Witam. Mam pewien problem i myślę, że to właśnie Pan może mi pomóc.
Ciężko mi to wyjaśnić, ale spróbuję najjaśniej jak potrafię. Przepraszam za liczne powtórzenia w poniższym tekście 🙂 Mogę też pisać trochę niezrozumiale i chaotycznie, to chyba kwestia dnia, ale postaram się 🙂 To, co piszę w mojej teorii może być trochę naiwne, ale pogubiłam się w całej wiedzy ezoterycznej, o reinkarnacji i niewiele wiem. Mianowicie:
———————————–ZARYS PROBLEMU——————————————–
Jestem altruistką, pacyfistką, artystką, humanistką, interesuję się ezoteryką, kocham naturę i ludzi, z cech ogólnych, ale istotnych interesuję się starymi czasami (szczególnie wiek XX) i nie cierpię nowoczesności, ale… Mam także cechy (?), które zupełnie kłócą się z moją osobowością, ze mną.
Są to zainteresowania militariami, patriotyzm (a nie uznaję podziału ludzi, nawet na narody) i chęć zaciągnięcia się do wojska, oraz ogromne, nienaturalne wręcz w moich oczach zainteresowanie właśnie drugą wojną światową. Czuję się dziwnie związana z wiekiem dwudziestym, dosłownie, jakbym wtedy żyła. Posiadam także, wiele razy chwaloną, godną podziwu celność, którą klasyfikuję jako zdolność wrodzoną, ponieważ wykazałam się już podczas swojego pierwszego w życiu strzału w wieku lat dwunastu.
Ale najważniejsza jest moja chęć wstąpienia w szeregi armii. Nie jest to zwykła zachcianka.
Po raz pierwszy poczułam ją jak miałam zaledwie sześć lat. Sześć lat później pragnienie znowu dało o sobie znać i teraz, już osiem lat później, odczuwam to nie jako chęć, a jak przymus, konieczność.
Coś każe mi iść do wojska, ponagla mnie, a póki co nie mam możliwości tego zrobić. Muszę iść do wojska, czuję, że jeśli tego nie zrobię, nie będę szczęśliwa. Rok temu, kiedy miałam stany lękowe, gdy odczuwałam lęk przed śmiercią i kalectwem martwiło mnie w szczególności, że nie będę mogła (w razie śmierci albo wypadku) pójść do wojska. Myśl o pójściu do wojska towarzyszy mi cały czas. Zastanawiałam się nawet, czy nie zrezygnować z pójścia na studia by wcześniej iść do wojska. Przymus (mało w tym już jest „chcę”, prawie w ogóle, a jeśli już, to bierze się z przymusu) daje o sobie znać silniej, gdy widzę przechodzących żołnierzy, filmy o podobnej tematyce czy nawet wzór moro.
Doprowadzało mnie to do rozpaczy i nieraz wyciskało łzy, ponieważ moja właściwa osobowość chce zająć się czymś innym – ogrodnictwo, mnóstwo czasu (którego w pracy we wojsku jest mało) dla założenia rodziny, działalność charytatywna, resocjalizacja młodzieży, pisarstwo, turystyka.
Przez to wszystko, te dwie strony, stałam się kopalnią sprzeczności.
„DoprowadzaŁO”, „wyciskaŁO”. Właśnie. Napisałam to w czasie przeszłym, ponieważ podczas cudzej rozmowy, której byłam świadkiem, o tym, czym zajmuje się we wojsku współcześnie, zrozumiałam rzecz prostą i oczywistą, ale, jak widać, nie dla mnie – teraz we wojsku nie ma zbyt wiele do roboty, ponieważ na większości globu trwa obecnie pokój. Nie ma wojny. Nie będę walczyć za Ojczyznę.
Naprawdę sobie tego nie uświadamiałam. Po tym, jak to nastąpiło, przymus zniknął, tak, powiedzmy, w 98, 99%.
I to nie było próżne pragnienie heroizmu.
Dzisiaj, nieco ponad tydzień od tamtego zdarzenia, przejeżdżałam koło Muzeum Armii Krajowej. I wróciło. Słabiej, ale jednak. Męczy mnie to, bo chciałabym być wreszcie naprawdę sobą, wreszcie wolna, tak jak podczas tamtego tygodnia.
No, i właśnie. Poniżej moja teoria, co to może być, a jednocześnie pytanie do Pana – czy jest ona prawdopodobna? Czy da się, i jak, rozwiązać ten problem?
—————————————–MOJA TEORIA—————————————–
Myślę, że być może moje poprzednie wcielenie miało miejsce podczas wojny. Zaistniała konieczność obrony Ojczyzny. Z jakiegoś powodu mogłam nie brać udziału w walce, bądź jeśli brałam, nie sprawdziłam się jako żołnierz.
Więc być może moja Dusza (nie do końca uświadamiając sobie obecne realia?) przeniosła… emocje? fragmenty osobowości? lęki? (np. mój paniczny lęk przed robakami, który mógł wziąć się z doświadczeń z niekorzystnych warunków życia podczas wojny) z poprzedniego wcielenia do obecnego? Przez jakiś błąd, w jakimś celu?
Nie mam na razie możliwości na regresing pod opieką hipnotyzera, tym bardziej samodzielny, więc nie mogę zbadać poprzedniego wcielenia, ale chętnie to zrobię przy pierwszej okazji.
Czytałam, że Dusza w celu doświadczenia jakichś przeżyć może przyciągać różne zdarzenia, jak przykład z podróżą samolotem podany na Pańskiej stronie. Ciekawe, czy jeśli w tym przypadku miałaby jakiś konkretny cel, który chciałaby urzeczywistnić, dotyczący poprzedniego wcielenia, czy mogłaby wywołać wojnę?
Czytałam też, tylko pobieżnie i już nie na tej witrynie, o śladach na ciele biorących się z uszkodzeń mechanicznych w poprzednim wcieleniu. Nie mówiąc już o przypadkach urodzenia się z np. niepełną, jakby amputowaną kończyną, ciekawe, czy dotyczy to też plam i plamek na ciele 😀 Takich trwałych, od urodzenia. Gdy nie mają żadnego podłoża chorobowego, a jakaś przyczyna musi być 😉 Widziałam kiedyś chłopczyka, który na całej prawej część twarzy, do ust, miał dużą, brązową plamę, a oko na tej połowie miał jakby opuchnięte, mniejsze, przymrużone, chore? Kojarzy mi się to z częściową utratą twarzy po wybuchu, oblaniu kwasem, porażeniu prądem. Czy to możliwe?
Oraz zauważyłam pewną ciekawą rzecz, czy mógłby się Pan na ten temat wypowiedzieć? Otóż, wiek XX był pełen malutkich bitew i wielkich wojen, aż do jego końca – około 135 konfliktów zbrojnych! Należę do pierwszych pokoleń po I i II wojnie, oraz do pierwszego pokolenia po innych licznych wojnach. Zaobserwowałam (m.in. na forach dot. reinkarnacji), że wiele osób, prawie wszystkie z tych pokoleń podejrzewają, czują, jak ja, bądź już wiedzą, że poprzednie wcielenie miało miejsce w czasach wojny. Jest to ciekawe zjawisko, i biorąc pod uwagę, ile osób zginęło w wieku XX bądź zginęło nagle, masowo, podczas II wojny oraz czas Duszy do kolejnej inkarnacji, całkiem możliwe.
Niewykluczone więc, że żyłam podczas ii wojny, zwłaszcza, że już jako małe dziecko (nie pamiętam, ile miałam lat, jako dziecko) miałam kilka snów dot. wojny, wojska, jeszcze, gdy nic raczej o tym nie wiedziałam. Pamiętam dwa, jeden głupszy, jak to w snach dzieci, ale drugi poważny i krótki: Jestem w lesie. Jeżdżą czołgi. W panicznym strachu próbuję się gdzieś ukryć, schowałam się chyba za jednym z nich.
Ale wątpię, żeby były to wspomnienia.
Kiedy byłam w zeszłym roku we Frydmanie koło Czorsztyna na wakacjach, miało miejsce dziwne zjawisko. Kilka nocy z rzędu śniła mi się wojna. Jeden ze snów zapamiętałam: Świeżo po wojnie. Odlatuję z pola bitwy, nie wiem jak, ale ląduję na spadochronie, przelatuję nad lasami. Uwieszeni mnie są moi towarzysze broni. Po drodze część z nich spada, ci ranni umierają. Wcześniej, na polu bitwy, dużo moich przyjaciół zginęło. Gdy wylądowałam, udałam się na spotkanie ze swoją matką. Ona była rozradowana moją obecnością, poszłyśmy (albo poszliśmy, nie pamiętam, jakiej płci byłam we śnie) do kawiarenki, zamówiła mi kawę i chyba coś jeszcze. Była piękna pogoda, wojna się skończyła, ja jednak miałam depresję. Czułam ogromny, przygnębiający smutek, chwytający za gardło i wyciskający łzy z oczu. Nic mi się nie chciało. Nie chciałam żyć.
Czułam te emocje bardzo wyraźnie.
Na dodatek, już na jawie, idąc ulicami miasteczka za każdym razem miałam wrażenie, że jedzie za mną czołg. Każdorazowo oglądałam się za siebie, ale, rzecz jasna, nic tam nie było.
—————————————————————————————————–
Pozdrawiam bardzo serdecznie, bardzo proszę o odpowiedź i z góry dziękuję 🙂
Jeśli Pan to całe przeczytał, na co szczerze mówiąc mam nadzieję, to gratuluję, jestem pełna podziwu – bez tego podpisu całość to ponad 2 strony A4 i 1138 słów 😀
Cześć, jak widać, bardzo mocno cię Dusza twoja piliła abyś walczyła za ojczyznę, to ona tak cię mocno pchała w szeregi armi.
Jednak Dusza jest zdolna do zmiany postawy, argumentem tutaj były zasłyszane słowa o tym, co się robi dzisiaj w armi. I Dusza stwierdziła, że nie ma tam wiele do roboty.
To oczywiście mogą być silne przeżycia związane z walką w okresie wojny. Wszak wiele osób walczyło, z dużym zaangażowaniem. I Dusza mogła tak sobie to wziąć do siebie, że chce powtarzać.
Jak się uwolnić? Powtarzać sobie afirmacje, np.
„Uwalniam siebie i swoją Duszę z konieczności walki zbrojnej za ojczyznę.
Uwalniam siebie i swoją Duszę z konieczności powtarzania doświadczeń, uczuć, emocji i relacji, które miałam kiedyś w poprzednich wcieleniach.
Dostrzegam przyczyny dla których chciałam to robić.
Uczę siebie i swoją Duszę nowych zachowań, otwieram siebie i swoją Duszę na nowe doświadczenia, nowe obszary przyjemnych, radosnych i wartościowych przeżyć, które mogę sama wybierać.”
można zobaczyć na afirmacje.pl
ja również, Paula, pozdrawiam.
Witam, a ja może napisze coś od siebie.
kiedy zacząłem pracę duchową zrozumiałem ile dzieje się po drugiej stronie.
W końcu Bóg stworzył rzeczy widzialne i niewidzialne i o nich mówię.
Kiedy wyobrażasz sobie Boga jako postać sądze że jest się w błedzie.
Nazywm go obecnością dlatego że jego istota jest wkoło,przenika,harmonizuje i to można odczuć.
Kiedy rozmawiam z duszą drugiego człowieka a ona operuję energią miłosci a dokładnie częstotliwością tego słowa to jest niesamowita energia.
Na tej ziemi wszystkie dusze które inkarnują za swoje zadanie ( z kilku ew.pozostałych) do wypełnienia to nauka miłości. To na tej ziemi a jest kilkanaście planet o tej nazwie to właśńie na tej jest doświadczanie dobra i zła.
to tutaj nauka i wzrastanie duszy odbywa sie najszybciej ale i najdotkliwiej.
Każda dusza z którą mam okazje rozmwiać wskazuje na ten fakt.
Pozdrawiam
Witaj gościu! Dzięki za komentarz.
Może nie powinienem się wtrącać, ale dorzucę swoje trzy grosze. Po pierwsze – Darek, wyluzuj. Pędzisz jak burza i siejesz czasami nie mniejsze spustoszenie z równie dużą siłą. Patrząc na odpowiedź Andrzeja widzę w niej zwrócenie na Twój wcześniejszy komentarz, gdzie pisałeś, że chcesz opisać to, czego nie napisał nikt, a Andrzej stwierdził tylko, że możesz to zrobić i z chęcią to opublikuje. Tylko to co będziesz chciał, aby było opublikowane. To krok w Twoją stronę, aby dać możliwość zaprezentowania siebie jeśli tego chcesz, nie żaden atak itd.
Swoją drogą nie rozumiem, dlaczego w Twoich postach Darku jest tyle krzyku, pośpiechu. Gdzie się spieszysz ?
Dopiero od niedawna rozróżniam u siebie duszę od osobowości i innych elementów swojego człowieczeństwa.Gdy uzyskałam pewien stopień świadomości w tym względzie, zrozumiałam, że chyba od zawsze miałam kłopoty ze swoją duszą i musiałam doprowadzać ją do porządku przez wyższe jaźnie.Tak przynajmniej mi się wydaje.
Niekiedy dusza wiodła mnie na manowce, realizując na oślep jakieś pragnienia, bez reszty angażując się w szaleńcze projekty, relacje, misje.W efekcie żyłam jak zadżumiona i rujnowałam sobie różne sfery życia.
Pragnienie doświadczania przez duszę doprowadzało mnie do rodzaju jakiegoś zniewolenia i nieprzytomności.Nie miałam jednak pojęcia, że to wszystko może dziać się za sprawą mojej duszy ?
Do tej pory tak mam, że czasami odczuwam jakbym była ” podwójna „, jakby były we mnie jakieś dwa duchowe byty. Jeden np. rozmawia z kimś na bardzo poważne tematy, a drugi w tym samym czasie powstrzymuje się od śmiechu.Jeden uważa, że należałoby pomóc koledze w trudnej, życiowej sytuacji, drugi zaś złości się, że mu pomagam. Czy jeden byt to dusza a drugi to wyższa jaźń ?Nie zawsze jestem w stanie je oddzielić.
Powiem szczerze, jest mi z tym źle, a nawet ciężko czasami.Zwłaszcza gdy pojawia się poczucie winy z powodu pragnień duszy, które moja” świadomość” ocenia jako niewłaściwe.Chciałabym uzyskać w sobie jedność duchową, pokój, a tu się po prostu nie da.Przychodzą nawet myśli, że są we mnie dwie dusze ! I trochę mnie to niepokoi. Jednym słowem mam dużo do uporządkowania w swoim wnętrzu.
” … pójscie do piekła, czyli uruchomienie procesów mentalnych, intelektualnych „-
– ciekawa metafora…
Dusza może chcieć pomagać koledze
ego [cząstka osobowości] może się wściekać, że marnujesz czas
A Świadome Ja się temu wszystkiemu przygląda
Masz rację, że wyprowadzenie siebie „na prostą” gdzie wszystkie cząstki w miarę ciągną w jedną stronę może dać spory komfort życia.
Wydaje mi się, że jesteś na dobrej drodze. Zrozumienie, uświadomienie sobie klocków, które występują w tej układance jest początkiem. Dalej chyba będzie ustalenie osobistych priorytetów, dogranie celów tak, aby każda cząstka istoty miała coś dla siebie. Po takim zabiegu może się mocno polepszyć, chociaż może życie przestać być:
a) zgodne z oczekiwaniem otoczenia
b) zgodne z dotychczasowymi wyobrażeniami
” … pójscie do piekła, czyli uruchomienie procesów mentalnych, intelektualnych “-
tak, można przypatrzeć się np. na naukowców jak biedacy cierpią w nerwicach, czyż to nie „piekło” umysłu?
Andrzeju piszesz, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła, a zaangażowanie – pierwszy stopień do Raju.
Gdy to przeczytałam, trochę się zawstydziłam, że napisałam wczoraj, iż miejsca mocy bardzo mnie zainteresowały.:) Rozważam tę Twoją tezę i zastanawiam się czy ciekawość osobowości może wpłynąć na wzbudzenie pragnienia duszy. Bo wydaje mi się, że w moim przypadku tak właśnie bywało, że najpierw coś było przedmiotem mojego zainteresowania, zdobywania wiedzy, a potem pojawiało się pragnienie doznań z tym zwiazanych i zaangażowanie.
Np. czasami zdarza się, że spotykamy się z kimś z ciekawości, a potem obcując z tym człowiekiem, co raz bardziej angażujemy się w znajomość, czego finałem może być nawet miłość.
Czy myśląc tak, jestem w błędzie ?
kropelka:
jeśli dobrze rozumiem, pytasz się mnie o.. swoją prawdę, jaka ona jest. Czy może być taka a taka.. pewnie może.
nie mogę Ci odpowiedzieć co ma się konkretnie stać, ponieważ co okaże się twoją prawdą, tego należy szukać u Ciebie.
Piszę na stronie początkowej, że ścieżka duchowa jest taka, że to adept sam sobie sam udowadnia prawdziwość swoich przekonań.
Nie mam prawa mówić Ci, co ma być prawdą dla Ciebie. Snuję przypuszczenia jedynie. A człowiek sam w swoich decyzjach, postawach realizuje swoje życie, pragnienia swojej Duszy.
Jeślibym mówił, co ma się zdarzyć, to by od razu powiedziało, że stawiam się wyżej od Ciebie, a nic mi przecież nie daje takiej pozycji. Wobec Boga jesteśmy równi.
Może twoją prawdą będzie właśnie najpierw intelektualna ciekawość a potem z tego się zrodzi poryw Duszy? Nie mnie sądzić.
Ja tylko to wiem, że na tyle dbam o siebie, że nie chce mi się być ezoterycznym ramieniem wikipedii. Nawet jeślibym wiedział dużo, to nie będę wszystkiego pisał na każde pytanie. Po co powielać sieć? [nie jestem Czakiem Norrisem, który skopiował cały internet :)]
Wg mnie warto pisać coś, czego nie znajdzie się gdzie indziej.
tzw. pójście do „piekła” [czyli uruchomienie procesów mentalnych, intelektualnych itd] poprzez osobowość też jest częścią Boskiego planu. Więc nie ma co się na to obrażać, jeśli akurat jakiś ktoś chce tego. Ma do tego całkowite prawo!
i to akurat po jakimś czasie może dawać, jak piszesz, wzbudzenie pragnienia Duszy. Bo na początku może by nie miała motywacji do pragnienia w tym obszarze?
O sposobach rozmowy z Duszą napisał Pan:
„A chociażby pisanie “za kogoś” afirmacji z odpowiedziami. Też można, też Dusza będzie odpowiadać.”
Czy mógłby Pan to rozwinąć? Nie bardzo rozumiem, o co chodzi.
Chciałabym zacząć porozumiewać się z Duszami, ale najpierw muszę przeczytać cały tekst (jest dość długi), aby wiedzieć, co od nich pochodzi (jakie działania, pragnienia itp.).
Nie wiem, o co mogłabym zapytać swoją (albo cudzą) Duszę, o czym z nią rozmawiać. Lub o czym można rozmawiać z – dajmy na to – Duszą samolotu, czy sklepu? Ma Pan jakiś pomysł.
Użytkownik pcpcpc napisał, że myślał, że to my jesteśmy Duszą.
Też tak myślałam. Czy to jest tak, że nie jesteśmy tylko Duszą, ale składamy się ze Świadomego Ja, ego itd. oraz m.in. z Duszy? Że składamy się z wielu części w skład których wchodzi także Dusza?
Jestem też ciekawa, w jaki sposób „bada” Pan ludzi – ich obciążenia duchowe, poziom Duszy.
Bardzo podoba mi się Pańska witryna i mam nadzieję, że nie zrezygnuje Pan z rozwijania jej – chyba, że nie ma już nic do dodania.
Pozdrawiam 🙂
Paula:
Przyjemnie jest czytać ciekawe teksty.
Ciekawość pochodzi od osobowości, zaś pragnienie, duże zaangażowanie pochodzi od Duszy.
Jeśli twoje zainteresowanie pochodzi od osobowości, to przejdzie, wystarczy, że dostatecznie je nasycisz. Jeśli pochodzi od Duszy, to będziesz miesiącami badać, dociekać, rozważać, konwersować z własną Duszą i Wyższymi Jaźniami o tym temacie, zarówno na jawie jak i we śnie..
Jeśli masz w losie zapisane kontakty z Duszami, to same tematy przyjdą, będą cię męczyły, aż nie wyjaśnisz ich. Jeśli tylko „się zastanawiasz”, to po krótkiej intelektualnej analizie sprawa tematu rozmowy z Duszą pójdzie w zapomnienie. Mnie do tego wystarcza wikipedia.
Z tego powodu więc wszelkie dokładne tłumaczenia moje nie mają dużo sensu – jeśli masz przeżyć przygodę, przeżyjesz. Jeśli masz zapomnieć po tygodniu – zapomnisz, nawet jeśli ja się mocno będę starać aby przybliżyć temat. Misjonarze i reklamiarze różnego typu rozpuścili osobowości ludzi tak, że one teraz domagają się objaśnień, chociaż potrzeba jest powierzchowna i nie pochodzi z Duszy i właściwie nie jest niezbędnym, aby się tego czegoś dowiedzieć.
Jeśli Średniowiecze nazwać epoką Duszy [i jej głębokiej nieracjonalności], to obecne czasy są czasami osobowości i jej logicznej powierzchowności.
“A chociażby pisanie “za kogoś” afirmacji z odpowiedziami. Też można, też Dusza będzie odpowiadać.”
Czy mógłby Pan to rozwinąć? Nie bardzo rozumiem, o co chodzi.”
Moja witryna dotyczy osobistego rozwoju. A rozwój wymaga praktykowania [nie zawsze pracy, czasami medytacji, czasami dowiedzenia się, czasami refleksji, czasami sesjowania].
Jeśli nie rozumiesz o co chodzi z afirmacjami, a chcesz się dowiedzieć, to najlepiej zacząć je pisać, czyli praktykować. Jest to tak podstawowa wiedza i tak powszechna, że Google przewodnikiem.
Wiedza jest co prawda powszechna, ale już osoby mające pogłębione osiągnięcia w afirmacjach, to już ledwie jednostki. Bo trzeba się zaangażować. Informacje w Googlach znajdziesz. Natomiast osobistych osiągnięć duchowych w Googlach nie znajdziesz. Ani w wikipedii.
Nie zamierzam nikogo prowadzić na manowce – jeśli nie chcesz pisać afirmacji [a nawet nie mrugnę na to], nie osiągniesz efektów które one dają. Dla zdrowia można nawet odwodzić cię od tej praktyki, bo po co masz się oszukiwać?
Jeśli zaś zaczniesz je pisać, to będziesz postępować w zrozumieniu i w relacjach z Duszą.
To oczywiście jeden z wielu sposobów, może sama znajdziesz inny sposób, są także tu na witrynie. O ILE pragniesz. Jeśli jesteś tylko ciekawa – nic tu po moich wyjaśnieniach. Ciekawość – pierwszy stopień do piekła, długotrwałe zaangażowanie – pierwszy stopień do Raju.
Warto więc znaleźć swoją drogę życia, drogę, którą chce podążać Dusza.
„mam nadzieję, że nie zrezygnuje Pan”
moja Dusza zechciała pisać o tych sprawach, jeśli będzie kontynuować zainteresowanie, to teksty będą powstawać.
Jak badam obciążenia? Znajdź w spisie treści temat o analizach obciążeń i poczytaj.
Kim jesteśmy? Jesteśmy pozamaterialną, pozacielesną [także poza ciałami subtelnymi] świadomością utożsamioną, a to z tą, a to z tamtą cząstką istnienia, w zależności od okoliczności życia – punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Tak można to opisać.
Pingback: Choroby Przenoszone Drogą Duchową | Kraina Blogini
Fajny film, inspirujący… Na mnie też źle działają upały. Czuje się ugotowana :).
Lubie czytac Twoje przemyslenia, bo pozwalaja mi one ubrac w slowa spora czesc moich odczuc 🙂 Fajnie ze piszesz o wielu zjawiskach, procesach tak otwarcie i nie starasz sie nikogo ukierunkowac na „SLUSZNA” droge.
Ja dopiero rozpoczynam swoja przygode z rozowjem i w pierwszych jej krokach postanowilam nie narzucac sobie zadnej prawdy powszechnej i ogolnie obowiazujacej bo uwazam, ze prawda jest w nas i to my powinnismy ja odkrywac w sobie, a nie tylko dawac waire tym co sa dalej od nas. Dlatego wlasnie lubie tu wracac po inspiracje do stawiania dalszych krokow i dalszych przemyslen.
Spora czesc opisywanych rzeczy czuje/odbieram podobnie, sa tematy do ktorych nie potrafie sie odniesc i sa takie z ktorymi nie do konca sie zgadzam. Mimo wszysto ciesze sie, ze sie rozwijam 🙂
pozdrawiam,
eile 🙂
Dzięki za miłe słowa, również Cię pozdrawiam!
Kepos – w takim razie jak sklep może mieć duszę? Dla mnie to jakiś egregor, który tworzy się w danym sklepie.
Nie przeczytałem jeszcze całego tekstu ale w pewnym momencie gdzie pisałeś o rozmowie z duszą przedmiotów czy swoją stwierdziłem, że już napiszę komentarz zanim moje myśli się rozmyją. Dusza zbiorowa to rozumiem jest egregor/wahadło? A skoro można rozmawiać ze swoją duszą to czym my jesteśmy? Zawsze myślałem, że właśnie duszą, która postrzega ciało i ego jako „ja”. Skoro mogę rozmawiać ze swoją duszą to kim jestem?
> „Zawsze myślałem.. ”
Rozwój polega na zmianie. Może okazać się, że dotychczasowe przekonania stoją na drodze do rozszerzenia wizji, świadomości..
Czym/ kim jestem? Świetne pytanie, jogini od wielu tysięcy lat je przekuwają na doskonałe osiągnięcia 🙂
Tak trzymaj!
> „Skoro mogę rozmawiać ze swoją duszą to kim jestem?”
Najpewniej chyba nie samą Duszą.. dalej to jest opisane, jest coś takiego, jak Świadome Ja, które pojawia się w pewnym momencie rozwoju, nie jest ono cielesne [nie ma żadnego ciała subtelnego]. I wydaje się, że to ono się oświeca.
Kurde! Mącisz mi we łbie! Nie wiem o co Ci chodzi? Mnie to nic nie obchodzi! Ja mogę kopać się w wodzie święconej, a ty weź i siebie nią pokrop! Tylko nie krop sobie po oczach! Jeszcze będę cię miał na sumieniu, że cię do tego namawiałem! P.Andrzeju nie banuj go może na razie? Teraz będziemy mieli czarnego papieża. Zobaczymy co ksiądz będzie miał do powiedzenia w następnym poście.
Jestem w sumie dosc nowa w swiecie obudzonych , i wielu zeczy dopiero sie ucze , poznaje , chociaz czasami wydaje mi sie ze wiem o tym doskonale , juz od dawna . polknelam juz E Tolle , Rozmowy z Bogiem , wszystkie tomy , Kilka dni temu trafilam na ten portal , bardzo interesujacy , to cos czego szukalam , na ten czas, dodaje mi cos nowego , chcalam wiec podziekowac za swietna lektore ,Z wielama wypowiedziami zgadzam sie , a inne dopiero poznaje . Niedawno wlasnie dowiedzialam sie ze jestem stara dusza , i twoj opis sd calkowicie pasuje do moich odczuc . A tak w nawiasie , jezeli wybieralbys sie do Vancouver w przyszlosci jeszcze raz to daj znac , znalazlo by sie prawdopodobnie kilka osob do jakiejs dyskusji .Jakiekolwiek rady , lub kierunkowskazy ?
Witaj!
Dzięki za miłe słowa!
Mam nadzieję, że witryna się przyda.
Czy ja jeszcze będę w Vancouver? Hym.. nie wiem, jeśli mam szczerze mówić. Ale za zaproszenie dzięki!
A rady? Tzn dotyczące czego, jakiego tematu?
P.Andrzeju dobrze Pan sobie radzi, odpierając krokodyli atak tak wysokiego kalibru! Rąbie Pan idee K. z anupadaki, jak drwa na opał! Może to jeszcze nie koniec walki, ale w tej lekcji pokazał mi Pan jak podejmować skuteczne, stanowcze i zdecydowane, decyzje[wybory], aby nie stać się ofiarą jakiejkolwiek narzuconej idei! W tym przypadku demonizmu. Już na początku czułem zapach „siarki”, ale byłem ciekawy jakich jeszcze sztuczek użyje K.aby mnie spróbować przeciągnąć na swoją stronę. Długo nie odpuszczał, ale chyba wyczuł że ze swoimi ideami nie ma szans. Przyznam że wziął mnie trochę na litość z tą śmiercią kliniczną. Wtedy Pan wkroczył ze swoim orężem! Tak czy inaczej nie dałby rady mnie omotać. Raz że jestem uparty i zdążyłem się uodpornić w realu na podobne ataki „zielonoświątkowców”, czy „świadków Jehowy” z poziomu idei. Pamiętam że dwa razy w życiu dałem się omotać założycielom sekty „Odnowy w Duchu Świętym”, i poszedłem na ich spotkanie. Sala była nie wielka, a ludzi było od groma, że nie można było się ruszyć, ani czym oddychać. Podejrzewam że większość okien była celowo pozamykana. Tylko „Guru”mógł zaczerpnąć świeżego powietrza. Całość seansu trwała 3 godz. Po wyjściu byłem niedotleniony i szedłem do domu jak pijany! Drugim razem było jeszcze gorzej! Po 2 godz.DEMON wmówił nam że nastał ten moment i jesteśmy pod działaniem Ducha Świętego. Nagle ludzie zaczęli jęczeć, wyć, płakać, tarzać się po podłodze. Osoba stojąca blisko mnie wyła mi do ucha. Czegoś takiego nigdy wcześniej nie widziałem na własne oczy. Od tej pory nikomu z tych świrów nie pozwalałem się do mnie nawet zbliżać. Też mam taką nadzieję że krokodyl, chociaż mały był, z anupadaki się zmył. Pozdrawiam!
> wynika z tego, że dobro i zło depczą sobie po piętach, a ludzie o tym nawet nie wiedzą
zdecydowanie tak. Jednakże twoja propozycją jest jak mi się wydaje wejście w ciemną stronę mocy, dopełnienie dobra. Dla mnie jest to prosty demonizm, bądź satanizm.
A to daje ogromne straty. Jeśli chcesz osobiście coś takiego robić Kepos, jak dla mnie, to mi nie przeszkadza.
Jednakże wiele osób oczyszcza się z takich działań i boleje nad tym, że tak się zamotali w siły zła. Chcę o tym dokładnie powiedzieć, aby to było jasne.
Ja proponuję wzrost ponad, transcendencję owego poziomu, na którym jest i to dobro i zło. I nie trzeba w tym momencie narażać siebie na straty.
Nie wiem, czy ktoś mówił Ci, że coś z tobą jest nie tak?
Chcesz ludzi przestrzec, natomiast masz obciążenie, które tutaj ileś razy zaatakowało osoby. Działa ono w tobie i jakby równolegle do ciebie. Mocno zresztą wspomaga twoje osobiste siły. Ale jest stricte negatywne. Chociaż z bardzo wysokiego poziomu.
Zobacz, znowu nas kierujesz swoim kr. atmanicznym, mówiąc „zerwijcie z tym”. Krokodyl lubi spacerować na ostrzu brzytwy wywierając swoje presje, wiedząc, że ofiara się w miarę łatwo poddaje. Ale tu, na tej witrynie akurat o tym jest opowiadane. Tutaj właśnie są informacje o tego typu atakach. Proszę, popatrz na siebie, na swoją aktywność. Najpewniej będzie ci się wydawać, jak zwykle, że jest ok, że presjowanie na poziomie idei jest ok. Ale nie jest, to jest część ataku. Muszę mówić o tym, ponieważ jestem odpowiedzialny za te wpisy, za bezpieczeństwo czytelników. To nie jest forum, tylko komentarze do artykułu.
Wiele forów padło z powodu krokodyli, tysiące osób mocno energetycznie od tego ucierpiało. Oni „coś” czuli. Ja to dokładnie umiem nie tylko odczuć, ale też opisać. Możesz sobie poczytać w artykule o krokodylach. I o wejściu też warto poczytać.
Chciałbym żebyś sam był tego świadomy, ale to nie moja sprawa tylko propozycja.
Witam! Za bardzo nie wiem co mam napisać odnośnie tej sytuacji? Znalazłem się między młotem a kowadłem. Przed napisaniem do Pana posta P.Andrzeju, od którego to wszystko się zaczęło, myślałem jak oczyścić z Kr.moje ciało anupadaka, i zacząć samodzielnie działać z tego poziomu, ponieważ większość wyborów przed którymi stawałem w życiu, była chybiona, co zaowocowało taką a nie inną sytuacją życiową, która mnie w pełni nie zadowala. A wszystko zaczęło się od wyboru szkoły ponadpodstawowej w wieku 15lat. Mój wybór być może byłby trafny, tylko rodzice nie mieli pieniędzy na moje dojazdy. Następny wybór z wyborem szkoły był przeze mnie chybiony i skutki tego wyboru odcisnęły piętno na całym moim dotychczasowym życiu. Kiedy pisałem o doskonałym Bogu, przyszedł Kepos zachęcając mnie[nas] do czytania Biblijnych tekstów, aby utwierdzić Nas że to jedyne źródło prawdy. Po tym jak Kepos zadał mi drugi raz to samo pytanie dotyczące istnienia Boga, chciałem to uciąć. Ale postanowiłem pociągnąć to dalej widząc że Kepos jest chyba bardziej zainteresowany wiedzą tajemną, demonizmem[siłami zła], niż samą istotą Boga[Istotą Miłości]. Od pierwszego postu Keposa poczułem powiew negatywnych wibracji, ale mnie to jakoś zainspirowało. Oczywiście że zgadzam się z Tobą Andrzeju, co do tego że taka lekcja daje wzrastanie samoświadomości. Dużo sobie odświeżyłem zmagazynowanych wcześniej wiadomości o Istocie Boga, ducha, duszy, ego, osobowości, itd., które to w połączeniu z przemyśleniami na Pańskiej witrynie „Świata Ducha”, dała mi szerszy wzgląd i bardziej spójny obraz całości. Pozdr!
> myślałem jak oczyścić z Kr.moje ciało anupadaka,
trochę przebojów z tym było, Darku, ale widać Wszechświat wysłuchał Twojej prośby 🙂
Kepos, nie czytałam większości Twoich tekstów, bo już posprzątane, ale ze świadomością jest tak, że postrzegasz to, do czego jesteś dostrojony. Chociaż może wydawać Ci się to wiedzą obiektywną… Każdy z nas ma swój obszar postrzegania i nie dziw się, że wzbudzasz sprzeciw próbując dostroić innych do swoich biblijnych obszarów refleksji i doświadczeń.
Możliwe jest, że jest to kwestia interpretacji doświadczeń – umysł przyporządkowuje znane do postrzeganego (nazywamy to nakładką interpretatora), co widać szczególnie podczas podróży mentalnych…
Wczoraj zastanawiałam się, a właściwie szukałam w sobie odpowiedzi dlaczego doświadczam smutku (bez widocznej przyczyny). Znalazłam w sobie świadomość, która zupełnie neutralnie odbijała pozytywne i negatywne stany. Wyglądało na to, że jej to wszystko jedno… (to mnie rozłożyło). Więc czy będę doświadczać walki aniołów i demonów czy spokojnej radości czy spokojnego smutku to kwestia dostrojenia tej wewnętrznej soczewki – na co będę patrzeć wnętrzem – to się odbije w tej neutralnej warstwie świadomości czyli przeżyje. Myślę, że to, do czego się dostrajamy jest warunkowane i tu wchodzi dusza i obciążenia karmiczne.
Jest to trochę wewnętrznie destabilizujące, bo jakikolwiek system się nie przyjmie, to patrząc inaczej można doświadczać czegoś innego: z świata katolickich aniołów wskoczyć w obszar dakiń albo racjonalizmu naukowego, czy artystycznych uniesień i celów – sama świadomość tego rozkłada…
Dobrze, że jest ta dusza, trzyma wszystko razem i realizuje swoje cele, spina to w jedną całość…
> bo jakikolwiek system się nie przyjmie,
i to właśnie wygląda na wyjście ponad poziom idei, czyli ponad poziom atmaniczny. Pozostawiwszy [transcendując] idee poszczególnych religii i nauki.
Moi drodzy, nie chciałem tego od razu mówić, myślałem, iż K. się zreflektuje. Ale nie, gościu nadal chciałby z was i ze mnie possać energie i poindoktrynować [pokodować].
Proszę, nie róbcie na mojej stronie bagna. Indoktrynacje i mocowanie się z nimi zachodzą na tak wielu forach, na pewno znajdziecie miejsce na to 🙂
—
Jednak jest coś, co uważam za istotniejsze – otóż Wszechświat oto przysyła nam indoktrynera. I po co? A pewnie po to, że mam jeszcze w podświadomości pragnienie bycia indoktrynowanym, pragnienie dyskutowania o czyichś przekonaniach, pragnienie udowadniania komuś czegoś, udowadniania sobie przez to czegoś itp.
[sprawdźcie czy i wy to macie?, zwłaszcza osoby, które poruszyły wypowiedzi K]
Wszelkie takie narowy pochodzą z ego, które chciałoby się utwierdzić. To nie pochodzi z Ducha, który jest totalnie utwierdzony sam w sobie i nie potrzebuje jakichkolwiek potwierdzeń czy udowodnień. Czy jakiś znany malarz potrzebował potwierdzeń, aby malować dzieła zupełnie nowatorskie? Malarz jest tu dobrym przykładem napędu wyrażania się wychodzącego od Ducha. Nie, on po prostu to robił, szedł za kierownictwem swego DUcha i w niezwykłym, nowym, odkrywczym, twórczym malarstwie dawał swojemu Duchowi się wyrażać.
[o, wreszcie jakiś komentarz mający związek tematyczny z tekstem :)]
To, że K. tu przyszedł i mąci to jedno [i to jest chyba nie najważniejsze, bo to można uciąć i szlus]. Ale jest proces wtórny w tym, że ów kr nas zahacza, że nas pociąga. To, że tak może to jest zależne od tego, co JEST W NAS samych. I to zawartość naszych ciał subtelnych [in. zawartość umysłu, zawartość psychiki, zawartość podświadomości] sprawia, że istnieje to pociąganie i że wydarza się owo mącenie i owe poruszenie w Duszach.
To, że tak może nami pogmerać, to jest zależne od tego, co JEST W NAS samych.
I to, to wskazanie uznaję za ważniejsze. Bo może się ono przyczynić do zwiększenia samoswiadomości.
Jeśli jesteśmy spostrzegawczy, to [jak Tantra mówi] możemy wykorzystywać wszelkie doświadczenia, nawet te niezbyt przyjemne dla naszego wzrostu.
Mamy tu przykład ataku bardzo wysokiego kr. Zmagając się na poziomie atmanicznym, poziomie idei, trwamy w zwarciu [oczywiście przegranym] z kr atmanicznym.
Ale, jeśli go przerobimy, to wchodzimy na poziom o 1 wyżej od poziomu atmanicznego, poziomu idei, czyli na anupadakę, poziom wolnego bezkarmicznego wyboru. To już naprawdę dużo.
Myślę, że każdy czytający odczuł przykre energie od pana K. – nie tak zachowywały się osoby po ŚK, z którymi akurat wiele rozmawiałam. Prośba Gospodarza witryny jest dla mnie priorytetem.
Dodam tylko krótko: myślę, że zgodnie z tym co Pan pisze czas właśnie na lekcję ignorowania ataków na tym poziomie czyli atmanicznym – w okresie ostatnich 2-3 tygodni przerobiłam łudząco podobny i to ze strony, której się zupełnie nie spodziewałam. Pocieszam się tym, że trening i pokora czynią mistrza 😉
> ..był stworzony przez Boga
Kepos, prosta rzecz, jesteś cenzurowany przeze mnie. Nie toleruję tutaj demonizmu, kotwic magicznych i innych zabiegów. Proste, tak jak sprzątam swoje mieszkanie także dla podwyższania wibracji, tak samo cenzuruję komentarze. To nie jest forum, tylko komentarz do tekstu. Czyli licz się ze słowami.
A jak się biedzisz dlaczego tak jest, to załóż sobie swój kącik w sieci i dowolnie obniżaj tam wibracje.
Przyłączam się do prośby Kseni. Miałam styczność z kilkoma pacjentami po przebyciu śmierci klinicznej w tym z moim dziadkiem – jestem ciekawa kolejnej relacji, ale od strony odczuć, nie zaś prawdy objawionej.
Kepos, cóż? Nie wiem czy zazdrościć Ci stanu świadomości bycia po tamtej stronie ziemskiego życia, czy Tobie współczuć? Zdaje sobie sprawę że żeby doświadczyć takiego stanu, mogłeś dużo wycierpieć! Jeśli tak było to współczuje! Wszak jest nie rozłącznym towarzyszem naszego życia. Ale współczuje! Czy wygląd[materializacja]archanioła wraz z aniołami, była taka sama jak w twoich wyobrażeniach z przed śmierci klinicznej? Czy to było coś na miarę twoich wyobrażeń? Czy ich wygląd i sytuacja w której znalazłeś się po tamtej stronie była dla Ciebie, no właśnie jaka? Mógłbyś podzielić się z Nami Twoimi doświadczeniami związanymi z tym wydarzeniem. Pytam, bo nigdy nie przeżyłem śmierci klinicznej, i nie ukrywam że mnie to interesuje. Jeśli uczucia ze świata ducha są dla Ciebie intymne, to nie pisz. Pozdrawiam!
O tak, to prawda 🙂 dla mnie wręcz namacalna. Zainteresowałam się właśnie naukami Osho i choć pierwotnie wzbudzały we mnie pewną niechęć, przypuszczam z powodu tkwiących we mnie białych wzorców, albo i też czynnego wejścia, tak teraz uważam, iż są interesujące.
wysysać jej energie!
Bo gdyby Go nie było! Nie byłoby tutaj z nami Ciebie, ani nas by tu nie było razem z tobą! I nie zadawałbyś w kółko jednych i tych samych pytań?! Nie jesteś tutaj z nami żeby próbować po swojemu wzrastać duchowo, tylko jesteś tutaj po to aby znaleźć sobie jakąś ofiarę, przyssać się do niej i zaniżać wibracje!
Darek, tak samo myślę i – co więcej odczuwam.
Niby tak? Ale ja wolę nie spekulować czy w ogóle ktoś taki pojawi się w przyszłości? Jest, było, i zapewne jeszcze będzie wielu antychrystów! Trzeba zaufać swoim przekonaniom, albo wybrać i zaufać jednemu Guru „Chociaż Bóg jest jeden i można czcić Go w różnych formach, pragnie On jednak, aby czczono tylko jedną formę i jedno imię. Bez jedności i niezachwianej wiary w wybranego Guru, niemożliwe jest kontrolowanie zmiennej i chwiejnej natury umysłu. Aby penetrować poziom świadomości, kiedy jesteśmy sami z Bogiem, musimy trzymać się tylko jednego Guru. Wierni w obecnych czasach znajdują wady u swoich Guru i dlatego przechodzą od jednego do drugiego Guru. Jednak wada nie tkwi w Guru. Problemem jest umysł człowieka. Prawdziwy Mistrz nigdy nie ulega zmienności umysłu. Mistrz jest jeden. Stosuj się do nauk jednego Mistrza.
Jego zadanie jest też tylko jedno, mianowicie zniszczenie oczekiwań uczniów. Wyznawcy biegną do Guru z mnóstwem pragnień. Tymczasem jedynym pragnieniem Guru jest sprawić, aby jego uczeń był bez pragnień. Jeżeli wyznawca nie jest w stanie poddać się takiemu działaniu Guru, to w jaki sposób możliwe jest osiągnięcie celu życia? W rezultacie pozostają ślady różnych guru dużo wcześniej nim wyznawca zacznie się chwalić, ilu ich spotkał! „
„Tu jest [potrzebna] mądrość. Kto ma rozum, niech liczbę Bestii przeliczy: liczba to bowiem człowieka. A liczba jego: sześćset sześćdziesiąt sześć”
Masz rację, moja firma ezoteryczna ma siedzibę pod Poznaniem, niedaleko fabryki Volkswagena. Tam bierzemy hipotezy, rozbieramy je na kawałki i składamy je specjanie nieprecyzyjnie 🙂
Poza tym wiedzy na pewno nie posiadamy, ponieważ mamy dużą dziurę w zasobniku na wiedzę i co byśmy nie włożyli, to mocno wycieka i po tygodniu nie ma co zbierać normalnie.
Amerykanie, jak się na nich patrzę, to tylko mi same usta się otwierają. I nie wiem co powiedzieć.
A to wszystko jak odpowiedział Benhakker:
– Leo, why?
– For money.
Cieszę się, że nie muszę Cię banować, bo zawsze miałem postawę lenia do administrowania witryną.
No widze ze artykuly wzbudzaja( wow) duze emocje czytajacych 🙂
Dziękuję Panie Andrzeju! Czekałem na ratunek! I przyszedłeś! Jeszcze raz Bardzo Dziękuję!
Kepos:
> ja mam własną niezależną wiedzę zdobytą w sposób bezpośredni.
Hym, z tego co piszesz, to wygląda jakbyś to ty pisał stary testament bo jak wytłumaczyć, że jednocześnie tą wiedzę nazywasz wiedzą zdobytą w sposób bezpośredni.
Zgadzam się z Darkiem, że religijnie przeginasz. Moja witryna nie jest witryną religijną i jak tak dalej będziesz nas szkolić to będzie kasowanie postów i ban. Mówię jak jest. O ile podobały mi się Twoje istotnie przeżyciowe wglądy i spostrzeżenia, to to co teraz opisujesz jest już pięknie misjonarskie i zatrzeciewione bo przecież to ty masz rację. I nie musisz w ogóle dbać o to, czy ktoś coś innego mówi i ma swoją logikę, którą powinieneś brać pod uwagę. To jest zagrywka osób z wejściem.
Swoimi postami misjonarskimi zasłużyłeś sobie na analizę – zbadałem twoją energię z nich płynącą. Okazuje się że masz wejście i nim siejesz. Dodatkowo masz inne obciążenia, które też masz uruchomione i nimi dziabiesz nas. Dobrze Darek przypuszczałeś z księdzem – wielu ma podobne aktywne obciążenia.
Masz jeszcze możliwość, aby się otrzeźwić.
Nie trafiłeś na ofiarę, wiedz, że tnę posty do dna, jeśli pojawia się zaburzenie energetyczne, agresja [tu akurat bierna od wejścia] i zaniżenie wibracji. Jak nie zmienisz postawy, zaraz będzie wylot.
Nie mam dzieci. Darek musisz zresetować swoje poglądy i zająć się czym innym. Kepos a co polecasz? Skąd wiem że Bóg i lucyfer istnieje? Ponieważ Bóg prowadzi mnie i ciebie, niesie nasz ciężar (a JEDYNYM ciężarem jest ciężar mentalny), czy nie jest zatem niemądre obciążać swoje serce ładunkiem? Mędrzec Ramana ujął to pięknie: co się stanie, to się stanie, bez względu na to, co uczynisz, aby się nie stało. A co się nie stanie, nie stanie się, bez względu na to jak bardzo będziesz się starał, aby się stało. Wiedząc o tym, pozwól, aby stało się to, co ma się stać, a to, co nie ma się stać, aby się nie stało. Usiłując aby, nie stało się to, co ma się nie stać i aby stało się to, co ma się stać, w prosty sposób zostaniemy uwolnieni od toczącego się ustawicznie koła karmy. To ignorancja prowadzi człowieka od narodzin do narodzin czyli myśl, że to ty wykonujesz wszystkie działania. To Bóg jest wykonawcą udając, że nie robi niczego. Człowiek nie robi niczego, ale udaje, że robi wszystko. Należałoby zrezygnować z takiego myślenia. Pozwól działać Bogu, a sam tylko bądź! bądź jedynie Bądź jedynie „kanałem” przez który wszystko musi przepłynąć. Nie martw się tym, co nie ma się zdarzyć. W tym tkwi błogość Szczęścia, wspólnota duszy. Niech troski życia idą sobie i ciesz się dreszczykiem fruwania na skrzydłach całkowitego poddania się Panu. Wszystko to robi Bóg! Nie różnisz się niczym od Boga. Zrelaksuj się! I tak rzeczywiście się dzieje! Pozdrawiam!
Witam! Mam bardzo ograniczony czas. Napiszę coś więcej innym razem. Z tych 2 postów Keposa wynika że Kepos usilnie odwołuje się do Biblii, dlatego nie mogę tego zaakceptować, ponieważ w tych czasach kiedy Stary testament był pisany, mało kto w tym czasie znał pismo[umiał posługiwać się pismem]. Ci którzy znali pismo należeli do wąskiego grona wykształconych elit. Pismo więc nie należało do prostych ludzi, którzy byli biedni i zajmowali się głownie uprawą i hodowlą zwierząt, aby przetrwać. Coś mnie chyba intuicja nie myli, że Kepos jest księdzem? Następną rzeczą z którą się nie zgadzam jest to że Bóg stwarzając pierwszego najinteligentniejszego Anioła, nie przewidział tego że on się zeźli[zbuntuje przeciw Niemu]. Tym razem to Kepos przypisuje Bogu ułomność[niedoskonałość]. Ta sprawa należy do największych Boskich tajemnic na które żaden z teologów nie potrafi odpowiedzieć! Kler milczy na ten temat, a pytania tego typu są bardzo dla kleru nie wygodne. Nie dawno czytałem co na ten temat sądzą najwyżsi dostojnicy kościoła. Nie zakładają oni, że Bóg mógł czegoś nie przewidzieć, ponieważ Bóg jest wszechmogący, wszechwiedzący[zatem nie omylny]. Biorą pod uwagę to, że jeszcze przed stworzeniem tego anioła[szatana], Bóg dokładnie wiedział o jego przyszłym buncie. I dlaczego wiedząc o tym, pozwolił mu się zeźlić? Na to pytanie nie mają odpowiedzi. Dodatkowo Biblia na przełomie wieków była falszowana, okrawana, na potrzebę Rządzących, aby trzymać plebs w garści, straszyć piekłem, i pobierać coraz większe dziesięciny. Według mnie Bóg znał zło[ciemną stronę]od zawsze. Dopiero dał jego początek na potrzebę Jego Boskiego Planu. Ja bym to w ten sposób ujął —- Tu należy zauważyć iż ‚boży plan’ był od początku dokładny. Bóg stworzył potężnego, inteligentnego Anioła, i Bóg wiedział, iż ów Anioł pojmie co czynić. On to z racji miłości jaką kierował ku Stwórcy i rozumiejąc iż ludzie docenią dar wolnej woli tylko wtedy gdy będą mogli wybierać…zbuntował się. Zbuntował się, jednak i on i Bóg wiedzieli (wiedza Boga mimo oczywistej istoty istnienia warta jest w tym momencie zaznaczenia), iż Lucyfer służy ciągle wiernie swemu panu i jest po prostu częścią jego stwórczego planu.
Bóg nie zniewolił swego sługi, nie nakazał mu ‚buntu’. Po prostu stworzył go na tyle inteligentnego, iż nie było wątpliwości, że ten zrozumie co należy czynić. Pozdrawiam!
Witam! Czytam, ponieważ interesuje się ezoteryką. Religie to opium dla mas, dlatego na razie nie utożsamiam się z żadną religią, więc księdza nie muszę zmieniać. I wcale nie koliduje mi to aby wierzyć w Boga. Nierozsądna jest bezgraniczna wiara we wszystkie info które Pan zebrał od większości znanych ezoteryków, filozofów, itd. To w co Pan bezgranicznie wierzy, nie jest poparte żadnymi naukowymi dowodami. Dlatego interesując się ezoteryką w ogólnym słowa znaczeniu, podchodzę do tych spraw z dystansem. Na razie „Wiem że nic nie wiem”. I niech tak zostanie do grobowej deski. Dopiero po śmierci będziemy wiedzieć jak jest naprawdę? Albo nic nie będziemy wiedzieć? Nie sądzę abym komuś napędzał koniunkturę takimi[jakimi?] myślami. Proszę tego nie traktować jako atak na Pańską osobę. Każdy ma prawo wierzyć w co chce. Ja natomiast wierzę tylko w Boga, którego istnienie też nie jest 100%. Jeśli jest to proszę mi to udowodnić. Dla mnie całość tych wszystkich esencji zebranych od ezoteryków, to tylko gra słów, znaczeń, nazewnictw. Im większy ma zasób słów dana jednostka+błyskotliwość umysłu, tym większe ma pole do popisu! Ja jestem tylko prostym człowieczkiem z mizernym ich zasobem, dlatego można mnie wkręcać używając trudnych słów. Zachęcam Pana P.Andrzeju do pogawędki np.z Kubą Wojewódzkim. On ma duże predyspozycje umysłowe i ogromny zasób słów. Ciekawi mnie finał takiej rozgrywki. ponieważ czytając Pańskie posty na trudne pytania forumowiczów, zawsze ma Pan na wszystko odpowiedź. Chyba Tristen w którymś z postów napisał że tak możemy sobie dyskutować i pisać[używając trudnych słów] w nieskończoność i nie dojdziemy do żadnego konsensusu. Właśnie w tym wszystkim o to tutaj chodzi. Musimy pisać, spierać się, aby forum się rozwijało, a nie „upadło”. Nim tutaj przyszedłem trochę to słabo wyglądało. Aż w końcu zawaliłem postami pewną część forum! Sam Pan był zadowolony że ludzie z zewnątrz będą zainteresowani moimi postami i nie tylko moimi. Ludzie będą czytać, a wejść na forum będzie coraz to więcej. Dlatego od pewnego czasu zacząłem się mniej angażować w pisanie w kółko o jednym i tym samym. Teraz nastawiam się na odbiór co inni mają do powiedzenia. Jakie mają spojrzenie na dany aspekt, temat. Pozdr!
> Dla mnie całość tych wszystkich esencji zebranych od ezoteryków, to tylko gra słów, znaczeń, nazewnictw.
każdy ma swój pogląd. Ja na to o wiele poważniej patrzę. Uważam, że nie tyle nic nie wiem, ile ileś już wiem i wypróbowałem i działa. I na tym buduję swoje pojmowanie. Proponuję nie kodować się typu „nic nie wiem”, bo na pewno każda Dusza ileś wie, zwłaszcza stare Dusze. Więc mentalna postawa „nic nie wiem” jest dobra w obszarach medytacyjnych, gdzie celowo otwieramy się na coś, co ma na nas spłynrąć.
Jak jest naprawdę to częściowo odczuwam każdego dnia. Nie mam całościowej wiedzy, ale sporo już jest. Wiem już wiele, wiele więcej, niż się w szkole nauczyłem. I w tym sensie to jest postęp, rozwój. Uważam, że z liniowego punktu widzenia dobrze przeżywać jest rozwój osobisty, duchowy.
Z punktu widzenia Ducha oczywiście to nie ma znaczenia. Natomiast dobrze jest wiedzieć, że jest ileś tych podejść i w każdym być umiejętnym w odpowiedni sposób.
Cieszę się, że mogę odpowiadać na pytania, ponieważ też przekazuję dalej wiedzę, która została mi dana. Jeśli moje odpowiedzi są spójne, jeśli dają swobodę, jeśli promują wolność decyzji, to uważam, że jest to wspierające.
Jednakże to ode mnie wymaga też i pokory. Na pewno coś odkryłem dla siebie i coś zrozumiałem. Natomiast nadal nie mam prawa nikomu niczego podtykać jako jego rozwiązania. Dlatego też pisze na stronie, że proszę te wiadomości traktować jako nieprawdziwe. Każdy z osobna sobie sam udawadnia swoją ścieżkę duchową. Nawet w zinstytucjonalizowanych religiach, mimo prób utrzymania ludzi na wodzy, i tak oni sami myślą i sami przyjmują przekonania. Lepiej, żebym przyznał realność osobistej wolności każdego z osobna jak najwcześniej.
Zwracam Ci uwagę na Boga i jego wyobrażenie, że pragniesz go mieć doskonałego w wyobrażeniu. Uważam że Bóg jest w pewnym sensie doskonałością, ale nie w takich ziemskich rzeczach, które jak wszyscy widzimy są ułudą, mają, samsarą. Wyobrażenie doskonałości możemy projektować na Boga, posługując się kategoriami z niskich ciał, czy wręcz z ziemskiego realu. Istoty wzniesione są coraz bardziej „doskonałe” w naszym rozumieniu, wraz z poziomem subtelnym, na którym przebywają. Natomiast owe poziomy wraz z ich gradacją coraz mniej mają wspólnego z ziemskością. Bóg jest jakby skrajnie od nas odległy jeśli chodzi o ciała subtelne licząc od fizycznego. A jednocześnie nasza istota, Duch, esencja jest jednym z Bogiem. Taki to paradoks. Postawy ucieczki Twojej Duszy z tego świata dążą ku tej drugiej prawdzie. Zresztą nie tylko Twojej Duszy. Wiele jest osób, które mają takie postawy, z wiadomych względów ziemia dla wielu nie jest zbyt radosnym miejscem..
Cieszę się, że nie muszę rozmawiać z K.Woj., ponieważ nie mam radości z obcowania z harcującymi krokodylami. Jeśli ktoś pozwala sobie na bycie jedzonym, jego sprawa. Ja bym raczej nie chciał być poszarpany 🙂 Warto mówić do kogoś, kto jest otwarty i ma szacunek dla rozmówcy. Jeśli trafia się na kr. to tylko rzadko można na to liczyć w dłuższym dystansie.
> możemy sobie dyskutować i pisać[używając trudnych słów] w nieskończoność i nie dojdziemy do żadnego konsensusu. Właśnie w tym wszystkim o to tutaj chodzi.
Może Tobie mało co daje ta wymiana zdań, próba przetłumaczenia trudnych spraw. Może nie dbasz o wiedzę? Może po prostu Wszechświat przysłał Cię, abyś wstawiał kolejne komentarze? Wnioskuję to z tego, co piszesz, z małej wartości, jaką przypisujesz wymianie poglądów.
Mnie daje sporo, ponieważ jak to bodajże w Kursie Cudów powiedziano, że nauczyciel mówi, aby się sam dobrze tego nauczyć, co przekazuje. Ja to mam – sam się uczę całej, sporej już wiedzy ezoterycznej. Ale powiem, że się z tego cieszę, ponieważ bardzo chciałem wiedzieć, w jakim świecie żyję. I się dowiaduję i jestem cały szczęśliwy, że ten obraz jest spójny, chociaż jest niełatwy. Cieszę się z wiedzy, ale także rozwijam obszar samej świadomości, której wiedza jest zupełnie niepotrzebna bezpośrednio [chociaż przy postrzeganiu i rozpoznawaniu już się niesłychanie przydaje].
> Bóg który miałby być niedoskonały, omylny i zapominający się, nie zasługuje na miano bycia Bogiem!
A czytałeś Walsha Rozmowy z Bogiem [trzy tomy plus dodatki], tam to wszystko dokładnie jest opisane [w Kursie Cudów podobnie]. Że Bóg, aby stworzyć świat musiał „się zapomnieć”, aby to wszystko mogło zaistnieć. Tak więc uważam, że bardzo szybko szafujesz ocenianiem Boga. Może bez tego „zapomnienia” nie byłoby ani mnie ani Ciebie? [jeśli uważasz, że to są znowu jakieś zbyt daleko idące wnioski i wnioskowania niepotrzebne, to proponuję jakiś portal zen, tam na pewno nie będą tyle gadać 🙂 Tutaj – znając siebie – zaraz znów coś długiego i skomplikowanego napiszę :0!, uprzedzam]
Oj Boże! Pomyliłem się! Nie miałem na myśli Bożej pomyłki, tylko Jego sklerozę, i skłonności do zapominania się! Jeśli będziemy się tak ciągać za słówka, to nic dobrego z tego nie wyniknie. Po co mi taki niedoskonały Bóg, który się zapomina? Bóg który miałby być niedoskonały, omylny i zapominający się, nie zasługuje na miano bycia Bogiem! To absurd! Dlaczego odbieram Bogu prawo do pomyłki? Dlatego, że po śmierci fizycznej mógłbym być przez NIEGO niesłusznie, omyłkowo potraktowany! Dosyć często mam takie wrażenie że już tak się dzieje!? A moje życie jest totalną pomyłką!
Nasza śmierć [śmierć osobowości] tak interesuje Boga jak uschnięcie sosny, czyli generalnie nie jakoś mocno 🙂 Będzie następne wcielenie, Dusza nadal będzie się wozić ze swoimi pomysłami, świat się będzie dalej kręcić. Boga to specjalnie nie przejmuje. Może jedynie osoby z pobliża to przejmie, zasmuci, nawet przerazi. To oczywiście Duszom jest przykro, że już tej towarzyszki nie ma wśród nich. A osobowości ludzi – te chyba to najbardziej są przejęte, ponieważ przez śmierć przedstawiona jest bezpośrednio ich samych kondycja. Taka, że przy śmierci następuje dekompozycja, destrukcja osobowości. I takiego kogoś [rozumianego jako osobowość] już nie ma dłużej. Ale na szczęście nie jesteśmy osobowością, tylko nieśmiertelnym, i nawet niezrodzonym Duchem. [tu dodam, że Dusza ma swój początek, a Duch go nie ma].
Nawet Opiekunowie Duchowi też nie będą specjalnie śmiercią poruszeni. Jedynie skonstatują: o, kolejna inkarnacja bez oświecenia. Ale też nie będą oczekiwać owego oświecenia jakoś na siłę.
Więc jeśli ktoś może Cię nie tak potraktować, to pani w kasie, pijaczki na podwórku, bądź ty sam, zapominając np. o swojej odwiecznej dobrej naturze, przejmując się oceniającym bogiem, który jest wymysłem na potrzeby sił ciemności. Czy chcesz nadal napędzać im koniunkturę takimi myślami?
Gdy dusza jest z Tobą (w Tobie), to gra z Tobą do jednej bramki. To znaczy z kim gra do jednej bramki? Ty to kto? Z kim Ty się utożsamiasz? Jeśli utożsamiasz się z duszą to grasz do jednej bramki. Ale z tego co piszesz to Was jest dwoje? Pozdr!
I odwrotnie.
Zastanawiam się, czy nie za dużo tych bytów ? Do czego potrzebna jest świadomość ich wielości i niekiedy niekompatybilności ich celów ? Ma nam pokazać jak musi być skomplikowane nasze wewnętrzne życie i los ? Ma stanowić wytłumaczenie dlaczego nie wszystko idzie jak z płatka ? To złudzenie, że ma iść. Jeśli poskrobiesz paznokciem politurę „sukcesu” innych, zobaczysz samotność, zdradę, lęk, nieumiejętność bycia samemu ze sobą. Strach.
Oswoiłam w sobie koncepcję integralnej mnie. Jeśli mam poczucie, że moja Dusza jest ze mną (we mnie), gra ze mną do jednej bramki, nie mam żadnych wątpliwości co będzie jutro. Będę oto zwyczajnie iść przez życie i z ciekawością czekać na to, co jest za zakrętem. Mam poczucie, że mam Opiekuna (Opiekunów) i że finalnie nie stanie mi się krzywda. Wszystko, co spotykam na drodze życia jest dla mnie. Spotykam, bo energia podąża za uwagą. Mam na to wpływ.
Mędrzec, w archetypicznym tego słowa znaczeniu, jest spokojny i ufa życiu. Jest czysty wewnętrznie. Celem moich starań duchowych jest taki właśnie stan.
O, Magdo, świetnie Ci idzie!
Natomiast nie wszyscy mają tak piękne postawy i spokojne życie jak Ty.
Ja przykładowo miałem w dzieciństwie niezłą kaszankę i duży supeł życiowy. Rozpłatywanie węzła mieczem w przypadku życia nie wchodzi w grę, bo można życie stracić. Więc powoli, w miarę delikatnie i starannie zacząłem rozplątywać te kłopotliwe nitki. Innego życia nie miałem, tylko to, co było więc trzeba było za nie się wziąć.
Gdy po latach patrzę na to, co zrobiłem, to czuję zadowolenie, ponieważ oprócz wyzwolenia z wielu naprawdę przykrych stanów dostałem jeszcze dodatkowo spory wgląd w różne struktury życia. Mam nadzieję, że będę dalej podążać Twoim śladem w kierunku spokoju i czystości. Pozdrawiam.
Serdecznie gratuluję harmonii. 🙂
Jednak chcę zwrócić uwagę, iż Brzytwa Ockhama bywa nieodpowiednia w przypadku przerabiania solidnych traum, kiedy psychoanaliza jest nieodzowną częścią terapii.
Witam! P.Andrzeju, czy nasze „Świadome Ja” ma osobną świadomość od świadomości naszego Ducha? Naszego czyli kawałka Bożego! Pozdr.
Ludziom się wydaje, iż Duch ludzki [będący rozczłonkowaniem Ducha Bożego – Walsh „rozmowy z Bogiem”] ma świadomość…
Mnie się tak nie wydaje. Bóg, aby się podzielić, musiał „się zapomnieć”, czyli Duch ludzki musiał schodzić w materię niemal zupełnie bez świadomości. A wędrówka inkarnacyjna dopiero jest procesem nabywania świadomości. I samotworzenia się świadomości [Świadomego Ja] istot, które w końcowym rozrachunku uzyskają świadomość boskości. To duży projekt. 🙂
Witam! P.Andrzeju nie zgadzam się z Panem w kwestii pomyłki Bożej! jak Pan może rozpatrywać sprawy nieskończoności, w swoim skończonym umyśle ludzkim? Bóg nie ma prawa do pomyłek! Bóg to istota nieskończenie Najwyższa! Pomyłki mogą zdarzać się u ludzi, czy innych istot podległych Bogu, ale nie u niego Niego Samego!
Pokaż mi gdzie napisałem o tej „pomyłce”, o której mówisz?
I dlaczego odbierasz Bogu prawo do pomyłki? [to oczywiście żart, chociaż i w nim coś jest..]
Witam! Po ostatnich przemyśleniach – raczej na trzeźwo? Wydaje mi się, i nie ukrywam tego że, wszyscy jesteśmy zakładnikami Boga! Nie uwzględniam w tym wszystkim dobra ani zła. Obojętnie którą stronę byśmy wybrali, zawsze będziemy zakładnikami. Nigdy nie możemy być chociażby na chwilę Bogiem!? Czy przeciwieństwem Boga- Szatanem. Zawsze będziemy, no właśnie? Kim? O to jest pytanie? Człowiekiem. A kim jest człowiek? Itd? Sorry pisał to mój krokodyl. Jest średni , ale aspiruje chyba do wyższych kategorii, bo miał ochotę bycia na chwilę Bogiem! Wydaje mi się, że wiara i nadzieja, w sens istnienia, może mieć tylko w Bogu!!! Pozdr!
Bardzo ciekawe podsumowanie znanych tematów wraz z pójściem dalej.
Widziałem na tym filmie, że Trójkąt Bermudzki nie jest jedynym, ale naziemne Trójkąty znajdują się tylko w afryce saharyjskiej i w Indiach [!], czyli w Indiach jest genergalnie portal dostępu do sił, do których nie ma dostępu gdzie indziej na lądzie.
@Kacha,wejszlas na chwile i co? I bardzo szybko tylko co?
Ha,co tyczy sie ,,kanapy,,to zapewne korepetycje by sie Tobie przydaly z fizyki tej tradycyjnej i tej kwantowej. Warto wzbogacac swa swiadomosc. Toz mamy XXI wiek.
Hej, weszlam na chwilkę i poczytałam co nie co o duszy i duchu itd. Nie wiem skąd to wiesz, ale niby masz rację, ale mylisz się w wielu kwestiach. Zapomniałeś napisać po co mamy tą duszę lub ducha raczej bo dusza odnosi się do odczuć emocjonalnych i codziennych. A duch do sfery duchowej i wyższej. Mozemy sie komunikowac z innymi duszami lub duchami, jak kto woli. Ale hm nie każdy może slyszeć odpowiedzi innych dusz. To nie zabawa a dar od Boga. Jeśli ktos nie slyszy głosów i nie ma wizji nie powinno się ich wymuszac w sposob nie naturalny np. uzywajac jakies karty, kamienie lub inne akcesoria. To sie po prostu ma i nie mozemy gadac z przedmiotami materialnymi. Kanapa do mnie nigdy nic nie powiedziala bo ona nie zyje to jest rzecz stwozona przez czlowieka. Tez co do wieku duszy bylabym nie zgodna bo skad wiesz ile tak naprawde twoja dusza ma lat? Tylko Bog to wie i nie ma zadnego przelicznika na to. A medytacja prowadzi do szatana i takie czytania w myslach itd. bo jesli ktos nie ma wiezi z Bogiem i nie obdarowal go szczegolnym darem to nie powinnien medytowac i czytac w myslach bo to nic innego jak komunikacja z demonami. Mam nadzieje, że ludzie ktorzy przeczytaja moj komentarz pomysla 2 razy zanim cos ich wciągnie. Pozdrawiam
Medytacja prowadzi do szatana – to pewne, zwłaszcza jeśli ma się tzw. „grzeszne myśli”. Wtedy nie tylko medytacja prowadzi do szatana.
Rozumiem, że twój punkt widzenia jest taki, że jeśli ktoś nie potrafi czytać, to lepiej, żeby się nie uczył, ponieważ może przeczytać coś niedobrego, np. Playboya [jeśli tam jest coś do czytania :)]. Czytanie jest tyle darem od Boga, co i własną zasługą czytającego.
Zgodzę się natomiast, że nie wszyscy mają do tego predyspozycje czy też chęci. Ale z góry zakazywać – to jest to już praktyka inkwizycyjna, nieprawdaż?
Osobiście proponuję nie wchodzić w praktyki mające w źródle nieczyste intencje. Po co sobie życie psuć.
Kanapa nic nie powiedziała, bo najpewniej nie pytałaś i nie chciałaś się wsłuchać w jej odpowiedzi.
Rozumiem, nie wszyscy są ciekawi, co ich kanapa ma do powiedzenia.
Nie jest to też najczęściej potrzebne.
Jest jeden kłopot: ludzie, którzy nie chcą słuchać, nie chcą słuchać i odbierać co inni przekazują, co mówią [myślę o informacjach np. pozawerbalnych]. Wtedy wyrasta np. taka mama, która rygorystycznie wychowuje dzieci, pilnuje, aby się uczyły, aby były czyste i.. za dużo nie mówiły [o sobie]. Bo wtedy byłby kłopot – trzeba by się skonfrontować z tym, co dziecko ma do powiedzenia. Większość mamuś nie ma do tego często czasu. I wychowują się takie dzieci, które są czyste, mają dobre stopnie i dużo kłopotów emocjonalnych ze sobą.
Nie jestem za magią, ale za intuicją, wglądami i rozszerzaniem świadomości – jak najbardziej!
Piszę na stronie pierwszej, żebyś przyjmowała te teksty jako nieprawdziwe.
Dla większości ludzi te teksty to brednie. I niech tak zostanie.
> Kanapa do mnie nigdy nic nie powiedziala
Niektórzy rozmawiają z roślinami, a niektórzy je po prostu konsumują. Dla niektórych skrzypce to przyjaciel, a dla innych kawałek sklejki.
Jeśli nie masz kontaktu z kanapą, to może nie trzeba się starać..
super praca, to wszystko jest bardzo ciekawe i z pewnej perspektywy patrzenia prawdziwe , warto miec to na uwadze o duszy gdy chce się lepiej zrozumiec swoje zachowania w zyciu
ale nie fiksowalbym się na tym, jesli chodzi o rozwoj ktory dla mnie jest równoznaczny z medytacją czyli wyłączeniem umysłu, znając techniki medytacyjne ktore pozwalają na wejście w stan obserwacji mysli (co dla przecietnego umyslu dzisiejszego czlowieka jest niezlym wyzwaniem) wychodzi się świadomością poza duszę , im dłużej się pozostaje w tym stanie tym więcej jasnosci i mądrości wchodzi w nią a jej gęsta energia subtelnieje. sterowanie/ dzialanie z poziomu duszy to taki autopilot gdy swiadomosc czlowieka jest uspiona, ktorej charakter bierze się z mniej lub bardziej glupich dzialan z poprzednich wcielen, na pewno lepsze to niz z poziomu osobowosci , ale to i tak nie robi roboty
Też tak myślę – Dusza prowadzi nas jak autopilot, wreszcie kiedyś warto wziąć ster we własne ręce. Do tego czasu dobrze jest wiedzieć kim jestem, kim jest ów autopilot, aby np. nie oskarżać siebie za coś, czego np. Dusza nie była w stanie zrobić, działając wg. wzorców.
A medytacja jest zdecydowanie pójściem w inne wymiary, o które Dusza nie dba, tak jak mówisz, poza Duszę. I to też jest bardzo wartościowe.
O! To ja się już ustawiam w kolejce po książkę. 🙂
SwiatDucha, masz bardzo spora wiedze, o rozwoju duchowym, i jego strukturach wobec swiata. Jako jedna z bardzo mlodych, nielicznych osob, ktora pragnie sie rozwijac duchowo(lat 17), tyle tresci jest bardzo pomocne i wiele wyjasnia, ale nawet ja bez bicia przyznaje sie, ze nie do konca chce mi sie czytac to wszystko w calosci… Glownie dlatego, ze moim zdaniem wazny jest tez indywidualny rozwoj duchowy, szukanie wlasnej sciezki, popdartej na wiedzy kogos madrzejszego w tej dziedzinie. Dlatego dzieki, ze dales tego tak duzo, bo na pewno moja dusza kiedys, w przyszlosci jak moje cialo dojrzeje w koncu, z nieustannych porazek, bedzie chciala kontynuowac tresc kazdego zdania, przeksztalcajac to wszystko we wlasne doswiadczenie, rozwijajac sie osobiscie. Dlugo szukalem, zrodla podpartego na tak wielkim zakresie wiedzy, dlatego jestem wdzieczny ze w koncu udalo mi sie go znalezc. Pozdrawiam, i dzieki :).
Dzięki za uznanie.
To dla mnie oczywiste, że każdy ma własną ścieżkę. Ja też tak miałem, że w różnych latach różnymi sprawami się interesowałem, kupowałem wręcz książki „na zapas”, stały na półce, wiedziałem, że będę ich potrzebować, a po np. roku, dwóch czytałem taką i byłem olśniony.
Pozdrawiam i życzę miłego sukcesywnego czytania.
Wiem, że dużo tego. To jest przygotowanie do edycji książki. – Czas juz temu
aby ksiazka sie ukazala 🙂
Wiesz nie kazdy ma tyle czasu aby siedziec i czytac z ekranu monitora.
Lecz jest taka opcja jak ,,drukuj,, i jak myslisz co robia? a no drukuja 🙂
i dodam,ze ida na spacer siadaja na lawce pod cieniem drzewa i czytaja,czytaja,czytaja.
Pisales o miejscach mocy w Wroclawiu.Podaj link,bo sie wybieram
tylko jeszcze nie wiem,kiedy dokladnie.
pozdrufkam 🙂
>e ida na spacer siadaja na lawce pod cieniem drzewa i czytaja,czytaja,czytaja
świetnie, bo komp jest niezdrowy 🙂 !
Duzo tego jest,czy mozesz to podzielic,rozdzielic na mniejsze tematy,bo oczuplasu mozna dostac od tego czytania. Tak tez mowia osoby,ktorym stronke polecam do czytania. Bedzie milo i sprawniej.
pozdrufkam 🙂
Wiem, że dużo tego. To jest przygotowanie do edycji książki.
Z tego, co widziałem, jak były te teksty podzielone, to użytkownicy czytali krótką stronę główną, a już linków nie czytali [mam na serwerze statystykę częstości oglądania poszczególnych stron].
Uważałem, że jeśli jest jedno podane, np. o duszy, to o ego też powinno być, bo jedno bez drugiego jest niekompletne. A mając np. 20 wejść na stronę o duszy, strona o ego miała wejść 3. Znaczy, że ludzie niechętnie wchodzą w dalsze linki. Jeśli zaś ktoś chce złapać konkretny temat – są podtematy i po nich można się zorientować.
Tak więc – nie wszystko trzeba czytać. A jeśli dusza chce, to będzie mędzić, że jeszcze by przeczytała tamten zaczęty temat.
Osobowość może wynosić się honorem – „tam jest tyle tekstu, nie będę tego jeszcze raz wertować”. No i powstaje typowy dla naszych czasów klincz dusza-osobowość: dusza pragnie, ale osobowość blokuje poryw duszy. Z tego zwykle powstają choroby, zwłaszcza „cywilizacyjne”. Dobra to nazwa, ponieważ osobowość mocno jest wspierana przez cywilizację, a dusza no niestety już nie. Nie ma już idealistów, czy też wojowników o dobrą sprawę – większość idzie po ścieżce osobowości [ego]- np. za pieniądzem, za karierą.
Praca z duszą w rozwoju duchowym jest zaś w jakiś sposób odejściem od osobowościowego nurtu [który się szerzy wokoło] na rzecz właśnie dowartościowania duszy. Na rzecz odkrywania co dusza potrzebuje i pójścia za tym.
Jak mnie coś „bierze”, to mogę godzinami siedzieć nad wieloekranowym dokumentem w sieci i cieszę się, że tyle tego jest. Tak więc tłumaczenie, że coś jest „za długie”, to jest po prostu za dużo dla tego kogoś – ponad jego potrzeby. Po co dawać komuś coś, czego on nie potrzebuje? Nikt tu nie przymusza – nie chcesz, to po prostu rób co innego, np idź na spacer, to świetna aktywność!
na stronie głównej masz adres maila do mnie.
Witaj;) czytam i czytam wszystko jest bardzo interesujace, fantastyczne i wciagajace;D
Ps. Dostalem ta strone od znajomej , ktora mi aktywowala DNA, powiedziala, ze moglbys mi powiedziec skad pochodze i jak stary jestem;p lub jak mialbym zglebic wiedze na ten temat??
Pozdrawiam Goraca i czekam na odp.
Spróbować można, przyślij zdjęcie portretowe, przedstawiające ciebie w pozycji otwartej energetycznie [bez chowania się].
Strofa;
Kiedy wyksztalcisz diamentowe cialo bez zadnego wpływu,
Pilnie ogrzewaj korzenie świadomości i życia.
Rozpal światlo w błogosławionej, zawsze bliskiej krainie,
I tam ukryte,niechaj zawsze przebywa twe prawdziwe Ja.
Czy możesz mi opisać jak to widzisz.
oj, ewa.. to przerasta moje pojmowanie..
a tak na poważnie, to nie bardzo wiem o czym jest napisane w tych sutrach buddyjskich [rozumiem, że to lamaizm?]
Może to chodzi o utrzymywanie świadomości w obszarze gdzie jest już zrealizowana świadomość, tak, aby nie ucierpiała i nie zmniejszyła się?
” ogrzewaj korzenie świadomości i życia” może oznaczać: zaangażuj się w utrzymywanie swojego poziomu duchowego, wspieraj swoją świadomość i witalność,
„światlo w błogosławionej, zawsze bliskiej krainie”: zdystansuj się do świata w jakim żyjesz a jednocześnie wejdź w kontakt z przestrzenią boskich czystych i błogosławionych wibracji.
Ciekawe i ciekaw czy tak faktycznie jest .
Jedno pewne ,ze człowiek nie zna siebie a co dopiero Boga.
Bardzo, bardzo to wszystko jest ciekawe, i skomplikowane mimo wszystko 🙂